ญญาที่อยู่ในมือของเจียงเสี่ยวอี้เป็นสัญญาเลิกจ้างกัวอันอัน ขณะที่สวี่เฉียวหลีกำลังถ่ายทำต่อนั้น เจียงเสี่ยวอี้ก็เดินไปหาผู้กำกับโจวและยื่นซองเอกสารที่เจียงจื่อเฉิงฝากมาให้ ผู้กำกับโจวรับเอกสารมาและเปิดออกดู มันเป็นสัญญาเลิกจ้างกัวอันอัน ผู้กำกับโจวมีสีหน้าตื่นตะลึง นี่มันอะไรกัน? ประธานเจียงต้องการยกเลิกสัญญากับกัวอันอัน? เพราะอะไรล่ะ? เลิกจ้างกะทันหันแบบนี้แล้วเขาจะไปบอกยัยแม่มดนั่นยังไง? จะไม่โดนกระชากหนังหัวหลุดเลยเรอะ!

โจวเจี๋ยหมิงยกมือกุมขมับ “คัท!” จากนั้นโจวเจี๋ยหมิงสั่งให้ทุกคนพักกองชั่วคราว เขาก็สาวเท้าไปทางกัวอันอันที่นั่งพักอยู่ในที่พักของนักแสดง เขายกมือไล่ให้ผู้ดูแลของกัวอันอันออกไปก่อน

“คุณกัวครับ ขอเวลาพูดด้วยสักครู่ครับ” ผู้กำกับโจวเอ่ย

กัวอันอันเงยหน้ามองเขา แล้วพยักหน้าตอบอย่างถือตัว “ค่ะ มีอะไรคะ?”

“คือ...นี่ครับ ลองอ่านดูแล้วจะรู้เอง” ผู้กำกับโจวยื่นซองเอกสารให้กัวอันอัน กัวอันอันรับมา เปิดซองหยิบเอกสารออกมาอ่าน เธอค่อยๆ ไล่อ่านไปตามตัวอักษร คิ้วขมวดย่นเข้าหากันเรื่อยๆ และจากนั้นก็ย่นติดกัน

“นี่มันบ้าอะไร! เลิกจ้าง! บ้าไปแล้ว! ทำแบบนี้ได้ยังไง! ฉันจะฟ้อง!” กัวอันอันกรีดร้องเสียงดัง ปาเอกสารใส่หน้าโจวเจี๋ยหมิง

“เป็นคำสั่งของประธานเจียง” ผู้กำกับโจวเอ่ย จากตอนแรกเขารู้สึกผิดที่อยู่ดีๆ ต้องเลิกจ้างยัยแม่มดนี่กะทันหัน ทว่าตอนนี้เขาอยากให้ยัยแม่มดนี่ไปจากกองของเขาสักที ถึงเจ้าหล่อนจะมีฝีไม้ลายมือแค่ไหน แต่อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ แบบนี้เขาก็รับไม่ได้เช่นกัน

“ประธานเจียง? ทำไมประธานเจียงถึงทำกับฉันแบบนี้!” กัวอันอันโมโหสุดขีด เธอกระทืบเท้าเดินไปมา พยายามขบคิดถึงสาเหตุ ว่าเธอไปทำอะไรให้เจียงจื่อเฉิงไม่พอใจหรือเปล่า คิดไปคิดมาก็นึกถึงหน้านังเด็กนักแสดงหน้าใหม่ สวี่เฉียวหลี! อ้อ มิน่าล่ะ นังเด็กนั่นคงไปฟ้องเขาให้เฉดหัวเธอออกจากละครเรื่องนี้สินะ! ไม่ได้ล่ะ ถ้าเรื่องนี้เธอไม่ได้ระบายความโกรธนี้ ก็อย่ามาเรียกเธอว่ากัวอันอัน

เมื่อคิดได้เช่นนั้น กัวอันอันก็เดินไปทางสวี่เฉียวหลี ในเวลานี้สวี่เฉียวหลีกำลังอ่านบทของตัวเองเพื่อรอเข้าฉากต่อไปกับกู้เฉิน หลี่เยี่ยนกำลังเดินไปเอาน้ำมาให้เธอ เธอจึงนั่งอยู่กับเฉินฉือและเจียงเสี่ยวอี้ ทั้งสองคนกำลังก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ของตัวเองโดยไม่ทันมองว่ากำลังมีใครเดินตรงเข้ามาหา

“นังสารเลว นังงูพิษ!” เสียงเกรี้ยวกราดของผู้หญิงดังขึ้น กัวอันอันยื่นมืออกไปจับผมของสวี่เฉียวหลีและกระชากให้เข้าหาตนเอง สวี่เฉียวหลีไม่ทันระวังตัว ลอยตามแรงของกัวอันอัน

“แกใช่ไหมที่เป็นคนบอกประธานเจียงให้เลิกจ้างฉัน! นังตัวดี! ถ้าวันนี้ฉันไม่ตบแกสั่งสอน อย่ามาเรียกฉันว่ากัวอันอัน!” กัวอันอันเงื้อมืออีกข้าง กำลังจะฟาดบนหน้าสวี่เฉียวหลี เจียงเสี่ยวอี้ร้องกรี๊ดตกใจ เฉินฉือพยายามจะเข้าไปขวาง ทว่ากลับไม่ทันสวี่เฉียวหลี เธอยกเท้าขึ้นข้างหนึ่ง ถีบไปที่ท้องของกัวอันอันอย่างแรง จนกัวอันอันลอยปลิวหวือขึ้นกลางอากาศก่อนจะตกลงไปที่พื้นห่างออกไปเมตรกว่าๆ

ผู้กำกับโจวและทีมงานได้ยินเสียงก่นด่าของกัวอันอันจึงพากันวิ่งออกมาดู ภาพที่ทุกคนเห็นคือกัวอันอันถูกถีบตัวลอยตกลงกับพื้นอย่างแรง ทุกคนอ้าปากค้าง บางคนถึงกับยกมือขึ้นปิดปากตัวเองไว้ บางคนยกโทรศัพท์ขึ้นมาอัดวิดีโอถ่ายไว้

สวี่เฉียวหลีถีบกัวอันอัน!

“กรี๊ดดดดดดด นังสวี่เฉียวหลี แกถีบฉัน แกกล้าดียังไง!” กัวอันอันกรีดร้องเสียงแหลม ดิ้นพล่านอยู่บนพื้น แล้วพยายมลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล แล้วถลาจะมาตบสวี่เฉียวหลีอีกครั้ง ทว่าตอนนี้คนที่จับมือที่เงื้อขึ้นของเธอไม่ใช่เฉินฉือแต่เป็นกู้เฉิน เขาเข้ามาตอนไหนไม่มีใครรู้เพราะทุกคนมัวแต่สนใจที่กัวอันอันและสวี่เฉียวหลี

“พอได้แล้ว” น้ำเสียงเฉียบขาดของกู้เฉินดังขึ้น “หากไม่หยุด ผมคงต้องแจ้งตำรวจข้อหาทำร้ายร่างกาย หรือจะแจ้งดี?” ขณะที่พูด เขาก็หันไปทางสวี่เฉียวหลี คล้ายให้เธอเป็นคนตัดสินใจ

สวี่เฉียวหลีถอนหายใจเบาๆ “ไม่ต้องหรอกค่ะ คุณกัว นี่มันเรื่องอะไรคะ? อยู่ดีๆ ทำไมคุณถึงเข้ามาทำร้ายฉัน?”

 “ทำมาเป็นถาม ก็แกไม่ใช่เหรอเป็นคนไปบอกประธานเจียงให้เลิกจ้างฉัน!?” สวี่เฉียวหลีทำหน้างงครู่หนึ่ง จากนั้นปรายตามองไปทางหลี่เยี่ยนที่เดินเข้ามา เมื่อเห็นหลี่เยียนชะงักเล็กน้อย เธอก็ถึงบางอ้อ คงเป็นหลี่เยี่ยนที่ไปรายงานเจียงจื่อเฉิง แต่นึกไม่ถึงว่าเจียงจื่อเฉิงถึงขั้นเลิกจ้างกัวอันอัน

“ฉันเปล่าค่ะ” สวี่เฉียวหลีตอบ ใบหน้าของเธอเรียบเฉยมากจนกระตุกต่อมโมโหของกัวอันอัน

“ไม่ต้องมาตีหน้าซื่อใส่ฉัน ก็แกเอาตัวไปบำเรอเขาล่ะสิ ไม่งั้นเด็กอย่างแกจะได้บทนางเอกเรื่องนี้ไปได้ยังไง!” กัวอันอันตะโกนสุดเสียง คงกลัวว่าคนจะไม่ได้ยินเสียงตัวเอง จึงตะเบ็งเสียงจนสุดแบบนั้น

“ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ตั้งข้อหาทำร้ายร่างกายและหมิ่นประมาทไปด้วยเลยแล้วกัน” สวี่เฉียวเอ่ย ทุกคนที่อยู่แถวนั้นทำตาโตอีกครั้ง

“

ใช่ๆ พี่กู้ จับนังแม่มดนั่นไว้นะ ฉันจะโทรแจ้งตำรวจเอง” เจียงเสี่ยวอวี้เอ่ย

ก่อนที่เรื่องจะบานปลายไปมากกว่านี้ โจวเจี๋ยหมิงก็ก้าวเท้าเดินไปข้างหน้าเพื่อระงับศึก “หยุดก่อน ทุกคนหยุดก่อน คุณหนูเจียงอย่าเพิ่งโทรครับ เรื่องนี้คงเข้าใจผิดกันไปเอง” โจวเจี๋ยหมิงพยายามไกล่เกลี่ย ทั้งที่ขมับสองข้างของเขาปวดตุบๆ

“เข้าใจผิดไปเอง!? จะเข้าใจผิดได้ยังไง ก็มัน...” กัวอันอันจะพูดต่อแต่โดนน้ำเสียงเฉียบขาดของโจวเจี๋ยหมิงขัดไว้ก่อน

“ถ้าคุณกัวอยากทราบสาเหตุว่าทำไมถึงถูกเลิกจ้าง ผมสามารถต่อสายหาประธานเจียงได้ตอนนี้ทันทีเลยครับ คุณจะได้หายคาใจเสียที”

กัวอันอันอ้าปากพะงาบๆ นึกหาคำพูดอื่นต่อ แต่ก็เถียงกลับไปไม่ได้ เธอฟึดฟัดอยู่ตรงนั้นครู่หนึ่งก่อนจะกลับไปที่พักของตนเพื่อเก็บของแล้วจากไป

“เฮ้อ” โจวเจี๋ยหมิงถอนหายใจ “วันนี้เลิกกองแค่นี้ก่อนแล้วกัน ถ่ายฉากของพระเอกนางเอกไปก่อน ส่วนฉากของกัวอันอัน คงต้องหานักแสดงคนใหม่” พูดจบ โจวเจี๋ยหมิงก็โบกมือไล่ทีมงานให้ไปเก็บกอง

“หลีหลี เป็นอะไรไหม? เจ็บตรงไหนไหม? โอ๋ๆๆ” เจียงเสี่ยวอี้หันไปหาสวี่เฉียวหลีและกอดเธอเอาไว้ สวี่เฉียวหลีจึงได้แต่บอกว่าไม่เป็นไร

“ขอบคุณนะคะที่เข้ามาช่วยไว้” สวี่เฉียวหลีพูดกับกู้เฉิน เขายังยืนอยู่ที่เดิม

“ไม่เป็นไร แต่ถ้าเธออยากแจ้งความ ฉันจัดการให้ได้” กู้เฉินเอ่ย เขามองเด็กสาวตรงหน้าด้วยสายตาครุ่นคิด ตอนที่เด็กคนนี้ถูกกระชากผม คล้ายใจเขาถูกกระฉากไปด้วย และตอนที่กัวอันอันกำลังจะตบหน้าเธอ เขาก็รีบพุ่งตัวไปขวาง ไม่คิดว่าร่างกายของตัวเองจะเคลื่อนไหวได้รวดเร็วขนาดนี้มาก่อน และแวบหนึ่งเขาเห็นภาพของสวี่ซินหรานทับซ้อนสวี่เฉียวหลี

“ไม่ต้องหรอกค่ะ อย่าให้ทำเป็นเรื่องใหญ่เลย อีกอย่างฉันก็ไม่ได้เจ็บอะไรมากมาย” สวี่เฉียวหลีตอบ จากนั้นก็เอ่ยขอตัว เจียงเสี่ยวอี้เกาะติดสวี่เฉียวหลีไม่ปล่อย เฉินฉือได้แต่ส่ายหน้าก่อนจะเดินตามสองสาวไป

“ขอฉันคุยกับพี่เยี่ยนแปบนะ” สวี่เฉียวหลีพูดกับเจียงเสี่ยวอี้ที่เกาะเธอไม่ยอมปล่อย จากนั้นเธอก็เดินไปหาหลี่เยี่ยนที่อยู่อีกด้าน

“พี่เยี่ยน มีอะไรอยากจะบอกฉันไหมคะ?” สวี่เฉียวหลีถามเสียงเย็น

หลี่เยี่ยนสันหลังเย็นวาบ ใครจะคิดล่ะว่าสาวน้อยหน้าสวยคนนี้พอทำหน้านิ่ง พูดเสียงเย็น จะให้ความรู้สึกกดดันมากกว่านี้

“พี่เป็นคนบอกเรื่องกัวอันอันกับเจียงจื่อเฉิงใช่ไหมคะ?” สวี่เฉียวหลีถามต่อ

“คือ...ใช่แล้ว พี่เอง ประธานเจียงสั่งให้พี่รายงานทุกเรื่องที่เกี่ยวกับเธอนะเฉียวหลี เธอก็รู้ว่าพี่ขัดคำสั่งไม่ได้” หลี่เยี่ยนเอ่ย

สวี่เฉียวหลีเงียบ เธอพยายามข่มอารมณ์ในใจที่พุ่งพรวด “โอเคค่ะ เดี๋ยวฉันคุยกับเขาเอง” ทันใดนั้นโจวเจี๋ยหมิงก็สั่งทุกคนขึ้นรถกลับโรงแรม

เมื่อมาถึงโรงแรมก็มืดค่ำแล้ว สวี่เฉียวหลีเดินเข้าไปในห้องพักของตัวเอง เจียงเสี่ยวอี้และเฉินฉือก็ต่างเข้าห้องพักของตัวเอง ขณะที่เธอกำลังเตรียมตัวไปอาบน้ำ โทรศัพท์ก็ดังขึ้นก่อน ผู้ที่โทรเข้ามาคือเจียงจื่อเฉิง เธอลังเลอยู่สักพัก ทั้งอยากรับและไม่อยากรับ

“มีอะไร?” เธอกรอกเสียงลงไป

“ได้ยินว่าที่กองมีเรื่อง เธอเป็นอะไรมากไหม?” น้ำเสียงร้อนรนของอีกฝ่ายทำให้สวี่เฉียวหลีอารมณ์ดีขึ้นมานิดหนึ่ง

“ก็ไม่เป็นอะไรมาก ก็แค่โดนกระชากผม และเกือบจะโดนตบหน้าเท่านั้นเอง” ไม่รู้อะไรดลใจให้เธอตอบไปแบบนั้น พูดจบก็แทบอยากกัดปากตัวเอง

“สิ่งที่กัวอันอันทำกับเธอ จะต้องได้รับบทเรียนแน่นอน ฉันสัญญา” น้ำเสียงจริงจังของอีกฝ่ายทำให้สวี่เฉียวหลีรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ ทว่าทันใดนั้นความขมขื่นก็พุ่งพรวดขึ้นมา

“อ้อ คุณสัญญาว่าจะสั่งสอนกัวอันอันให้ฉัน แล้วเหยียนหนานเซิงล่ะคะ? สิ่งที่เธอทำกับทุกคน ทำกับพี่สาวฉัน และที่สำคัญที่สุดคือพี่ซินหราน คุณคิดจะสั่งสอนหรือจัดการเธอยังไง?” น้ำเสียงผิดหวังอย่างรุนแรงที่ปิดไม่มิดของเธอ ทำให้คนที่อยู่ปลายสายใจหายวาบ

“เรื่องนั้น...”

“ไม่ต้องพูดแล้ว ยังไงคุณก็ไม่มีทางลงโทษเหยียนหนานเซิงคนที่คุณรักอยู่ดี ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันวางล่ะ” ไม่รอให้ปลายสายตอบกลับ สวี่เฉียวหลีก็กดวางสาย เธอพยายามห้ามน้ำตาไม่ให้ไหล เธอพยายามบอกตัวเองทุกครั้งว่าให้เกลียดเขา แค้นเขา แต่ทุกครั้งที่เขาเข้าหาและคอยวนเวียนอยู่ไม่ห่าง และยังแสดงออกถึงการปกป้อง มันทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ เพียงแต่เขาจะแสดงออกแบบนี้บ้างตอนที่เธอเป็นสวี่ซินหราน เพียงนิดเดียวก็ยังดี

หลังจากสงบสติอารมณ์ สวี่เฉียวหลีก็เข้าไปอาบน้ำ เมื่ออาบน้ำเสร็จก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงด้วยความเหนื่อย