71 ไม่รับทำคดี 

ในชีวิตที่ผ่านมางานแรกที่สามารถทำงานให้กับเอี้ยนลี่เฉียงได้ก็คือการเป็นศิลปิน เขาเติบโตในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าในตอนนั้นและเริ่มเรียนรู้วิธีวาดภาพด้วยตัวเองเมื่อเขาอายุแปดขวบ 

เมื่อมันเกิดขึ้นมีครูคนหนึ่งในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ศึกษาวิธีการวาดภาพโดยเฉพาะก็ได้สอนให้เขาวาดภาพเหมือนของคน

 หลังจากผ่านไปห้าปีในที่สุดเอี้ยนลี่เฉียงก็สามารถแบกผ้าใบไว้บนหลังและตั้งบูธที่สวนสาธารณะหรือริมถนนเพื่อหารายได้จากการวาดภาพบุคคล 

เขาเริ่มทำสิ่งนี้เมื่อเขาอายุสิบสามปี การวาดภาพบุคคลหนึ่งภาพจะทำเงินให้เขา 20 หยวน 

ในปีที่เขาอายุสิบห้าปีขณะที่เขากำลังตั้งร้านค้าในสวนสาธารณะในเช้าวันหยุดวันหนึ่งเขาได้เห็นชายชราคนหนึ่งที่มาออกกำลังกายตอนเช้าเป็นลมอยู่ริมถนน 

เขาไม่ลังเลที่จะเรียกรถพยาบาลส่งชายชราไปหาหมอได้ทัน ดังคำกล่าวที่ว่า 'การทำความดีย่อมได้รับผลตอบแทน' หลังจากนั้นเมื่อชายชราฟื้นขึ้นมาชายชราก็สอนวิธีวาดภาพบุคคลให้ถูกต้องตามหลักการของศิลปะที่ถูกต้อง 

 ชายชราคนนั้นเป็นนักสเก็ตภาพอาชญากรให้กับแผนกรักษาความปลอดภัยสาธารณะประจำจังหวัดและเป็นผู้เชี่ยวชาญชั้นหนึ่งในสาขานั้น 

เอี้ยนลี่เฉียงเรียนรู้จากชายชราเป็นเวลาสองสามปีและได้รับคำสอนทั้งหมดของเขา เขาสามารถเข้าใจเทคนิคของชายชราในด้านนั้นได้อย่างมั่นคงและยังเหนือกว่าอาจารย์อีกด้วย

 ต่อมาชายชราอยากแนะนำให้เอี้ยนลี่เฉียงทำงานในแผนกรักษาความปลอดภัยสาธารณะในฐานะนักสเก็ตภาพอาชญากรด้วย

 แต่เอี้ยนลี่เฉียงอยู่ในช่วงวัยหนุ่ม เขายังคงมีความฝันและเป้าหมายมากมายที่อยากจะบรรลุในอนาคตดังนั้นเขาจึงไม่พอใจกับอาชีพที่มั่นคงและสงบซึ่งจะทำให้เขาได้รับเงินสองสามพันหยวนต่อเดือนไปตลอดชีวิต 

ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะไม่ทำงานที่แผนกรักษาความปลอดภัยสาธารณะและเลือกเส้นทางที่ยากขึ้นในการหาเลี้ยงชีพที่มีโอกาสมากขึ้นแทน 

เอี้ยนลี่เฉียงเองไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าทักษะที่เขาเรียนรู้ในชีวิตที่ผ่านมาจะสามารถนำมาใช้ได้ที่นี่ นี่เป็นความสามารถอันโดดเด่นที่ไม่มีใครในโลกนี้สามารถทำได้

 เพราะว่าทุกคนที่นี่ใช้พู่กันในการวาดภาพ หากมันได้รับการเปิดเผยออกไปจะทำให้ทุกคนตกตะลึงอย่างแน่นอน 

 นั่นเป็นเพราะจิตรกรและศิลปินในโลกนี้คุ้นเคยกับการใช้หมึกและการลงสีจากพู่กัน แม้ว่ามันจะงดงามในแบบฉบับของมัน แต่หากพูดถึงเรื่องความสมจริงแล้ว ก็นับว่ายังขาดอยู่บ้าง

ภาพวาดของเอี้ยนลี่เฉียงนั้นไม่ได้ให้อารมณ์ทางศิลปะใดๆแต่สิ่งที่ทำให้มันโดดเด่นก็คือความจริง!

 เพื่อให้สามารถวาดภาพบุคคลเพื่อให้ได้คุณภาพของภาพถ่ายตลอดจนเปิดเผยลักษณะที่ปรากฏของผู้ต้องสงสัยได้อย่างถูกต้องและชัดเจนนั่นคือขอบเขตสูงสุดที่สามารถบรรลุได้!

“ ลี่เฉียงเจ้าไปเรียนสิ่งนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่?” เฉียนซูจ้องไปที่เอี้ยนลี่เฉียงด้วยความประหลาดใจ 

"น่าเหลือเชื่อจริงๆที่เจ้าสามารถใช้เพียงถ่านก้อนเดียวในการวาดภาพของบุคคลนั้นตามคำบอกเล่า!"

ลู่เปียนยืนอยู่ที่ด้านข้าง เขาหยิบกระดานไม้จากมือของเอี้ยนลี่เฉียงและศึกษาอย่างรอบคอบด้วยความเข้าใจ 

เขามองภาพวาดในมือพร้อมกับมองไปที่เอี้ยนลี่เฉียงด้วยความประหลาดใจก่อนที่จะอุทานออกมา

 “ยอดเยี่ยม! ยอดเยี่ยมมหัศจรรย์ทักษะเช่นนี้ไม่เคยมีมาก่อนไม่เคยได้ยินมาก่อน…” 

ฝูงชนที่อยู่รอบๆก็ขยับเข้ามาใกล้ ทุกคนต่างก็อึ้งเมื่อเห็นภาพวาดของเอี้ยนลี่เฉียง

"ดูเหมือนคนที่มีชีวิตจริงๆ! น่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว! บุคคลในภาพนั้นเต็มไปด้วยพลังชีวิตไม่เหมือนกับภาพวาดแม้แต่น้อย. " โจวหย่งรู้สึกเคารพภาพวาดของเอี้ยนลี่เฉียง

จนเขาแทบจะก้มคารวะด้วยความชื่นชม 

“ ข้าไม่ทราบว่าตัวเองเรียนรู้สิ่งนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เหมือนกับว่าข้าเล่าเรียนมันในความฝัน…” เอี้ยนลี่เฉียงพูดอย่างใจเย็น เนื่องจากเขาเคยใช้ข้ออ้างนี้มาก่อนแล้วการจะใช้ใหม่อีกครั้งก็ไม่นับว่าเป็นความเสียหายอะไร?

ครั้งที่แล้วเอี้ยนลี่เฉียงได้อธิบายว่าเขาได้เรียนรู้วิธีการช่วยชีวิตเด็กจากภายในความฝัน ถึงแม้ว่าคนอย่างเฉียนซูและลู่เปียนจะไม่เชื่อเรื่องเหนือธรรมชาติแต่พวกเขาก็ไม่อยากซักไซ้ไล่เลียงมากเกินไป 

 เนื่องจากพวกเขาคิดว่าเอี้ยนลี่เฉียงต้องพบเจอความรู้นี้โดยบังเอิญ แต่ตอนนี้หลังจากที่เอี้ยนลี่เฉียงอธิบายว่าเขาได้เรียนรู้ทักษะการวาดภาพนี้จากความฝันเช่นกัน ทั้งเฉียนซูและลู่เปียนต่างก็แลกเปลี่ยนสายตาที่มีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่เข้าใจ

พวกเขาเริ่มตั้งคำถามกับการตัดสินใจครั้งก่อนของตัวเอง เป็นไปได้ไหมที่เอี้ยนลี่เฉียงสามารถพบกับเทพในความฝันของเขาและได้รับโอกาสนี้อย่างแท้จริง?

 ไม่เช่นนั้นทักษะการวาดภาพที่ไม่เคยมีมาก่อนเช่นนี้จะเกิดขึ้นจากชายหนุ่มที่ไม่เคยถือพู่กันวาดภาพมาก่อนได้อย่างไร?

ลู่เปียนพึมพำกับตัวเองอย่างสงสัยสักครู่ก่อนที่เขาจะพูดกับ เอี้ยนลี่เฉียง

 "คนผู้นี้โหดเหี้ยมและไร้ความปราณีและวิธีการของเขายังป่าเถื่อนโหดร้ายอีกด้วย ข้าจะส่งภาพวาดนี้ไปยังสำนักงานบังคับใช้กฎหมายของมณฑลหวงหลงและตรวจสอบรูปภาพของอาชญากรทั้งหมดที่นั่นเพื่อดูว่ามีคนใดที่มีคุณสมบัติคล้ายกันกับภาพนี้หรือไม่

มันจะทำให้เราตรวจสอบตัวตนของผู้กระทำความผิดได้ง่ายขึ้นรวมทั้งออกเอกสารเพื่อตั้งรางวัลนำจับคนร้าย... "

" ทำไมต้องไปที่มณฑลหวงหลงด้วยเหรอ มณฑลชิงไห่ก็มีสำนักงานบังคับใช้กฎหมายเช่นเดียวกัน? " เอี้ยนลี่เฉียงรู้สึกงุนงง 

ลู่เปียนเหลือบมองไปที่เฉียนซูก่อนจะหันไปมองโจวเถี่ยจูที่มีสีหน้าไม่พอใจ

 "หลังจากอาจารย์ได้พบกับเหตุร้ายนี้เมื่อวานนี้ข้าไปที่สำนักงานบังคับใช้กฎหมายของมณฑลเพื่อรายงานคดีต่อเจ้าหน้าที่ 

แต่เจ้าหน้าที่ของสำนักงานบังคับใช้กฎหมายของมณฑลบอกว่านี่เป็นข้อพิพาททางธุรกิจระหว่างตระกูลเอี้ยนกับลูกค้าดังนั้น นี่ไม่ถือว่าเป็น 'คดี' พวกเขาจึงให้เราแก้ไขเรื่องนี้ด้วยตัวเอง

ข้ารู้สึกโกรธมากจึงโต้เถียงกับพวกเขา แต่พวกเขาบอกว่าโรงตีเหล็กสกุลเอี้ยนนั้นทำเกือกม้าที่ไม่ได้มาตรฐานออกมาหากพวกเรายังคงดื้อด้าน เจ้าหน้าที่ก็จะสั่งปิดโรงตีเหล็กของพวกเรา.. "

ก่อนหน้านี้เอี้ยนลี่เฉียงกำลังรีบกลับบ้านดังนั้นโจวเถี่ยจูจึงแทบไม่มีเวลาอธิบายรายละเอียดทุกอย่างให้เขาฟัง

เอี้ยนลี่เฉียงไม่ได้คาดหวังว่าจะมีสิ่งนี้เกิดขึ้นในโลกนี้ด้วย ในชีวิตที่ผ่านมามีเพียงเจ้าหน้าที่เท่านั้นที่จะพ่นคำพูดดังกล่าวจนทำให้ผู้คนมากมายรู้สึกอับอายต่อระบบความยุติธรรมของประเทศ

 เพียงแค่คำสองคำนี้เพียงอย่างเดียวก็สามารถปกปิดอาชญากรรมและความสกปรกที่ซ่อนอยู่นับไม่ถ้วนโดยไม่รู้ตัวทำให้ปีศาจและสัตว์ประหลาดนับไม่ถ้วนรวมตัวกันเพื่อวิ่งเล่นในโลกโดยไม่มีใครทำอะไรได้

 แม้ว่าใครบางคนจะถูกฆ่าตายหรือเด็กหญิงที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะถูกข่มขืน แต่เมื่อแจ้งความไปแล้วเจ้าหน้าที่บอกว่า 'ไม่ฟ้องคดี' ก็ไม่มีอะไรที่ครอบครัวของเหยื่อจะสามารถดำเนินการได้

 ความศักดิ์สิทธิ์ของกฎหมายประเทศจีนนั้นเป็นเพียงเรื่องตลกที่ถูกมอบให้สำหรับคนรวยและผู้มีอิทธิพลเท่านั้น