เมื่อซอมบี้ธรรมดาทั้งหมดก้าวออกไปจากประตูเหล็ก  ภายใต้การปราบปรามที่ได้รับจากกลิ่นอายของเธอ  หลินเสี่ยวมองเห็นสิ่งที่อยู่เบื้องหลังอย่างชัดเจน

เธอเห็นซอมบี้หญิงผมกระเซิงยืนอยู่หลังประตู   ใบหน้าของมันไม่ได้รับความเสียหาย แต่ซีดอย่างน่ากลัว ขอบตาของมันเปลี่ยนเป็นสีม่วงเข้มและริมฝีปากของมันก็มีสีม่วงเข้มเช่นกัน  มันกำลังอ้าปากเผยอันแหลมคมของมัน  จ้องมองไปที่หลินเสี่ยวอย่างตื่นตัวด้วยดวงตาสีเทาซีด

ซอมบี้ตัวเมียอายุประมาณยี่สิบเจ็ด  ตัดสินจากใบหน้าที่ไม่เสียหาย   เคยเป็นผู้หญิงสวย  แต่ผอมมากจนแก้มตอบ   มันไม่สูง  ราว ๆ ห้าฟุตหกนิ้ว มันสวมชุดกระโปรงที่เรียบง่าย แต่มีสไตล์ทันสมัย  และดูเหมือนจะไม่ใช่ของราคาถูก อาจมีมูลค่าหนึ่งหรือสองพันเหรียญในโลกเก่า

มันยืนอยู่หลังประตูด้วยเท้าเปล่า  เมื่อเห็นหลินเสี่ยวเข้ามาใกล้   มันก้าวถอยหลังอย่างตื่นตัว แต่ไม่ได้หันหลังและจากไปในทันที

หลินเสี่ยวเงยหน้าขึ้นเพื่อสูดอากาศ  สัมผัสได้ถึงกลิ่นของมนุษย์จากห้องทางด้านซ้ายบนชั้นสอง  มนุษย์ที่มีชีวิตนั้นอาจจะอยู่ชั้นสอง  อย่างไรก็ตาม  ซอมบี้ตัวเมียที่อยู่หลังประตูเหล็กไม่ได้รีบไปยังแหล่งที่มาของกลิ่นนั้น  แต่ดูเหมือนอยากจะออกมา!

หลินเสี่ยวมองดูซอมบี้ตัวเมียขึ้นและลง  จากนั้นก็พบว่าแม้ว่ามันจะกลายเป็นซอมบี้ไปแล้ว  เสื้อผ้าไม่เลอะเทอะ  ยกเว้นคราบเลือดบนเสื้อเชิ้ตสีขาวบริเวณไหล่แต่นั้น  เสื้อผ้าของมันยังคงค่อนข้างเรียบร้อย   มันดูมีฝุ่นเล็กน้อย  แต่ไม่ได้ถูกปกคลุมไปด้วยเลือดเหมือนซอมบี้ตัวอื่น ๆ

และการตัดสินด้วยการแสดงออกของมัน  ดูเหมือนจะฉลาด

จากความรู้สึกของมัน  หลินเสี่ยวคิดว่ามันเป็นซอมบี้อัจฉริยะระดับสอง  และกำลังจะถึงระดับสาม

“อ๊ากกกส์!”  ซอมบี้หญิงระดับสองส่งเสียงคำรามลึก ๆ จากลำคอของมันเมื่อเห็นว่าหลินเสี่ยวเข้ามาใกล้มากขึ้น  เสียงของมันเต็มไปด้วยความกลัวอย่างรุนแรงต่อเธอ  แต่มันก็ยังพยายามเตือนเธอไม่ให้เข้ามาใกล้อีก

หลินเสี่ยวอดไม่ได้ที่จะชื่นชมซอมบี้ตัวเมียตัวนี้  มันตกใจมาก แต่ก็ไม่ยอมจากไป  และแม้แต่คำรามออกมาเพื่อเตือนเธอ

ดูเหมือนว่ามันไม่ต้องการให้หลินเสี่ยวขึ้นไปชั้นบนและเข้าใกล้มนุษย์ที่มีชีวิตนั้น  มันกลัวว่าเธอจะกินมนุษย์คนนั้นใช่หรือไม่?

เธอสัมผัสได้อย่างชัดเจนถึงความปรารถนาของซอมบี้หญิงที่จะปกป้องมนุษย์คนนั้น  เธอรู้สึกประหลาดใจกับความจริงที่ว่าซอมบี้ที่ต้องการปกป้องมนุษย์นั้นมีอยู่จริง  เธอยังสงสัยว่าซอมบี้ตัวนั้นควบคุมความปรารถนาตามสัญชาตญาณและป้องกันตัวเองจากการกินมนุษย์คนนั้นได้อย่างไร

ในขณะที่ครุ่นคิด  หลินเสี่ยวไม่สนใจเสียงคำรามของซอมบี้หญิงและเดินไปที่ประตูเหล็ก  จากนั้นยกกรงเล็บขึ้นแกว่งไปที่ล็อคประตู  ล็อคแตกเสียงดังลั่น  เธอผลักประตูให้เปิดออกเพื่อเดินเข้าไป

“อ๊ากกกส์?” ซอมบี้หญิงจ้องไปที่ล็อคประตูซึ่งจู่ๆหลินเสี่ยวก็พังมัน  ใบหน้าเต็มไปด้วยความสับสน  มันพยายามมานาน แต่ล้มเหลวในการทำลายล็อคนี้    แต่หลินเสี่ยวก็ทำได้อย่างรวดเร็วและง่ายดาย

“อ๊ากกกส์!” อย่างไรก็ตาม  มันดูกังวลอย่างมากเมื่อเห็นเธอเดินเข้ามา  ก้าวทีละก้าว มันเริ่มกลับขึ้นไปชั้นบน

มันต้องการหยุดหลินเสี่ยว  แต่ไม่กล้าเคลื่อนไหวโดยประมาท  มันถูกระงับโดยกลิ่นอายอันทรงพลังของหลินเสี่ยว ซึ่งทำให้มันรู้สึกถึงอันตรายอย่างมาก  มันกังวลว่าเธออาจทำลายมันเพื่อประโยชน์เมื่อมันโจมตี

อย่างไรก็ตาม  มันไม่สามารถปล่อยให้หลินเสี่ยวขึ้นไปชั้นบนได้    เพราะบางสิ่งที่ต้องการปกป้องอยู่ที่นั่น

มันก้าวถอยหลังเมื่อหลินเสี่ยวเข้ามาใกล้  เถิบทีละน้อยๆ ทั้งคู่ค่อยๆเข้าใกล้ชั้นสองมากขึ้นเรื่อย ๆ

ซอมบี้ธรรมดากลุ่มใหญ่ตามมาข้างหลัง  อย่างไรก็ตาม  ซอมบี้เหล่านี้มีปัญหาในการเคลื่อนย้ายนับประสาอะไรกับการปีนบันได  พวกมันโกลาหลขึ้นไปชั้นบน  แต่ล้มลงหลังจากก้าวไปสองสามก้าวและผลักพวกรอบข้างล้มลง  ก่อนที่พวกมันทั้งหมดจะล้มลงกับพื้น  พวกมันเพียงแค่ปีนขึ้นไปได้แค่สองหรือสามขั้น

“อ๊ากกส์!”

‘อยู่ห่างๆ!’  ซอมบี้หญิงคำรามใส่หลินเสี่ยวขณะวาดตัวกลับ

หลินเสี่ยวมองดูด้วยความประหลาดใจเพราะเธอสัมผัสได้ถึงความคิดของมันอย่างชัดเจน  ความจริงที่ว่ามันสามารถแสดงความคิดที่ชัดเจนให้พิสูจน์แล้วว่ามันฉลาดมากจริงๆ

หลินเสี่ยวสงสัยว่าเธอสามารถสื่อสารกับมันได้หรือไม่

เธอหยุดพยายามบอกให้รู้ว่าเธอไม่ใช่ศัตรู  เธอคำรามใส่ซอมบี้หญิงตัวนั้น

“อ๊ากกส์?”

‘เธอเข้าใจฉันไหม?’ หลินเสี่ยวถาม

ซอมบี้ตัวเมียไม่ได้ผ่อนคลายความระแวดระวังเมื่อหลินเสี่ยวหยุดเคลื่อนไหว  แต่หยุดชั่วครู่หลังจากได้ยินคำถามของหลินเสี่ยว

“อ๊ากกส์?”

‘เข้าใจอะไร?’ มันตอบกลับ

หลินเสี่ยวจ้องมองด้วยความประหลาดใจ  เธอไม่ได้คาดหวังว่าซอมบี้หญิงจะเข้าใจสิ่งที่เธอพูดจริงๆ

“อ๊ากกส์?”

‘จำได้ไหมว่าเธอเป็นใคร?’  หลินเสี่ยวยังคงถามต่อ

คำถามนี้ทำให้ซอมบี้หญิงแสดงท่าทางสับสน  มันเริ่มพึมพำเมื่อเสียงของมันมาจากลำคอ

“ฮะรู....ลู...”

‘ฉันเป็นใคร?  ฉันเป็นใคร?  ฉันเป็นใคร.......’

  ขณะที่เธอได้ยินคำถามนี้ซ้ำๆ  หลินเสี่ยวยังสัมผัสได้ถึงความสับสนในใจของเธอ  ดูเหมือนว่าซอมบี้ตัวนี้จะสูญเสียความทรงจำก่อนตาย  และลืมไปแล้วว่าเคยเป็นใคร

“อ๊ากกส์?” หลินเสี่ยวใช้เวลาจ้องไปที่ซอมบี้หญิงตัวนี้ซึ่งกำลังถามคำถามนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าจากนั้นก็ส่งเสียงคำรามอีกครั้ง

“อ๊ากกส์?”

‘คุณรู้ไหมว่าตอนนี้คุณเป็นอะไร?’ เธอถาม

เมื่อได้ยินเธอถาม  ซอมบี้หญิงตัวนั้นก็กลับมามีสติและเข้าใจคำถามของหลินเสี่ยว

“อ๊ากกส์  อ๊ากกส์…”

‘ฉันรู้  ฉันกลายเป็นซอมบี้ไปแล้ว ฉันตายไปแล้ว'  เธอพูด

ทันใดนั้น  หลินเสี่ยวก็หันกลับไปส่งเสียงคำรามใส่ซอมบี้ธรรมดาที่พยายามเข้าใกล้  เสียงของเธอมีความโกรธและการคุกคาม

ซอมบี้เหล่านั้นเริ่มสั่นเทาไปข้างหลังเมื่อพวกเขาได้ยินเสียงคำรามของเธอ  แต่เนื่องจากบันไดที่อยู่ใต้เท้าของพวกเขา  พวกเขาล้มลงอีกครั้ง เกิดเป็นปิรามิดซอมบี้ขึ้นมา

เมื่อมองไปที่ซอมบี้โง่ๆเหล่านั้น  หลินเสี่ยวก็รู้สึกพูดไม่ออก

หลังจากดูซอมบี้ธรรมดาล้มลงเธอก็หันกลับไปคำรามใส่ซอมบี้ตัวเมียอีกครั้ง

“อ๊ากกส์?”

"คุณสูญเสียความทรงจำไปใช่หรือเปล่า?" เธอถาม

ซอมบี้หญิงจ้องไปที่หลินเสี่ยวอย่างสับสน จากนั้นพยักหน้าด้วยสีหน้าหลากหลายอารมณ์

ในความเป็นจริง  มันรู้ว่ามันกลายเป็นซอมบี้ตั้งแต่มันตื่นขึ้นเมื่อสองสามวันก่อน  มันรู้ว่าตอนนี้มันเป็นยุคหลังวันสิ้นโลกและยังมีความรู้ทั่วไปที่มนุษย์ปกติควรมี  อย่างไรก็ตาม มันลืมชื่อของตัวเองและไม่รู้ว่ามันเป็นใคร  ไม่มีใครอยู่ที่นั่นเพื่อบอกเรื่องนี้เช่นกัน

สถานที่แห่งนี้ล้อมรอบไปด้วยฝูงซอมบี้ธรรมดาและไม่สามารถสื่อสารกับพวกมันได้

ซอมบี้หญิงตัวนี้ยังรู้ว่ามีมนุษย์อยู่บนชั้นสอง  นั่นคือเด็ก  เป็นเด็กเล็ก ๆ  ทันทีที่เห็นเด็กคนนั้น  ความรู้สึกคุ้นเคยก็เกิดขึ้นจากใจ  มันก็รู้ทันทีว่าอาจเป็นลูกของมัน  เพราะเด็กจะไม่รู้สึกเช่นนั้นหากเด็กไม่เกี่ยวข้องกับมัน

ที่สำคัญที่สุดเด็กคนนั้นเรียกมันว่า ‘แม่’!

กลิ่นของเด็กทำให้รู้สึกหิวโหย  แต่ทุกครั้งที่คิดจะกินเด็ก  มันจะได้ยินเสียงบอกเธอว่า - ‘คุณกินเขาไม่ได้! คุณทำไม่ได้! คุณต้องไม่กินเขา  และคุณต้องปกป้องเขาให้ปลอดภัย!  คุณจะต้องปกป้องเขาจากซอมบี้ตัวอื่น ๆ

อย่างไรก็ตาม เด็กคนนั้นไม่ได้อยู่ในสภาพดี  เขาไม่มีน้ำหรืออาหาร  และหมดสติไปจากความหิวโหย  ซอมบี้หญิงตัวนี้รู้สึกกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้  มันอยากจะออกไปหาอาหารให้ลูก  แต่ไม่กล้าทิ้งเขาไว้ที่นี่คนเดียว

สิ่งที่สำคัญกว่านั้นคือประตูเหล็กชั้นล่างเปิดไม่ได้         

วันนี้จึงพยายามจะออกจากประตูเหล็กให้ได้  แต่ไม่เคยประสบความสำเร็จ  มันกลายเป็นซอมบี้ระดับต่ำเท่านั้น  แม้ว่าจิตใจของมันจะยังคงชัดเจน  แขนขายืดหยุ่นไม่เพียงพอ  มันว่องไวกว่าซอมบี้ทั่วไปเล็กน้อย  แต่มันก็ไม่สั่นคลอนอย่างน้อยเมื่อมันเดิน

บทที่ 68 : การปกป้องของซอมบี้

หลินเสี่ยวสัมผัสได้ถึงความคิดที่ซับซ้อนของซอมบี้หญิง  และได้เรียนรู้สถานการณ์ของเธอ  ปรากฎว่าเธอเป็นซอมบี้แรกเกิด  สำหรับซอมบี้ที่กลายร่างเสร็จเมื่อไม่กี่วันก่อน  ความยืดหยุ่นของร่างกายของเธอก็ไม่เลว  สิ่งที่ดีอีกอย่างคือจิตใจของเธอยังคงแจ่มชัด  แม้ว่าความทรงจำของเธอจะหายไป

นอกจากนี้  เธอพยายามปกป้องมนุษย์ที่อยู่ชั้นบน  หลินเสี่ยวจึงคิดว่าเธอสามารถช่วยซอมบี้หญิงตัวนี้จากการกลายเป็นสัตว์ประหลาดจริงๆได้

“อ๊ากกกส์!”

‘เธอกำลังปกป้องมนุษย์ที่อยู่ชั้นบน’ หลินเสี่ยวมองไปที่เธอและพูดเพื่อยืนยัน

“อ๊ากกกส์!”

‘เธอกินเขาไม่ได้นะ!  เขาเป็นลูกของฉัน!’

เมื่อหลินเสี่ยวพูดถึงมนุษย์ที่ชั้นสอง  ซอมบี้หญิงกลับมาเป็นกังวลอีกครั้งทันทีและคำรามใส่หลินเสี่ยว

สำหรับเธอ  หลินเสี่ยวเป็นซอมบี้ที่เธอสามารถสื่อสารด้วยได้  แต่เธอไม่รู้ว่าการได้พบหลินเสี่ยวเป็นเรื่องดีหรือไม่  ถ้าคนหลังเป็นมนุษย์ที่ไม่ใช่โจร  เธอสามารถอยู่เงียบ ๆ และปล่อยให้พาลูกเธอไป  อย่างไรก็ตาม หลินเสี่ยวเป็นซอมบี้ระดับสูงกว่า แม้ว่าฝ่ายหลังจะไม่แสดงท่าทีว่าเป็นศัตรูกัน  เธอไม่กล้าที่จะประมาท

ณ ตอนนี้  ซอมบี้หญิงเชื่อว่าหลินเสี่ยวอยู่ที่นี่เพื่อลูกเธอตามที่เธอคาด  เพราะซอมบี้นั้นมีเหตุผลเดียวที่จะเข้าใกล้มนุษย์

เธอจ้องไปที่หลินเสี่ยวอย่างกังวลใจ  ณ จุดนั้นเธอไม่กลัวหลินเสี่ยวอีกต่อไป  ขณะที่เธอคิดว่าเด็กอาจถูกหลินเสี่ยวกิน  สิ่งเดียวที่เธอคิดได้ในตอนนี้คือทำอย่างไรให้เด็กอยู่ห่างจากหลินเสี่ยว

หลินเสี่ยวพยักหน้า ขณะสังเกตซอมบี้ตัวเมีย  ร่างกายของเธออยู่ในสภาพดี และความรักอันทรงพลังของมารดาได้แผ่ออกมาจากเธอ  สร้างบรรยากาศที่มีมนต์ขลัง  ผู้หญิงที่ไม่เคยคลอดลูกคงไม่มีความรู้สึกเช่นนี้

“อ๊ากกกส์!”

‘ผ่อนคลาย ฉันไม่กินมนุษย์  แต่ลูกของคุณแทบจะไม่หายใจ....’ หลินเสี่ยวคำรามใส่ซอมบี้หญิง

เธอรู้สึกได้ว่าลมหายใจของเด็กกำลังแผ่วเบาลง  อู่เยว่หลิงเคยอยู่ในสภาพแบบนี้เมื่อเธอพบ

เมื่อหลินเสี่ยวพูดว่าเด็กแทบไม่หายใจ    ซอมบี้ตัวเมียแสดงท่าทางกังวลทันที    อย่างไรก็ตาม เธอยังคงปล่อยให้ตัวเองเชื่อหลินเสี่ยวไม่ได้   และจ้องมองอย่างระมัดระวัง 

หลินเสี่ยวเข้าใจความห่วงใจของเธอ  จึงหยุดคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็ส่งเสียงคำรามให้ซอมบี้หญิงตัวนั้นอีกครั้ง

“อ๊ากกกส์!”

‘ฉันจะกลับมาในไม่กี่วินาที’  เธอบอก

จากนั้นหลินเสี่ยวก็หายตัวไปต่อหน้าต่อตาซอมบี้หญิง

‘เอ๊ะ?’  ซอมบี้หญิงตกตะลึง

หลังจากเข้ามาในพื้นที่อวกาศของเธอ  หลินเสี่ยวเห็นว่าอู่เยว่หลิงนั่งเล่นอยู่บนโซฟา  เธอมองไปที่เด็กน้อย  แต่ไม่ได้พูดอะไรกับเธอ  เธอกลับพบชามใบเล็กที่สะอาด  เดินไปที่ริมทะเลสาบเพื่อล้างมัน จากนั้น  เอาชามนั้นตักน้ำแล้วออกจากอวกาศของเธอไป

เมื่อซอมบี้ตัวเมียหยุดชะงักเพราะการหายตัวไปอย่างกะทันหันของหลินเสี่ยว  ฝูงซอมบี้ที่อยู่ชั้นล่างเริ่มพุ่งขึ้นมากอีกครั้ง เมื่อการปราบปรามของหลินเสี่ยวหมดไป

“อ๊ากกส์!”  ซอมบี้หญิงกลับมาที่ความรู้สึกของเธอทันทีและคำรามใส่ซอมบี้ธรรมดาเหล่านั้น  อย่างไรก็ตาม  ก่อนที่เสียงของเธอจะจางหายไปหลินเสี่ยวก็โผล่ออกมาจากอากาศ

เมื่อเห็นหลินเสี่ยวซอมบี้หญิงและซอมบี้ธรรมดาเหล่านั้นต่างก็ตกตะลึง

‘ซอมบี้ระดังสูงนี่เล่นเกมส์อะไรกับพวกเราหรือเปล่า?’  ซอมบี้หญิงสงสัย

หลินเสี่ยวโชว์แผ่นกระดาษที่มีคำเขียนอยู่บนนั้น - ‘นี่คือน้ำสะอาด  เธอสามารถป้อนมันให้ลูกของเธอได้หากต้องการช่วยเขา  เธอควรให้ฉันไปพบเขา ไม่งั้นเธอก็รอให้เขาตายได้ '

สีหน้าของซอมบี้หญิงเปลี่ยนไปเมื่อเธออ่านข้อความในกระดาษ

เธอเข้าใจสิ่งที่เขียนบนกระดาษ  แต่ไม่รู้ว่าเธอควรเชื่อใจหลินเสี่ยวได้หรือไม่  อย่างไรก็ตาม เธอรู้ว่าหลินเสี่ยวพูดถูกเกี่ยวกับการที่เด็กแทบไม่หายใจ  และถ้าเธอไม่ทำอะไรตอนนี้เด็กอาจตายได้

หลินเสี่ยวเสนอโอกาสให้เธอช่วยชีวิตเด็กในช่วงเวลาวิกฤตนี้และปล่อยให้เธอเลือกว่าจะเชื่อหรือไม่  เธอไม่ได้เร่งรีบ  ถือขันน้ำนั้นขณะมองมาที่เธออย่างเงียบ ๆ และรออย่างใจเย็น

ซอมบี้ตัวเมียพยายามต่อสู้ฮึดฮัดอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็เลือกที่จะเชื่อเธอ  ท้ายที่สุดแล้วเธอไม่สามารถคิดถึงความคิดอื่นที่ดีไปกว่านั้นได้  เธอไม่สามารถออกไปหาอาหารและน้ำให้เด็กหรือพาเขาออกไปข้างนอกได้

เธอหยิบชามจากมือของหลินเสี่ยวแล้วส่งเสียงคำราม

“อ๊ากกส์!”

“ไม่ให้เข้าใกล้กว่านี้!”  เธอบอก

หลังจากนั้นเธอก็เดินขึ้นไปชั้นบนอย่างระวัง  ขณะที่เดินไปเธอก็คอยหันกลับมามองหลินเสี่ยว

หลินเสี่ยวพยักหน้าให้เธอตามที่เธอขอร้อง  หลินเสี่ยวรักษาระยะห่างระหว่างตัวเธอและซอมบี้หญิงสามหรือสี่เมตรในขณะที่เดินตามเธอขึ้นไป

เธอมาที่นี่เพื่อช่วยเด็ก  ดังนั้นเธอจึงไม่ควรกระตุ้นซอมบี้หญิงตัวนี้อย่างแน่นอน

ซอมบี้ตัวเมียรู้สึกโล่งใจเล็กน้อยเมื่อเธอเห็นว่าหลินเสี่ยวเว้นระห่างจากเธอ  หลังจากขึ้นชั้นสองแล้ว   เธอเดินไปจนสุดทางเดิน

หลินเสี่ยวเดินตามหลังเธอไปและเห็นว่าเธอหยุดอยู่ตรงหน้าประตูที่สุดทางเดิน เธอยกมือขึ้นเพื่อเปิดประตูเดินเข้าไป

หลินเสี่ยวเดินไปที่ประตู  แต่ไม่ได้ตรงเข้าไปด้านใน  เธออยู่ข้างประตูและรอขณะยืนมองในห้อง  เธอเห็นห้องนั่งเล่นและประตูห้องนอนสองห้อง

เธอรออยู่ที่ประตูสักพัก และสัมผัสได้ถึงกลิ่นของมนุษย์จากห้องนอนที่ซอมบี้ตัวเมียเดินเข้าไปข้างใน  เธอไม่รู้ว่าซอมบี้ตัวเมียป้อนน้ำให้เด็กอย่างไร  แต่ไม่นาน  เธอก็ออกมาพร้อมกับชามเปล่า  เธอยืนอยู่ข้างประตูห้องนอนจ้องมองตรงไปที่หลินเสี่ยว

หลินเสี่ยวเหลือบมองไปที่กลุ่มซอมบี้ธรรมดาที่ขึ้นมาที่ชั้นสอง  เธอจึงเดินเข้าไปในห้องและล็อคประตู

หลังจากนั้น เธอก็หายไปจากห้องนั่งเล่นทิ้งให้ซอมบี้ตัวเมียยืนอยู่ที่นั่นด้วยความตะลึงงัน  อย่างไรก็ตาม ก่อนที่ซอมบี้ตัวเมียจะฟื้นจากอาการช็อก  ร่างสองร่างก็ปรากฏขึ้นมาทันใด

นั่นคือหลินเสี่ยวและเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่ยืนอยู่ข้างๆเธอ  ซอมบี้ตัวเมียมองมาที่พวกเขาและเบิกตากว้าง  ซึ่งดูน่ากลัวเล็กน้อย

อู่เย่ยหลิงรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยหลังจากถูกนำออกมาจากอวกาศของหลินเสี่ยว  เมื่อเห็นซอมบี้ตัวเมียที่ยืนอยู่ต่อหน้าเธอ  เธอรีบแอบอยู่ข้างหลังขาของหลินเสี่ยวโดยอัตโนมัติ

ซอมบี้ตัวเมียไม่สามารถจินตนาการได้ว่าหลินเสี่ยวอยู่กับมนุษย์เช่นกัน  เธอมีความต้องการที่จะรีบกัด           อู่เยว่หลิงทันทีที่รู้สึกได้ถึงกลิ่นของเธอ  แต่การตัดสินของเธอถูกระงับการกระตุ้นที่เกิดขึ้นนั้น ในขณะที่อู่เยว่หลิงเป็นเพียงเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่ไม่รู้จักสำหรับเธอ  เธอไม่รู้สึกถึงการต่อต้านอย่างรุนแรงจากหัวใจของเธอเมื่อเธอต้องการที่จะกัดเด็กหญิงตัวน้อยนั่น

“อะแฮ่ม”  หลินเสี่ยวกระแอมไอเมื่อเธอสังเกตเห็นการแสดงออกบนใบหน้าของซอมบี้หญิงตัวนั้น

เธอตื่นขึ้นจากเสียงไอของหลินเสี่ยว  ซอมบี้ตัวเมียเบิกตากว้างมองหลินเสี่ยวแล้วมองอู่เยว่หลิงที่แอบอยู่ข้างหลังอย่างไว้วางใจ  ด้วยเหตุนี้เธอจึงรู้สึกสับสนอีกครั้ง

‘เกิดอะไรขึ้น ทำไมซอมบี้ตัวนี้ถึงพาลูกมนุษย์ไปอยู่ด้วย  เธอเป็นลูกสาวของหล่อนหรือเปล่า?  และดูเหมือนเด็กสาวจะพึ่งพาเธอ’ ซอมบี้เกิดความสงสัย

หลินเสี่ยวสัมผัสได้ถึงความคิดทั้งหมดของเธอและรู้สึกพูดไม่ออกเกี่ยวกับความจริงที่ว่าซอมบี้ตัวเมียคิดว่าเธอเป็นแม่ของเด็กหญิงตัวน้อย    เธอสงสัยว่าซอมบี้ตัวเมียจะมองเธออย่างไรถ้าเธอรู้ว่าอู่เยว่หลิงถูกเธอลักพาตัวมา  และเจ้าของร่างเดิมของเธอได้ข่มขืนพ่อของเด็กน้อย ...

เธอหยิบปากกาออกมาจากนั้นก็เริ่มเขียนลงบนกระดาษ - "อย่างที่เธอเห็น  ฉันมีพื้นที่อวกาศ  เด็กตัวน้อยคนนี้อยู่ในพื้นที่ของฉันมาตลอด  เธอเลือกที่จะให้ลูกของเธออยู่ในพื้นที่อวกาศของฉัน  ก็ตามฉันมา  เธอวางแผนที่จะให้ลูกของเธออยู่กับใครหรือยัง?  พ่อของเขายังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า? '

หลังจากอ่านบันทึกของเธอ  ตาของซอมบี้หญิงก็หรี่ลงขณะที่เธอส่ายหัว

เธอไม่สามารถตอบคำถามของหลินเสี่ยวได้  เธอจำใครไม่ได้  เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเธอเป็นใคร  หรือครอบครัวและเพื่อนของเธอเป็นใคร เธอไม่รู้ว่าใครคือพ่อของเด็ก เธอจึงไม่รู้ว่าควรให้ลูกกับใคร เธอต้องการพาเด็กไปด้วย  แต่เธอกังวลว่าอาจสูญเสียการควบคุมและกัดเขา