หลินเสี่ยวเดินไปที่หน้าต่างข้างบันไดในอาคารและมองออกไปนอกตึก  ในสายตาของมนุษย์ธรรมดาภายนอกมีเพียงความมืด อาคาร พืชและสิ่งอื่นๆ ทั้งหมดบนพื้นดินเป็นเพียงเงาและเงาในแสงสลัว

อย่างไรก็ตามหลินเสี่ยวสามารถมองเห็นทุกสิ่งได้อย่างชัดเจน  ซอมบี้ไม่เห็นเป็นสี แต่ดวงตาของหลินเสี่ยวนั้นแตกต่างจากซอมบี้ธรรมดา

ดวงตาของเธอมืดกว่าเงายามค่ำคืน  เธอเปิดตากว้างและกวาดสายตาไปทั่วบริเวณที่มองเห็นได้จากหน้าต่าง  อย่างไรก็ตามแม้หลังจากค้นหาไปครู่หนึ่งเธอก็ไม่พบว่ามีสิ่งใดนอกจากแสงสว่างเพียงอย่างเดียว เธอเดาว่าคนเหล่านั้นระวังไม่ให้สนใจในตัวพวกเขา

หลังจากสังเกตสิ่งต่างๆอีกเล็กน้อยและยังไม่เห็นอะไรเพิ่ม ดวงตาของเธอเปล่งประกายเมื่อเธอเปลี่ยนวิธีการค้นหา

เธอเชิดหน้าขึ้นปิดตาและสูดอากาศอย่างระมัดระวังครั้งแล้วครั้งเล่า

เธอได้ตระหนักว่าความรู้สึกในการดมกลิ่นของเธอตอนนี้คมกว่าของสุนัขด้วยซ้ำ  อย่างที่เธอหวังหลังจากใช้เวลาสักพักสูดกลิ่นลมในอาคารสูง เธอรู้สึกถึงบางสิ่งที่พิเศษ

ในบรรดากลิ่นที่เธอตรวจพบที่แข็งแกร่งที่สุดคือกลิ่นเหม็นหืนจากร่างซอมบี้  เธอตรวจพบกลิ่นแปลก ๆ บางอย่างจากพืชและสัตว์ที่กลายพันธุ์ แต่สิ่งที่จาง ๆ นั้นถูกเจือจางด้วยกลิ่นอื่น ๆ ในอากาศ

ตอนนี้เธอสามารถแยกกลิ่นได้เฉพาะคนที่มีชีวิตและซอมบี้  อย่างไรก็ตาม  เธอยังไม่ทราบถึงความรู้สึกของกลิ่นอื่นว่าเป็นอะไร

เธอสูดดมในอาคารสูงหลังนี้ตรวจดูกลิ่นทุกชนิด แต่ไม่พบว่าเป็นของมนุษย์ที่มีชีวิต

เธอยังไม่ยอมแพ้  ดังนั้นเธอจึงเดินดมหาอย่างไร้จุดหมายบนชั้นนี้  จากนั้นวิ่งไปในทิศทางอื่น เมื่อพบหน้าต่าง เธอเปิดหน้าต่างออกแล้วยื่นหัวออกไปด้านนอกสูดดมอย่างแรงที่สุดเท่าที่จะทำได้

แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังไม่พบร่องรอยของมนุษย์ที่มีชีวิตขณะที่ยืนดมอยู่ในอาคารนี้

เธอพบว่าสิ่งนี้มันน่าฉงน  ผู้ชายคนนั้นจะไม่ส่งคนของเขาออกตามหาลูกสาวของเขาหรือ? เหตุใดเธอจึงไม่สามารถตรวจพบมนุษย์ที่มีชีวิตในบริเวณนี้?

เธอควรจะเก็บลูกน้อยของเขาไว้หรือไม่ ถ้าไม่พบครอบครัวของเด็กน้อย?

หลินเสี่ยวพยายามคิดจากความคิดต่างๆของเธอ

เธอเป็นซอมบี้ในตอนนี้และไม่ว่าเธอจะรู้สึกหิวแค่ไหนเธอก็ดูเหมือนจะไม่ตาย  แต่สิ่งที่แตกต่างจากเธอเด็กน้อยในอวกาศของเธอคือมนุษย์ที่ยังมีชีวิตอยู่  เด็กน้อยอายุห้าขวบ มนุษย์จำเป็นต้องกินโดยเฉพาะเด็ก  หากเธอไม่ระวังเด็กอาจป่วยและนั่นจะเป็นปัญหา

เมื่อนึกถึงเด็กหญิงตัวเล็กหลินเสี่ยวก็รู้ทันทีว่าเธอไม่ได้รับความรู้สึกอะไรจากเธอซักพักแล้วและไม่ได้ยินเสียงร้องไห้ของเธออีก  จะทำอย่างไรถ้าเด็กประสบอุบัติเหตุ ความคิดนี้ส่งประกายไปทั่วจิตใจของหลินเสี่ยวและเธอรีบเข้าไปในพื้นที่ของเธออีกครั้ง

แสงสว่างแว้บเข้ามาในดวงตาของเธอจากนั้นเธอก็ปรากฏตัวขึ้นในพื้นที่ส่วนตัวซึ่งยังคงมีหมอกและไม่มีเสียงรบกวนนอกจากความเงียบ

ดวงตาของหลินเสี่ยวกวาดไปทั่วบริเวณและพบร่างเล็กๆของอู่เยว่หลิงขดตัวอยู่บนพื้นในห่อผ้าห่มเป็นม้วนเล็กๆ

หัวใจของเธอหล่นวูบลง เธอรีบเข้าไป  ระงับการกระตุ้นให้เธอกินเด็ก  เธอนั่งลงเพื่อสังเกตสีผิวของเด็กตัวน้อย ใบหน้าของเธอซีดมากเช่นเดียวกับริมฝีปากของเธอ และดวงตาของเธอมีสีเข้มและออกน้ำเงิน

หลินเสี่ยวต้องการยื่นมือออกมาและสัมผัสหน้าผากของเด็กน้อย แต่การมองเห็นเล็บสีดำและเงาของเธอทำให้เธอหยุดชะงัก

ฟันและเล็บของซอมบี้ทุกตัวมีไวรัสซอมบี้  และไวรัสบนเล็บที่มีสีเข้มแหลมคมของเธอจะต้องมีพลังมากกว่าซอมบี้ธรรมดา

เธอไม่สามารถสัมผัสผิวของเด็กด้วยเล็บเหล่านี้ได้โดยตรง!  เธอเกิดความสงสัยว่าเธอสามารถถอนเล็บออกมาได้หรือเปล่า

เธอมองที่เล็บของเธอและคิดเกี่ยวกับการหดกลับเข้าไป ทำให้รู้สึกแปลกๆ กำลังเกิดขึ้นที่กระดูกนิ้วมือของเธอ  เธอจ้องที่เล็บและเห็นว่าพวกมันค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีขาวและหดสั้นลง เล็บที่แหลมคมของเธอหายไปจากนิ้วมือ มันกลายมาเป็นเล็บของมนุษย์ธรรมดา

เธอมองดูมือตัวเองด้วยความสับสนแล้วยกมืออีกข้างขึ้น เล็บในมือของเธอยังคงดำและแหลมคม

....เล็บของเธอเปลี่ยนไปตามความคิดของเธอได้ ใช่ไหม?

เธอคิดเกี่ยวกับสิ่งนี้ด้วยความไม่แน่นอน จากนั้นชี้ไปที่มือที่ไม่เปลี่ยนแปลง จ้องนิ่งที่ปลายนิ้วขณะที่เธอกระซิบเงียบๆ ในใจของเธอ

‘กลับไปเหมือนเดิม! กลับไปเหมือนเดิม! กลับไปเหมือนเดิม!’

อย่างที่คาดไว้มืออีกข้างของเธอเริ่มเปลี่ยนอย่างช้าๆ เป็นเหมือนมือมนุษย์ธรรมดา ในขณะที่เล็บสีเข้มของเธอหายไปด้วย

หลังจากดูการเปลี่ยนแปลงเล็บของเธอ   เธอยังคงนิ่งเงียบอยู่พักหนึ่ง   จากนั้นใช้นิ้วมือสัมผัสหน้าผากเด็กอย่างเบามือ

ผิวหนังของเด็กนั้นเย็นจัดและเย็นกว่าอุณหภูมิปกติของมนุษย์ที่มีสุขภาพดี

หลินเสี่ยวขมวดคิ้วเล็กน้อยและดึงมือออกทันที

เธอไม่รู้ว่าเด็กถูกปลุกด้วยความเย็นจากนิ้วมือของเธอหรือไม่ แต่หลังจากที่เธอดึงมือของเธอออก เปลือกตาของเด็กก็กระตุกและเปิดอย่างช้าๆ

‘นี่ไม่ดีเลย!'

หัวใจของหลินเสี่ยวเต้นผิดจังหวะ  เธอตะโกนเงียบๆในหัวและรีบลุกขึ้นยืนเพื่อเขยิบห่างออกไป  พุ่งออกไปให้ห่างจากเด็ก  ราวห้าเมตร  ในขณะที่เธอมองกลับมาอย่างประหม่า

นั่นเป็นปฏิกิริยาตอบสนองอย่างเต็มที่ของหลินเสี่ยว  เพราะก่อนหน้านี้เด็กกรีดร้องและเกือบหมดสติเมื่อเห็นเธอ ตอนนี้เด็กลืมตาขึ้นมาอีกครั้งและถ้าเห็นว่าหลินเสี่ยวยืนอยู่ใกล้เธอ เธอจะกลัวจนตาย ใช่ไหม?

เด็กหญิงตัวน้อยหันหน้าเธอมาและเริ่มมองไปรอบๆอย่างว่างเปล่า และอย่างที่หลินเสี่ยวคิด  เด็กน้อยตื่นเต็มตาเมื่อเห็นเธอ  ดวงตาโต น้ำตาคลอ แต่ความแวววาวของเธอถูกตรึงอยู่บนใบหน้าของหลินเสี่ยวและเบิกกว้างขึ้นด้วยความพรั่นพรึง

แต่คราวนี้เธอไม่กรี๊ด  แต่กัดริมฝีปากแน่น ในขณะที่จ้องมองที่หลินเสี่ยวตาไม่กระพริบ

หลินเสี่ยวยืนห่างออกมาห้าเมตร ขณะที่มองเด็กน้อยอย่างทำอะไรไม่ถูก เธอหมดหวังกับเด็กเสมอ  เด็กในวัยนี้เป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว เอาแต่ใจตัวเอง ซุกซนต่อทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในโลก ยากต่อการปลอบที่สุด  สิ่งที่แย่ที่สุดคือเสียงร้องของพวกเขาโหยหวนจนถึงจุดที่หูแทบหนวก!

เสียงคร่ำครวญของเด็กคือสิ่งสูงสุดที่เธอทนไม่ได้

‘เธออยู่ที่นี่! เธอกลับมาอีกแล้ว! เธอมาเพื่อกินหลิงหลิง....ซอมบี้ตัวนี้จะกินหลิงหลิง....ฮือ...พ่อ! พ่อ! พ่ออยู่ไหน? มาช่วยหลิงหลิงด้วย! มาช่วยหลิงหลิง! ทำไมพ่อไม่มาช่วยหลิงหลิง?’

เช่นเดียวกับหลินเสี่ยวถึงระดับความไม่แน่ใจในความสิ้นหวัง ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกถึงความหวาดกลัว ความสิ้นหวัง ความตื่นตระหนกและอารมณ์ด้านลบอื่น ๆ ในขณะเดียวกันเธอก็สามารถอ่านใจได้

เห็นได้ชัดว่าเป็นความรู้สึกปัจจุบันของเด็ก

แต่ในไม่ช้าความรู้สึกเหล่านี้ก็อ่อนแอลงเรื่อย ๆ

‘หลิงหลิงจะต้องตาย…พ่อ…หลิงหลิงจะถูกกิน…พ่อ…’

‘พ่อ…พ่อ…”

'พ่อ…'

หลินเสี่ยวหวาดผวาและตกใจเมื่อเห็นว่าแสงในดวงตาของเด็กน้อยนั้นมืดลง

'ฉันควรทำยังไงดี? ฉันควรทำยังไงดี?'  หลินเสี่ยวเริ่มเป็นกังวลเกือบจะเกาหัวด้วยความหงุดหงิดใจ เธอรู้สึกแล้วว่าเด็กสูญเสียความปรารถนาที่จะอยู่รอดโดยเชื่อว่าเธอจะถูกกินอย่างแท้จริง

หากหลินเสี่ยวออกจากพื้นที่ไปแล้ว  ตอนนี้มีโอกาสที่เด็กจะฟื้นตัวได้เล็กน้อย   อย่างไรก็ตามนั่นไม่ใช่วิธีแก้ปัญหาอย่างถาวร  เด็กไม่ได้กินอะไรหลายวันซึ่งส่งผลให้ร่างกายของเธอเริ่มอ่อนแอ ไร้เรี่ยวแรง  ตอนนี้เธอสูญเสียความปรารถนาที่จะอยู่รอดซึ่งจะช่วยเร่งความล้มเหลวของร่างกาย

บทที่ 14 : การสื่อสารในความเงียบ

หลินเสี่ยวตัวแข็งทื่อด้วยความกังวล  เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร  แต่เธอรู้ว่าเธอไม่ควรเข้าใกล้เด็กในตอนนี้  สิ่งที่เธอทำได้คือขยับถอยหลังไปสองก้าวแล้วลองทำให้เด็กตอบโต้

สิ่งที่เธอต้องการจริงๆ คืออุ้มเด็กไปที่ทะเลสาบและพาเธอไปดื่มน้ำอีกครั้ง

เธออาบน้ำในทะเลสาบก่อนหน้านี้และไม่รู้ว่าไวรัสในร่างกายเธอแพร่เชื้ออยู่ในน้ำหรือเปล่า  แต่เธอจำได้ว่าเด็กเมาน้ำทะเลสาบเล็กน้อยเมื่อเธอเอาเข้าปากครั้งแรก และดูเหมือนว่าจะไม่มีผลข้างเคียงใดๆ เกิดขึ้น  นี่เป็นการพิสูจน์ว่าน้ำปลอดภัย

เมื่อหลินเสี่ยวก้าวถอยหลัง  ดวงตาของอู่เยว่หลิงก็เปล่งประกาย น่าแปลกที่ดวงตาที่หมองคล้ำของเธอเริ่มสดใสขึ้นและความกลัวและความสิ้นหวังในตาคู่นั้นดูเหมือนจะหายไปอย่างน่าอัศจรรย์  แม้ว่าจะเป็นเพียงเล็กน้อย  จากนั้นเธอมองที่หลินเสี่ยวด้วยความอยากรู้

เด็ก ๆ อาจมีความรู้สึกไวมาก  เมื่อเธอเห็นหน้าซอมบี้สุดสยองของหลินเสี่ยว  คำตอบแรกของเธอคือความกลัว  อย่างไรก็ตามนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอได้เห็นหลังจากนั้นมันเป็นครั้งที่สองหรือแม้กระทั่งครั้งที่สาม

เธอกลัว แต่เมื่อเธอเห็นหลินเสี่ยวก้าวถอยหลัง ความคิดของเธอก็เกิดคำถามทันที ทำไมซอมบี้ตัวนี้ถึงไม่กัดเธอ?

แม้ว่าอู่เยว่หลิงจะยังเด็ก เธอเคยเห็นซอมบี้มาก่อน ซึ่งทิ้งบาดแผลภายในใจเธอซึ่งเป็นสาเหตุของโรคปัญหาทางจิตในปัจจุบันของเธอ

ในความทรงจำของเธอ  ซอมบี้น่ากลัวมากและจะกัด  กัดคนที่มันเห็นทุกคน

ทำไมซอมบี้ตัวนี้ถึงไม่ยอมตะครุบเธอ? ทำไมซอมบี้ตัวนี้ถึงอยู่ไกลจากเธอราวกับว่ากลัวเธอเกินกว่าจะเข้าใกล้?

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ก็เริ่มการต่อสู้ภายในหัวเล็กๆของอู่เยว่หลิง  ครู่หนึ่งเธอพบว่าจริงๆแล้วเธอไม่กลัวเหมือนอย่างที่เคยเป็นมาก่อน

เธอยังจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เธอเห็นซอมบี้ตัวนี้ มันกระโดดออกไปจากเธอราวกับว่ามันตกใจกลัวเสียงกรีดร้องของเธอ

อู่เยว่หลิงมองภาพหลินเสี่ยวตกใจขวัญหนีดีฝ่อกำลังยืนอยู่ใกล้ๆเธอ

ในอีกด้านหนึ่งหลินเสี่ยวคอยสังเกตทุก ๆ การเคลื่อนไหวของอู่เยว่หลิงอย่างระมัดระวัง  เธอสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของการแสดงออกบนใบหน้าของคนหลัง  และในเวลาเดียวกัน เธอมีความรู้สึกหวิว ๆ ที่ว่าความกลัวและความสิ้นหวังของเด็กคนนี้ลดน้อยลงไป  แทนที่ด้วยความอยากรู้อยากเห็นแทน

'จิตวิทยาของเด็กแปลกจริงๆ!' หลินเสี่ยวคิด  แต่ในระหว่างนี้เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอกเช่นกัน  ตอนนี้เด็กน้อยไม่กลัวเธอ  สิ่งอื่น ๆ คงจะง่ายขึ้นมาก

ในขณะที่หลินเสี่ยวกำลังอ่านใจของอู่เยว่หลิง  ทันใดนั้นเธอก็คิดขึ้นมาได้

เธอสามารถควบคุมซอมบี้และอ่านความคิดของพวกมันได้ ดังนั้น…เธอสามารถถ่ายทอดความคิดของเธอเองไปยังผู้อื่นได้หรือไม่? เธอช่วยให้เด็กน้อยคนนี้รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่? ถ้าเธอทำได้ ...

เมื่อเธอคิดถึงความเป็นไปได้นี้  หลินเสี่ยวรู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้นแม้ว่าเธอจะรู้ว่านี่เป็นภาพลวงตาเพราะหัวใจของเธอไม่เต้นเลย  เธอไม่มีการเต้นของหัวใจเลย!

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้หลินเสี่ยวตัดสินใจดำเนินการโดยทันที  เธอมองไปที่อู่เยว่หลิงในสายตา  ทันใดนั้นก็นั่งไขว่ห้างบนพื้นขณะที่จ้องมองความสับสนของเธอ  หลังจากนั้นทั้งสองก็จ้องกันและกัน

‘เธอกำลังทำอะไร? เธอไม่มากัดฉันเหรอ? เธอจะไม่กินฉันใช่ไหม?’

ความรู้สึกถึงอันตรายของอู่เยว่หลิงค่อยๆจางลงและเธอก็เริ่มสงสัยมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเธอเห็นว่าหลินเสี่ยวไม่พยายามเข้าใกล้เธอและนั่งลงบนพื้น  ความคิดเหล่านี้ผุดขึ้นมาในใจเธอทันที

‘หลิง หลิง? หลิง หลิง?’

เธอจดจ่อกับความคิดของเธอและเรียกอู่เยว่หลิงออกมาดังๆ ในใจของเธอ อย่างไรก็ตามลิ้นของเธอแข็งทื่อเป็นซอมบี้ซึ่งทำให้เสียงของเธอดูแปลกๆ เช่น ‘เอออ  เอออ’

อู่เยว่หลิง ไม่สามารถทำอะไรได้เลย ได้แต่หันกลับมามองเธอด้วยสีหน้าสับสน

หลินเสี่ยวพยายามอีกสองสามครั้ง แต่อู่เยว่หลิงมองเธอโดยเฉพาะ รู้สึกแปลกๆ โดยไม่แสดงการเปลี่ยนแปลงใดๆ

หลังจากนั้นครู่หนึ่งหลินเสี่ยวถอนหายใจด้วยความผิดหวัง

เมื่อได้ยินการถอนหายใจนี้ การแสดงออกในดวงตาของอู่เยว่หลิง เปลี่ยนไปเล็กน้อย  อย่างไรก็ตามสิ่งนี้ไม่มีใครสังเกตเห็น   หลินเสี่ยวได้หันกลับไปมองทะเลสาบแล้ว

เนื่องจากเธอไม่สามารถสื่อสารโดยใช้ความคิดของเธอ  เธอคิดว่าเธอจะพยายามทำสิ่งใดได้

หลังจากเหลือบมองไปที่ทะเลสาบหลินเสี่ยวก็มีแรงบันดาลใจอย่างฉับพลันจากนั้นเธอก็ลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ

เมื่อเห็นเธอลุกขึ้นยืน  อู่เยว่หลิงก็รู้สึกกังวลอีกครั้ง  แต่ต่อมาเธอก็ตระหนักว่าซอมบี้ตัวนี้ไม่ได้เข้าใกล้เธอ

‘เธอกำลังทำอะไร?’ อู่เยว่หลิงมองสำรวจอย่างพิศวงขณะที่เธอดูหลินเสี่ยวเดินไปที่ทะเลสาบ

หลินเสี่ยวมาถึงริมทะเลสาบดึงใบหญ้ายาวสองสามใบจากนั้นจึงสานอย่างชำนาญให้เป็นแมลงปอสีเขียวตัวเล็ก  เธอวางแมลงปอลง  หยิบอีกสองสามใบแล้วทำกรวยเล็กๆ  บีบขอบและใส่มันลงไปในทะเลสาบ ตักน้ำขึ้นมา

น้ำในทะเลสาบใสแจ๋วเหมือนเดิม  มันไหลเข้าไปในช่องทางที่เธอทำไว้ และหลินเสี่ยวดีใจที่มันไม่รั่ว

หลินเสี่ยวถือกรวยที่เต็มไปด้วยน้ำในมือข้างหนึ่งและแมลงปอหญ้าจากนั้นก็ค่อยๆเดินกลับไปที่อู่เยว่หลิง

อู่เยว่หลิงกำลังเฝ้ามองหลินเสี่ยวด้วยความอยากรู้อยากเห็น ขณะที่เธออยากรู้ว่านางไปทำอะไรที่ทะเลสาบ  อย่างไรก็ตามเมื่อเธอเห็นหลินเสี่ยวลุกขึ้นยืนและเดินเข้าหาเธอ เธอก็สะดุ้งตื่นและดึงสัญชาตญาณการระวังตัวกลับมา

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเธอ  หลินเสี่ยวก็หยุดเดินและหยุดนิ่งทันที  ไม่ขยับส่วนอื่นของร่างกายยกเว้นแขน  เธอค่อยๆ ยื่นสิ่งต่าง ๆ ในมือของเธอไปข้างหน้า

ตามที่เธอหวังไว้เด็กตัวเล็กๆถูกดึงดูดโดยแมลงปอหญ้าและกรวยในมือของเธอทันที ด้วยเหตุผลบางอย่าง เด็กๆมักให้ความสนใจของเล่นที่ทำจากใบไม้ใบหญ้าเช่นนี้

หลินเสี่ยวอาศัยอยู่ในชนบทตอนเป็นเด็กและคุณปู่ของเธอสอนให้เธอทำแมลงปอหญ้า เธอไม่เคยคิดเลยว่าในวันใดวันหนึ่งเธอจะได้ใช้สิ่งนี้เป็นกำลังใจให้กับเด็กน้อย

เธอยกแมลงปอเห็นว่าอู่เยว่หลิงมองตาม  และรู้สึกปลื้มใจที่ได้เห็นว่าการขับไล่เธอในสายตาของอู่เยว่หลิง หายไปแล้ว

หลังจากนั้นเธอยกเท้าของเธอและเดินไปอีกสองสามก้าวเข้าหาอู่เยว่หลิง

เธอดึงดูดความสนใจของเด็กเมื่อเธอเคลื่อนตัว  แต่คราวนี้เด็กไม่รู้สึกหวาดกลัวเหมือนเมื่อก่อน อู่เยว่หลิงมองตาหลินเสี่ยวแล้วเปลี่ยนความสนใจของเธอไปเป็นแมลงปอในมือของเธอ

หลินเสี่ยวมองการตอบโต้ของเด็กเป็นการอนุญาตให้ดำเนินการต่อ  ดังนั้นเธอจึงยกเท้าของเธอขึ้นก้าวไปข้างหน้าช้าๆเพื่อไปหาเด็กหญิงตัวน้อย

เด็กหญิงตัวน้อยมองอย่างระมัดระวังและประหม่า  แต่ไม่สามารถละสายตาจากการมองแมลงปอหญ้าในมือของเธอได้

หลินเสี่ยวค่อย ๆ ขยับตัวอยู่ห่างจากเด็กประมาณหนึ่งเมตรให้มีช่องว่างระหว่างพวกเขา  พื้นที่นี้ทำให้เด็กรู้สึกถึงความปลอดภัยเล็กน้อย   และให้เธอเห็นแมลงปอหญ้าอย่างชัดเจนในมือของหลินเสี่ยว  ตอนนี้เด็กน้อยแสดงความรังเกียจต่อเธอน้อยกว่าแต่ก่อนมาก