เมื่อเธอกลับมาถึงบ้าน หวางหยุนเหม่ยกำลังทำกับข้าวอยู่ในครัว เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิด เธอก็รู้แล้วว่าลูกสาวกลับมาแล้ว
“เสี่ยวอ้าย เลิกเรียนแล้วเหรอ! แม่ซื้อส้มโอไว้ให้ กินรองท้องซะสิ ข้าวเย็นใกล้เสร็จแล้ว เจียนหยูจะกลับมากินข้าวด้วย”
เจียนอ้ายโยนกระเป๋าของเธอลงบนโซฟา เดินเข้าไปในห้องครัว หวางหยุนเหม่ยกำลังขอดเกล็ดปลา เจียนอ้ายชะโงกหน้าเข้าไปดู “แม่คะ แม่จะทำปลาตุ๋นเหรอคะ?”
หวางหยุนเหม่ยพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ถูกต้อง เจียนหยูชอบกิน แม่ซื้อซี่โครงหมูมาด้วยนะ ลูกอยากทำยังไงกับพวกมัน? น้ำตาลหรือน้ำส้มสายชู?”
“อะไรก็ได้ค่ะ” เจียนอ้ายตอบรับอย่างมีความสุข
“งั้นออกไปรอข้างนอกไป เดี๋ยวพี่ของลูกก็กลับมาแล้ว”
เจียนอ้ายกลับไปที่ห้องของเธอและเหลือบมองนาฬิกา หกโมงแล้ว แม่ของเธอมักจะออกไปทำงานที่ไนท์คลับประมาณทุ่มหนึ่งพร้อมแต่งตัวแต่งหน้าเต็ม ถ้าคืนนี้งานเสร็จเร็ว แม่จะกลับมาประมาณเที่ยงคืน ถ้าไม่ แม่จะกลับบ้านประมาณตีสองหรือตีสาม
ไม่มีเวลาแน่นอนสำหรับงานดูแล พวกเขาจะไม่สามารถหนีจากความต้องการของลูกค้าได้
ในชีวิตก่อนของเธอ แม่เธอเสียชีวิตจากโรคมะเร็งตับ เจียนอ้ายเข้าใจว่าสาเหตุมาจากการดื่มแอลกอฮอล์ของแม่ การดื่มเหล้าทำร้ายตับของแม่ ยิ่งดื่มมากเท่าไหร่ ยิ่งเจ็บป่วยมากขึ้นเท่านั้น ในชาตินี้ เธอจะไม่ยอมให้สิ่งนั้นเกิดขึ้นซ้ำเดิมอีก
แต่ตอนนี้เธอไม่อาจขอให้แม่ออกจากงานที่ไนต์คลับได้ เพราะรายได้จากงานนี้มีส่วนช่วยจุนเจือครอบครัวอย่างมากและแม่คงไม่ยอม ดังนั้นเจียนอ้ายเข้าใจว่าถ้าต้องการให้แม่ออกจากงานไนต์คลับ เธอจะต้องทำงานอย่างหนักเพื่อเปลี่ยนแปลงสถานการณ์การเงินของครอบครัว เมื่อเงินไม่ใช่สิ่งที่ต้องกังวลอีกต่อไป ทุกสิ่งทุกอย่างก็ย่อมเกิดขึ้นได้
ดังนั้น เจียนอ้ายจึงรู้ว่าเธอต้องทำอะไร นั่นคือ...หาเงิน!
เธอเปิดตู้เสื้อผ้าและหยิบกระเป๋าเงินสีชมพูออกมา เธอเอาเงินทั้งหมดที่มีในกระเป๋าออกมา
เธอได้เกิดใหม่พร้อมกับความทรงจำในอนาคต เธอรู้วิถีของโลกนี้ล่วงหน้าถึงสิบสองปี นี่คือข้อได้เปรียบของเธอ
ในอนาคต อุตสาหกรรมที่ทำกำไรมากที่สุดคือธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ อาหารและเครื่องดื่ม ไนต์คลับ และอุตสาหกรรมด้านวัฒนธรรมและความคิดสร้างสรรค์ ในชีวิตก่อนของเธอ เจียนอ้ายพึ่งพาตัวเองในการทำงานที่เมืองหลวงตลอดหลายปี และค่อยๆ รักษาความมั่นคงจากอุตสาหกรรมอสังหาริมทรัพย์ มันเป็นอุตสาหกรรมที่เธอคุ้นเคยมากที่สุด
แต่เมื่อเจียนอ้ายเห็นเงินออมทั้งหมดของเธอ เธออดปาดเหงื่อไม่ได้ เงินที่เก็บออมทั้งหมด...เมื่อรวมกัน...มีเพียง...หนึ่งพันสามร้อยหยวน! อยากจะบ้าตาย!
หนึ่งพันสามร้อยหยวนไม่ใช่เงินเงินน้อยๆ สำหรับนักเรียนมัธยมธรรมดาอย่างเธอ จากค่าใช้จ่ายรายเดือนที่แม่ให้สองร้อยหยวน หนึ่งพันสามร้อยหยวนเทียบเท่ากับค่าใช้จ่ายที่ได้รับครึ่งปี แต่ถ้าเธอต้องการเริ่มธุรกิจ หนึ่งพันสามร้อยหยวนนี้เป็นเรื่องตลกมาก หากเอาไปลงทุนทำธุรกิจ แค่น้ำกระเซ็นยังไม่ได้เลย นอกจากนี้ เธอไม่มีโอกาสทางธุรกิจเลยตอนนี้ เงินจำนวนนี้จึงไม่สามารถทำอะไรได้
มองเงินบนเตียง เจียนอ้ายก็ปวดหัว สมองของเธอยังคงทำงานหนัก อะไรจะทำให้เพิ่มเงินจำนวนนี้ได้หลายสิบเท่าในเวลาอันสั้น.....
ซื้อลอตเตอรี่?
ไม่ ความน่าจะเป็นที่จะชนะเป็นศูนย์ หวังพึ่งไม่ได้
เจียนอ้ายคิดจะลงทุนในหุ้นอีกครั้ง แต่เธอก็ปฏิเสธความคิดนั้นทันที เธอต้องใช้บัตรประจำตัวในการเปิดบัญชีกับบริษัทหลักทรัพย์ เธออายุแค่สิบสี่ปี ยังทำบัตรประชาชนไม่ได้ อีกอย่าง การลงทุนในหุ้นมีความเสี่ยงสูงมาก แม้เธอจะมีประสบการณ์ด้านนี้ ก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่าจะไม่มีอะไรผิดพลาด หากขาดทุน มันจะเป็นความล้มเหลวอย่างสมบูรณ์
