“จะไปยากอะไร… ในเมื่อไม่มี limit ว่าให้ใส่รหัสได้กี่ครั้ง เราก็ใส่สุ่มๆ เดาๆ จนกว่าจะถูกไปเลยสิ!”

.

ว่าแล้วมือเรียวก็จ่อนิ้วไปที่แป้นกดทัชสกรีน สีของมันยังคงแดงฉานประหนึ่งสัญญาณเตือนว่าจะไม่ยอมให้ใครออกไปจากห้องเก็บตัวอย่าง DNA นี้ได้ง่ายๆ

.

“หนึ่ง! , เก้า! , เก้า! , เก้า! "

"1999 เอ้า! เอาปีค.ศ.แรกที่เขียนไว้ในสมุดไดอารี่นี่แหละ , มี 4 ตัวพอดีลองดูซิว่าใช่รึเปล่า?!”

.

“ติ๊ด , ติ๊ด , ติ๊ด , ติ๊ด”

เกิดเสียงสัญญาณดังขึ้นในทุกๆ ครั้งที่ลงน้ำหนักนิ้ว ฟังผ่านๆ เหมือนกับแป้นตัวเลขตามตู้ ATM หน้าธนาคาร ทั้งที่ปัจจุบันเขานิยมใช้แอปกดเงินแบบไม่ใช้บัตรกันหมดแล้ว

.

แต่ใครจะสนล่ะในเมื่อมันถูก! คุณพระช่วย! บอกแพรวทีว่าเธอฟลุ๊คหรือเธอฟลุ๊ค! หน้าจอแดงๆ ขนาดเกือบฟุตเปลี่ยนสีกลายเป็นสีเขียวพร้อมกับคำว่า “Open” ที่สว่างโพลงขึ้นมาแจ่มแจ้ง! จากนั้นตัวล็อคสปริงข้างในก็ได้คลายตัวออก ทำให้ประตูเหล็กทั้งบานแง้มเปิดออกมาได้!

.

ไม่มีควันฟุ้งให้อลังการ มีแต่เศษขี้ฝุ่นของความปิดไว้นาน ที่กระจายพรมลงบนหัวแพรวพร้อมกับรอยยิ้ม

.

“อ่าาาาฮ่ะ…ให้มันได้อย่างงี้เซ้! ทีเดียวผ่านเลย^^! ลำดับต่อไปก็แค่หาทางออกจากบังเกอร์นี้ให้ได้ก่อนที่พ่อจะตื่นขึ้นมา เป็นไปได้ที่แกจะฆ่าเราปิดปาก ในฐานะของคนนอกที่ล่วงรู้ความลับ”

“ซีดดดดด…เครียดจัง!”

.

ด้วยความสัตย์จริงที่ภาระกิจของแพรวยังไม่จบ! บางคนอาจจะมองว่าเธอนั้นหารหัสผ่านได้ง่ายเกินไป ถ้าเป็นเรื่องจริงหากอยู่ในห้องที่ทันสมัยขนาดนี้ คงแทบเป็นไปไม่ได้เลยที่จะใส่รหัสถูกต้องตั้งแต่ครั้งแรก! แต่เพราะไรท์นึกสงสารเธอขึ้นมา บวกกับผู้หญิงสวยๆ แม่งไม่ควรจะเจออะไรที่ซวยซ้ำซวยซ้อนขนาดนี้ การยัดเยียดปริศนาหาทางออกจากห้องใต้ดินจึงเป็นอะไรที่น่าท้าทายกว่า

.

คิดว่ายากพอไหมอ่ะ? น่าจะยากแหละ! เพราะตั้งแต่สืบเท้าออกมาจากห้องของคุณนุชได้ แพรวก็เหงื่อแตกเต็มหน้าไปหมด! เธอค่อยๆ ย่องเอาไดอารีไปวางคืนไว้ที่หน้าโซฟา จากจุดนี้มองตรงเข้ามาแพรวยังเห็นพ่อของพีนอนฟุบหน้าคาอยู่บนโต๊ะกินข้าว แกยังคงหลับใหลจากพิษน้ำเมา ปากขมุบขมิบพร่ำพรึงถึงแต่ภรรยาเก่าที่ล่วงลับไปนานแล้ว แต่ไม่ยักจะมีประโยคไหนที่พูดถึงพี.. อดีตลูกชายที่ตนทำพฤติกรรมบัดซบใส่เลย!

.

“ชิ! …ช่างหัวแกสิ…! สิ่งที่เราต้องทำตอนนี้คือรีบหาทางออกจากที่นี่ ว่าแต่ทางไหนดีล่ะ? ในเมื่อประตูหน้าที่เราเดินลงมามันก็เปิดไม่ออก!”

.

แพรวกำลังล่กสุดๆ พลางเดินเตร็ดเตร่ไปทั่วห้องใต้ดิน จนกระทั่งเผลอทะลุโซนอยู่อาศัยมาถึงโซนที่เป็นห้องแลปทดลอง! แม่งเอ๊ย! เรียกได้ว่าสมกับเป็นอดีตนักวิทยาศาสตร์ของสถาบัน AP จริงๆ! บรรยากาศมันขังโคตรๆ พื้นที่เหยียบอยู่จากกระเบื้องได้กลายเป็นแผ่นโลหะไปตอนไหนก็ไม่รู้ มีตะแกรงตะข่ายกั้นอยู่บนบางช่วงของพื้น พอมองลงไปก็เห็นเป็นทางระบายน้ำเล็กๆ ที่น่าจะมีไว้สำหรับกำจัดของเสียหลังการทดลอง กล้องจุลทรรศน์พร้อม , อุโมงค์ทำ TC แสกนก็มี , ยังไม่นับรวมแท่งแก้วกับบิกเกอร์รูปทรงต่างๆ ที่ต่างก็เดือดปุดๆ อยู่ ราวกับกำลังทดลองอะไรสักอย่างค้างเอาไว้!

.

“อู้หู!!! อย่างกับในหนัง Sci-fi แหนะ! ของแบบนี้มีอยู่ในประเทศเราจริงๆ เหรอเนี่ยะ?! พ่ออีพีอย่างกับด็อกเตอร์สติเฟื่องอ่ะ! เฟื่องจริงๆ นะ! ขนาดเมียตายยังอุตส่าห์หาทางเอากลับมาประดิษฐานในร่างลูก…เหอะๆ …บ้าไปแล้ว!!”

.

ปากบอกว่ารีบแต่พฤติกรรมนี่โคตรจะสวนทาง! และนี่แหละคือข้อเสียของนางเอกนิยายอย่างแพรว นิสัยที่แก้ไม่หายของเธอเลยก็คือการสอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้าน! ต่อให้เป็นภารกิจเร่งรีบที่เดิมพันด้วยชีวิต ถ้ามีเรื่องที่เธออยากรู้ล่ะก็แม่งมีอันต้องแวะเถลไถลทุกที

.

หล่อนชำเลืองดูต้นทางซ้ายขวาว่าพ่อยังคงหลับอยู่รึเปล่า? ตัดภาพกลับมาอีกทีสาวเจ้าก็มูฟตัวเองเข้าไปถึงใจกลางโต๊ะเมนขนาดใหญ่ ที่ตั้งอยู่กลางห้องแลปซะแล้ว!

.

“ฮึบ!!!”

.

สีเงินอะลูมีเนียมสะท้อนแสงแวววับช่างเรียกร้องความสนใจ บนโต๊ะมีชิ้นส่วนอวัยวะมากมายวางอยู่บนเขียง ก้อนเนื้อทุกชิ้นถูกปักโยงใยไปด้วยสายไฟระโยงระยาง มิหนำซ้ำยังเต้นตุบๆ ไปตามกราฟที่ขึ้นๆ ลงๆ อยู่บนหน้าจอสถานะ ดูน่าขนลุกขนพอง~~

.

สาบานได้ว่าแพรวไม่เข้าใจในสิ่งที่เห็นเลย? เธอเดาได้แต่เพียงว่านี่อาจจะเป็นโปรเจคของพีที่พ่อทำค้างเอาไว้! เนื่องจากในไดอารี่ก็มีเขียนบอก.. พ่อใช้คำว่า “พลาด” เกี่ยวกับเรื่องของพี แต่แกไม่ได้บอกสักคำว่าจะยอมแพ้! จึงมีความเป็นไปได้ว่าอวัยวะเหล่านี้น่าจะอยู่ในขั้นตอนของการพัฒนา เพื่อเอาไปปลูกถ่ายให้แก่ลูก!

.

“บร๊ะ! , ต้องใช้แน่! , นี่ไงเห็นไหมมีรูปอีพีแขวนอยู่เต็มไปหมดเลย มีทุกมุมทุกองศาเลยด้วย! อี๋…งั้นกล้ามแขนแกที่แท้ก็มาจากการปลูกถ่ายอวัยวะน่ะสิ มีตรงอื่นอีกไหมอ่ะ อวัยวะเพศชายใหญ่ๆ เบิ้มๆ ของแกด้วยรึเปล่า? …อี๋~~~”

.

สาวเจ้าสะอิดสะเอียน ทั้งอม! , ทั้งรูด! ลูบ! ,ไล้! , ชัก! , ครึง! ก็ทำให้มาหมดแล้ว! เธอกวาดสายตาแหงนขึ้นไปมองภาพถ่ายและกระดาษชาร์จข้อมูลที่พ่อห้อยเอาไว้เหนือโต๊ะเมนกลางห้อง ลักษณะมันเหมือนกับภาพถ่ายตามร้านล้างฟิล์ม ที่มีเชือกเส้นหนึ่งขึงตึงเอาไว้ แล้วก็มีรูปถ่ายเป็นใบๆ ถูกยึดไว้ด้วยไม้หนีบ ห้อยระโยงระยางลงมาเป็นระยะ

.

“นี่คุณเห็นลูกคุณเป็นตัวอะไรกันแน่! พีมันก็เป็นคนเหมือนกันนะมันมีชีวิตมีจิตใจ! , เช๊อะ!”

เจ็บแค้นแทนแม้ไม่ใช่เรื่องของตนเองสักนิด

.

“ถ้าถ่ายรูปเก็บหลักฐานไว้คุณไม่พ้นคุกแน่! ฉันจะถ่ายเก็บไว้ให้หมดเลย อย่างน้อยก็จะได้เอาให้อีพีมันดู มันจะได้รู้ว่าพ่อมันเป็นคนชั่ว…!”

สองมือควักสมาร์ทโฟนขึ้นมา แต่เจ็บแสบตรงหว่างขา ในทุกครั้งที่นึกถึงถาพตอนที่มีเซ็กส์

.

“ให้ตายเถอะ! ..เราเสียวซ่านให้กับอวัยวะเทียมพวกนี้ได้ยังไง? อุบาทว์ที่สุด!”

.

รูปถ่ายนับร้อยรูปถูกบันทึกลงบนเมมโมรี่ ยังไม่นับคลิปวีดีโออีกกว่า 20 นาที ที่แพรวบรรจงถ่ายเอาไว้เป็นหลักฐานถึงการมีตัวตนของคนในเงามืด มันชัดซะยิ่งกว่าชัด! แลปลึกลับกำลังทำเรื่องวิปริตกับลูกชายตัวเองโดยที่คนเป็นลูกก็ไม่น่าจะล่วงรู้! โชคดีอย่างที่ตลอดกระบวนการพ่อยังคงหลับใหล แพรวก็เลยทำการรื้อค้นได้ตามอำเภอใจ เลยเถิดไปถึงเรื่องสำคัญอีกเรื่องที่มีระบุไว้ในสมุดบันทึก

.

นั่นก็คือ

.

“พ่อคิดจะฆ่าพีด้วยไวรัส!”

เธอกระแอมเสียงสั่น

.

“นั่นสิ! ถ้าเราหาข้อมูลหลักฐานเรื่องนี้เจอ อีพีต้องเชื่อเราแน่! แม้เราจะไม่รู้ว่ารูปร่างหน้าตาไวรัสไร้สีไร้กลิ่นที่ว่ามันหน้าตายังไง? มันจะเป็นสลิงค์สีม่วงเหมือน T- virus จากหนัง Resident Evil ไหม? หรือจะเป็นแท่งๆ เหมือนยาคุมมดลูกชนิดสอด เราก็อยากจะลองหาดูอยู่ดี”

.

ชักสีหน้าสะบัดเช็คคนเมาอีกครั้ง ปัจจุบันพ่อเปลี่ยนจากท่านอนคว่ำเป็นนอนหงาย พาดศีรษะเอนไปด้านหลังพับไปกับพนักเก้าอี้ น้ำลายยืดเต็มเสื้อ เป็นสัญญาณบ่งชี้ว่าคงยังเมาอยู่ แพรวก็เลยได้ที! เธอมีเวลาถมเถ! เรื่องหนีจากที่นี่เลยกลายเป็นเรื่องลองลงไป

.

กล้องพร้อม , มือถือพร้อม

.

“ไม่รู้ล่ะ! ถ้าไม่ได้อะไร! อย่างน้อยทางออกของฉันก็คือท่อระบายน้ำใต้ตีนตรงนี้ ฉันยอมมุดท่อโสโครกนี้ออกไปก็ได้ เพื่อคาบข่าวสำคัญไปบอกกับแกเลยนะอีพี”

“ชาติกำเนิดแกไม่ใช่ “กระเทย” โว๊ย! แกเป็นผู้ชาย! ผู้ชายที่ได้ฉันเป็นเมียแล้วอีกต่างหาก!!!”