“ฟ้า! …ฟ้าไม่ส่งมา… ให้เธอมีใจ! บอกกันสักคำเป็นไร! ว่าเหตุใดเธอมาทำร้าย!! ♪”

.

เป็นเพลงเก่าของวง Tattoo color ที่เสร่อร้องออกมาแบบผิดๆ ถูกๆ เพราะเนื้อแท้ของมันก็แค่การพยายามข่มใจตัวเองไม่ให้กลัว ไหนๆ ก็อุตส่าห์หนีตาลุงชั่วมาได้แล้ว ครั้นจะหันหลังกลับไปก็ดูจะไม่สมเหตุสมผลไปหน่อย! นี่คือสิ่งที่แพรวกำลังคิดอยู่ในหัว… เธอยังคงเชิดหน้าเดินลัดสนามหญ้าหน้าบ้านออกมา ทั้งที่ภายในหน้ากากยังแสดงตัวเลขแจ้งเตือนว่าอากาศใกล้จะหมดเป็นสีแดงสว่างโพลง!

.

“ไม่รู้ล่ะ! ยังไงซะเราก็ต้องมองหารถสักคันที่พอจะพาเราไปจากที่นี่ได้"

.

คิดได้ดีแต่ฟ้าดันไม่เป็นใจ

.

“โครมมมมม! , ครืมมมมม! , ครืมมมมมม! , โครมมมมมม!!!”

มันก้องคำรามสอดคล้องกับเม็ดฝน ที่พรมลงมาหนาเม็ดขึ้นเรื่อยๆ

.

“อ๊ายยยยย!! ฉันเกลียดเสียงฟ้าร้องชะมัด! โปรดเถอะฟ้าหยุดซะที! โลกนี้มีเพลงเกี่ยวกับฟ้าที่ฉันร้องได้ไม่กี่เพลงเองนะ…โถ่เอ๊ย!!”

“ฝนก็ตก! รถก็ไม่มีสักคัน?! โดนกระเทยปล้ำ! มิหนำซ้ำยังมาโดนพ่อเขาลวนลามอีก! นี่มันวันซวยอะไรของฉันเนี่ยะ? มีหนักกว่านี้อีกไหมฟ้า? จริงสิ! ฉันยังหายาคุมฉุกเฉินกินไม่ได้เลยนี่นา.. ให้ฉันท้องด้วยเลยไหมล่ะจะเหลือไว้ทำไมมิทราบ คุณโชคชะตาที่เคารพ…?”

.

“เปรี๊ยงงงงง!!!!!”

คราวนี้ฟาดผ่าลงมาแบบไม่ให้ตั้งตัว!

.

“กรี๊ดดดดดดดดด! "

หญิงสาวตกใจจนต้องทรุดตัวลงนั่ง แพรวแทบจะเสียสติเพราะยังไม่ทันจะสิ้นคำพูดดี ฟ้าที่ปากหมาใส่เมื่อกี้ก็สำแดงเดชด้วยการผ่าโครมลงมาใส่ยอดตึกสูงที่ขนาบอยู่ข้างบ้าน!

.

“เปรี๊ยงงงงงงง!!! , เปรี๊ยงงงงงงงง!!! , โครมมมมมม! , โครมมมมมม!”

.

สายล่อฟ้าคือมูลเหตุสำคัญที่ทำให้แพรวยังคงมีชีวิต ไม่ได้มันประจุไฟคงย้ายลงไปในดินไม่ได้! บรรดาตึกระฟ้าทั้งหลายตจึงนิยมติดตั้งอุปกรณ์ชนิดนี้กันมาก ซึ่งก็ไม่ได้ช่วยให้แพรวรู้สึกดีขึ้นเลย เธอยังคงแผดเสียงร้องและส่งเสียงกรี๊ด!

.

“กรี๊ดดดดดดดดด! หนูขอโทษหนูกลัวแล้วค่ะฮือๆๆ …ฮือๆๆ”

นั่งยองอยู่หน้าบ้านติดกับริมฟุตบาท พลางใช้สองมือปิดหน้าปิดหูทั้งที่ตนเองนั้นใส่หน้ากากครอบแก้วไว้อยู่แล้ว! ฝนพรำลงมาโดนตัวจนเปียกปอนไปหมด แล้วก็แน่นอนว่าโควิดที่ปนมากับน้ำกำลังทำลายเสื้อผ้าของเธอด้วยการกัดกิน พร้อมกับฉีกย่อย!

.

เธอมองหัวไหล่ตัวเองที่เริ่มควันขึ้น เห็นอิทธิฤทธิ์ของเชื้อไวรัสร้ายที่กัดกินเส้นใยทีละนิดๆ จนลุกลามขยายวงกว้าง! เสื้อเริ่มขาดโดยไม่มีใครตัด! และถ้าไม่มีเลเยอร์เส้นใยเหล่านี้พิทักษ์ปกป้องไว้ล่ะก็.. เนื้อหนังมังสาที่อยู่ด้านล่างของแพรวก็คงจะโดนกัดกินตามไปแล้ว…

.

“ซีดดดดดด….แย่จัง! นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ แล้วสินะ!?”

เม้มริมฝีปากกัดแน่น แม้จะอยู่ภายใต้หน้ากากแต่เดาเอารู้ว่าแพรวนั้นโคตรจะเครียด!

.

ฝนที่ไหนโดนตัวแล้วรู้สึกร้อนกันบ้าง? คำตอบคือที่นี่ไง! เนื่องจากสัดส่วนของมันประกอบไปด้วยน้ำ , ไนโตรเจน , คาร์บอนไดออกไซต์ , แล้วก็โควิด! ตัวอย่างที่ชัดเจนที่สุดก็น่าจะเป็นบ้านไม้ของพีที่อยู่ด้านหลัง ภาพของบานหน้าต่างที่ห้อยหัวลงมาแล้วก็สลายเปื่อยยุ่ยเป็นยวงๆ บ่งบอกว่าไวรัสอัปรีย์นี่ร้ายแรงขนาดไหน! แล้วคิดดูสิว่าเสื้อแจ็คเก็ตตัวบางที่แพรวใส่คลุมไว้จะไปเหลือเหรอ? อีกไม่กี่อึดใจมันก็คงจะสลายกลายเป็นไอเปื่อยยุ่ยตามกันไปไม่จบสิ้น!

.

"ฟู่~~~!”

.

ไม่ๆๆ! ..ไม่ใช่เสียงเสื้อย่อยสลายหรอก! หากแต่เป็นเสียงระบบตอบสนองของหน้ากากครอบแก้วที่ครบกำหนเวลาแล้วต่างหาก!

.

โอ้พระเดชพระคุณหลวงพ่อ! เจ้าอาวาสแห่งวัดป่าหนใดก็มิอาจแก้ดวงชะตาที่บัดซบโสมมของเธอคนนี้ได้! เมื่อตัวเลขแจ้งเตือนที่ด้านในได้เดินทางมาถึงเลขศูนย์เป็นที่เรียบร้อย! แพรวพบว่าทัศนวิสัยภายในได้มืดดับสนิทลง! ทุกอย่างดำมืด! ตามติดมาด้วยเสียง “คลิก” ที่ลอดออกมาจากทางด้านหลังบริเวณท้ายทอย.. บางทีนั่นน่าจะเป็นการคลายล็อคที่ระบบของ AP ทำการเซ็ตค่าเอาไว้ ส่งผลให้วัสดุทรงโค้งที่หุ้มทั้งหัวอยู่แตกโผล๊ะออกจากกันเป็นสองซีก!!!

.

“โผล๊ะ!!!”

.

กลุ่มควันบางเบากระจายพุ่ง เศษชิ้นส่วนกราวรูดลงสู่พื้นหล่นลงใส่ดงหญ้า เผยให้เห็นหนังศีรษะอันไร้ซึ่งรังแคแต่ไม่แคร์เห็บเหา ทว่านั่นก็ไม่ใช่ปัญหาแต่อย่างใด! แพรวไม่แยแสมันเลยด้วยซ้ำกลับกลายเป็นเธอเองเสียอีกที่รู้สึกแสบเสียวทุกครั้งที่โดนฝนตกใส่ นั่นก็เพราะรู้อยู่แก่ใจว่านี่ไม่ใช่หยดน้ำธรรมดา มันถึงขนาดกัดเสื้อผ้าเป็นรูได้ , กัดหน้าต่างไม้จนเปื่อยเป็นกระดาษทิชชู่ เรียนตามตรงว่าถ้าดินตรงนี้มีรูแพรวก็คงจะมุดลงไปอยู่เพื่อป้องกันตัวเอง!

.

“พรึบ!!!”

ชายเสื้อแจ็กเก็ตถูกถลกเอาขึ้นมาคลุมหัว น้ำฝนผสมโควิดเป็นอะไรที่ยากจะรับมือแพรวจึงได้แต่หันรีหันขวาง เธอไม่อยากจะวกกลับเข้าไปในบ้านน้อยหลังนั้นอีกแล้ว! พ่อของพียังคงเหมือนปีศาจกระหายกามในสายตาเธอ

.

“เอาไงดีแพรว… คิดเร็วๆ เข้าสิ! … เธอจะตายก่อนนะถ้าไม่หาที่หลบ!!”

สาวเจ้าบ่นพึมพำกับตัวเอง

.

สถานการณ์ดูวิกฤตหนักมาก ถ้านี่เป็นหนังฮอลีวูดซาวน์ดนตรีแบบมิชชั่นอิมพอสซิเบิ้ลต้องมาแล้ว เสียก็แค่ไม่มีทอม ครูช วิ่งหน้าตั้งออกมาช่วย! แพรวเป็นนางเอกของนิยายเรื่องนี้ก็จริง แต่พระเอกที่เธอใฝ่ฝันแบบสุดฟินก็เป็นของคนอื่นไปไกลแสนไกล เพราะงั้นกับตอนนี้! ที่นี่! และเดี๋ยวนี้! จึงมีแต่เธอแค่คนเดียว! บางครั้งคนเราก็ต้องหัดช่วยตัวเองบ้างเราจะพึ่งแต่ดิลโด้กับตุ๊กตายางไม่ได้หรอกนะ!!!

.

คิดได้ดังนั้นโพธิปัญญาก็บังเกิด ลมพายุพัดกรรโชกหอบสายไฟระโยงระยางโบกไสว ประกายไฟช็อตเปรี๊ยงปร๊างแม้แต่โคนเสาไฟด้านล่างก็ยังสั่นคอนและเริ่มเอียง… แพรวคิดอะไรไม่มีใครดูออก! ที่ด้านนอกถนนหนทางไร้ซึ่งผู้คน , รถราก็ไม่มีสักคัน , มีแต่เธอที่ยังคงยืนตากฝนควันขึ้นโขมง… และอีกไม่นานโควิดก็คงจะเริ่มกัดกินเนื้อตัวเธอเป็นแน่!

.

แพรวจึงควักสมาร์ทโฟนออกมาถือแล้วกดเข้าแอป จุดปล่อย wifi ของกทม.นิยมติดไว้ตามหลักเสาไฟ และถ้ามันไม่ล้มลงไปก่อน.. แพรวก็น่าจะทำสิ่งนี้ทัน!

.

“แกร๊กกกก…กก…ก..ก , แกร๊กกกก….ก…ก…ก…กๆ , แกร๊กกกก…ก…ก”

เกิดเป็นการพรมนิ้วลงโทรศัพท์ที่ไวเป็นสถิติโลก ซึ่งในข้อความดังกล่าวระบุเอาไว้ว่า…

.

/กูอยู่หน้าบ้านมึงพี/

.

/ฝนตกหนัก… หน้ากากพัง…/

.

/รีบมารับกูเดี๋ยวนี้/

.

/ไม่งั้นกูจะเข้าบ้านไปให้พ่อมึง…เย็xxx/

.

/เร็…. /

.

ซึ่งก็เหมือนว่าฟ้านั้นจะรู้ตัว! บางทีเบื้องบนอาจจะไม่ชอบกลวิธีที่แพรวนำมาใช้สักเท่าไหร่! จากที่เคยส่งฝนรินลงมาพรำๆ ผนึกกำลังร่วมกับไวรัสโควิดนิดหน่อยพอให้ทำลายสิ่งแวดล้อม บัดนี้ฟ้ากลับส่งอัศนีบาตพิโรตลงมากลางหลักเสาไฟถึงสามเปรี๊ยงรวดดดด!!!

.

“เปรี๊ยง!!!! , เปรี๊ยง!!!! , เปรี๊ยง!!!!”

.

“กรี๊ดดดดดดด!!!!”

.

ทำเอาทุกอย่างวินาศสันตะโร! ไฟดับทั้งย่าน! เสาไฟต้นแรกหักโค่นพลางดึงรั้งสายไฟจากต้นอื่นๆ ให้หักโค่นตามกันเป็นโดมิโน่! เสียงคำรามเลือนลั่น พื้นดินสั่นสะท้านราวกับเกิดแผ่นดินไหวใจกลางเมืองกรุงฯ ซึ่งก็ไม่ต่างอะไรจากบนฟ้าที่่ยังคงดำทะมึนน่ากลัว!!! แพรวกรีดร้องเหมือนใจจะขาด! เธอกระโจนตัวเองวิ่งพล่านหลบประจุไฟที่แตกเป็นสะเก็ดร่วงหล่นลงมารอบตัว! แบบไม่คิดชีวิต!

.

.

เน็ตถูกตัด! สัญญาณขาดล่ม! ภายหลังจากที่ทุกอย่างเริ่มสงบลง ท่ามกลางเม็ดฝนที่ยังคงโปรยตัวแพรวก็ได้เช็คดูมือถือตัวเองอีกครั้ง! ก่อนจะพบว่าข้อความที่เธออุตส่าส่งไปนั้น..แม่งไปไม่ครบ!

.

“เวรเอ๊ย….อีพี…ไม่นะ”

“อ๊ะ!?”

.

“แหมะ!”

“ฟู่~~~~~”

.

คราวนี้สิของจริง! เมื่อผิวหนังสวยๆ ต้องสัมผัสโดนฝนผสมโควิดเข้า! การกระโจนล้มลุกคลุกคลานเมื่อครู่ทำให้เสื้อผ้าที่เปื่อยจวนจะขาดอยู่แล้วหมดซึ่งสภาพที่จะปกป้อง รอยเว้าแหว่งต่างๆ มิอาจปิดบังผิวขาวของสาวเจ้าได้อีกต่อไป! แพรวจึงต้องเจ็บปวดจากการสัมผัสฝนกรดไปโดยปริยาย!

.

ซ้ำร้ายเพราะในวินาทีถัดมา! หลังจากที่ควักโทรศัพท์ออกมาหน้าจอแตกๆ ซึ่งเกิดจากการกระแทก ก็ดันเปิดช่องให้ฝนโควิดหยดซึมเข้าไปได้! ลำพังโดนน้ำธรรมดายังไม่เหลือ เจอไวรัสที่กัดเสาไฟฟ้าขาดทั้งต้นเข้าไปพลาสติกง่อยๆ จากเครื่องที่ผลิตในจีนจะไปเหลืออะไร!? เปื่อยสิจ๊ะ! ไม่ละลายคามือก็บุญแค่ไหนแล้ว!

.

“ฟู่~~~~~”

.

“อุ๊บ!!! โถ่เอ๊ยโทรศัพท์ฉัน!”

.

ไฟลุกพรึบ! หน้าบ้านมีสภาพไม่ต่างจากสงครามกลางเมือง! เศษอิฐเศษปูนกระจายเกลื่อนก้อนหินปูนซีเมนต์ล้มขวางทางระเนระนาด ไหนจะสายไฟฟ้าที่ดิ้นกระแด่วๆ เพราะไฟฟ้ายังไม่ถูกตัดอีก! ตอกย้ำว่าแพรวจะออกไปจากสนามหญ้าตรงนี้ไม่ได้อีกแล้ว ติดต่อใครก็ไม่ได้ เธอเหมือนถูกติดเกาะ เป็นเหมือนนางเอกจากละครเรื่อง “จำเลยรัก” ที่มีพระเอกเป็นคุณลุงขี้เมาที่จ้องจะปล้ำและจับทำเมีย..

.

แล้วฝนก็มีแต่จะตกหนักขึ้น ร่างกายคงมีแต่จะชอกช้ำถ้าไม่ยอมกลับเข้าไปหลบในบ้านไม้หลังเดิม!

.

“เฮ้อ……”

“ลุงอาจจะเมาหลับไปแล้วก็ได้… ภาพสุดท้ายเราเห็นแกหลับคาอยู่ตรงวงกบประตูนี่นา? "

“แค่เงียบเข้าไว้เราแค่ต้องหาที่หลบฝนชั่วคราว อีกไม่เกิน 10 นาทีอย่างน้อยเจ้าหน้าที่ๆ รับผิดชอบก็ต้องเข้ามาเคลียร์พื้นที่! หน่วยคัดกรองโรคเชิงรุกต้องบุกเข้ามา! พีเองก็ต้องมาเหมือนกัน!”

แพรวพยายามให้กำลังใจตัวเอง พลันค่อยๆ สืบเท้าเดินถอยหลังวกกลับมาที่บ้านหลังเดิม

.

.

"เราแค่ต้องอดทนรอสักหน่อย ระหว่างนี้แค่ระวังอย่าให้คุณพ่อของพีสอดใส่เราได้ก็พอ…”