ถึงแม้ฝูงชนอยากจะอยู่รอดูต่อไปอีก แต่พวกเขาสัมผัสถึงออร่าข่มขู่จากเย่เป่ยเฉิง ดังนั้นจึงพากันแยกย้าย

เย่เป่ยเฉิงกำลังจะจากไป เสียงเด็กน้อยน่ารักตะโกนตามหลังเขามาว่า “ขอบคุณฮะ คุณลุง!”

เขาหันกลับมามองและยิ้มให้เด็กน้อย ลั่วลั่วโบกมืออ้วนๆให้เขา

“ลาก่อนฮะ คุณลุง!”

“ลาก่อน เด็กน้อย” ริมฝีปากของเย่เป่ยเฉิงยกขึ้นเล็กน้อย

ก่อนหน้านี้ไม่นาน เฉียวโม่หยูกำลังจะกลับไปที่จุดชำระเงิน เมื่อเธอเดินมาได้ครึ่งทาง เธอพบว่าตัวเธอมีประจำเดือน เธอเลยเลี้ยวกลับไปที่แผนกอนามัยของผู้หญิงและซื้อผ้าอนามัย

เมื่อกลับมารวมกลุ่มกับพี่เลี้ยงและลั่วลั่ว พี่เลี้ยงหยูก็เล่าเรื่องให้เธอฟังว่าเกิดอะไรขึ้น ถึงแม้เธอจะไม่รู้เรื่องที่ลั่วลั่วกระซิบให้เย่เป่ยเฉิงฟัง

หลังจากได้ยินคำบอกเล่า เฉียวโม่หยูหันมาหาลั่วลั่วที่อยู่ข้างๆเธอว่า

“เด็กน้อย! บอกแม่มาซิว่าทำไมถึงขว้างเปลือกกล้วย?”

ลั่วลั่วเม้มริมฝีปากและเงยหน้ามองเธอ “ก็พี่สาวคนนั้นพูดเรื่องไม่ดีเกี่ยวกับแม่นี่ฮะ”

“เป็นเพราะว่าพี่สาวคนนั้นพูดไม่ดีเกี่ยวกับแม่ ลั่วลั่วเลยเอาคืนเธอแทนแม่ใช่ไหมจ้ะ?” สายตาของเฉียวโม่หยูดูสงบเมื่อถามคำถามลูกชาย

ลั่วลั่วพยักหน้า ไม่รู้ว่าแม่จะโกรธเขารึเปล่า

เฉียวโม่หยูอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาแล้ววางไว้บนตักของเธอ แล้วดึงมือเขาเข้ามาใกล้ เธอพูดว่า

“ลั่วลั่วลูกยังเด็ก ดูสิ นิ้วมือของลูกยังเล็กกว่าของแม่ใช่ไหมจ้ะ?

เด็กชายพยักหน้า

“ตอนนี้ลั่วลั่วยังเป็นเด็กอยู่ แม่จะเป็นคนปกป้องลูกเอง เมื่อลูกโตขึ้น ลูกค่อยปกป้องแม่ ดีไหม?” เฉียวโม่หยูมองเข้าไปที่ดวงตาลูกชาย “วันนี้แม่ขอบใจลูกมาก แต่ต่อจากนี้ห้ามทำอย่างนี้อีกนะ”

เด็กน้อยคิดอยู่ครู่หนึ่งและนึกถึงสิ่งที่เย่เป่ยเฉิงเล่าให้เขาฟังก่อนที่เขาจะจากไป

“ลุงคนนั้นก็พูดเหมือนที่แม่พูดเลยฮะ!”

เฉียวโม่หยูหัวเราะ “ลุงคนไหน?”

“ลุงที่หล่อๆที่ช่วยผมไว้ฮะ” เขาตอบ

เธอไม่ได้คิดมากกับคำตอบของลูกชาย เธอเอื้อมมือไปลูบผมของเขา

“ลั่วลั่ว เมื่อลูกอายุห้าขวบ แม่จะสอนวิธีการป้องกันตัวให้!”

ช่วงบ่ายเฉียวโม่หยูได้รับโทรศัพท์โทรมาแจ้งว่า ฉากที่ถ่ายกับเย่เป่ยเฉิงไปก่อนหน้าต้องถ่ายซ่อมใหม่อีกครั้ง ดังนั้นเธอจึงต้องไปกองถ่ายพรุ่งนี้เช้า

พอถึงวันรุ่งขึ้นเธอก็มาถึงกองถ่าย รถของเย่เป่ยเฉิงก็เข้ามาจอดพอดี มีคนสองคนก้าวออกมาจากเบาะหลังผู้โดยสาร  

พ่อของเย่เป่ยเฉิงและอาจารย์หวงก้าวออกมาจากรถด้วยกัน เมื่อนายท่านเย่กำลังจะถามเขาเกี่ยวกับฮวงจุ้ย เขาก็ได้ยินอาจารย์หวงร้องเสียงดัง จากนั้นใบหน้าที่น่าตกใจของอาจารย์หวงก็ดูสดใสขึ้นราวกับว่าเขาได้เห็นสมบัติล้ำค่า

“อาจารย์หวง เกิดอะไรขึ้นครับ?”

อาจารย์หวงจ้องไปยังทิศทางที่เฉียวโม่หยูเพิ่งเดินเข้าไป เขาพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“ผมเห็นแล้ว! ออร่าที่สะอาดบริสุทธิ์ ไม่มีอะไรเทียบกับผู้หญิงคนนั้นได้ ออร่าของเธอบริสุทธิ์มาก!”