สักพักชิงอี้เฉินเดินออกมาจากห้องน้ำพลางขยี้ผมให้แห้ง ดูจากท่าทางของเขาแล้ว อารมณ์ของเขายังคงขุ่นมัว

เขากวาดสายตามองหาเฉียวโม่หยู เมื่อไม่พบเธอ อารมณ์ของเขาจึงดีขึ้นมาเล็กน้อย เขารีบเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วและออกจากห้องทำงานไป เมื่อได้ยินเสียงการเคลื่อนไหว เฉียวโม่หยูจึงรีบตามออกไปทันที

ชิงอี้เฉินกำลังจะออกจากที่ทำงาน แทนที่เขาจะสั่งงานใครสักคนไว้ เฉียวโม่หยูกลับเห็นชายหนุ่มก้มเก็บบางสิ่งบางอย่างขึ้นมาจากพื้น

เมื่อมองเห็นสิ่งที่ชิงอี้เฉินเก็บขึ้นมา เฉียวโม่หยูรู้สึกว่าหัวใจเธอกำลังเต้นระรัวราวกับจะหลุดออกมา

นั่นเพราะเขาเก็บธนบัตรหนึ่งร้อยหยวนได้!

จะว่าไปแล้ว ก่อนหน้านี้ที่เขาเอาลิ้นมาแตะที่คอของเธอก็คงถือได้ว่าได้ว่าเป็นการ ‘สัมผัส’ ดังนั้นตอนนี้เขาจึงเก็บเงินหนึ่งร้อยหยวนที่ตกอยู่ที่พื้นได้? นี่หมายความว่าโชคดีตามเธอมาด้วยอย่างนั้นใช่ไหม?

ชิงอี้เฉินเก็บธนบัตรขึ้นมา เดินไปยังพนักงานที่อยู่ใกล้ๆ แล้วถามขึ้นว่า

“มีใครทำเงินหนึ่งร้อยหยวนตกไหม?”

หลังจากที่ทุกคนสำรวจกระเป๋าสตางค์และกระเป๋ากางเกงตัวเอง พวกเขาส่ายหน้าและตอบว่า

“ท่านประธานชิง เงินนั่นไม่ใช่ของพวกเราครับ”

 “จูดี้ สั่งกาแฟมาห้าแก้วและแจกจ่ายให้ทุกคน” ชิงอี้เฉินเอ่ย

เฉียวโม่หยูอยากจะตายให้ได้เมื่อเห็นฉากนี้ เธอหมุนตัวเดินหนีจากไปในระหว่างที่ทุกคนไม่ทันสังเกตเห็นเธอ

ขณะที่เท้ากำลังเหยียบลงบันไดขั้นสุดท้าย โทรศัพท์เธอดังขึ้น หน้าจอปรากฏคำว่า ‘พี่สะใภ้หยู’ เธอรู้ว่านี่คือพี่เลี้ยงเด็กที่เฉียวโม่หยูจ้างไว้เพื่อดูแลลูกชายของเธอ เฉียวซือลั่ว 

เธอกดรับ  “พี่หยู?”

น้ำเสียงของพี่หยูที่ลอดผ่านโทรศัพท์ค่อนข้างตื่นตระหนก “คุณคะ ดิฉันพาคุณหนูลั่วลั่วออกมาเดินเล่นที่สวนสาธารณะ แต่คุณหนูเธอร้องไห้ไม่หยุดเลยค่ะ ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนคะ? พอจะออกมาดูแกหน่อยได้ไหมคะ?”

เฉียวโม่หยูได้ยินเสียงเด็กชายร้องไห้ จึงรีบตอบกลับไปว่า “ได้ค่ะ สวนสาธารณะที่พี่อยู่ตอนนี้อยู่ตรงไหน? รบกวนส่งโลเคชั่นให้ฉันในวีแชทที!”

หลังจากได้รับข้อความจากพี่หยู เธอใช้เวลา 20 นาทีในการมาถึง เธอเห็นผู้หญิงอายุราวๆสี่สิบกำลังอุ้มเด็กผู้ชายไว้ในอ้อมแขน

ตอนนี้เข้าสู่ฤดูร้อน เด็กชายตัวน้อยจึงสวมเสื้อทีเชิ้ตสีเหลือง กางเกงขาสั้นสีน้ำเงิน และสวมรองเท้าคู่เล็กจิ๋ว เด็กน้อยมีแก้มกลมป่อง ผิวขาวนวลละเอียด แขนของเขาคล้ายกับรากบัว ใบหน้าของเด็กน้อยยับย่น เมื่อมองเห็นเฉียวโม่หยู เด็กน้อยหยุดร้องไห้ในทันที ตากลมโตเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา

ปากน้อยๆเต็มไปด้วยน้ำลาย ยามมองมาที่เธอ เด็กน้อยก็ไม่ได้เปิดปากเรียกเธอว่า ‘แม่’

แสงอาทิตย์สาดส่องมาที่แก้มกลมๆของเด็กน้อย เพียงแค่เธอมองเห็นวงหน้าเล็กๆนั่น  เธอทายได้เลยว่า เมื่อโตขึ้นเด็กน้อยจะต้องเติบโตเป็นชายหนุ่มรูปงามอย่างแน่นอน

เด็กคนนี้เหมาะที่จะเป็นลูกของเฉียวโม่หยูกับชิงอี้เฉิน  เขาช่างหล่อเหลาและงดงาม เฉียวโม่หยูชื่นชมในใจ แต่เมื่อเธอนึกย้อนถึงเนื้อเรื่องในนิยาย เฉียวโม่หยูอ้างว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของชิงอี้เฉิน เธอขอให้เขารับผิดชอบ แต่พระเอกของเรื่องอย่างเขาไม่เคยมีความสัมพันธ์ทางกายกับนางร้ายอย่างเธอ แล้วเขาจะมีลูกกับเธอได้อย่างไร

ดังนั้นเด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของชิงอี้เฉินอย่างแน่นอน ต้องเป็นลูกของเฉียวโม่หยูกับชายอื่น แต่ในนิยายไม่ได้กล่าวถึงว่าใครเป็นพ่อของเด็ก เธอมีเรื่องให้ต้องปวดหัวเพิ่มอีกแล้ว

ก่อนหน้าที่จะเข้ามาในโลกนี้ เธออายุเพียง 18 ปี แต่ตอนนี้เธอกลายเป็นคุณแม่ที่มีลูกอายุ 2 ขวบ มันทำให้เธอรู้สึกกดดันอย่างมาก

เธอเอื้อมมือไปหาเด็กน้อยพลางครุ่นคิดว่าจะทำอย่างไรดี  เธอยิ้มอย่างอ่อนโยนดวงตาโค้งเหมือนรูปพระจันทร์เสี้ยว และเอ่ยขึ้นว่า “ลูกรัก ร้องไห้ทำไมกัน? มานี่มา ให้แม่กอดหน่อย”

ลั่วลั่วมองดูเธอด้วยความสับสน เด็กน้อยรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติไปจากเดิม เขากระพริบตาปริบๆ ทันใดนั้นน้ำตาเอ่อล้นไหลลงผ่านแก้มเด็กน้อย หยดลงบนหลังมือของเฉียวโม่หยู

หัวใจของหญิงสาวดิ่งวูบ

เธอปรารถนาที่จะโอบกอดเด็กชาย แต่เด็กน้อยหันหน้าของเขาหนีพร้อมทำเสียง ‘ฮึ่ม’

เขาฝังหน้าตัวเองไว้ที่แขนของพี่เลี้ยง

ลั่วลั่วไม่สนใจแม่ของเขา เอาแต่ซ่อนตัวเองไว้ในอ้อมกอดของผู้ดูแล ปากที่ยังคงเต็มไปด้วยน้ำลาย ยกยิ้มขึ้นน้อยๆ