ผมว่ามันมีส่วนทำให้เธอยังมึนๆ จับต้นชนปลายไม่ถูก

  แต่ด้วยสัญชาติญาณหญิงคือเมื่อเสื้อในและกางเกงในไม่อยู่ติดตัว

 แสดงว่ามันต้องเกิดไรขึ้น

 

   "ฟังนะเจน เมื่อคืนเรากลับมาด้วยกันด้วยแท๊กซี่ไง

  ก้องไปถึงอนุสาวรีย์แล้ว ปลุกเจนแล้ว แต่เจนไม่ตื่น

  พี่แท๊กซี่เค้าวนหลายรอบ รอเจนตื่นไม่ได้

  ก้องเลยพาเจนมาที่คอนโดก้อง

  แล้วก็ให้นอนในห้องของก้องเพราะกลัวว่าเจนจะอ้วก

  ส่วนที่ไม่มีเสื้อผ้าน่ะ เราเช็ดตัวให้เท่านั้น ไม่ได้ล่วงเกินเจนนะ

  แต่เราก็ถอดเสื้อผ้าเจนจริง ขอโทษแล้วกัน เจนดูตัวเองยังหละ"

  (เอ๊ะ กูเช็ดตัวจริงหรือเปล่าเนี่ย ชักมึนๆ)

 

   เจนยังคงเงียบ น้ำตาไหล เธอยกกาแฟมากิน

 รวดเดียวหมด ก่อนจะพยักหน้า

 

   "เจนปวดหัวมาก ถ้าแกไม่ทำไรชั้น...แล้วทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าคืนให้"

เจนดีขึ้นมาบ้างหลังจากฟังผมและได้ "สำรวจ" ตัวเองมั่งแล้ว

 

   "โธ่ เธอจะบ้าเหรอ... กว่าจะถอดได้ก็จะแย่แล้ว

 จะให้ใส่เข้าไปใหม่อีก ไม่ใช่เด็กๆนะ ตัวหนักจะตาย

  เราก็เมาแล้วง่วงด้วยเมื่อคืน แค่นี้เราก็หลับหละ"

 

 

 

   เจนไม่พูดอะไร เธอเลิกร้องไห้แล้ว

  ดูเหมือนจะยอมรับในความจริง 

   "เอากาแฟอีกถ้วยดิ"

 

   น้ำเสียงเพื่อนนอกสายตาของผมกลับคืนมาเหมือนเดิมแล้ว

  เราไม่พูดเรื่องนั้นกันอีกหลังจากที่ผมพูดขอโทษย้ำกับเธออีกที

 

  หลังจากมื้อเช้า ผมให้เจนใส่เสื้อยืดและกางเกงขาสั้นของผมกลับบ้าน

  ก่อนเจนจะเปิดประตูลงแท๊กซี่ไป

 

   "มึง...ไอ้เจน...กูขออย่างนึง อย่าใส่สายเดี่ยวอีก

 กางเกงก็ไม่เอาแบบนี้

  ดีที่เมื่อคืนเป็นกู เป็นคนอื่น ตอนนี้ มึงคงร้องไห้มากกว่านี้"

 

   ครั้งที่ผมไปส่งไอ้เจนกลับคอนโดของเธอ

 นั่นคือครั้งสุดท้ายที่เราเจอกัน และเราไม่เจอกันอีกเลย

  ผมไม่มีเบอร์เจนและเจนก็ไม่มีเบอร์ผม

 

  ไอ้เอ็มโทรมาถามผมว่าเมื่อคืนเรียบร้อยดีมั๊ย

  ผมบอกมันไปว่าผมส่งที่คอนโดเรียบร้อย

  ผมไม่เล่าเรื่องที่ผมทำอะไรกับเจนหรอก 

 

 ไอ้เอ็มบอกว่าติดต่อเจนไม่ได้ ผมคิดถึงเจนเหมือนกัน

  อย่างน้อยผมก็เห็นอะไรของเธอแล้ว  

แม้เราไม่มีอะไรกันก็ตาม   

 

ปิดเทอม ม 4 ของผมเลยเงียบเหงาอย่างยิ่ง...นึกในใจโง่ชิบหาย

  แต่มานึกอีกที ดีแล้วที่ผมไม่ทำอะไรไอ้เจน

  ผมเชื่อว่ามันต้องเอาเรื่องผมจนตายแน่นอน

 

แต่มันไม่ได้เงียบเหงานานเกินไปหรอก วันนึง

 ไอ้เอ็มมาคุยกะผมหลังเรียนกวดวิชา

"ไอ้เจนแม่งหายไป มันโทรมึงหรือเปล่า"

 

ผมส่ายหัว

"โทรห่าไร กูยังไม่มีเบอร์มัน ไอ้เจนมันยังไม่มีเบอร์กูเลย"

 

"คือมันเงียบไปเลย ไม่รู้เป็นไงมั่ง

 กูจะชวนมันมาคอร์สใหม่หลังสงกรานต์"

 

ว่าแล้วไอ้เอ็มก็กดมือถือไปหาเจน ไม่มีใครรับสาย โทรไปสามที

  ไอ้เอ็มก็บอกเบอร์ให้ผมโทรมั่ง  

ซึ่งแน่นอนไม่มีคนรับ

 

  "เออ แม่งนอนอยู่แหละมั้ง เอางี้...มึงช่วยกูโทรด้วย

 ใครติดต่อได้ไงแล้วคุยกัน"

 

   พอผมกลับถึงคอนโด ผมก็โทรไปอีก เงียบ...  

เช้าผมโทรอีก เงียบอีก 

 ผมทำแบบนี้อยู่สามวัน จนวันนี้วันศุกร์ รอบนี้เจนรับ

 

 

   "ใครอ่ะ...โทรมาตั้งหลายทีแล้ว"

   "ก้องเอง...หวัดดีเจน"

   "อ้าว..ก้องเหรอ มีไร"  

 

น้ำเสียงเธอไม่มีอะไรที่ผิดปกติเลย

  แสดงว่าเธอคงหายสงสัยเรื่องวันนั้นแล้ว

 

   "สองเรื่องว่ะเธอไม่รับโทรศัพท์ไอ้เอ็มเลยอ่ะ

  ไอ้เอ็มมันจะชวนไปเรียนเคมี 

กะอีกเรื่องคือ....อยากเจอ...เฉยๆ..."

 

   "อืออออ เบื่อๆน่ะ ไม่รู้จะคุยไร เออ...ไว้เจนโทรไปหาเอ็ม"

 เธอหยุดไปสักครู่ "แล้วก้องอยากเจอเจนเรื่องไร"

 

   "อืมมม์...คิดถึง อยากเจอ อยากคุย.. 

ตอนนี้อยู่ไหนเนี่ย มากินข้าวกัน พรุ่งนี้ว่างมั๊ย"

   "ก็เรียนพิเศษ อยู่กรุงเทพเนี่ย เสร็จบ่ายสองนะ"

 

 

   จริงๆนัดที่คอนโดเจน

 แต่ผมอยากเซอร์ไพรส์เลยจะไปรับเจนที่ รร กวดวิชาที่สยามสแควร์

  แต่รถมันดันติดทำให้ผมมาไม่ทันเธอเลิก

 

  คราวนี้ผมต้องรีบตามไปคอนโดเธอแล้ว  

ผมเดินมาจะขึ้นรถ

 พอดีสายตาผมเห็นแต่ไกลว่ามีเรื่องเกิดขึ้น

 

  มีวัยรุ่นสองคนกำลังมีเรื่องกะเด็กผู้หญิงคนนึง  

ถึงขั้นฉุดกระชากกัน

 

  ผมรีบวิ่งไปช่วยน้องผู้หญิง

แต่แวะบอกยามที่ปากประตูคณะทันตะก่อนวิ่งไป

  มันกำลังจะตบน้องคนนั้น ผมกระโดดถีบเข้าไปเลย

 

  จากนั้นก็เป็นเรื่องสองรุมหนึ่ง 

 ผมตัวโตกว่ามันทั้งคู่พอรับมันได้

 ตัวๆนี่สบายแต่มันสองรุมหนึ่ง..ผมก็เลยโดนมาบ้าง 

 

 ตะลุมบอนกันไม่นาน พี่ยามก็พาพวกมาอีก 3 คน

   ไอ้สองตัวนั้นเห็นท่าไม่ดีวิ่งหนีไป 

 หลังจากขอบคุณพี่ยามเรียบร้อย

 

  และดูแล้วผมก็ไม่มีไรมากนอกจากปากแตกนิดหน่อย

 ส่วนน้องก็ไม่เป็นไร  

ผมหันมาทางน้องผู้หญิง 

 

 

 

อ้าวเฮ้ย....ไอ้เจนนี่หว่า เจนกำลังตกใจร้องไห้

  ไม่ทันดูว่าผมคือใคร ก้มหน้ายกมือไหว้

"ขอบคุณค่ะพี่"

 

"เจน..มึง...เออ กู.... ก้องเอง"

เจนเงยหน้าขึ้น พอเห็นผมเจนกระโดดเข้ามากอดอย่างแน่น

 

"เจนๆๆ ไม่เป็นไรแล้ว ใจเย็นๆ  

ไปๆๆกลับบ้านกัน ไปคอนโดก้องก่อนนะ "

   

ผมเรียกแท๊กซี่เลย ระหว่างทางเจนดูยังไม่หายตกใจกลัว

 จับมือผมแน่นตลอด ผมไม่คุยไม่ถามไรเจน 

 ผมดึงเจนมานั่งใกล้ๆ 

 

 เจนดูไม่เจ็บอะไร แท๊กซี่พามาส่งที่คอนโดผม

  พี่มุมาเปิดประตูเหมือนเดิม

 

"อ้าวคุณก้อง ไปฟัดกะใคร เฮ้ย...เลือดออกที่คอด้วย"

 พี่มุท่าทางตกใจเมื่อผมสภาพไม่ปกตินัก

"ไม่เป็นไรพี่...น้องเจนบาดเจ็บนิดนึง" 

 

ผมเปิดห้องเข้าไป 

 เจนชะงักที่หน้าประตูห้องที่เคยเกิดเหตุ  

เหมือนเธอจะจำเรื่องเก่าๆได้

 

 

 

"ก้อง...เจนไม่เป็นไรหรอก เจนกลับดีกว่า เจนไม่เป็นไรแล้ว"

 

"เจนไม่เป็น แต่ก้องเป็นอ่ะ 

 มาช่วยทำแผลให้หน่อยก็ยังดี 

 ไม่ต้องกลัวหรอกเจน

  เราไม่ทำไรเจน ถ้าเจนไม่ต้องการ"

 

  ผมว่าผมเคยพูดแบบนี้กะใครมาแล้วนะ

  แล้วมันก็จบอีกแบบทุกที

 

เจนพยักหน้าและเดินตามเข้ามา เจนสำรวจตัวเอง

 พบว่ามีแต่รอบขีดข่วนกับจ้ำเขียวที่แขน

เพราะโดนไอ้เลวตัวนึงชกเข้าใส่ ไม่มีเลือดออก

 

  ส่วนผมนอกจากปากแตกแล้ว ที่คอโดนอะไรเกี่ยวไม่รู้

 เป็นแนวยาวมีเลือดออกแต่น่าจะไม่ลึกมาก เลือดหยุดแล้ว

 

 น่าจะเป็นสร้อยข้อมือของพวกมัน  

ผมนึกในใจถ้ามันมีอาวุธ ผมคงหลายแผลมากกว่านี้

 และน่าจะอยู่ที่ โรงพยาบาลมากกว่า

 

 

 

"มันมาดึงกระเป๋าเจนไป 

 มันจะเอาไอแพด พอเจนไม่ให้ มันก็จะกระชาก

  แต่พอดีกระเป๋ามันติดเข็มขัด มันดึงไปไม่ได้ แล้วก้องก็มา

  ทีแรกก็ว่าจะไปขึ้นป้ายที่สยาม แต่ที่นี่รถมันว่างกว่า"

 

"ไม่ไหวว่ะ กลางวันแสกๆแม่ง...ยังทำได้

  โอ๊ยยยยย เบาๆหน่อยสิเธอ" 

 

 เจนหยดแอลกอฮอล์ลงที่แผล โคตรแสบเลย

  เจนเอาสำลีกดแล้วลากมาตามแผล

  มือเธอยังกะตีนช้าง

 

"ก็เค้าให้เช็ดแผลนะ ไม่ใช่ลูบไล้บาดแผล"

"เจ็บบบ โอ๊ยยย เจน เจ็บบบบ"

 

  จากนั้น ตีนช้างก็เปลี่ยนเป็นขนนก

 เจนเอาลำลีมาเช็ดออกเบาๆอีกที ขนลุกเลย

  ก่อนจะหยดไอโอดีนให้และเอาพาสเตอร์มาปิด

 

"ฟันหักเป่า..ก้อง" เธอเอามืออันนุ่มนิ่มมาจับหน้าผม

 แล้วมองเข้ามาในปากเพื่อสำรวจ

 

"ไม่หรอก...ไม่โดนเต็มที่ แม่งเสือกรุม

  ถ้าตัวตัวมึงโดนกูกระทืบไปแล้ว"

 

 

 

"ขอบคุณนะ" เจนก้มหัวมาจุ๊บหน้าผากผมทีนึง 

ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้าเจน มองดูตาของเธอ

  มันไม่สดใสเหมือนวันที่เธอเมาเบียร์ 5 กระป๋อง

 

"นั่งพักก่อน" ผมจูงมือเธอมาที่โซฟา 

เปิดแอร์ และเปิดเพลงเบาๆ

"มา...เล่ามาเลย หายไปไหนมา เพื่อนๆเป็นห่วง"

 

   เจนนั่งก้มหน้า ไม่พูดไร แปลกนะ เจนปกติสดใสมาก

 แต่รอบนี้เงียบขรึมไม่ร่าเริง 

  ผมเลยเล่าเรื่องปิดเทอมของผมให้ฟังว่า

 

 ผมไปเรียนพิเศษกะไอ้เอ็ม 

 แล้วก็เล่าเรื่องจีบสาวนั้นดูสาวนี้

  แต่ไม่มีไรเป็นเรื่องเป็นราวมากมาย เธอยิ้ม

 

  เจนในวันที่เป็นพญายักษ์อาละวาดกะผม

วันนั้นหายไปแล้วเจนตอนนี้

เป็นอีกคนนึงที่ดูน่ารักคนละเรื่องกะวันนั้น

 

   "เจนต้องเล่าหละ"

   "หลังจากวันนั้น เรากลับสัตหีบ วันรุ่งขึ้นเลย"

 

   พ่อเจนเป็นนาวาเอก อยู่กรมยุทธการ

  แม่ก็เหมือนกันเป็นทหารเรือ

  เจนมีพี่ชื่อเบน เรียนมหาลัยแล้วปี 1 แต่เป็นมหาลัยที่แถวบางแสน 

 

   "เจนซื้อคอร์สแบบเรียนที่บ้านน่ะ ก็เลยกลับไปอยู่กะพ่อแม่

  พี่เบนมันกลับไปด้วย พอดีพี่เบนเอาแฟนมาด้วย

 แม่เลยให้แฟนพี่เบนนอนห้องเจน ก็ดูเรียบร้อยดี

  อีกวันเจนไปตลาดซื้อของ พอกลับมา

 ก็เจอพี่เบนกำลังทำกะแฟนเค้าในห้องเจน" เธอหยุดเล่าไป..

 

   "เจนทำไรไม่ถูกเลยอ่ะก้อง เห็นชัดเลย 

 พี่ผู้หญิงเค้าก็ร้องนะ พี่เบนมันทำแรงมากเลย

  แฟนพี่เค้าสั่นไปทั้งตัว เราไม่ได้ดูนานหรอก

 แต่เห็นว่าแฟนพี่เบนคงเจ็บมาก  

เจนทนดูไม่ได้เลยรีบลงมานั่งข้างล่าง

 ในหัวก็มีแต่ภาพพี่เบนกะแฟนเค้า พี่เค้าทำแรงเลยนะ

 เสียงร้องดังจนได้ยินมาถึงข้างล่าง 

 สักครึ่งชั่วโมงก็ไม่มีเสียง 

 พี่เบนลงมาก่อน เจนทำเป็นไม่รู้เรื่อง"