ตอนที่ 9 : ค้นหาเงิน

เกาเฟิงพยักหน้าเล็กน้อย ไม่แน่ใจว่าเขาเชื่อนางหรือไม่ เขาเหลือบมองหน้าไม้ในมือของนางอีกสองสามครั้ง

เห็นดังนั้นนางรีบซ่อนมันไว้ข้างหลังทันที เขาถอนสายตากลับอย่างมีไหวพริบและกล่าวว่า 

"แม่นาง เจ้าเกรงใจเกินไปแล้ว สองคนนี้สมควรตายจริงๆ"

"เนื่องจากคนก็ได้ตายไปแล้ว เรามาแบ่งสิ่งของบนตัวพวกเขาเท่าๆ กันดีหรือไม่" กู่หยุนตงไม่รังเกียจที่จะเอาของจากคนตายเลยสักนิดโดยเฉพาะในโลกนี้ 

อย่างไรก็ตามเกาเฟิงดูถูกเหยียดหยามอย่างมาก "ข้าไม่ต้องการมัน แม่นางเจ้าเอาไปเถอะ"

กู่หยุนตงแค่ถามเขาด้วยมารยาทเท่านั้น เห็นได้ชัดว่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้ขาดเงิน

ทันทีที่เขาตกลง กู่หยุนตงก็นั่งยองๆ และคุ้ยในถุงเงินของชายสองคนที่ตายไปแล้ว

เกาเฟิงหันกลับมาและกลับเข้าไปในบ้าน กู่หยุนตงหยุดเพียงชั่วครู่ ก่อนที่จะรื้อข้างของต่อไปราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ทั้งสองคนมีข้าวของหลายอย่างจริงๆ เงินห้าตำลึง จี้หยก กริชสองเล่ม ยานอนหลับถุงเล็กสามถุง และเครื่องมืออื่นๆ สําหรับก่ออาชญากรรม

กู่หยุนตงเอาแต่เงินและกริช คิดอยู่พักหนึ่ง นางก็นําถุงยานอนหลับมาด้วย

นางกำลังจะจากไปหลังจากปล้นสะดมเสร็จ เมื่อเกาเฟิงออกมาอีกครั้งพร้อมกับถุงผ้าในมือ

"ขอบคุณสําหรับความช่วยเหลือของแม่นางในวันนี้ มีซาลาเปาและแผ่นแป้งในนี้ โปรดยอมรับมันด้วย"

กู่หยุนตงตกตะลึงและมองเขาด้วยความประหลาดใจ

จากนั้นขณะที่นางรับมัน นางพูดว่า "ข้ารู้สึกเกรงใจอย่างมากที่รับมัน ที่จริงแล้วแม้ว่าไม่มีข้า อาศัยทักษะของท่านก็มากเกินพอที่จะจัดการกับพวกเขา"

มุมปากของเกาเฟิงกระตุก ‘ถ้าเจ้าไม่ว่องไวในการรับสิ่งเหล่านี้ คําพูดจะน่าเชื่อถือมากขึ้น’

"ช่วยข้าปิดประตูลานเมื่อเจ้าออกไป"

"ได้" กู่หยุนตงหยิบของและหันจากไป

นางไม่ได้ถามว่าอีกฝ่ายจะจัดการกับศพทั้งสองอย่างไร และนางไม่ได้ถามชื่อของเขา พวกเขาเพิ่งพบกันโดยบังเอิญระหว่างทางหนี และพวกเขาคงจะไม่มีโอกาสได้พบกันอีกในอนาคต

กู่หยุนตงกลับไปที่ลาน นางคลำซาลาเปาและแผ่นแป้งในมือของนาง มันเย็นแล้ว แต่นางสามารถกินมันได้ในวันพรุ่งนี้ แค่อุ่นให้ร้อนเล็กน้อย นางเพิ่มอาหารให้กับทุกคนได้

ทั้งสามคนยังคงนอนอยู่บนเตียงเตา พวกเขาขดเป็นลูกบอลก้อนเดียวกัน

กู่หยุนตงขมวดคิ้ว ตอนนี้เป็นเวลาที่อุณหภูมิแตกต่างกันมากระหว่างกลางวันและกลางคืน ตอนกลางวันอากาศร้อนมาก แต่กลางคืนอุณหภูมิก็ลดลงมากกว่าสิบองศา พวกเขามีแค่ผ้าห่มบางๆ และสั้นมากมันไม่สามารถปกปิดเท้าของนางหยางได้ พวกเขากอดเสื้อผ้าทั้งหมดไว้บนตัวแต่ก็ยังหนาวมาก ไม่น่าแปลกใจเลยที่พวกเขาสั่นแม้จะนอนหลับ

กู่หยุนตงต้องการเอาผ้าห่มออกจากช่องว่างมิติของนางโดยไม่รู้ตัว แต่ในความคิดที่สองมีคนอยู่ข้างๆ ควรระมัดระวังจะดีกว่า

ดังนั้นนางจึงหยิบฟืนมาจุดไฟที่ด้านข้าง แม้ว่าครอบครัวเดิมของบ้านหลังนี้ไม่มีอาหารเหลือ แต่มีฟืนแห้งจํานวนมากกองอยู่ข้างกําแพงลานบ้าน ซึ่งสะดวกสําหรับนางอย่างมาก

ทันทีที่ไฟเริ่มลุกขึ้น อุณหภูมิในห้องก็สูงขึ้นทันที

จากนั้นพวกเขาสามคนซึ่งขดตัวเป็นลูกบอลด้วยกัน ก็รู้สึกอุ่นสบายขึ้นเล็กน้อย คิ้วของพวกเขาผ่อนคลาย พวกเขานอนหลับอย่างสงบมากขึ้น

กู่หยุนตงนั่งอยู่ข้างๆ แต่หูของนางคอยเงี่ยฟังอยู่ตลอดต นางไม่คาดคิดว่าจะได้ยินเสียงเคลื่อนไหวนอกประตูหลังจากผ่านไปเพียงครึ่งชั่วยาม

นางยืนขึ้นพร้อมกับเดินออกจากบ้าน นางยืนอยู่บนไหผักดองอีกครั้งและมองออกไปข้างนอก

นางเห็นรถม้าจากหน้าประตู เกาเฟิงซึ่งอยู่ที่ลานข้างๆ กําลังอุ้มชายหนุ่มคนหนึ่งขึ้นรถม้า

เมื่อรู้สึกถึงการจ้องมองของกู่หยุนตง เกาเฟิงก็เงยหน้าขึ้นและพยักหน้าให้นาง "เราส่งเสียงดังและรบกวนแม่นางแล้ว"

"พวกท่านกําลังจะจากไปเหรอ"

"ใช่"  เกาเฟิงพูดจบ เขาก็ก้มตัวเข้าไปในรถม้า ด้วยการสั่นของบังเหียน เสียงรถม้าดังก้องออกไปเรื่อยๆ ภายใต้แสงจันทร์

กู่หยุนตงลงจากไหผักดอง เมื่อนางมองไม่เห็นเงาของพวกเขาแล้ว

นางเข้าไปในบ้านและนั่งอีกสิบห้านาทีก่อนจะเดินไปที่เตียงเตาและอุ้มเด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่นอนอยู่ตรงกลางออกมา