หูชื่อเหวินไม่รู้ว่าการที่พวกเขาคุยกันอย่างมีความสุขตรงนี้ ทำให้ใครบางคนที่อยู่ไม่ไกลๆ ไม่พอใจ

“เฮ้พี่หยิน เกิดอะไรขึ้นกับหูลี่อิงกันแน่”

“หูชื่อเหวิน เธอเปลี่ยนชื่อแล้ว!”

หยินเหวินกั๋วไม่รู้ว่าทำไม เขาถึงไม่อยากได้ยินใครเรียกเธอว่าหูลี่อิง และไม่ต้องการให้เธอมีความเกี่ยวข้องกับหูลี่อิงจากชาติก่อน

“อ้อ! หูชื่อเหวิน ไม่สำคัญหรอกว่าจะชื่ออะไรแค่รู้ว่าพูดถึงใครก็พอ ตอนนี้เธอทำตัวแปลกไป เธอเอาแต่ตามยุวชนชายในเวลาว่างถามโน่นนี่ตลอด ไม่ว่าจะเป็นสถานการณ์ครอบครัว นิสัยใจคอและอื่นๆ อีกเยอะแยะ ดูเหมือนเธอจะค่อนข้างกังวล ทุกคนเลยคิดกันว่าครอบครัวน่าจะบอกให้เธอหาคนรักสักคน”

“ครอบครัวไม่อนุญาตให้เธอมีคู่ในไร่เซิ่งหยางหรอก พวกเขาเตรียมทุกอย่างเอาไว้ให้เธอที่บ้านแล้ว”

หยินเหวินกั๋วพูดอย่างหนักแน่น

ใช่ ชาติก่อนก็เป็นแบบนี้ หลังจากที่เธอกลับเมืองพ่อก็หางานในคณะกรรมการเทศบาลให้ทำ เดิมทีมีการจัดหาคู่แต่งงานให้เธอแล้วด้วยซ้ำ คนนั้นก็คือลูกชายของนายกเทศมนตรี แต่หูลี่อิงยืนยันที่จะแต่งงานกับเขาอย่างเด็ดขาด สุดท้ายจึงลงเอยด้วยการมีปัญหากับครอบครัวไปพักใหญ่

แต่หลังจากทั้งคู่หย่ากัน เธอจึงแต่งงานกับลูกชายนายกเทศมนตรี แต่ชีวิตกลับไม่มีความสุขเลย

“งั้นหรือ? จริงด้วย! ถ้าอย่างนั้นที่เธอทำอยู่หมายความว่าไง? หนุ่มๆ ในไร่ตอนนี้กระตือรือร้นเคลื่อนไหวกันมาก”

หยินเหวินกั๋วอยากรู้ว่าเธอคิดจะทำอะไร เขาก็ได้ยินเรื่องนี้มาบ้างว่าเร็วๆ นี้เธอชอบเอาตัวเองไปอยู่ท่ามกลางผู้ชายอย่างขยันขันแข็ง หรือว่าเธอจะเริ่มสร้างปัญหาเหมือนชีวิตก่อน? เริ่มไล่ตามผู้ชายอีกครั้ง?

จ้าวหย่วนขุยนั่งกินอาหารเงียบๆ อย่างไม่มีความสุข

จางหมิงเยี่ยนกำลังพูดคุยกับหวังเหว่ยเฉาดูมีความสุขมาก เขารู้สึกหึงหวงและอิจฉา แย่จริงๆ!

หยินเหวินกั๋วเห็นจ้าวหย่วนขุยที่อยู่ข้างๆ กันอารมณ์ไม่ดี

เมื่อเห็นบทสนทนาที่สดใสหูชื่อเหวินก็ยิ้มออกมา ทำให้เขารู้สึกอึดอัดแน่นในอก หลายวันมานี้เธอหลบหน้าเขาอยู่ตลอดถ้าหลบไม่ได้ก็จะทำเพียงทักทายแล้วเดินหนีไป

หูชื่อเหวินเห็นว่าจางหมิงเยี่ยนและหวังเหว่ยเฉาพูดคุยกันอย่างกลมกลืนโดยมีเธอส่งเสียงคุยเป็นระยะ ถ้าทั้งคู่เงียบใส่กันเธอก็จะหยิบยกหัวข้ออื่นขึ้นมาและปล่อยให้ทั้งสองต่อบทสนทนากันเอง

เวลาในการกินข้าวค่อนข้างนานแต่ทุกคนมีความสุขมาก

“อาจารย์จางฉันชอบคุยกับเธอมากเลย ประสบการณ์วาดภาพของเธอมีประโยชน์กับฉันจริงๆ ถ้ามีโอกาสฉันขอดูภาพวาดเธอได้ไหม?”

หวังเหว่ยเฉารู้สึกดีกับการพูดคุยในครั้งนี้มาก เมื่อเขามาที่ไร่เซิ่งหยาง เขาไปทำงานแล้วก็กลับ เวลาว่างก็ได้แต่วาดภาพ ชีวิตประจำวันซ้ำซากจำเจ เขาจึงมีความสุขที่ได้พบสหายที่มีงานอดิเรกเดียวกัน

“ฉันแค่มีประสบการณ์ธรรมดาๆ เพียงแต่ชอบวาดรูปไม่ได้ไปศึกษาเพิ่มที่ไหน ” จางหมิงเยี่ยนรู้สึกอายที่ได้รับคำชม อันที่จริงเธอเป็นคนไม่ค่อยพูดมากนักแต่วันนี้ เธอมีส่วนร่วมในบทสนทนาเยอะมาก

“ไว้เจอกันใหม่นะ!”

หูชื่อเหวินมองทั้งสองคนด้วยความรู้สึกเห็นใจ เป็นเรื่องยากที่จะได้เจอคนที่พูดคุยได้ถูกคอและเข้าอกเข้าใจกันได้ ไม่แปลกที่ทั้งสองคนจะมีปฏิสัมพันธ์ต่อกัน

ถ้าสามีและภรรยามีงานอดิเรกคล้ายกัน จะทำให้เกิดความช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ส่งผลให้ทั้งคู่มีความสนิทชิดเชื้อและอยู่ด้วยกันอย่างปรองดอง

เมื่อทางหูชื่อเหวินกินเสร็จแล้ว ทางฝั่งหยินเหวินกั๋วก็เตรียมที่จะออกไปเหมือนกัน อันที่จริงพวกเขาควรกินเสร็จตั้งนานแล้ว แต่กลับเลือกถ่วงเวลาให้ช้าลงเพื่อกินข้าวเม็ดสุดท้ายอย่างอ้อยอิ่ง

หูชื่อเหวิน จางหมิงเยี่ยนและหลี่เสวี่ยฉินเก็บกล่องอาหารและเตรียมเดินออกไป

“สหายหูชื่อเหวิน นี่สำหรับเธอ…”

ก่อนจากไปหวังเหว่ยเฉาหน้าแดงและยัดบางอย่างใส่มือหูชื่อเหวิน จากนั้นก็รีบหันหลังวิ่งออกไป

หูชื่อเหวินชะงัก นี่คืออะไรกัน?

เมื่อเปิดออกดูก็พบภาพวาดของตัวเธอเอง ภาพวาดนี้ดีมากดูมีเสน่ห์และเต็มไปด้วยความรู้สึกอย่างเห็นได้ชัด

แต่ว่า… นี่มัน… นี่คือ…

หูชื่อเหวินรู้สึกหดหู่ใจ ความสัมพันธ์บ้าๆ ที่ยุ่งเหยิงเช่นนี้

“โอ้โหภาพนี้สวยจัง ดูสิเธอดูมีเสน่ห์มากเลย ฉันไม่คิดว่าหวังเหว่ยเฉาจะวาดได้ดีขนาดนี้”

จางหมิงเยี่ยนหยิบภาพเหมือนของหูชื่อเหวินขึ้นมาดูอย่างระมัดระวัง

“มีอะไรดีกันล่ะ!”

หูชื่อเหวินคว้าภาพด้วยความหงุดหงิดพร้อมกับใช้มือม้วนกระดาษอย่างหงุดหงิด

“เบาหน่อยสิ! ภาพวาดจะจับแรงแบบนั้นไม่ได้นะ!”

จางหมิงเยี่ยนรู้สึกไม่สบายใจเมื่อเห็นภาพวาดถูกม้วนด้วยฝีมือของหูชื่อเหวิน นิสัยที่ชอบวาดภาพของเธอ จึงได้รู้สึกหวงแหนผลงานศิลปะเป็นธรรมดา แม้ว่าจะไม่ได้เป็นคนวาด แต่เธอรู้ดีว่ากว่าจะเป็นภาพๆ หนึ่งขึ้นมาได้ต้องทุ่มเทแรงกายแรงใจให้กับมันมากเพียงไหน ถ้าเป็นผลงานของเธอเองคงจะเจ็บปวดที่เห็นคนทำกับงานของตนเช่นนี้ เธอรู้สึกเสียใจแทนชายหนุ่มผู้นั้น

“ชื่อเหวิน! หวังเหว่ยเฉาคนนี้ดูไม่เลวเลยทีเดียวหน้าตาเขาก็หล่อด้วย คิดจะคุยกับเขาบ้างไหม?”

ใครอยากคุย? ไม่เห็นหรือว่าฉันตั้งใจจับคู่ให้แม่ต่างหาก!

เมื่อเห็นสีหน้าของแม่ที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว น้ำเสียงที่จริงจัง หูชื่อเหวินรู้สึกว่าลมหายใจจุกอยู่ที่อก

เธอจึงก้าวเท้าและเดินออกไปโดยไม่สนใจจางหมิงเยี่ยนและหลี่เสวี่ยฉิน

“เสวี่ยฉิน ฉันพูดอะไรผิดหรือเปล่า?” จางหมิงเยี่ยนไม่เข้าใจว่าหูชื่อเหวิน ทำไมถึงรีบเดินหนีออกไปราวกับโกรธใคร

“ไม่รู้สิ เมื่อครู่ฉันก็เห็นเธอมีความสุขดีนะ!” หลี่เสวี่ยฉินไม่เข้าใจเช่นกันว่าหูฉีเหวินดูหุนหันพลันแล่นเดินออกไปอย่างนั้น

จางหมิงเยี่ยนมองตามแผ่นหลังของหูชื่อเหวิน ทันใดนั้นเองเธอก็รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ จากด้านข้าง เมื่อหันไปก็เห็นจ้าวหย่วนขุยมองเธอด้วยความขุ่นเคืองเหมือนเธอเป็นลูกสะใภ้ตัวน้อยที่ทำผิด

จางหมิงเยี่ยนตกใจ เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา? คนหนึ่งโกรธ อีกคนก็มองเหมือนเธอทำอะไรผิด?

หยินเหวินกั๋วเห็นหวังเหว่ยเฉาหยุดหูชื่อเหวินและยัดของใส่มือเธอ เมื่อได้ยินสิ่งที่พวกเธอพูดจึงได้รู้ว่านั้นคือรูปของหูชื่อเหวิน มีแต่คนที่ชอบกันเท่านั้นที่จะมอบภาพเหมือนให้อีกฝ่าย

เมื่อนึกขึ้นได้ดวงตาของหยินเหวินกั๋วก็มืดครึ้มลง หัวใจของเขาเกิดหดหู่ ไร้ความสุข ไม่สบายใจขึ้นมาในทันที

“ฉันไปก่อนนะ!”

หยินเหวินกั๋วพูดเสียงต่ำ มีความไม่พอใจเจือปนในน้ำเสียง

“อืม!”

จ้าวหย่วนขุยมองไปที่อื่น เก็บกล่องข้าวและเดินออกไปด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

ซุนเจียงกั๋วรู้สึกงุนงง เมื่อเห็นคนสองคนมีท่าทางแปลกไป นั่งเงียบกันมาตั้งนานแต่ทำไมจู่ๆ เกิดหน้าบึ้งตึงขึ้นทั้งสองคน

ได้ยินมาว่าผู้หญิงจะมีอารมณ์เหวี่ยงไปเหวี่ยงมาในช่วงวันนั้นของเดือน ผู้ชายก็มีวันนั้นของเดือนด้วยหรือ? ทำไมเขาถึงไม่รู้?

หูชื่อเหวินเดินออกจากโรงอาหารอย่างหงุดหงิด เธอเดินไปที่ต้นไม้ใหญ่พร้อมกับเตะอย่างแรงเพื่อระบายอารมณ์โกรธ

“ทำไมทั้งสองคนทำตัวแบบนี้? ผู้ชายปากไม่ตรงกับใจคนนั้นมีอะไรดี? ฉันแค่อยากแนะนำให้รู้จักคนดีๆ แต่กลับไม่รู้อะไรเลย!”

นี่คือสิ่งที่หยินเหวินกั่วเห็นเมื่อออกจากโรงอาหาร หูชื่อเหวินกำลังเตะต้นไม้อย่างรุนแรงและพึมพำบางอย่าง

จากนั้นเธอก็ถอดรองเท้าลูบขาที่เจ็บเบาๆ หญิงสาวเดินกะโผลกกะเผลกจากไป

หยินเหวินกั๋วใช้หูพิเศษของตัวเองเพื่อฟังสิ่งที่หูชื่อเหวินพูด ปรากฏว่าเธอกำลังทำเรื่องยุ่งอีกแล้ว เธอไม่คิดว่าตนเองจะทำหินหล่นใส่เท้าเข้าอย่างจัง!

กลายเป็นกลับทำให้ผู้ชายคนนั้นตกหลุมรักเธอ