คำโปรย : เมื่อหูชื่อเหวินกลับมาเกิดใหม่เป็นยุวปัญญาชนในชนบท ภารกิจที่ตั้งใจคือหาสามีใหม่ให้แม่..ที่กลายมาเป็นรูมเมทของเธอ..ในชีวิตที่ผ่านมา แม่ทนทุกข์ทรมานกับพ่อที่เอาแต่กินเหล้าเมาหยำเปทุกวัน

แม่ที่สวยงามในรูปถ่ายที่เธอเห็นในวัยเยาว์ถูกความขมขื่นในชีวิตคู่ซัดกระหน่ำจนกลายเป็นหญิงวัยกลางคนที่ไม่มีความสุข..แม่ที่อดทนและกล้ำกลืนจากชีวิตคู่ที่ไม่มีความสุข..แม่ที่คอยหยิบรูปถ่ายใบเก่าซีดจางขึ้นมาดูยามที่เผลอไผล..แม่ยิ้มน้อยๆ มองชายที่อยู่ด้านข้างในรูปถ่ายหมู่ใบนั้น

หูชื่อเหวินเห็นจนจำหน้าผู้ชายคนนั้นได้ .... พอมาเกิดใหม่นางก็ได้เจอกับว่าที่สามีใหม่ของแม่คนนี้ทันที...แต่ว่าทำไมแม่ชอบเขา..แต่เขาไม่ชอบแม่หรือ?

แล้วทำไมคนที่แม่ชอบคนนี้ถึงได้ทำท่าเกลียดเธอจนออกนอกหน้าแบบนี้ล่ะ? ...

ว่าที่คู่รักของแม่: ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้ดูเปลี่ยนไป หน้าตารูปร่างก็เหมือนเดิม แต่นิสัยกลับไม่เหมือนเมียเก่าของเขาเลย?

หูชื่อเหวิน: ผู้ชายคนนี้ปากไม่ตรงกับใจ เขาชอบแม่ชัดๆ แต่กลับไม่ทำให้ชัดเจน

จางหมิงเยี่ยน (แม่) : ฉันกลัวผู้ชายคนนี้แทบตายทำไมชื่อเหวินถึงได้มาจับคู่ให้ฉัน!

หูเต๋อหลิน (พ่อ) :ลูกสาวฉันไม่รักฉันแล้ว โฮ!

ภารกิจครั้งนี้จะสำเร็จหรือไม่? ..ขอให้เพื่อนนักอ่านเอาใจช่วยกันนะคะ แค่คำโปรยก็สนุกแล้วค่า เรื่องนี้เลิฟไลน์เยอะมากอ่านแล้วกุ๊กกิ๊กหัวใจ

เวลาไม่เช้าแล้ว: เรื่องนี้มีความครบรสอ่านแล้วมีความคิดถึง....ชีวิตของผู้คนในสมัยปี70 ทั้งความยากไร้ในระบบคอมมูนทุกอย่างต้องพึ่งคูปอง หรือตั๋วเพื่อซื้อของใช้ เรื่องนี้ไม่ดราม่า นะคะ ออกแนวน่ารักๆ ฟีลกู้ด

มีอีบุ้คนะคะจะทยอยออกเดือนละ2เล่มค่ะ

....................................................................................

บทที่1 ข้ามเวลามาหาสามีใหม่ให้แม่

หูชื่อเหวิน รู้สึกเวียนหัว ไร้เรี่ยวแรง ในชั่วขณะที่เธอสะลึมสะลืออยู่นั้นก็รู้สึกเหมือนมีใครเอามือมาสัมผัสบนหน้าผาก จากนั้นก็เช็ดหน้าเช็ดมือทั้งสองข้างให้

หญิงสาวเหมือนได้ยินเสียงคนกระซิบกระซาบพูดกันอยู่ใกล้ๆ หู จึงได้ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา เห็นผู้หญิงสาวสองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ

หูชื่อเหวินตกใจจนพูดไม่ออก ผู้หญิงคนหนึ่ง มัดผมยาว มีลักยิ้มสองข้าง หน้าตาสวยงาม หูชื่อเหวินมองแล้วถึงกับเหม่อลอยไปชั่วครู่

เหมือนว่าเวลาถูกหยุดนิ่งเอาไว้ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงดังขึ้นมาว่า

“สวัสดีคุณหูชื่อเหวิน ฉันคือผู้ช่วยนำทางการย้อนเวลา ยินดีต้อนรับสู่ วันที่ 15 สิงหาคม 1972 สถานที่ ไร่เซิ่งหยาง

เนื่องจากชีวิตคู่ของบิดามารดาของคุณ ไม่ราบรื่น ไร้ซึ่งความสุข สุดท้ายลงเอยด้วยโศกนาฏกรรม

ผู้ช่วยระบบได้ทราบถึงความมุ่งมั่นของคุณ ดังนั้นจึงเปิดโอกาสให้คุณย้อนเวลากลับมาช่วย บิดา มารดา สรรหาคู่สมรสของตนใหม่”

“ ระบบให้ของขวัญหนึ่งชิ้นเป็นรางวัลให้ท่าน กรุณาตรวจสอบด้วย!

“แล้วตอนนี้ฉันเป็นใครกันละ?” ในขณะที่กำลังจะถามว่าตนเองเป็นใครนั้น เธอก็ปวดหัวขึ้นอย่างแรง จากนั้นก็มีภาพความทรงจำต่างๆ ของร่างกายนี้ปรากฏขึ้นมาในหัวของเธอ ติ๊ง!! การกรอกข้อมูลเสร็จสิ้นเรียบร้อยดีแล้ว

อาการปวดหัวของหูชื่อเหวินค่อยๆ ดีขึ้น

ผู้ช่วยระบบ : “การนำทางสิ้นสุดลงแล้ว ขอให้คุณมีความสุขกับทริปย้อนเวลา”

เสียงของระบบเงียบหายไป จากนั้นทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติ

เธอได้ยินเสียงพูดขึ้นมาว่า

“ลี่อิง เป็นยังไงบ้าง? ยังปวดหัวอยู่ไหม? หูชื่อเหวินเงียบไม่ได้ตอบว่าอะไร เธอยังคงจ้องหญิงสาวที่มัดผมสองข้างยาวเสมอไหล่ ไว้ผมม้า ดวงตากลมโต น่ารัก สวมเสื้อสีฟ้าลายดอก มีลักยิ้มอย่างไม่กะพริบตา

นี่แม่ของฉันนี่! แม่ของฉันสมัยสาวๆ …แม่ช่างสวยน่ารักจริงๆ แม้ผิวจะดูคล้ำไปจากการทำไร่อยู่บ้าง แต่แม่ก็ยังดูสวยงามและแข็งแรงดี ไม่เหมือนผู้หญิงในความทรงจำของฉันคนนั้นเลย!

ในขณะหูชื่อเหวินกำลังเหม่อมองอยู่นั้น หญิงสาวอีกคนที่อยู่ใกล้ๆ ก็เอื้อมมือมาหยิกเธอแล้วพูดขึ้นว่า

“เหยี่ยนจือเห็นเธอไม่สบายก็เป็นห่วงเลยมาเยี่ยมน่ะ” จากนั้นเธอก็เอนตัวมากระซิบว่า

“อย่าทะเลาะกันอีกล่ะ “

เหยี่ยนจือ เอ่อ! ชื่อจริงของแม่คือ จางหมิงเยี่ยน ตอนนี้เป็นปี 1972 แม่ก็น่าจะอายุสัก 23ปีสินะ ส่วนคนที่มากระซิบที่ข้างหูเมื่อกี้ น่าจะเป็นเพื่อนสนิทของเจ้าของร่างเดิมคนนี้ ที่ชื่อ หลี่เสวี่ยฉิน!

จางหมิงเยี่ยนโดนเธอจ้องอยู่นานจึงออกอาการเขินอาย หูชื่อเหวินจึงหันไปมองรอบๆ ห้องนั้นดูเก่าทรุดโทรม บนเพดานเหมือนจะรั่วมีร่องรอยของคราบน้ำฝนเป็นสีเหลืองจางๆ เตียงที่เธอนอนทั้งเก่าและแข็งเอามากๆ หญิงสาวแอบจิกมือตัวเองดู โอ๊ย! เจ็บๆๆ นี่ไม่ใช่ความฝันนี่

ผู้หญิงสองคนถึงกับทำหน้าตื่นมองดูเธออย่างแปลกใจ

“มีกระจกไหม? ช่วยหยิบมาให้ฉันดูหน่อยเถอะ?”

หลี่เสวี่ยฉินส่ายหน้า หากแต่หยิบกระจกบานเล็กๆ ออกมาให้ เธอเอื้อมมือไปหยิบกระจกบานนั้นมาส่องดู

นี่..นี่ ฉัน..ฉันย้อนเวลากลับมาจริงๆ หรือ?

ใช่แล้ว!

เสียงในหัวของเธอตะโกนตอบอย่างหนักแน่น

หูชื่อเหวิน นึกย้อนกลับไปสมัยที่ยังอยู่กับแม่ แม่ชอบหยิบรูปเก่าๆ ขึ้นมาดู แล้วพูดถึงเรื่องนี้ให้ฟังอยู่บ่อยๆ เธอเลยจำใบหน้าของหญิงสาวคนนี้ได้เป็นอย่างดี เธอชื่อหูลี่อิง มีนามสกุลเดียวกันกับเธอนี่นะ แต่ทำไมชื่อถึงได้เชยแบบนี้ล่ะ?

เธอชื่อ ‘หูชื่อเหวิน’ แม้จะไม่ได้ไพเราะมากมายนัก แต่ก็ยังดีกว่าหญิงสาวที่ชื่อหูลี่อิงหากใครฟังผิดอาจจะคิดว่าชื่อหูลี่จิง (จิ้งจอก) ก็เป็นได้ แต่ก็ไม่น่าแปลกใจนัก ดวงตาดอกท้อที่เห็นในกระจกบานนี้ดูไปก็ช่างเหมือนนางจิ้งจอกดีๆ นี่เอง

เธอมองไปที่แม่ ตอนนี้แม่ทั้งสวยทั้งสดใส แววตารื่นรมย์ ไม่เหมือนกับที่เธอเคยเห็นเลย ผู้หญิงคนนั้นมีแววตาที่หม่นหมองอยู่ตลอดเวลา หญิงสาวจ้องผู้หญิงตรงหน้าด้วยดวงตาที่แดงก่ำ

หลี่เสวี่ยฉินเห็นหูชื่อเหวินจ้องมองจางหมิงเยี่ยนอยู่นาน อดคิดไม่ได้ว่าเธอยังขุ่นใจอยู่ เลยพูดขึ้นมาก่อนว่า

“ ลี่อิง เรื่องนักร้องนำในงานดนตรีครั้งนี่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเหยี่ยนจือเลยนะ”

หูชื่อเหวิน คิดสักพักก่อนจะนึกได้ว่า เมื่อชาติก่อนนั้น แม่เคยเล่าให้ฟังถึงเรื่องการเลือกนักร้องนำในงานไหว้พระจันทร์ระหว่างแม่กับหูลี่อิง สุดท้ายเป็นแม่ที่ได้รับการคัดเลือก ตอนที่เล่าให้เธอฟังแม่ยังรู้สึกผิดอยู่เลย เพราะคราวนั้นหูลี่อิงเป็นหวัดเจ็บคอ เส้นเสียงมีปัญหาจึงทำให้แม่ได้ตำแหน่งไปแทน หูลี่อิงโมโหมาก เพราะป่วยหนักจนทำให้ถึงกับต้องนอนโรงพยาบาลเลยทีเดียว

แม่เล่าเรื่องนี้ให้ฟังด้วยรอยยิ้ม ไม่ได้ใส่ใจสักนิดว่าหูลี่อิงจะโกรธหรือโมโหใส่ หูชื่อเหวินอดคิดไม่ได้ว่า แม่ของเธอช่างเป็นคนใสซื่อ บริสุทธิ์ เสียจริงๆ มิน่าเล่าบั้นปลายของชีวิตจึงได้เจอกับโศกนาฏกรรมแบบนั้น

เอาล่ะ! ในเมื่อย้อนกลับมาในยามที่แม่ยังเยาว์วัย เป็นสาวแรกแย้มแบบนี้ เธอตั้งใจว่าจะปกป้องมารดาให้ดี จะไม่ให้เกิดเรื่องโศกเศร้าแบบชาติที่แล้วเป็นอันขาด!

......................................................................................

เวลาไม่เช้าแล้ว :

สวัสดีค่า เพื่อนๆ วันนี้เปิดนิยายเรื่องใหม่ให้อ่านนะคะ ใครชอบแนวslice of life 

น่ารักๆ กดติดตามกันได้เลยนะคะ จะอัปให้อ่านทุกวันค่ะ

เรื่องนี้เป็นยุคปี 70 ตอนปลายๆนะคะ นางเอกกลับมามาจาก ปี 2020 มาเข้าร่างรูมเมทของแม่ สมัยนั้นเป็นสมัยที่นักศึกษาหรือที่เรียกกันว่า ยุวปัญญาชนจะถูกเกณฑ์ไปชนบทหลังจากจบมัธยมแล้วเพื่อออกไปทำงานร่วมกับชาวไรชาวนา นัยว่าเป็นการแลกเปลี่ยนความรู้เพื่อที่นักศึกษาจะได้ทำงานร่วมกับชาวบ้าน แต่ที่จริงเป็นเพราะการขาดแคลนอาหารและงานนั่นเอง ยุคนี้จะเป็นรอยต่อเชื่อมไปยังปี 80 (เป็นยุคปลายของประธานเหมาก่อนจะเข้าสู่ยุคของเติ้งเสี่ยวผิงนะคะ)

เรื่องนี้น่ารักค่ะ พระเอกน่ารักแล้วก็ฉลาดพอๆกับนางเอก มีเลิพไลน์แบบกุ๊กกิ๊กให้อ่านแล้วอมยิ้มตลอด บรรยากาศจะเรียบง่าย อ่านแล้วซึ้งค่ะ บางตอนแอบมีน้ำตาคลอ แบบคิดถึงแม่ตอนสาวๆจริงๆค่ะ 

อย่าลืมทิ้งเม้นท์เป็นกำลังใจและปาหัวใจให้ด้วยนะคะ 

ขอบคุณเพื่อนๆค่ะ

​