เมื่อวานนี้ พ่อบ้านหวู่คิดว่านายน้อยของเขารู้สึกผิดต่อความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของเขา และในที่สุดก็ตัดสินใจปรับปรุงอาหารของลั่วซางให้อยู่ในระดับก๋วยเตี๋ยวเนื้อ

อย่างไรก็ตาม เขาประเมินค่านายน้อยของเขาสูงเกินไปจริงๆ

“เอ๊ะ… นายน้อย ฉันไม่คิดว่าเสี่ยวซีจะกินก๋วยเตี๋ยวเนื้อได้” พ่อบ้านหวู่เตือนเหนียนจุนถิงอย่างกรุณาในขณะที่เขาพบว่าเสี่ยวซีกำลังจ้องมองที่ชามของมัน “และมันดูเผ็ดมาก…”

ทันใดนั้น เหนียนจุนถิงก็จ้องมองที่เสี่ยวซีด้วยดวงตาเย็นชาและพูดว่า “สุนัขของเราถูกเอาใจขนาดนี้จริงๆหรือ?

ภายใต้แรงกดดันของเหนียนจุนถิง เสี่ยวซีผู้น่าสงสารก็ก้มหัวลงอย่างเจ็บปวดเพื่อกินก๋วยเตี๋ยวเนื้อ

ลั่วซางอดไม่ได้ที่จะแสดงความสงสารสุนัขตัวนี้

การเป็นผู้ดูแลของเหนียนจุนถิงนั้นน่าสังเวชแล้ว แต่การเป็นเพื่อนและสุนัขของเขาอาจจะแย่กว่านั้น

ทันใดนั้น ได้ยินเสียงรถดังมาจากสนามหลังบ้าน และตามด้วยเสียงคลิกของรองเท้าส้นสูง

ลั่วซางหันหน้าไปและเห็นผู้หญิงแปลกหน้าแต่สวยเดินเข้ามา เธอดูมีอายุระหว่างสามสิบถึงสี่สิบปี มีใบหน้ารูปไข่ คิ้วโก่ง และเสื้อคลุมสีดำของเธอก็เข้ากันได้ดีกับชุดยาวสีขาวของเธอ ผมสีดำของเธอที่ได้รับการดูแลอย่างดีพาดไหล่ ทำให้เธอดูสง่างามและงดงาม

"อะไรหอบคุณมาที่นี่?" เหนียนจุนถิงกล่าวขณะที่เขาอ้าปากค้างเมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้น

“ฉันเป็นแม่ของคุณ และฉันห่วงใยคุณ ฉันมาที่นี่เพื่อดูว่าคุณรู้สึกดีขึ้นหรือไม่ ดูความคิดของคุณ” ผู้หญิงคนนั้นวางกระเป๋าเงินสีดำใบเล็กของเธอลงบนโซฟา แล้วเดินไปที่ห้องรับประทานอาหาร

ลั่วซางหยุดชั่วขณะ ผู้หญิงคนนี้ดูเด็กมากจนลั่วซางคิดว่าเธอเป็นพี่สาวของเหนียนจุนถิง อย่างไรก็ตาม เมื่อพิจารณาจากสิ่งที่เธอพูด เธอไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก มู่หริงเฉิง ประธานของจ้งโจวกรุ๊ป คอร์ปเปอเรชั่น ลั่วซาง เกือบจะตกใจกับรัศมีอันท่วมท้นของผู้หญิงที่ประสบความสำเร็จและทรงพลัง

“ถ้าคุณใส่ใจฉันแล้วทำไมคุณถึงยังมีจิตวิญญาณที่จะแต่งตัวล่ะ?” เหนียนจุนถิงส่งเสียงเยาะเย้ยในลำคอ แสดงเจตนาที่ไม่ปกปิดการดูถูกเหยียดหยามของเขา

มู่หรงเฉินตะคอกว่า “คุณไม่ได้พิการอย่างถาวรนิ คุณเป็นผู้ชายแต่ไม่สามารถรับมือกับความยากลำบากเล็กๆ น้อยๆ นี้ได้ คุณอยากตะโกนใส่ทุกคนทุกวันก็ได้ แต่คุณอยากให้แม่ร้องไห้เพื่อคุณอย่างไม่มีที่สิ้นสุดและดูเหมือนหญิงชราที่น่าเกลียดจริงๆ เหรอ?” มู่หรงเฉิงยิ้มอย่างเย็นชาและพูดต่อ “ฉันยังไม่แก่ แน่นอนว่าฉันจะแต่งตัวเพื่อพยายามค้นหาความรักอีกครั้งโดยเร็วที่สุด”

เหนียนจุนถิงเม้มริมฝีปากบางของเขาแน่น แล้วหันหน้าหนี การแสดงออกทางสีหน้าของเขาซับซ้อนเล็กน้อย

ลั่วซางก้มศีรษะลงเพื่อเคี้ยวหมั่นโถวและแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินข่าวที่น่าตกใจเกี่ยวกับครอบครัวที่ร่ำรวยและมีอำนาจนี้ ปรากฎว่าเหนียนจุนติงเข้ากับพ่อแม่ไม่ได้

“อายายา คุณบ้าไปแล้วเหรอ? คุณทำก๋วยเตี๋ยวรสเผ็ดให้เสี่ยวซีกินได้อย่างไร?” มู่หรงเฉิงร้องไห้ ในที่สุดเธอก็ค้นพบเสี่ยวซีผู้น่าสงสาร และรีบเดินไปลากสุนัขออกจากเก้าอี้ทานอาหาร

"อู้วววว!" เสี่ยวซียกปากของเขาขึ้น มันเลอะไปด้วยน้ำมัน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยน้ำตาเพราะเส้นก๋วยเตี๋ยวเผ็ดเกินไป

มู่หรงเฉิงเหลือบมองที่เสี่ยวซีด้วยความสงสาร จากนั้นจึงมองไปที่ลั่วซาง เธอขมวดคิ้วและพูดกับเหนียน จุนถิงว่า “เธอเป็นผู้ดูแลคนใหม่ของคุณหรือเปล่า? สุนัขกำลังกินก๋วยเตี๋ยวเนื้อในขณะที่ผู้ดูแลกินหมั่นโถวนี่นะ ถิงถิง อยากให้ฉันทำให้คุณหัวหดเหรอ? ฉันรู้ว่าคุณรู้สึกแย่ที่ต้องติดอยู่บนรถเข็นคันนี้ใช่ไหม แต่คุณจะมาระบายความโกรธทั้งหมดต่อคนอื่นแบบนี้ไม่ได้?”

เหนียนจุนถิงขยับริมฝีปากบาง ๆ ของเขาเล็กน้อยแล้วพูดว่า "ไม่ใช่เรื่องของคุณ"

“เด็กน้อย…” มู่หรงเฉิงมองเขาอย่างข่มขู่ จากนั้นจึงหันไปหาลั่วซางทันที เธอยิ้มให้ลั่วซางแล้วพูดว่า “ฉันขอโทษจริงๆ ลูกชายของฉันไม่รู้ว่าจะคนดีเป็นอย่างไร มันเป็นความผิดของฉัน ฉันไม่ได้ให้ความรู้แก่เขาอย่างถูกต้อง การเป็นผู้ดูแลเป็นงานที่เหนื่อย จากนี้ไป คุณสามารถทานอะไรก็ได้เป็นมื้อเช้า กลางวัน และเย็น เพียงแจ้งให้พี่หรานทราบ และฉันได้ยินมาว่าคุณรับเงินวันละพันหยวนใช่ไหม? นั่นน้อยเกินไป! ฉันจะเพิ่มอีกหนึ่งพัน”

ลั่วซางเป็นคนใจเย็นมาโดยตลอด แต่รอยยิ้มที่อบอุ่นเป็นพิเศษของมู่หรงเฉินทำให้เธอรู้สึกเหมือนอยู่ในความฝัน เมื่อเธอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอก็รีบปฏิเสธและพูดว่า “ขอบคุณค่ะ แต่คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ หนึ่งพันก็เพียงพอแล้ว และฉันได้เซ็นสัญญากับพ่อบ้านหวู่ก่อนหน้านี้ไปแล้ว”

Chapter  15: เธอจำเป็นต้องอาบน้ำด้วยฟองน้ำให้เหนียนจุนถิงทุกวันหรือไม่?

“คุณต้องยอมรับมัน ฉันรู้ว่าลูกชายของฉันเป็นยังไง เขาเหลือจะรับ เอาใจยาก” มู่หรงเฉิงกล่าว ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความไม่ชอบใจ “บอกฉันสิ คุณชื่ออะไร? คุณอายุเท่าไร?"

ลั่วซางรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย มีคนบอกว่าผู้หญิงจากครอบครัวที่ร่ำรวยล้วนจู้จี้จุกจิกและเข้ากับคนยากไม่ใช่หรือ? แต่นายหญิงเหนียนก็ดูใจดีอย่างไม่คาดคิด และคำถามของเธอ… ทำไมเธอถึงทำให้เรื่องทั้งหมดนี้ฟังดูเหมือนการดูตัว?

“ฉันชื่อลั่วซาง ฉันอายุสามสิบปีค่ะ”

“อา… สามสิบ…” เสียงของมู่หรงเฉิงขาดหายไป ฟังดูเต็มไปด้วยความเสียใจ แต่ในไม่ช้า เธอก็ยิ้มเรียกพี่สาวหรานมาและพูดว่า “ณ ตอนนี้ ลั่วซางสามารถทานอาหารกับถิงถิงได้ และพวกเขาก็จะมีอาหารแบบเดียวกันทุกประการ เธอเป็นผู้ดูแลไม่ใช่สาวใช้ พวกเขาเป็นนายจ้างและลูกจ้าง และมันเป็นความสัมพันธ์ที่เท่าเทียมกัน”

“แม่…” เหนียนจุนถิงจ้องมองแม่ของเขาอย่างบูดบึ้งแล้วพูดว่า “ที่นี่คือบ้านของฉัน คุณช่วยอยู่ให้ห่าง ๆ หน่อยได้ไหม? ถ้าทำแบบนี้อีกฉันจะไม่ยอมกิน”

“ยังไงก็แล้วแต่” มู่หรงเฉิงพูดอย่างไม่ใส่ใจ “อาหารสามารถเก็บไว้ได้ถ้าคุณไม่กิน เมื่อคุณหิว ให้ออกไปกินข้าวนอกบ้านเองถ้าทำได้ หรืออาจจะทำอาหารกินเองก็ได้ แต่เนื่องจากคุณดูเหมือนคนพิการมากจนต้องมีคนเลี้ยงดูแล ฉันเลยสงสัยว่าคุณจะทำแบบนั้นได้เหรอ?”

“คุณ…” เนียนจุนติงตัวสั่นด้วยความโกรธ

เหนียนจุนถิงตัวสั่นทำให้ลั่วซางนึกถึงผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมอง

'นายหญิงเหนียนเจ๋งมาก' ลั่วซานคิด

“เอาล่ะ ฉันเป็นแม่ของคุณ และฉันเป็นเจ้านายของบ้านหลังนี้ เว้นแต่คุณจะไม่อยากให้ฉันเป็นแม่ของคุณอีกต่อไป” มู่หรงเฉิงลูบหัวฟูๆ ของเสี่ยวซีขณะที่เธอพูดว่า "นอกจากนี้ ฉันเตรียมที่จะสร้างบ้านในสวนทางใต้ด้วย แต่ฉันเป็นคนไม่ค่อยมีคนช่วย ดังนั้นฉันจึงต้องการให้พ่อบ้านหวู่ช่วยฉันสักระยะหนึ่ง พี่สาวหรานและลั่วซางจะต้องรับผิดชอบคุณ”

เหนียนจุนถิงหยุดชั่วคราว แล้วตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ “คุณควรจ้างคนถ้าคุณเป็นคนไม่มีผู้ช่วย ฉันมีคนแค่สามคนและฉันขยับตัวไม่ได้ แต่คุณยังตั้งใจที่จะเอาหนึ่งในนั้นไป คุณเป็นแม่แบบไหนกัน”

“ตลอดมาคนที่อยู่รอบตัวคุณเป็นคนที่คุณชอบไม่ใช่เหรอ? และฉันได้ยินมาว่าพ่อบ้านหวู่มีความรับผิดชอบและระมัดระวัง ดังนั้นฉันคิดว่าฉันสามารถไว้วางใจเขาได้” ในขณะที่พูด มู่หรงเฉิงมองไปที่นาฬิกาของเธอและพูดต่อว่า “เอาล่ะ นั่นแหละ ฉันมีประชุมสำคัญตอนสิบโมง ฉันต้องไปแล้ว”

หลังจากยืนขึ้น เธอก็หยิบนามบัตรออกมาจากกระเป๋าเงินของเธอแล้วยื่นให้ลั่วซาง เธอพูดว่า “ลั่วซาง ฉันจะปล่อยให้ถิงถิงอยู่กับคุณ โทรหาฉันถ้าเขารังแกคุณ” เธอจากไปอย่างรวดเร็วหลังจากพูดจบ

“ไม่รู้คุณจะมาที่นี่ทำไม?” เหนียนจุนติงพึมพำ เขาเชื่อว่าแม่ของเขามาที่นี่เพื่อพ่อบ้านหวู่แทนที่จะตรวจสอบเขาตามที่อ้าง

ชาติที่แล้ว เขาทำอะไรผิด ทำให้ตอนนี้มีแม่แบบนี้ในชีวิต?

เหนียนจุนถิงรู้สึกว่าวันหนึ่งๆเขาโกรธแม่จนอยากจะฆ่าตัวตาย

ลั่วซางก็ไม่มีความสุขเช่นกัน ถ้าพ่อบ้านหวู่ไปช่วยนายหญิงเหนียน เธอจะต้องอาบน้ำด้วยฟองน้ำให้เหนียนจุนถิงทุกวันใช่ไหม?

เธอไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนเมื่อคิดถึงความจริงที่ว่าตอนนี้เธอจำเป็นต้องเผชิญหน้ากับสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ของเหนียนจุนถิงทุกวัน

ทันใดนั้น เหนียนจุนถิงก็เอื้อมมือไปทางลั่วซาง แล้วพูดว่า "เอาโทรศัพท์ฉันมา" เขาสามารถสงบสติอารมณ์ได้ภายในหนึ่งนาที

ท้ายที่สุดแล้ว ทัศนคติของมู่หรงเฉิงที่มีต่อลั่วซางนั้นแปลกเกินไป

เมื่อตื่นขึ้นมาจากความคิดของเธอ ลั่วซางรีบส่งโทรศัพท์ของเขาให้เหนียนจุนถิง

เหนียนจุนถิงรีบโทรหาหมอหาน แล้วถามว่า “คุณบอกอะไรแม่ผมบ้างไหม?”

“คุณนายถามถึงอาการของคุณทุกวัน ก่อนหน้านี้ผมบอกเธอว่าคุณโทรหาผมเมื่อวันก่อน ผมคิดว่ามันสำคัญ…”

“หานหมิง ผมจะไล่คุณออก เชื่อหรือไม่ล่ะ” เหนียนจุนถิง กล่าวขณะที่ใบหน้าของเขามืดมนมาก “คุณไม่ใช่หมอคนเดียวในโลก”