ตอนที่ 77: ความกังวล

"สี่หรือห้าวันมันนานเกินไป เธอลองโทรอีกครั้งได้ไหม เราพิมพ์แค่ 2,000 ฉบับเท่านั้น ถ้าเป็นเรื่องการจัดเรียงตัวอักษร มันไม่น่าจะใช้เวลานานขนาดนั้น" ซูฮั่นหยวนกล่าว

"ได้" เจียงกัวโทรออกอีกครั้ง หลังจากสื่อสารกับปลายสายเป็นเวลานาน ในที่สุดฝ่ายนั้นก็ยอมรับที่จะพิมพ์ให้

เขาวางสายแล้วพูดกับซูฮั่นหยวนว่า "พวกเขาจะจัดเรียงหน้าให้คืนนี้ ส่งต้นฉบับมาก่อนทุ่มหนึ่ง พวกเขาจะพยายามทำให้เสร็จ”

ซูฮั่นหยวนมองนาฬิกาเล็กบนโต๊ะ "ตอนนี้เกือบ 5 โมงเย็นแล้ว ฉันจะไปหาโจวหนิงไค่เพื่อแก้ไขต้นฉบับก่อน เขาน่าจะทำทันก่อนเลิกงาน"

"ตกลง ฉันจะทำงานส่วนนี้เอง เธอไปได้เลย แล้วฉันจะจัดการส่งต้นฉบับไปโรงพิมพ์ แต่เธอต้องไปด้วยนะ" เจียงกัวกล่าว

เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เธอเป็นคนวางแผนไว้ เธอน่าจะเป็นคนที่รู้ดีที่สุด

"ได้"

ซูฮั่นหยวนหยิบต้นฉบับที่เธอเขียนเองขึ้นมาแล้วเดินขึ้นไปหาโจวหนิงไค่ ซึ่งกำลังวาดภาพอยู่ในออฟฟิศของเขา เมื่อเขาเห็นว่าซูฮั่นหยวนมาหาเขา เขาก็รีบต้อนรับเธออย่างอบอุ่น

"โจวกง นี่คือต้นฉบับที่ฉันเขียนเอง มันอาจจะไม่ค่อยเป็นมืออาชีพเท่าไหร่ ช่วยดูให้หน่อยนะคะ ถ้าเป็นไปได้ช่วยแก้ไขส่วนที่เป็นคำอธิบายเชิงเทคนิคด้วยค่ะ"

"ไม่มีปัญหา ไม่มีปัญหาเลย" โจวหนิงไค่รีบรับต้นฉบับแล้วก้มหน้าลงแก้ไข

บรรยากาศในออฟฟิศเงียบสงบมาก เขาทำท่าเหมือนกำลังคิดอยู่ในขณะที่แก้ไขต้นฉบับ และแอบเหลือบมองซูฮั่นหยวนเป็นระยะๆ

ทุกครั้งที่เขาเหลือบมอง เขาจะเห็นเธอจ้องมองเขาอยู่

หัวใจของโจวหนิงไค่เต้นแรงขึ้น เขารีบก้มหน้าลงแก้ไขต้นฉบับอย่างจริงจัง

จริง ๆ แล้ว งานเขียนของซูฮั่นหยวนดีมากและค่อนข้างมืออาชีพอยู่แล้ว จึงไม่ค่อยมีอะไรต้องแก้ไขมากนัก แต่ด้วยความเห็นแก่ตัว โจวหนิงไค่หวังว่าเธอจะอยู่ในห้องนี้ให้นานขึ้นอีกหน่อย แม้ว่าเธอจะไม่พูดอะไร แต่แค่มีเธออยู่เงียบ ๆ ก็ดีสำหรับเขาแล้ว

“แก้ไขเสร็จหรือยังคะ” ซูฮั่นหยวนยังคงคิดถึงการไปที่โรงพิมพ์ในคืนนี้ เธอกังวลว่าจะเปลี่ยนต้นฉบับช้าเกินไปจนทำให้งานใหญ่ล่าช้า แต่ก็ไม่กล้ากดดันเขามากเกินไป

“ใกล้แล้ว” โจวหนิงไค่พูดพลางวางปากกาลงและยืดตัว “เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำมาให้เธอนะ”

“คุณทำงานของคุณเถอะ ฉันทำเอง” ซูฮั่นหยวนลุกขึ้นไปเอาน้ำเอง ถ้าไม่ใช่เพราะต้องการประหยัดเวลา เธอคงไม่ทำแบบนี้

“คุณซู เอ่อ… ผมขอเรียกชื่อคุณได้ไหม?” เขาถามอย่างลังเล

“ได้สิคะ”

“ซูฮั่นหยวน คุณมีงานอดิเรกอะไรบ้างไหม? อย่างเช่น การอ่านหนังสือ หรือการดูหนังอะไรแบบนั้น…” โจวหนิงไค่ใช้โอกาสนี้ถาม

 “ไม่ค่ะ ฉันไม่มีงานอดิเรกอะไรเลย” ซูฮั่นหยวนวางแก้วน้ำลงตรงหน้าเขาและเร่งว่า “ฉันเป็นคนที่น่าเบื่อมาก ไม่ชอบทำอะไรเลย วิศวกรโจว ฉันต้องส่งต้นฉบับไปที่โรงพิมพ์ตอนหนึ่งทุ่มคืนนี้ ได้โปรดรีบหน่อยค่ะ!”

“โอ้ โอ้ โอ้ ได้ครับ!” โจวหนิงไค่รู้สึกอับอายเล็กน้อยหลังจากถูกซูฮั่นหยวนเร่ง เขารีบก้มหน้าลงแก้ไขต้นฉบับอย่างเร่งรีบ

เมื่อแก้ไขเสร็จ เวลาก็ถึงเวลาเลิกงานพอดี

หลังจากที่ทุกคนในอาคารสำนักงานออกไปแล้ว โจวหนิงไค่จึงเงยหน้าจากต้นฉบับและยื่นให้ซูฮั่นหยวน

“เสร็จแล้ว ในที่สุดก็เสร็จ รีบไปพิมพ์เถอะครับ”

“ขอบคุณค่ะ” ซูฮั่นหยวนรับต้นฉบับแล้วรีบลงบันไดอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้ากลับไปที่สำนักงาน

เจียงกัวรออยู่ด้วยความกระวนกระวาย เมื่อเห็นว่าเธอกลับมาในที่สุด เขาจึงรีบถามว่า “เป็นไงบ้าง พอไหม”

“พอ ฉันจะจัดต้นฉบับให้เรียบร้อยแล้วเราไปกันเลย!” ซูฮั่นหยวนเปิดลิ้นชักแล้วรีบเก็บต้นฉบับทั้งหมดที่พวกเขาทั้งสามคนเขียนเมื่อเร็วๆ นี้ใส่ถุงกระดาษสีน้ำตาล จากนั้นก็รีบออกไปพร้อมกับถุงนั้น

ตอนที่ 78: แม่งเอ๊ย

ขณะที่ซูฮั่นหยวนวิ่งออกมาอย่างรีบร้อน มีคนวิ่งออกมาจากฝั่งตรงข้าม ทั้งสองคนวิ่งมาด้วยความเร็วสูงและเมื่อชนกัน ทั้งคู่ก็ล้มลงไปด้านหลัง

ซูฮั่นหยวนล้มลงกับพื้นก้นกระแทก และถุงเอกสารที่เธอถืออยู่ก็หลุดมือไป ต้นฉบับข้างในกระจัดกระจายออกมา

เอกสารนี้สำคัญกับเธอมาก เธอไม่สนใจความเจ็บปวดของตัวเองและรีบลุกขึ้นจากพื้นเพื่อเก็บถุงเอกสาร

เมื่อเจียงกัวเห็นเช่นนั้น เขาก็รีบวิ่งมาช่วยเก็บต้นฉบับ

คนที่เธอชนไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเฉียวซาซ่า หล่อนมาเอากุญแจให้ป้าของเธอคือเฉียวชุนฮวา และเพิ่งวิ่งออกจากสำนักงานฝั่งตรงข้ามเมื่อชนกับใครบางคน

หัวของหล่อนหมุนด้วยแรงกระแทก และก้นแทบจะแตกออกเป็นแปดชิ้น

ทั้งเจ็บทั้งโมโห เฉียวซาซ่าเอามือถูหน้าผากที่เจ็บอยู่และเตรียมจะด่าคนที่ไม่ดูทาง แต่เมื่อเห็นว่าคนที่ตัวเองชนคือซูฮั่นหยวน ไฟโทสะของหล่อนก็ลุกขึ้นเหมือนจุดประทัดทันที!

พอดีเลยว่าวันนี้จะเคลียร์บัญชีเก่าและใหม่ทั้งหมดในคราวเดียวกัน!

เฉียวซาซ่าก้าวขึ้นไปและเหยียบต้นฉบับที่ซูฮั่นหยวนกำลังเก็บอยู่ เมื่อเห็นสีหน้าของซูฮั่นหยวนเปลี่ยนไป หล่อนก็ขยี้เท้าไปมาเพื่อให้เอกสารเสียหายมากขึ้น

หัวใจของซูฮั่นหยวนเจ็บจนแทบหยุดเต้น เมื่อเห็นต้นฉบับที่อุตส่าห์ทำถูกทำลายไปต่อหน้าต่อตาในพริบตาเดียว

"บ้าไปแล้วหรือไง รีบยกเท้าออกไปเร็ว! นี่คือต้นฉบับของพวกเรา!" ซูฮั่นหยวนที่ร้อนรนผลักเฉียวซาซ่าออกจากต้นฉบับและรีบเก็บมันขึ้นมาจากพื้นอย่างรวดเร็ว

เมื่อเธอเห็นต้นฉบับที่เสียหาย เธอไม่มีเวลาที่จะจัดมันให้เป็นระเบียบ รีบเก็บมันใส่ถุงก่อน

"ซูฮั่นหยวน!" เฉียวซาซ่าที่โกรธจัดผลักซูฮั่นหยวนล้มลงกับพื้นอย่างรุนแรงและพูดอย่างเกรี้ยวกราดว่า "ฉันทนเธอมานานแล้ว เธอทำให้ฉันลำบากมาตลอด! ทำไมไม่ขอโทษที่ชนคนอื่นล่ะ? ทำไมมัวแต่เก็บต้นฉบับเน่าๆอยู่ได้ ก็ดี อยากเก็บมานะ ฉันจะสงเคราะห์ให้!”

เฉียวซาซ่าใช้รองเท้าขยี้ลงไปบนต้นฉบับ แต่แค่นั้นยังไม่พอให้หล่อนระบายความโกรธ หล่อนยังแย่งถุงเอกสารจากมือของซูฮั่นหยวนแล้วฉีกมันออก

"เฉียวซาซ่า! นั่นเป็นรายงานของโรงงานนะ!" ซูฮั่นหยวนร้องด้วยความตกใจและลุกขึ้นมาแย่งคืน

เจียงกัวที่เห็นเหตุการณ์ก็เริ่มตื่นตระหนกเช่นกัน นี่คือผลของการทำงานหนักมานานกว่าครึ่งเดือน และที่สำคัญพวกเขาจะต้องทำงานนี้ให้เสร็จภายในเวลาที่กำหนด

อีกหนึ่งชั่วโมงต้องส่งต้นฉบับนี้ไปที่โรงพิมพ์ แต่ตอนนี้กลับมีปัญหาแบบนี้ นี่มันไม่ต่างกับการขู่ฆ่าพวกเขาชัด ๆ!

เขาไม่สนใจเรื่องความเป็นสุภาพบุรุษอะไรอีกแล้ว ด้วยฝ่ามืออันใหญ่โต เขาเริ่มแย่งถุงเอกสารคืนมา

แม้ว่าเฉียวซาซ่าจะหลบซูฮั่นหยวนได้ แต่เธอไม่สามารถหลบเจียงกัวได้

ถุงเอกสารที่ทำจากหนังถูกดึงไปมาราวกับกำลังเล่นชักเย่อระหว่างสองคน สุดท้ายถุงหนังก็ขาดออก และต้นฉบับข้างในก็ฉีกขาดเป็นสองส่วน

เฉียวซาซ่าคว้ากองต้นฉบับมาแล้วฉีกมันเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ภายใต้สายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธของซูฮั่นหยวนและเจียงกัว หล่อนโยนเศษกระดาษเหล่านั้นขึ้นอากาศอย่างภาคภูมิใจ

เมื่อเศษกระดาษตกลงสู่พื้น เจียงกัวรู้สึกเหมือนกับได้ยินเสียงหัวใจตัวเองแตกสลาย เขายืนอยู่ตรงนั้น มองความเสียหายที่กระจายเกลื่อนพื้น และไม่กล้าคิดถึงผลลัพธ์ที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้

มีเพียงประโยคเดียวที่วนเวียนอยู่ในหัวเขา จบแล้ว! จบเห่กันหมด!

ซูฮั่นหยวนกัดฟันแน่นจนแทบแตก เลือดในกายเดือดพล่าน เมื่อเห็นความพยายามของทุกคนในช่วงหลายวันที่ผ่านมาถูกทำลายไปอย่างไร้ค่า เธอโมโหจนความโกรธพุ่งพล่านขึ้นมา

เสียงหนึ่งในใจเธอตะโกนขึ้นมาดังลั่น ‘จัดการหล่อนซะ!’

เมื่อเรื่องราวมาถึงจุดนี้ เธอไม่สามารถทำอะไรเพื่อกอบกู้สถานการณ์ได้แล้ว ซูฮั่นหยวนก้าวเข้าไปข้างหน้า คว้าคอเสื้อของเฉียวซาซ่า แล้วตบหน้าหล่อนอย่างแรง

บทที่ 79: ปัญหาใหญ่

เฉียวซาซ่ากรีดร้องและพยายามหนี แต่ซูฮั่นหยวนคว้าคอเสื้อของหล่อนไว้แล้วลากกลับมา

เจียงกัวยืนตะลึงกับภาพที่เห็น เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้หญิงที่สามารถระบายความโกรธได้น่ากลัวขนาดนี้คือซูฮั่นหยวน ปกติเธอไม่ได้ดูแข็งแรงอะไร แต่ทำไมเวลาตีคนถึงได้รุนแรงขนาดนี้? เธอตบหน้าของเฉียวซาซ่าและตีตัวหล่อนซ้ำๆ จนเฉียวซาซ่าไม่สามารถตอบโต้กลับได้เลย

"วันนี้มันวันอะไรกัน..." เจียงกัวหยิกต้นขาตัวเองแรงๆ เพื่อให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้ฝันไป

"หยุดตีกันเดี๋ยวนี้! หยุดเดี๋ยวนี้!" เขาทนดูไม่ไหวอีกต่อไป จึงตัดสินใจเข้าไปหยุดการต่อสู้ แต่พอเขาเข้าไปกลับโดนมือของเฉียวซาซ่าฟาดเข้าที่หน้า

เจียงกัวรีบยกมือปิดหน้าแล้วถอยหลังไปสองก้าว

เอาล่ะ ดูเหมือนว่าการต่อสู้ระหว่างสองคนนี้จะหลีกเลี่ยงไม่ได้แล้ว

ซูฮั่นหยวนเริ่มหมดแรง และเฉียวซาซ่าก็เหนื่อยเหมือนกัน ทั้งสองหยุดพักหอบหายใจ

"ซูฮั่นหยวน เธอจะฆ่าฉันหรือไง" เฉียวซาซ่าในสภาพสะบักสะบอม ใบหน้าของหล่อนแดงและบวม ผมก็ยุ่งเหยิงเหมือนรังไก่ ร่างกายยังเต็มไปด้วยฝุ่นขาวจากกำแพง หล่อนจ้องซูฮั่นหยวนด้วยสายตาที่ผสมผสานระหว่างความโกรธ ความกลัว และน้ำตา

"เฉียวซาซ่า เธอมันโง่เง่า รู้ไหมว่าทำอะไรลงไป" ซูฮั่นหยวนชี้ไปที่กองเอกสารบนพื้น "นี่มันรายงานของโรงงาน! ผู้นำเมืองกำลังจะมาตรวจสอบ และผู้จัดการโรงงานก็ได้กำชับเป็นพิเศษให้เตรียมรายงานโรงงานให้เสร็จก่อนการประชุมผู้นำ! การพิมพ์จะเริ่มตอนหนึ่งทุ่มคืนนี้ ถ้าเราพลาดวันนี้ เราจะไม่ได้รายงานโรงงานก่อนที่ผู้นำเมืองจะมาตรวจสอบ แล้วเธอคิดว่าจะจัดการเรื่องนี้ยังไง หา!"

สีหน้าของเฉียวซาซ่าเปลี่ยนไปทันทีเมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอยืนตัวแข็งเหมือนรูปปั้น เธอ...เธอดันก่อเรื่องใหญ่เข้าให้แล้ว!

"ฉัน...นี่...เธอ...ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกล่ะ! แล้วเราจะทำยังไงดี? ซูฮั่นหยวน เราจะทำยังไงดี?" เสียงของเฉียวซาซ่าสั่นและฟังดูเหมือนจะร้องไห้

"จะทำยังไงดี? ฉันบอกเธอแล้วใช่ไหมว่านี่เป็นรายงานโรงงาน เธอไม่ได้ยินหรือไง หูหนวกเรอะ!" ซูฮั่นหยวนจ้องมองอีกฝ่ายอย่างโกรธจัด

"ได้ยินแล้ว" เฉียวซาซ่าพยักหน้า

ประเด็นก็คือใครจะไปคิดว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้ อ๊ากกก เธอช่างโชคร้าย โชคร้ายจริงๆ! จะทำยังไงดี!

"ซูฮั่นหยวน เลิกพูดไร้สาระกับแม่นี่ได้แล้ว! รีบคิดหาทางแก้ไขกันดีกว่า" เจียงกัวยังรู้สึกมึนหัว เขาเริ่มร้อนรนเมื่อเห็นว่าซูฮั่นหยวนและเฉียวซาซ่ายังคงพูดไม่หยุด

"แก้ไข? เราจะแก้ไขยังไง?" ซูฮั่นหยวนถอนหายใจ "แม้แต่เทพเจ้ามาเองก็คงยากที่จะกู้สถานการณ์ได้ เว้นแต่ว่าเธอจะมีปาฏิหาริย์ที่ทำให้ทุกอย่างกลับคืนมาได้...ไม่อย่างนั้นก็ฝันไปเถอะ!"

"แล้วเราจะทำยังไงดี เราจะเถียงกับเฉียวซาซ่าต่อไปไม่ได้เหมือนกันใช่ไหมล่ะ" เจียงกัวเริ่มหัวเสีย เขารู้สึกว่าโชคร้ายจริงๆ ถ้าเขารู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ เขาคงหนีไปก่อน ปล่อยให้ซูฮั่นหยวนเอาต้นฉบับไปส่งเอง เขาจะได้ไม่ต้องมาพัวพันกับเรื่องยุ่งยากนี้

"เราจะทำยังไงได้" ซูฮั่นหยวนไม่มีทางเลือกอื่น สายตาของเธอตกไปที่เฉียวซาซ่า "ในเมื่อไม่มีทางแก้ไขแล้ว ทำไมเราไม่ให้ใครสักคนมารับผิดล่ะ"

เฉียวซาซ่าร้องไห้ออกมา "มันไม่ใช่ความผิดของฉันนะ! ก็ฉันไม่รู้นี่ว่ามันคือต้นฉบับ!"

"ไม่รู้แล้วยังกล้าฉีก? ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่ามันไม่ใช่!" ซูฮั่นหยวนจ้องเฉียวซาซ่าด้วยความโกรธจัดและยื่นมือไปคว้าคอเสื้อของเธอ "ไป...ไปกับฉัน เราจะไปบอกเรื่องนี้กับหัวหน้ากัน!"