ตอนที่ 31 กลับบ้าน

เช้าวันรุ่งขึ้น ซูฮั่นหยวนตื่นแต่เช้าเพราะต้องกลับบ้าน ในวันหยุดของเธอ เธอเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าชุดที่ตัวเองชอบ

หลังจากล้างหน้า เธอก็ยืนดูตัวเองในกระจก เธอรู้สึกพอใจกับรูปร่างหน้าตาของตัวเองมาก คิ้วเข้มกับดวงตาคมดำที่มีเสน่ห์ แววตาของเธอเปล่งประกายเหมือนดวงดาว สิ่งเดียวที่น่าเสียดายคือผิวของเธอที่ไม่ได้เปล่งปลั่งเหมือนดอกท้อ ส่วนรูปร่างนั้น ผอมเพรียวและสูงโฉบเฉี่ยว มีส่วนโค้งเว้าที่พอดีทุกส่วน

เจ้าของร่างเดิมนี้เป็นคนสวยจริง ๆ!

แต่… ชีวิตได้ทารุณเธอจนเธอสูญเสียความสดใสและเสน่ห์ไปหมด ในนิยายต้นฉบับบรรยายว่าเธอเป็นคนที่มีบุคลิกจืดชืดและมีดวงตาที่เหมือนคนไร้ชีวิต เหมือนไม่มีความคิดของตัวเอง

การมาของซูฮั่นหยวนได้เติมจิตวิญญาณในร่างที่สวยงามนี้ เธอไม่อายที่จะพูดว่ายิ่งมองตัวเองก็ยิ่งรู้สึกพอใจ สิ่งเดียวที่เสียดายจริง ๆ ก็คือผิวพรรณของเธอ

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เงินที่เจ้าของร่างเดิมหามาได้ทั้งหมดก็ถูกให้กับครอบครัว แล้วเธอจะมีเงินที่ไหนไปซื้อผลิตภัณฑ์บำรุงผิว?

เสื้อผ้าทั้งหมดของเธอก็ใส่มาหลายปีแล้ว และมันตกยุคไปนานแล้ว สีของมันก็ซีดจากการซักซ้ำ ๆ

ซูฮั่นหยวนถอนหายใจเบา ๆ เจ้าของร่างเดิมนี้มีชีวิตที่น่ารันทดเหลือเกิน

จู้หลินตื่นขึ้นมาเห็นซูฮั่นหยวนยืนมองตัวเองในกระจกด้วยสายตาที่แฝงความเสียดาย จึงอดหัวเราะไม่ได้ “เธอสวยพอแล้วล่ะ นี่เธอกำลังหลงตัวเองอยู่หรือเปล่าเนี่ย?”

“ไม่ใช่หรอก” ซูฮั่นหยวนยิ้มแล้วหันกลับมานั่งบนเตียง “เรามาคุยกันหน่อย ให้ฉันยืมเงินหน่อยสิ แล้วฉันจะคืนให้หลังจากที่ได้รับเงินเดือนเดือนนี้”

“ได้เลย!” จู้หลินตอบตกลงอย่างใจกว้าง “เธอต้องการเท่าไหร่ สิบ ยี่สิบ หรือเท่าไหร่?”

“ยี่สิบ” ซูฮั่นหยวนเลือกจำนวนที่มากกว่าอย่างเด็ดเดี่ยว

“ต้องการตั๋วด้วยไหม?”

“อืม ตั๋วอาหาร ตั๋วเนื้อ ตั๋วชา… เอาทุกอย่างมาเลย”

ในยุคนี้ค่าครองชีพไม่สูงนัก เศรษฐกิจยังคงเป็นระบบเศรษฐกิจแบบวางแผน ดังนั้นการทำธุรกรรมและการซื้อของยังคงใช้ตั๋ว การใช้ชีวิตในเมืองต้องใช้ตั๋วหากต้องการซื้ออาหาร เนื้อสัตว์ จักรยาน และอื่น ๆ

เมื่อซูฮั่นหยวนต้องไปเยี่ยมพ่อที่บ้าน แน่นอนว่าเธอไม่สามารถไปมือเปล่าได้ หากต้องการซื้อของ เธอต้องใช้ทั้งเงินและที่สำคัญกว่าคือตั๋ว หากมีแต่เงินแต่ไม่มีตั๋ว ก็จะไม่มีใครขายของให้

หลังจากยืมเงินและตั๋วจากจู้หลินแล้ว ซูฮั่นหยวนก็สะพายกระเป๋าและขึ้นรถประจำทาง เมื่อเธอไปถึงตรอกหยางเจียว เธอก็ลงจากรถและซื้อแอปเปิลห้าชั่ง ใบชาหนึ่งชั่ง ซี่โครงหมูสามชั่ง และขนมกรอบเคลือบน้ำตาลหนึ่งถุง จากนั้นเธอก็ไปที่ร้านขายของชำและซื้อครีมบำรุงผิวหนึ่งกล่องสำหรับตัวเอง

จากนั้นเธอก็ถือของทั้งหมดกลับบ้าน

ทันทีที่เธอเข้ามาในลานบ้าน เธอก็พบกับเพื่อนบ้านบางคน วันนี้แดดส่องแสงสดใส เพื่อนบ้านต่างก็เอาผ้าห่มออกมาตากแดดในลานตั้งแต่เช้าตรู่

เธอทักทายพวกเขาอย่างอบอุ่น

“ป้าหลิน ตากผ้าห่มอยู่หรือคะ?”

“ลุงจาง วันนี้หยุดงาน หายาก แต่ก็ยังไม่อยู่นิ่งเลยนะคะ!”

“…”

ในอดีต เพื่อนบ้านมักคิดว่าซูฮั่นหยวนมีบุคลิกที่จืดชืดและมักจะเหม่อลอย ไม่ค่อยยิ้ม แต่ตอนนี้ที่เธอกลับมาจากการอยู่ในหอพักโรงงาน เธอกลับดูเหมือนเป็นคนละคนเมื่อเธอทักทายทุกคนอย่างอบอุ่น

ใครจะไม่ชอบคนที่รู้จักยิ้มและทักทายกันล่ะ?

สาวน้อยคนนี้ไม่ใช่คนที่หน้าตาน่าเกลียดตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ยิ่งเมื่อมีรอยยิ้มเพิ่มเข้ามา ยิ่งทำให้ผู้คนรู้สึกอบอุ่นใจ

“หยวนหยวน กลับมาแล้วเหรอ!”

“ว้าว! ซื้อของมาเยอะขนาดนี้เชียว!”

“…”

ซูฮั่นหยวนยิ้มพลางเม้มปาก “ฉันมาเยี่ยมพ่อค่ะ พ่อลำบากมากตอนผ่าตัด ในฐานะลูกสาว หนูสงสารพ่อก็เลยตัดสินใจมาเยี่ยมพ่อที่บ้านในวันหยุดค่ะ”

ตอนที่ 32 เจ้าแม่ดราม่า

 “โอ้ หยวนหยวนโตขึ้นจริง ๆ นะ! เธอดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะเลย! ต้าเจียงกับกุ้ยฉินช่างโชคดีจริง ๆ!”

“นั่นสิ นั่นสิ เด็กคนนี้ถูกเว่ยกุ้ยฉินละเลย เธอไม่ได้รับการดูแลที่ดีจากแม่ของเธอเลย ตอนนี้ซูต้าเจียงกลับมาแล้ว ชีวิตที่ลำบากของเธอก็ควรจะจบลงสักทีใช่ไหม?”

เว่ยกุ้ยฉินกำลังเตรียมผักอยู่ในครัว เมื่อได้ยินเสียงกระซิบกระซาบเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับลูกสาวในลานบ้าน เธอก็รู้สึกหงุดหงิดอย่างมาก

เธอถอนใบคื่นช่ายอย่างแรงแล้วโยนมันลงในกะละมัง พูดอย่างดุเดือดว่า “เจ้าเด็กไม่กตัญญูนั้นจะดีต่อฉันยังไง? เธอเห็นฉันเป็นแม่ของเธอบ้างไหม? พวกเขาตาบอดกันหมด—พวกเขาตาบอดกันหมดจริง ๆ!”

ซูฮั่นหยวนถืออาหารอร่อย ๆ จำนวนมากเข้ามาในบ้าน วันนี้บ้านเงียบเป็นพิเศษ นอกจากพ่อที่นอนอยู่บนเตียงแล้วก็ไม่มีใครอื่น

“พ่อคะ พ่อรู้สึกดีขึ้นไหม?” หนูเดินเข้าไปถาม

“ดีขึ้นมากแล้ว!” พอเห็นลูกสาวคนเล็กกลับมา ซูต้าเจียงก็พยายามดันตัวเองขึ้นนั่ง

ซูฮั่นหยวนรีบวางของในมือแล้วก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยพยุงเขาขึ้น เธอวางหมอนไว้ที่หลังเอวของพ่อแล้วถามว่า “คนอื่น ๆ หายไปไหนกันหมดคะ? ทำไมพ่อถึงอยู่คนเดียว?”

“พี่ชายคนโตของลูกพาภรรยาและถงถงไปบ้านพ่อตา วันนี้เป็นวันเกิดพ่อตาของเขา มันไม่ดีถ้าจะไม่ไป ส่วนพี่สามของลูกกำลังทำงานล่วงเวลาที่โรงงาน เขาจะกลับมากินข้าวเที่ยง ส่วนแม่ของลูกก็กำลังทำกับข้าวอยู่ในครัว พ่อบอกให้แม่ทำของอะไรอร่อย ๆ มากินกัน เดี๋ยวเรามาคุยกันที่โต๊ะอาหารทีหลัง” พ่อของซูฮั่นหยวนกล่าว

“ได้ค่ะ” ซูฮั่นหยวนพยักหน้าและลุกขึ้นไปหยิบถุงตาข่ายที่เธอเอามา เธอหยิบกล่องใบชาออกมาแล้วพูดว่า “พ่อคะ นี่สำหรับพ่อค่ะ หนูรู้ว่าพ่อชอบดื่มชา พอพ่อหายดีแล้วจะได้ชงดื่มนะคะ”

“หยวนหยวนยังคงเป็นคนที่กตัญญูเสมอ จำได้ด้วยว่าพ่อชอบอะไร” ซูต้าเจียงดูเหมือนจะได้รับสมบัติล้ำค่าและดูเหมือนว่าเขาจะไม่อยากวางของขวัญลงเลย

“หนูยังซื้อซี่โครงหมูมาสามชั่ง เดี๋ยวหนูจะทำซุปซี่โครงหมูบำรุงให้พ่อกินตอนเที่ยงค่ะ”

ขณะที่ซูฮั่นหยวนกำลังพูดอยู่ เว่ยกุ้ยฉินก็เดินเข้ามา เมื่อเห็นว่าซูฮั่นหยวนซื้อซี่โครงหมูมา สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปทันที “แกนี่มันไม่รู้จักใช้ชีวิตจริงๆ คนอื่นเขาซื้อหมูสามชั้นเพราะมันอร่อย แต่แกดันซื้อกระดูกกลับมา! โง่จริงเชียว”

พูดจบ เว่ยกุ้ยฉินก็หยิบเนื้อขึ้นมาดูและพบว่ามันเป็นส่วนที่ไม่มีมันเลย หัวใจของเธอเจ็บปวดเหมือนถูกเข็มแทง

“ไม่มีเนื้อแบบนี้ มันจะไปอร่อยได้ยังไง เฮ้อ... น่าเสียดายจริง ๆ!”

“มีอะไรให้เสียดาย” ซูฮั่นหยวนคิดว่าเธอซื้อของมาได้ดีแล้ว “ซี่โครงเป็นส่วนที่หอมที่สุดของหมู กินเนื้อแล้วก็ยังใช้กระดูกทำซุปได้อีก แถมยังบำรุงร่างกายพ่อได้ดีอีกด้วย อีกอย่างหนูซื้อมาให้พ่อ ไม่ได้ซื้อมาให้แม่”

“เจ้าเด็กอกตัญญู ทำไมฉันถึงทนทุกข์ยากลำบากคลอดแกออกมานะ ฉันควรจะบีบคอแกให้ตายแล้วโยนลงไปในคลองเหม็นเป็นอาหารหนูให้รู้แล้วรู้รอด!” เว่ยกุ้ยฉินพูดอย่างกัดฟัน

ซูต้าเจียงไม่ชอบสิ่งที่ได้ยิน เขาขมวดคิ้วและตำหนิภรรยา “แกไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของคุณหรือไง? ทำไมถึงพูดกับลูกเหมือนแกเป็นศัตรูอยู่เรื่อย?”

ซูฮั่นหยวนถือโอกาสนี้บ่นกับพ่อว่า “พ่อคะ พ่อรู้ไหมว่าชีวิตหนูเป็นยังไงบ้างมาตลอดหลายปีนี้ ถ้าพ่อไม่กลับมา พวกเขาคงจะขายหนูไปแล้ว!”

เว่ยกุ้ยฉินทำท่าอยากจะขย้อนของเก่าออกมา ชี้นิ้วไปที่หน้าของลูกสาวและด่าว่า “แกไปเรียนพูดจาแบบนี้มาจากไหน? กลายเป็นเจ้าแม่ดราม่าไปแล้ว! พูดให้ดี ๆ หน่อย อยากโดนไม้ขนไก่เฆี่ยนใช่ไหม”

“พ่อคะ พ่อก็เห็นเองแล้ว...” ซูฮั่นหยวนเม้มปาก ทำท่าทางอยากจะบีบน้ำตาสักสองหยด

แต่น่าเสียดายที่น้ำตานั้นยากที่จะไหลออกมา

“กุ้ยฉิน...”

เมื่อเห็นว่าสามีกำลังจะตำหนิตัวเอง เว่ยกุ้ยฉินจึงรีบขัดจังหวะ หันไปหาลูกสาวแล้วพูดว่า “เอาล่ะ พอได้แล้ว! มาคุยเรื่องสำคัญกันดีกว่า พาพ่อของแกไปโรงพยาบาลเถอะ จะได้เอาไหมออกและให้หมอตรวจดูว่ามีปัญหาอะไรอีกบ้าง”

ตอนที่ 33 สถานการณ์เลวร้ายลง

ซูต้าเจียงเพิ่งผ่านการผ่าตัดมา ทำให้การออกไปข้างนอกในช่วงฤดูหนาวไม่สะดวกนัก

ภรรยาและลูกสาวของเขาต้องประคองเขาคนละข้าง ด้วยกลัวว่าเขาจะล้มและทำให้แผลผ่าตัดแย่ลง

“หยวนหยวน ไปยืมรถสามล้อของลุงหยวนมาหน่อยเถอะ เราจะได้ใช้รถสามล้อกัน พ่อของแกนั่งรถประจำทางแบบนี้ไม่ไหวหรอก” เว่ยกุ้ยฉินพูด

“หนูว่าพวกเราควรจะเรียกแท็กซี่มากกว่านะ” ซูฮั่นหยวนมองดูสภาพอากาศที่หนาวเย็น การนั่งรถสามล้อมันจะหนาวเกินไปหรือเปล่า? “พ่อเพิ่งผ่าตัดมา ร่างกายของพ่ออ่อนแอเกินกว่าจะทนความหนาวได้”

“แค่เพิ่มผ้าห่มอีกสองผืนก็พอแล้ว” เว่ยกุ้ยฉินคำนวณค่าใช้จ่าย ในเมื่อลูกชายคนที่สามของเธอยังไม่ได้แต่งงาน เธอจึงต้องประหยัดเงินเพื่อเก็บไว้ให้เขา

ซูฮั่นหยวนรู้สึกชื่นชมในความตระหนี่ของแม่ของเธอจริง ๆ แม่ของเธอรักลูกชายมากกว่าสามีอย่างเห็นได้ชัด หัวใจของหล่อนคงมอบให้กับลูกชายหมดแล้ว

“ไม่ต้องหรอก ถ้าแม่ไม่อยากใช้เงินของแม่ งั้นใช้เงินของหนูก็ได้ รอหนูแป๊บ หนูจะไปเรียกแท็กซี่” เธอปล่อยมือจากพ่อแล้วออกไปเรียกแท็กซี่

ซูต้าเจียงถอนหายใจในใจ ไม่เสียแรงเลยที่เขารักลูกสาวคนนี้มาก เธอเป็นแก้วตาดวงใจของเขา

ไม่นานซูฮั่นหยวนก็กลับมา และทั้งสามคนก็เดินไปที่ทางเข้าตรอกที่มีแท็กซี่รออยู่

ทั้งสามคนขึ้นรถและมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลประชาชนทันที

การผ่าตัดของซูต้าเจียงนั้นผ่าตัดโดยจินเฉิน และแพทย์ผู้ดูแลก็เป็นเขาด้วยเช่นกัน ซูฮั่นหยวนรู้สึกว่าการตรวจติดตามผลและการตัดไหมควรจะให้หมอคนเดียวกันเป็นผู้ทำ

แต่เมื่อไปถึงที่โรงพยาบาล เธอกลับพบว่าจินเฉินกำลังทำการผ่าตัดอยู่ ดังนั้นเธอจึงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องหาหมอคนอื่นมาตรวจและตัดไหมให้พ่อของเธอ

แผลผ่าตัดของซูต้าเจียงอยู่ที่ท้อง ทำให้ซูฮั่นหยวนไม่สะดวกที่จะเข้าไปในห้องตรวจด้วย ด้วยเหตุนี้เธอจึงตัดสินใจรออยู่ที่ทางเดินโดยมีเว่ยกุ้ยฉินคอยอยู่กับเขา

เวลาในการรอคอยมักจะยาวนาน ขณะที่เริ่มรู้สึกเบื่อ เธอก็ได้ยินเสียงอุทานจากโต๊ะพยาบาลหลายเสียง

“หมอลู่ เกิดอะไรขึ้นกับหมอจิน เขายังดูปกติก่อนเข้าห้องผ่าตัดไม่ใช่หรือ”

“ทำไมเขาถึงหน้าซีดแบบนี้!”

“ทุกอย่างโอเคไหม” พยาบาลต่างก็กรูกันเข้ามาหาหมอจินเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา

ทุกคนอยากจะเข้าไปใกล้เขา แต่ก็ไม่มีใครกล้าก้าวเข้าไปช่วย หมอคนนี้อารมณ์ร้อนมากเวลาเขารู้สึกไม่สบายหรือเหนื่อยล้า ซึ่งทำให้คนส่วนใหญ่ไม่กล้าเข้าใกล้ในช่วงเวลานี้

“ไม่เป็นไร ไม่มีอะไร กระจายกันออกไป!” ลู่เฟ่ยฟานใช้มือข้างหนึ่งจับเอวหมอจินไว้ และใช้มืออีกข้างประคองไหล่เขา “เขาแค่เหนื่อยเกินไป เกือบจะเป็นลมระหว่างการผ่าตัด ปล่อยให้เขาพักก่อน”

พยาบาลมองหมอจินด้วยความกังวล ทั้งชื่นชม ทั้งสงสารในคราวเดียวกัน

หมอจินรู้สึกปวดหัวอย่างรุนแรง เสียงดังในหูเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับมีสงครามกำลังอุบัติขึ้นภายในหัวของเขา เสียงดังกึกก้องไปทั่วทุกทิศทาง

หัวใจของเขารู้สึกกระวนกระวายและแขนขาอ่อนแรง ราวกับว่าเขาตกลงไปในโลกที่แปลกประหลาดและไม่คุ้นเคย—สิ่งที่คล้ายกับนรก

แม้ว่าดวงตาของเขาจะเปิดกว้าง แต่สายตาของเขากลับว่างเปล่า และก้าวเดินแต่ละก้าวก็หนักอึ้ง ความทุกข์ทรมานนี้ทรมานยิ่งกว่าความตายหลายเท่านัก

“จินเฉิน! จิน!” ลู่เฟ่ยฟานรู้สึกว่าน้ำหนักที่พิงตัวเขาอยู่เริ่มหนักขึ้น เขารู้ว่าอาการของเพื่อนกำลังแย่ลง

“นายไหวไหม เป็นยังไงบ้าง”

“ยังไหวอยู่” จินเฉินกัดฟันพูดสองคำนี้ออกมา

“งั้นอดทนอีกหน่อย ฉันรับน้ำหนักได้แค่นี้” ใบหน้าของลู่เฟ่ยฟานแดงก่ำ แม้ว่าจินเฉินจะดูผอมบาง แต่กล้ามเนื้อภายใต้เสื้อผ้านั้นมีอยู่มากมาย

มวลกล้ามเนื้อและกระดูกทั้งหมดรวมกันหนักกว่าร้อยชั่งและทุกอย่างกำลังกดทับลงบนตัวเขา

ซูฮั่นหยวนยืนอยู่ไม่ไกลนัก สายตาของเธอจับจ้องไปที่ใบหน้าของจินเฉิน เขาดูซีดเซียวเหมือนค

ราวก่อน และขอบตาก็ดำคล้ำกว่าก่อนหน้านี้ด้วย คิ้วของเขาขมวดแน่น ดูเหนื่อยล้าและเจ็บปวด