แม้แต่พืชที่มีระยะเวลาเก็บเกี่ยวช้า เช่น ถั่วฝักยาวและขึ้นฉ่ายก็พร้อมที่จะเก็บเกี่ยวแล้วในตอนนี้

 

เธอเริ่มมีอาการของคนท้องในระยะแรกแล้ว แต่โชคดีที่เธอไม่มีอาการคลื่นไส้ เธอมีความอยากอาหารที่ดีมากและอยากกินทุกอย่างที่ขวางหน้า

 

เพื่อให้มีผลไม้สดกินได้ตลอด เธอจึงปลูกผลไม้ไว้ในลานบ้านด้วย มีสตรอเบอร์รี่ มัลเบอร์รี่ องุ่น และเชอร์รี่

 

สตรอว์เบอร์รีที่ปลูกในสนามออกลูกดกมากและใคร ๆ ก็สามารถเห็นทุ่งผลไม้สีแดงได้อย่างรวดเร็ว นอกจากนี้ยังเป็นภาพที่น่ายินดีที่ได้เห็นพวงองุ่นห้อยลงมาจากกิ่งและลูกมัลเบอร์รี่เติบโตดีจนดูเหมือนว่ามีให้ไม่สิ้นสุด

 

ผลไม้เหล่านี้ทำให้เฉียวเหม่ยรู้สึกมีความสุขยิ่งกว่าเดิม

 

เฉียวเฉียงยืนมองดูผลไม้ที่เติบโตทั่วลานบ้านด้วยความรู้สึกงงงวย

 

ไม่ใช่ปีนี้มีผลไม้เยอะไปเหรอ? เรากินมันทุกวัน แต่ดูเหมือนเราจะกินไม่หมด ผลไม้ก็โตขึ้นเรื่อยๆ

 

ผักในลานบ้านก็เติบโตดีเป็นพิเศษเช่นกัน

 

ห้องเก็บของ ซึ่งแต่เดิมใช้สำหรับปลูกถั่วงอก บัดนี้มีเสาไม้ไผ่แขวนอยู่เต็มไปหมด โดยมีองุ่นที่ดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุดห้อยลงมาอย่างหนาแน่น ปัจจุบันสถานที่แห่งนี้ถูกใช้เพื่อตากองุ่นเป็นลูกเกด เมื่อลูกเกดพร้อม พวกเขาจะทำอาหารว่างแสนอร่อย

 

เฉียวเหม่ยรู้สึกเบื่อและใช้องุ่นทำไวน์

 

เธอทำไวน์พิเศษสำหรับเฉียวเฉียงที่ชอบดื่มแต่มีปัญหาเรื่องกระเพาะ ทุกครั้งที่เขาแอบดื่มเหล้าเข้าปากไปสองสามแก้ว เขาจะมีอาการท้องเสียอยู่สองสามวัน

 

เฉียวเหม่ยทำไวน์นี้เพื่อตอบสนองความอยากของเฉียวเฉียง

 

ไวน์นี้ทำขึ้นด้วยพลังงานจากจี้หยก มันจึงเต็มไปด้วยพลังทางจิตวิญญาณตามธรรมชาติและจะเป็นประโยชน์ต่อสุขภาพ แม้ว่ามันจะไม่สามารถช่วยบำรุงกระเพาะของเฉียวเฉียงได้ แต่ก็ไม่น่าทำให้เขารู้สึกอึดอัดใช่ไหม?

 

หลังจากเก็บผักและผลไม้ที่สวนหน้าบ้านแล้ว เธอเดินไปที่สวนหลังบ้านและเริ่มให้อาหารสัตว์ที่เลี้ยงไว้

 

ลูกไก่และลูกเป็ดโตขึ้นและอ้วน และลูกหมูก็เติบโตได้ดีเช่นกัน พวกมันได้กินอาหารถังใหญ่ทุกมื้อ และพวกมันเล่นในคอกตลอดทั้งวัน พวกมันจึงโตขึ้นมาก

 

เฉียวเหม่ยยังแบ่งเขตสำหรับปศุสัตว์เหล่านี้ โซนกิจกรรมของพวกเขาเป็นพื้นที่ที่ถูกทำเครื่องหมายและล้อมรอบด้วยรั้ว และดูเหมือนพวกมันจะฉลาดพอที่จะรู้ว่าโซนนั้นเป็นอาณาเขตของพวกมัน และพวกมันไม่ปล่อยให้มันออกนอกเขตของตัวเอง

 

…

 

เฉียวเหม่ยรู้สึกหิวขึ้นมาทันใด เธอหยิบถังใหญ่และแหขนาดใหญ่พร้อมกับลูกเกดถุงเล็กและเดินไปที่สระน้ำ

 

ปลาในบริเวณใกล้เคียงชอบกินลูกเกดพวกนี้ ตราบใดที่เธอโยนมันลงไปในสระ เธอก็จะจับปลาได้เต็มแหเสมอ

 

เฉียวเหม่ยกลับมาพร้อมกับปลาถังใหญ่และเอื้อมมือไปตักปลาตัวใหญ่สองตัว เธอจะปรุงปลาสองตัวนี้ในภายหลัง สำหรับปลาที่เหลือ เธอจะใช้ครึ่งหนึ่งทำซุปบำรุงร่างกายและอีกครึ่งหนึ่งทำปลาแห้งไว้เคี้ยวเล่นเพื่อส่งให้เซี่ยเจ๋อ

 

เฉียวเหม่ยยืนอยู่ตรงนั้นและยิ้ม คิดว่าเซี่ยเจ๋อจะมีความสุขมากที่ได้รับขนมปลาแห้ง

 

“เหม่ยเหม่ย ออกมาดูสิว่าใครอยู่ที่นี่” ป้าตงเดินเข้ามาและตะโกนเข้าไปในลานบ้าน มีเสียงแปลก ๆ อยู่ในน้ำเสียงของเธอ

 

เฉียวเหม่ยเงยหน้าขึ้นและเห็นป้าตงเดินเข้ามากับคนสองคน ขณะที่พวกเขาเข้ามาหาเธอ เธอเห็นหญิงชราอายุหกสิบเศษและหญิงสาวที่อายุน้อยกว่าเล็กน้อย

 

เสื้อผ้าของหญิงชรานั้นเรียบร้อยและผมของเธอก็เงางาม

 

ผู้หญิงที่อยู่ถัดจากหญิงชราจ้องมองที่เฉียวเหม่ยอย่างไม่กระพริบตา และมองสำรวจเธอขึ้นลงราวกับว่าเธอกำลังประเมินสิ่งของ

 

อ้ายโย่ เฉียวเหม่ยคนนี้ไม่ได้อ้วนและผิวสีแทนอย่างที่ลือกัน แม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะมีกล้ามเนื้อเล็กน้อย แต่เธอก็ไม่ถือว่าอ้วนเลย

 

ผิวของเธอก็ขาวใสจนเกือบขาวราวกับเต้าหู้

 

เธอดูดีเหมือนกัน

 

เธอมีดั้งจมูกสูงและดวงตากลมโตที่เปล่งประกายน่าดึงดูด เธอยังมีใบหน้ารูปไข่ที่สวยงามและริมฝีปากสีแดงที่ชุ่มชื้น

 

ตอนนี้ เฉียวเหม่ยน้ำหนักลดไปมากแล้ว

 

เธอมีหุ่นที่ดูดีมีส่วนเว้าส่วนโค้งในที่ที่เหมาะสม แม้ว่าเธอจะดูอ้วนขึ้นเล็กน้อยเนื่องจากการตั้งท้อง รูปร่างของเธอก็ยังดูดีมากแค่เหลือบมอง

 

ตอนที่ 82 : เป้าหมายไม่ง่าย

 

ซุนอิ๋งรู้สึกเสียใจเล็กน้อยในตอนนี้ ถ้าเธอรู้ก่อนหน้านี้ว่าเฉียวเหม่ยโตขึ้นมาจะหน้าตาดีขนาดนี้ เธอคงแนะนำหล่อนให้รู้จักเด็กผู้ชายที่มีคุณสมบัติเหมาะสมจากครอบครัวแม่ของเธออย่างแน่นอน และไม่ปล่อยให้คนนอกได้โอกาสนี้ไป

 

เฉียวเหม่ยถามด้วยความสงสัย “ป้าตงค่ะ สองคนนี้คือ?”

 

ป้าตงขยิบตาให้เฉียวเหม่ย และเสียงของเธอก็ฟังดูแตกต่างจากเก่าก่อน “คุณจำพวกเขาไม่ได้เหรอ? พวกเขาคือคุณย่าและน้าสะใภ้ของคุณ! แต่ก็นั่นละ คุณอายุเพียงไม่กี่ขวบเมื่อคุณพบพวกเขาครั้งสุดท้าย มันเป็นเรื่องปกติที่คุณจะลืมพวกเขาไปนานแล้วและจำพวกเขาไม่ได้ในตอนนี้”

 

ซุนอิ๋งบอกได้ว่าป้าตงพูดหมายถึงอะไร? นี่ไม่ใช่การกล่าวโทษพวกเขาที่ไม่มาเยี่ยมเฉียวเหม่ยในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาไม่ใช่หรือ?

 

“เหม่ยเหม่ย ฉันเป็นน้าสะใภ้ของเธอ ไม่เป็นไรถ้าเธอลืมฉัน ตอนนี้เธอได้พบฉันแล้ว ต่อไปเธอก็จะจำหน้าฉันได้” ซุนอิ๋งยิ้มและผลักหญิงชราข้างๆเธอไปทางเฉียวเหม่ย “นี่คือคุณยายแท้ๆของเธอ”

 

“มันไม่สำคัญว่าเธอจะจำอะไรไม่ได้ เธอจะจำเราได้เมื่อเรามาที่นี่บ่อยขึ้นในอนาคต”

 

หลังจากพูดแล้วเธอก็มองไปรอบ ๆ ลานบ้าน ในลานขนาดใหญ่นี้มีผักเขียวขจีและผลไม้สุกอยู่เต็มไปหมด มันเป็นภาพที่น่ายินดีที่ได้เห็นพวงองุ่นห้อยอยู่บนเถาองุ่น

 

 

“อ๋อ ยายกับน้าสะใภ้ของฉันนี่เอง แล้วคุณสองคนมาทำอะไรที่นี่?” เฉียวเหม่ยมองไปที่พวกเขาและถามอย่างอยากรู้อยากเห็น

 

ป้าตงซึ่งยืนอยู่ข้างๆ เธอยิ้มและพูดว่า “พวกเขาบอกว่าพวกเขามาที่นี่เพื่อเยี่ยมญาติของพวกเขา”

 

“อ๋อ” เฉียวเหม่ยตอบอย่างเย็นชา

 

ตอนนี้เธอนึกถึงความทรงจำของเธอเกี่ยวกับญาติฝ่ายแม่เหล่านี้ ยายและตาของเธอยังมีชีวิตอยู่ และเธอยังมีลุงสามคนชื่อ หลี่ตง หลี่เซี่ยงและหลี่เทา เธอยังมีป้าชื่อหลี่จวนอีกคน

 

แม่ของเธอชื่อหลี่กุ้ย

 

สมาชิกในครอบครัวนี้มีแต่คนไม่ธรรมดา พวกเขาทั้งหมดเป็นคนที่คิดคำนวณเก่ง

 

......

 

“เราควรให้น้าสะใภ้คนที่สองของคุณมาที่นี่และตรวจดูวันอื่น มีเพียงน้าชายคนสุดท้องของเธอเท่านั้นที่ยังไม่แต่งงาน” ซุนอิ๋งยังคงสำรวจลานกว้าง

 

เฉียวเหม่ยยืนอยู่กับที่และถอนหายใจเบาๆ

 

ตอนนี้ครอบครัวของเธอมีเพียงเธอซึ่งเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้วและปู่ที่ป่วย มันเป็นเรื่องปกติที่คนอื่นจะจับจ้องสถานที่ที่มีลานขนาดใหญ่เช่นนี้

 

“อืม ยายและน้าสะใภ้ใหญ่ คุณสองคนไม่ได้มาเยี่ยมฉันหลายปีแล้ว ทำไมคุณถึงมาพบฉันตอนนี้?” เฉียวเหม่ยถามขึ้นอย่างกะทันหัน..

 

พวกเขาไม่ทันตั้งตัวเพราะคำพูดของเธอ

 

พวกเขาไม่คิดว่าเฉียวเหม่ยซึ่งดูใจดีและอ่อนโยนจะประชดประชันได้ขนาดนี้

 

แต่ทั้งคู่ก็ไม่ง่ายที่จะจัดการ

 

หลังจากตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แม่เฒ่าหลี่ก็พูดขึ้น เธอยิ้มให้เฉียวเหม่ยและพูดว่า “เราสองคนไม่ได้มีเจตนาอื่นใด มันก็แค่ว่าเราไม่ได้พบหลานมาหลายปีแล้วและต้องการมาเยี่ยมหลานและผู้เฒ่าเฉียว”

 

“ไม่ช้าไปหน่อยเหรอที่จะมาหาฉัน? กว่า 10 ปีแล้วที่เราพบกันครั้งล่าสุด และตอนนี้คุณอยากมาเยี่ยมฉัน? มันเป็นเพราะคุณได้ยินจากคนอื่น ๆ ว่าหมู่บ้านของเรามีโรงงานและร่ำรวยในตอนนี้หรือเปล่า?” เฉียวเหม่ยไม่ใส่ใจที่จะขัดคำพูดของเธอ

 

สีหน้าของซุนอิ๋งมืดลงทันที และเธอพูดด้วยหน้าบึ้งว่า "ฟังสิ่งที่เธอพูดสิ ตระกูลหลี่ของเราไม่ใช่คนประเภทที่ชอบเงิน ถูกไหม? เรามาที่นี่ด้วยความตั้งใจดี ในฐานะญาติทางแม่ของเธอ แน่นอนว่าเราต้องมาเยี่ยมเธอ ตอนนี้คุณแต่งงานและกำลังท้อง”

 

“เอาล่ะ คุณก็ได้เห็นฉันแล้ว คุณกลับไปตอนนี้เลยได้ไหม? ยายกับน้าสะใภ้ ฉันยังไม่ได้เชิญคุณสองคนเข้าบ้าน คุณกลับบ้านไปได้เลย”

 

เฉียวเหม่ยยิ้มอย่างสดใส

 

ซุนอิ๋งอยู่ในจุดสิ้นสุดของไหวพริบของเธอ เธอยืนนิ่งอึ้งกับที่ด้วยใบหน้าที่บึ้งตึงและไม่พูดอะไร

 

แม่เฒ่าหลี่ ซึ่งยืนข้างเธอ รีบเข้ามาจัดการเรื่องต่างๆ ให้ราบรื่น เธอยิ้มและตีซุนอิ๋ง “ดูตัวเองสิ แก่มากแล้วยังถือถาคำพูดของเด็ก ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าคุณจะไม่ละอายใจในตัวเอง”

 

จากนั้น เธอก็ยิ้มให้เฉียวเหม่ยและพูดว่า “เหม่ยเหม่ย หลานไม่รู้หรอกว่าเราดีใจแค่ไหนที่ได้ยินว่าหลานท้อง น้าสะใภ้คนโตของหลานมีความสุขมากและยังได้นำไข่มาให้หลานเพื่อสร้างสุขภาพที่ดีอีกด้วย ดูสิ!"

 

ตอนที่ 83: ไข่สองฟอง

 

ขณะที่เธอพูด ซุนอิ๋งแสดงให้ทุกคนเห็นไข่ที่เธอกำแน่นอยู่ในมือ

 

ในมือของเธอ มีไข่สองฟองขนาดเท่าฝ่ามือของเธอ

 

ยังมีขนไก่ติดอยู่ที่ไข่

 

เฉียวเหม่ยตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ไม่รู้จะพูดอะไร

 

จากนั้นเฉียวเฉียง ซึ่งอยู่ในบ้านก็เดินออกประตูมา

 

เขาไม่เคยเห็นสมาชิกคนใดในตระกูลหลี่มานานแล้วและจำพวกเขาไม่ค่อยได้ เมื่อเขากลับมา ในตอนนั้น เขาได้ยินว่าตระกูลหลี่ได้ทิ้งเฉียวเหม่ยไว้ที่บ้านของเฉียวซวง

 

หากไม่ใช่เพราะจ้างเหลียง เจ้าหน้าที่หมู่บ้านซึ่งเป็นหัวหน้าฝ่ายเสนาธิการ มีท่าทีแข็งกร้าวและขอให้ครอบครัวของเฉียวซวงรับตัวเฉียวเหม่ยเข้าไปอยู่ด้วย เธออาจจะอดตายไปแล้ว

 

ทั้งสองครอบครัวไม่มีครอบครัวไหนเต็มใจที่จะดูแลเฉียวเหม่ย

 

ครอบครัวของเฉียวซวงไม่ได้ดูแลเฉียวเหม่ยอย่างดี และปล่อยให้เธอหิวโหยจนผอมแห้ง ตระกูลหลี่ก็ใจร้ายไม่แพ้กันและไม่เคยมาเยี่ยมเฉียวเหม่ยเลยแม้แต่ครั้งเดียวเป็นเวลานานกว่า 10 ปี

 

เฉียวเฉียงเดินไปพร้อมกับไม้เท้าโดยไม่พูดอะไรและมองไปที่ผู้มาเยือนสองคนจากตระกูลหลี่ที่ยืนอยู่ในลานบ้าน

 

เขามีแววตาที่ไม่เป็นมิตร

 

ในลานบ้าน สมาชิกตระกูลหลี่สองคนสูญเสียท่าทางที่โอ่อ่าจากก่อนหน้านี้ในทันที และจู่ๆ ก็แสดงท่าทีขี้อาย

 

“เหม่ยเหม่ย พวกเรามาจากที่ไกลๆ เราดื่มได้ไหม?” แม่เฒ่าหลี่ถาม

 

......

 

ดวงตาของเฉียวเหม่ยเป็นประกายขณะที่เธอครุ่นคิด จากนั้นเธอก็พูดว่า “ก็ได้ค่ะ เข้ามาสิ!”

 

สองคนนี้คือยายแท้ๆและน้าสะใภ้ของเธอ

 

ในช่วงเวลานี้ คนในหมู่บ้านให้ความสำคัญกับสายสัมพันธ์เครือญาติ ถ้าเธอไม่ให้ทั้งสองคนเข้าไป คนในหมู่บ้านอาจจะหันมาต่อว่าเธอ ไม่ว่าเธอจะเคยเจ็บปวดอย่างไรในอดีตก็ตาม

 

ดังนั้น หากเฉียวเหม่ยต้องการหลีกเลี่ยงการถูกพูดถึง เธอก็ต้องอดทนกับสถานการณ์นี้สักระยะหนึ่ง

 

เมื่อพวกเขาแสดงตัวตนที่แท้จริงออกมา ก็จะไม่มีใครวิจารณ์เธอได้

 

ป้าตงมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเฉียวเหม่ย ดังนั้นเธอจึงตามพวกเขาเข้าไปในบ้านด้วย เธอรู้สึกว่าสองคนนี้ดูเหมือนจะไม่ได้มาที่นี่เพื่ออะไรที่ดีๆ แต่ดูตั้งใจที่จะได้บางอย่าง

 

เธอกลัวว่าเฉียวเหม่ยจะเสียเปรียบในเมื่อเธอยังเด็ก

 

สองคนนี้มักจะมาเมื่อเฉียวเหม่ยยังเด็กกว่ามาก ทุกครั้งพวกเขามามือเปล่าแต่กลับออกไปพร้อมกับสิ่งของมากมาย พวกเขาชอบเอาเปรียบคนอื่น

 

หลังจากที่สมาชิกตระกูลหลี่สองคนเข้าไปในบ้าน พวกเขายิ้มย่องเมื่อเห็นจักรเย็บผ้าและเครื่องนอนใหม่ในบ้าน

 

“โอ้ย นี่มันจักรเย็บผ้าใช่ไหม? ฉันได้ยินมาว่าสิ่งนี้สามารถใช้ทำเสื้อผ้าได้อย่างรวดเร็วและเสื้อผ้าที่ทำขึ้นนั้นสวมใส่สบายและไม่มีปมด้าย เธอมีผ้าและด้ายเหลือมากมายที่นี่ ทำไมเธอไม่ทำอะไรให้คุณยายตอนนี้ล่ะ?”

 

ซุนอิ๋งพูดออกมา

 

แม่เฒ่าหลี่แสร้งทำเป็นปฏิเสธด้วยการโบกมือ แต่สายตาของเธอไม่เคยละจากจักรเย็บผ้าเลย

 

ป้าตงพบว่าตัวเองกำลังดูถูกคนทั้งสองและเธอเบะปาก สองคนนี้แปลกจริงๆ เธอไม่เคยเห็นคนไร้ยางอายที่ทำราวกับว่าพวกเขาซื่อตรง

 

“ฉันต้องเริ่มทำอาหารเย็นแล้ว นั่งตรงนี้นะ”

 

เฉียวเหม่ยไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะสนใจพวกเขา และเธอหันหลังกลับเพื่อจากไป

 

ซุนอิ๋งพูดตามหลังเธอว่า “ไปเถอะ เหม่ยเหม่ย เราเดินมาไกลและเริ่มหิวแล้ว คุณยายของเธอไม่ได้กินเนื้อมานานแล้วและน้ำหนักลดไปมาก ปลาในลานจะเป็นอาหารที่ดีสำหรับคุณยายของเธอด้วย”

 

เฉียวเหม่ยจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

 

มันเป็นแค่ปลาสองตัว ตราบใดที่พวกเขาไม่สร้างปัญหาให้ที่บ้าน มันก็ไม่สำคัญ

 

“คุณมาทำอะไรที่นี่กันแน่?”

 

เฉียวเฉียงอดไม่ได้ที่จะขึ้นเสียงแข็งกร้าวในขณะที่เขาขมวดคิ้วมองที่คนทั้งสอง

 

เมื่อได้ยินคำพูดของเฉียวเฉียง แม่เฒ่าหลี่ก็นั่งลงเก้าอี้และเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่ไม่มีอยู่จริงจากหางตาของเธอ เธอพูดว่า “โอ้ คุณปู่ของลูก ที่เราเลือกจะไม่มาเยี่ยมเหม่ยเหม่ยในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาไม่ใช่เราเลือกเอง เราอยากมามากแต่ทำไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้น พ่อของเฉียวเหม่ยเสียชีวิตเร็วมากในตอนนั้น และฉันทนไม่ได้ที่จะปล่อยให้ลูกสาวของฉันเป็นหม้ายไปตลอดชีวิต ฉันจึงขอให้เธอแต่งงานใหม่”

 

“พูดสั้นๆ มันเป็นความผิดของฉันคนเดียว โปรดอย่าโทษตระกูลหลี่ทั้งหมดเลย”

 

ตอนที่ 84: ธุรกิจถั่วงอก

 

“เมื่อเราส่งเฉียวเหม่ยไปที่บ้านของเฉียวซวง เราให้เงินพวกเขาจำนวนหนึ่งและทิ้งบ้านหลังหนึ่งให้พวกเขาอาศัยอยู่ด้วย เราได้ทำทุกอย่างที่สามารถทำได้ไปแล้ว”

 

“สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นล้วนเป็นความผิดของครอบครัวเฉียวซวง คุณจะมาต่อว่าครอบครัวหลี่ของเราไม่ได้ ปู่ของเหม่ยเหม่ย คุณต้องทำให้มันชัดเจนของความแตกต่างเกี่ยวกับเรื่องนี้”

 

เมื่อมาถึงจุดนี้ ซุนอิ๋งก็พยักหน้าเช่นกัน

 

เฉียวเฉียงไม่สนใจที่จะฟัง เธอปัดความรับผิดชอบโดยสิ้นเชิง? สองคนนี้ไม่รู้สึกผิดเลยแม้แต่น้อยจนถึงตอนนี้ พวกเขาคิดหรือไม่ว่าเพียงแค่มอบเงินและบ้านให้เฉียวซวง พวกเขาสามารถทิ้งเฉียวเหม่ยให้อยู่กับความเคว้งคว้างได้?

 

ตลกสิ้นดี!

 

“ฉันไม่ต้องการพูดถึงอดีตกับคุณ ฉันแค่อยากถามคุณ ทำไมวันนี้คุณมาที่บ้านตระกูลเฉียว?” เฉียวเฉียงยังคงพูดด้วยท่าทางเย็นชา

 

“ถ้าวันนี้คุณมาที่นี่เพื่อดูเหม่ยเหม่ย คุณก็กลับไปได้แล้ว หมู่บ้านของคุณอยู่ห่างจากที่นี่โดยใช้เวลาเดินเพียงหนึ่งชั่วโมงครึ่ง ถ้าคุณกลับไปตอนนี้ คุณยังทานอาหารกลางวันที่บ้านได้”

 

หลังจากที่เฉียวเฉียงพูดจบ เขาก็โกรธมากขึ้น

 

ระยะทางไปกลับหนึ่งชั่วโมงครึ่ง แต่สมาชิกตระกูลหลี่ไม่เคยมาเยี่ยมเหม่ยเหม่ยเลยแม้แต่ครั้งเดียว มันมากเกินไปสำหรับพวกเขา

 

แม่เฒ่าหลี่และซุนอิ๋งไม่สามารถนั่งนิ่งได้อีกต่อไป ทั้งสองลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจพูด

 

“มันเป็นแบบนี้ เราได้ยินมาว่าหมู่บ้านนี้ทำธุรกิจถั่วงอก? รายได้มากกว่า 10 หยวนต่อวัน นั่นถูกต้องใช่ไหม?"

 

ดวงตาของซุนอิ๋งเป็นประกายขณะที่เธอมองไปที่เฉียวเฉียงและพูดออกมา

 

มันทำกำไรได้มากที่สามารถสร้างรายได้มากกว่า 10 หยวนต่อวัน ท้ายที่สุด พวกเขาแทบไม่สามารถมีรายได้ 40 ถึง 50 หยวนต่อปีในฐานะชาวบ้านธรรมดาทั่วไป ยิ่งกว่านั้น แม้จะทำเงินได้เพียงเล็กน้อย พวกเขาก็ต้องทำงานที่แสนเหน็ดเหนื่อยทุกวัน

 

......

 

ในหมู่บ้าน ไม่ว่าจะทำงานหรือไม่ พวกเขาต้องใช้แต้มงานของหมู่บ้านหมดไปเพราะต้องซื้ออาหารประทังชีวิต

 

คะแนนการทำงานเป็นคะแนนที่หมู่บ้านมอบให้กับบุคคลตามจำนวนแรงงานและเวลาที่ใช้ ด้วยคะแนนเหล่านี้ บุคคลจะได้รับเงินเดือนเมื่อสิ้นปี

 

อย่างไรก็ตาม ขึ้นอยู่กับวิธีการกระจายคะแนนงาน มันเฉลี่ยสำหรับทุกคนได้รับน้อยมาก

 

เมื่อครอบครัวหลี่ได้ยินว่ามีการตั้งโรงงานในหมู่บ้านต้าเถียน และเกือบทุกครอบครัวที่ผลิตถั่วงอกสามารถมีรายได้มากกว่า 10 หยวน พวกเขาก็ตื่นเต้นมาก

 

เฉียวเฉียงไม่พูดเมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้

 

จากนั้น ซุนอิ๋งก็มองไปที่ป้าตง

 

ป้าตงเพียงแค่หันหน้าหนีไปมองทางอื่น เธอไม่ตอบรับแต่เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธเช่นกัน

 

ข้อเท็จจริงเรื่องการตั้งโรงงานถั่วงอกในหมู่บ้านนั้นควรเป็นความลับ อย่างไรก็ตาม มันเป็นเรื่องยากที่จะควบคุมคนปากเปราะในหมู่บ้าน นอกจากนี้ ลูกสะใภ้ของชาวบ้านหลายคนมาจากหมู่บ้านอื่น และพวกเขาอาจทำหลุดปากเรื่องถั่วงอกเมื่อพวกเขาไปเยี่ยมบ้านพ่อแม่ของพวกเขาที่หมู่บ้านอื่น

 

มันเป็นไปไม่ได้ที่จะปกปิดข่าว

 

ขณะที่ชาวบ้านกำลังรู้สึกกังวล สิ่งแปลกประหลาดก็เกิดขึ้น ไม่ว่าลูกสะใภ้จากหมู่บ้านอื่นจะสอนครอบครัวของพวกเขาอย่างไรให้ใช้วิธีเดียวกันในการเพาะถั่วงอก ถั่วงอกที่พวกเขาผลิตก็ไม่เคยดีเท่ากับที่ผลิตในหมู่บ้านต้าเถียน

 

ถั่วงอกที่ผลิตในหมู่บ้านอื่นไม่มีรสขมก็ฝาด ดูไม่ดีด้วย โดยธรรมชาติแล้วสหกรณ์ด้านการจัดหาและการตลาดไม่ต้องการซื้อสิ่งเหล่านี้

 

ข่าวชิ้นนี้ทำให้ทุกคนประหลาดใจ

 

อย่างไรก็ตาม ยังมีข่าวลือว่าถั่วงอกที่ปลูกในหมู่บ้านต้าเถียนนั้นสดมาก เพราะคุณภาพน้ำในหมู่บ้านนั้นดี

 

พฤติกรรมของป้าตงดูเหมือนจะยืนยันเรื่องนี้

 

ในที่สุดแม่เฒ่าหลี่ก็นั่งนิ่งไม่ได้ เธอเดินไปหาเฉียวเฉียงและขอร้องว่า “ปู่ของลูก วันนี้ฉันจะขอความช่วยเหลือจากคุณอย่างไร้ยางอาย โปรดคุยกับเจ้าหน้าที่หมู่บ้าน จ้าวเหลียงและแจ้งให้เขาทราบว่าครอบครัวหลี่ของเราต้องการย้ายมาอยู่ที่หมู่บ้านต้าเถียนแห่งนี้”

 

“คุณภาพน้ำในหมู่บ้านนี้ดี ถั่วงอกที่ปลูกที่นี่ก็มีคุณภาพดีเช่นกัน ถ้าเราย้ายมาที่หมู่บ้านต้าเถียน เราสามารถช่วยเฉียวเหม่ยได้ด้วย ถูกไหม? ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับผู้หญิงท้องที่จะทำอะไรคนเดียว”

 

เฉียวเฉียงไม่แม้แต่จะมองมาที่หล่อน เขาหยิบชาบนโต๊ะขึ้นมาดื่มพร้อมกับพูดว่า “อย่าแม้แต่จะคิดเรื่องนี้”

 

มันเป็นคำพูดที่ไร้หัวใจมาก

 

เขาปฏิเสธคำขอออกมาตรงๆและทื่อๆ