หัวใจของเฉียวเฉียงเจ็บปวดทุกครั้งที่นึกถึงเฉียวเหม่ยในวัยเจ็ดขวบ

หลังจากสวมบทน่าสงสารแล้ว  เฉียวเหม่ยพูดต่อ “ปู่ค่ะ เมื่อปู่มีเวลา ให้เอามันเทศและฟักทองของเราไปแลกกับถั่วเขียวมาซักสองสามชั่ง หนูจะปลูกถั่วงอกแล้วเราจะไปแลกเป็นเงินในเมือง”

“ตกลง ตกลง ปู่จะไปเดี๋ยวนี้เลย” เฉียวเฉียงไม่ได้พูดอะไรอีก แต่ยืนขึ้นและเดินออกไป

มันไม่สำคัญว่าจะได้กำไรหรือไม่ มันดีพอแล้วที่หลานสาวของเขาคิดทำ เหม่ยเหม่ยมีความคิดได้แบบนี้ เขาจะปล่อยให้เธอทำทุกอย่างที่เธอต้องการ

เฉียวเหม่ยไม่ปล่อยให้เขาไปคนเดียว ด้วยไม้หาบบนบ่าของเธอ เธอหยิบมันเทศครึ่งตะกร้ากับฟักทองลูกใหญ่สองลูก แล้วตามหลังปู่ไปที่หมู่บ้านเพื่อแลกกับถั่วเขียว

การปลูกถั่วเขียวเป็นถั่วงอกเป็นสิ่งที่เธอถนัด

เธอจะไม่รู้วิธีการทำสิ่งที่สนุกได้อย่างไร?

ในอีกชีวิตหนึ่งของเธอ เมื่อเหน็ดเหนื่อยจากากรทำงาน วิธีพักผ่อนที่เธอชอบคือทำงานหัตถกรรมและทำอาหาร

ทั้งสองคนเดินไปทั่วทั้งหมู่บ้าน จากบ้านหนึ่งไปอีกบ้านหนึ่ง ยกเว้นบ้านของเฉียวซวง และแลกถั่วเขียวได้ 50 ชั่ง

มันหวานและฟักทองตะกร้าใหญ่ไม่พอแลกถั่ว ในท้ายที่สุด เฉียวเฉียงสัญญาว่าเขาจะจ่ายค่าถั่วด้วยเงินเดือนของเขา และทุกคนก็รู้สึกมั่นใจพอที่จะมอบถั่วให้เฉียวเหม่ย

หลังจากทั้งสองออกไป ทุกครอบครัวคุยกันเรื่องการรวบรวมถั่วเขียว

ไม่มีใครเชื่อว่าเฉียวเหม่ยรู้วิธีเพาะถั่วงอก

การปลูกถั่วงอกต้องใช้ทักษะ อุณหภูมิและความชื้นต้องแม่นยำ ไม่มีใครในหมู่บ้านรู้วิธีปลูกถั่วงอกนี้ และไม่มีใครยอมทิ้งเมล็ดถั่วไปกับการทดลอง

“ฉันเดาว่าเฉียวเฉียงต้องอาหารหมดบ้านและหาข้ออ้างเพื่อแลกกับถั่ว เพราะเขาอายเกินกว่าจะบอกเรา” หญิงชราคนหนึ่งกล่าว

“เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ ครอบครัวไหนที่อาหารหมด? ถ้าพวกเขากินถั่วเขียวทุกวันจะไม่ท้องเสียตายเหรอ?” ชายชราข้างๆเธอพูดด้วยรอยยิ้มขณะสูบยาเส้น

“ฮ่าฮ่าฮ่า” ทุกคนรอบข้างหัวเราะ

“อย่างไรก็ตาม ฉันค้นพบบางสิ่งที่แปลกประหลาด เฉียวเหม่ยนั้นดูจะไม่น่ารำคาญอย่างที่ข่าวลือพูด” หญิงชราอีกคนกล่าว “เธอยิ้มอย่างอ่อนโยนเมื่อมองผู้คน ดวงตาของเธอก็ดูเหมือนจะยิ้มด้วย…”

พวกเขาแทบจะจำวิญญาณหมีดำก่อนหน้านี้ไม่ได้เลย

"ใช่ใช่ใช่! เมื่อกี้ฉันก็สงสัย เฉียวเหม่ยจอมขี้เกียจและตะกละนั่นหายไปไหน?”

“ฉันเดาว่าปู่ของเธอกำลังจะตาย เธอต้องการแสดงตัวตนและได้รับความชื่นชอบจากทุกคน”

“เฮ้อ เด็กคนนี้น่าสงสารจริงๆ เธอไม่มีพ่อแม่และปู่คนเดียวของเธอก็กำลังจะจากไป”

“ช่างน่าสงสาร” ผู้คนรอบตัวเธอต่างก็เห็นด้วย และหัวข้อก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วที่แม่ของเฉียวเหม่ยที่แต่งงานใหม่

ไม่ว่าอารมณ์ของเฉียวเหม่ยจะเลวร้ายแค่ไหนในอดีต เธอไม่ได้ยั่วใคร

ตอนนี้บุคลิกของเธอเปลี่ยนไปแล้ว เธอได้รับความเห็นอกเห็นใจมากมายแทน

เฉียวเหม่ยไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ เมื่อเธอกลับถึงบ้าน เธอยุ่งอย่างเร็วและแช่ถั่วในน้ำอุ่น

หลังจากแช่สองวันสองคืนแล้วถั่วเริ่มงอก ถั่วจะถูกย้ายลงในตะกร้าแห้งและต้นถั่วงอกจะพร้อมหลังจากหนึ่งสัปดาห์

แน่นอนว่ายังมีอีกหลายเรื่องที่ต้องระวัง ตัวอย่างเช่น จะเป็นการดีที่สุดที่จะคลุมก้นตะกร้าด้วยผ้าโปร่งอีกชั้นหนึ่ง และด้านบนของตะกร้าให้คลุมด้วยผ้าฝ้ายอีกชั้นหนึ่งเพื่อกันแสง

ไม่อย่างนั้น ถั่วงอกจะออกขมฝาดและดูไม่ดี

ถั่วงอกหนึ่งกระบุงต้องใช้ถั่ว 6 ชั่ง ดังนั้นเมื่อถั่วงอก พวกเขาสามารถเก็บเกี่ยวถั่วงอกได้มากกว่าแปดสิบชั่ง

เฉียวเหม่ยเชื่อว่าด้วยทักษะของเธอ เธอสามารถทำถั่วงอกที่ขาวและอวบได้อย่างแน่นอน

“ปู่ค่ะ หนูไม่รู้ว่าบ้านเรามีตะกร้าพอไหม ถ้าปู่มีเวลา ทำอีกสักสองสามอันนะคะ” เฉียวเหม่ยกล่าว

ถั่วเขียวมากกว่า 50 ชั่ง สามารถให้ถั่วงอกได้อย่างน้อยเจ็ดถึงแปดตะกร้า เธอวางแผนที่จะแบ่งเมล็ดถั่วเขียวเหล่านี้และทำให้งอกหนึ่งตะกร้าต่อวัน และจะได้ขายถั่วงอกที่เธอทำได้ตะกร้าละวัน

เมื่อยอดขายคงที่ เธอจะผลิดได้ประมาณ 10 ตะกร้าต่อวัน

ตอนที่ 24: ความสามารถพิเศษ

ยังไงก็ตาม เธอต้องการขายถั่วงอกเพื่อหารายได้มากขึ้นเพื่อที่จะได้ไม่ขายหน้าในฐานะคนกลับมาเกิดใหม่

“ได้สิ”

เฉียวเฉียงตกลงอย่างง่ายดาย

คนในหมู่บ้านส่วนใหญ่รู้จักสานตะกร้า ตะกร้าที่พวกเขาสานนั้นทำได้ไม่ยากและล้วนมีรูปแบบเดียวกัน

และทั้งใช้งานได้จริงและทนทาน

นอกจากนี้ เฉียวเฉียงยังเป็นผู้เชี่ยวชาญในการสานตะกร้า เมื่อก่อนเขามีสุขภาพแข็งแรง คนในหมู่บ้านจะมาหาเขาเพื่อให้สอนทำตะกร้า จึงยังมีวัสดุสานตะกร้าอยู่ในห้องเก็บของที่บ้านอยู่ แม้ว่าเขาจะทำอีกโหลหรือยี่สิบตะกร้าก็ตาม มันจะไม่เป็นปัญหา

วันรุ่งขึ้น พวกเขาตื่นแต่เช้าตรู่ หลังอาหารเช้า เฉียวเหม่ยพูดอย่างตื่นเต้นว่า “หนูอยากเรียนสานตะกร้าจากปู่ค่ะ”

“ได้แน่นอน” เฉียวเฉียงมีความสุขมากที่ตอนนี้เหม่ยเหม่ยต้องการเรียนรู้ทักษะจากเขา

ยิ่งกว่านั้น มันเป็นเวลาสามวันแล้วที่เหม่ยเหม่ยไม่ได้เปลี่ยนกลับไปเป็นคนเดิม ดูเหมือนเธอจะเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ เฉียวเฉียงแอบเช็ดน้ำตาจากหางตา “การสานตะกร้าเป็นเรื่องของเทคนิค สิ่งแรกคือการเลือกวัสดุที่เหมาะสม ต้นหลิวใช้สานต้องนุ่ม…”

เฉียวเฉียงเริ่มสอนและเขาถักทอขณะที่พูด ตะกร้าก็พร้อมอย่างรวดเร็ว

เมื่อเฉียวเฉียงหันกลับมาและเห็นตะกร้าในมือของเฉียวเหม่ย เขาตัวแข็งทันที ไม่ว่าเขาจะมองอย่างไร ตะกร้าในมือของเฉียวเหม่ยดูดีกว่าที่เขาทำ

กิ่งต้นหลิวถูกสานเข้าด้วยกันอย่างเรียบร้อย ตะกร้าสานดูเหมือนงานศิลปะที่สบายตา

เฉียวเหม่ยมองดูตะกร้าในมือของเธอแต่ก็ยังไม่พอใจ มันยังไม่ประณีตพอ

สำหรับงานฝีมือแสนสนุกอย่างการสานตะกร้า เป็นคนรักงานหัตถกรรมสุด ๆ เธอจะไม่รู้จักทักษะนี้ได้อย่างไร?

เธอไม่เพียงรู้วิธีสานตะกร้าเท่านั้น เธอยังรู้วิธีการทำภาชนะ สัตว์เล็ก ๆ น้อย ๆ แม้แต่แมลงปอไม้ไผ่และเฟอร์นิเจอร์ทุกชนิด

นอกจากนั้นเธอยังรู้วิธีถักเสื้อผ้า ผ้าพันคอ และรองเท้าอีกด้วย

ในอีกชีวิตหนึ่งของเธอ เมื่อเธอไม่ยุ่งกับงาน เธอชอบทำงานหัตถกรรมประเภทนี้ที่ไม่ต้องใช้ความคิด

เมื่อเธอทำงานหัตถกรรมทุกวัน เธอจะมีความสุขเป็นพิเศษ

ตอนนี้เธอมีความสุขมากจนลืมที่จะควบคุมตัวเองและได้สานตะกร้าที่สวยงามเป็นพิเศษซึ่งไม่มีใครเชื่อว่าเป็นฝีมือของคนเพิ่งหัดทำ

โชคดีที่เฉียวเฉียงไม่คิดมากเกินไปเกี่ยวกับเรื่องนี้ ในสายตาของเขา เฉียวเหม่ย หลานสาวของเขาเป็นคนที่ฉลาดที่สุด และไม่ว่าเธอจะทำสิ่งที่น่าทึ่งอะไร เขาจะรู้สึกมีความสุขมากขึ้นเท่านั้น

“ดูสิ! เหม่ยเหม่ยของเราฉลาดมาก ตะกร้าใบแรกของเธอดีกว่าของปู่ด้วยซ้ำ” เฉียวเฉียงมองไปที่ตะกร้าใบเล็กและหัวเราะอย่างมีความสุข เขาไม่ได้รู้สึกมีความสุขมากในช่วงหลายปีที่ผ่านมา

มันดูเหมือนว่าเขาไม่เคยหัวเราะอย่างเต็มที่เลยตั้งแต่มาถึงหมู่บ้านแห่งนี้..…

ทั้งสองยังคงสานตะกร้าอยู่พักหนึ่ง เมื่อพวกเขาเห็นดวงอาทิตย์ค่อยๆขึ้น พวกเขาไปที่บ้านของหวังอู่และนำลูกหมูสี่ตัวกลับมา

ตอนแรก เฉียวเหม่ยวางแผนที่จะซื้อหนึ่งตัว แต่เฉียวเฉียงบอกว่าเธอต้องซื้ออย่างน้อยสองตัว หนึ่งตัวจำเป็นต้องส่งมอบให้กับหมู่บ้านและพวกเขาจะได้รับอนุญาตให้เก็บอีกตัวไว้บริโภคเอง

ถ้าพวกเขาเลี้ยงแค่ตัวเดียว พวกเขาจะต้องส่งมอบมันและจะไม่เหลือให้ตัวเองได้กิน

ปู่ยังบอกเธอด้วยว่าหมูชนิดนี้สามารถเติบโตได้สูงสุดประมาณ 100 ปอนด์เท่านั้น มันจะไม่อ้วนพอที่จะเลี้ยงครอบครัวได้

แม้ว่าเธอยังต้องลดน้ำหนักด้วยจี้หยก มันจะไม่ส่งผลกระทบต่อเธอที่จะกินเนื้อสัตว์

งั้น ในความคิดที่สอง เธอซื้อลูกหมูที่เหลือ แม้ว่าเธอจะไม่กินมัน เธอยังขายพวกมันได้ ถูกไหม?

ระหว่างทางกลับบ้าน พวกเขาผ่านบ้านของเพื่อนบ้านที่หัวมุม เฉียวเฉียงเข้าไปซื้อลูกไก่ ฝูงลูกเป็ดเหลืองและลูกห่าน

ขณะที่ทั้งสองกลับถึงบ้าน มีการพูดคุยถกเถียงกันทุกประเภทในหมู่บ้านอีกครั้ง

“สองคนนี้เลี้ยงหมูสี่ตัวพร้อมกัน พวกเขาจะเลี้ยงพวกมันด้วยอะไร? พวกเขากำลังบ้าเพราะอยากกินเนื้อหรือไม่? เฉียวเหม่ยไม่รู้เรื่องอะไร และเฉียวเฉียงคนนี้ก็ไม่หยุดเธอด้วยซ้ำ”

“ส่วนไก่ เป็ด ห่าน พวกเขากำลังเลี้ยง 30 ตัวในคราวเดียว แม้แต่ครอบครัวใหญ่ก็ไม่สามารถรับมือกับสัตว์เลี้ยงจำนวนมากขนาดนี้ได้