เมื่อรวมปัจจัยเหล่านี้เข้าด้วยกัน เธอกับเขาก็กลายเป็นแฟนกันไปโดยปริยาย หลังจากเป็นแฟนกันอย่างเป็นทางการ เขาดูแลเธอทุกอย่าง ทำให้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลก หลังจากคบหาดูใจกันไปได้ไม่กี่เดือน เธอก็มอบคืนแรกให้เขา

ตามตรรกะปกติแล้ว เขาควรจะเป็นเหมือนสมบัติล้ำค่า ข้อบกพร่องต่างๆ ของเขาถูกมองข้ามไปอย่างสิ้นเชิง เธอถึงกับคิดวางแผนจะแต่งงานกับเขาในอนาคตเหมือนคนไม่ประสีประสา

ทว่าต่อมาเขาก็เปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ เวลาไม่เห็นด้วย เขาก็ชอบตะคอกใส่ ยกเว้นตอนที่เขาขอให้เปิดห้องเพื่อที่จะได้นอนกับเธอ เขาถึงพูดดีด้วย

ต่อมาเธอก็ได้รับรู้เรื่องหนึ่งจากคนอื่นโดยบังเอิญว่าเขาคิดจะให้เธอมีเซ็กส์หมู่กับเพื่อนของเขาเหมือนในหนังโป๊พวกนั้น เอาจริงดิ...ความรู้สึกของเธอตอนนั้นไม่เชิงว่าเจ็บ แต่ขยะแขยงมากกว่าเหมือนกินขี้เข้าไป ในเวลานั้นเธออยากรีบวิ่งแจ้นไปที่ห้องวิทยุกระจายเสียงของมหาวิทยาลัย หยิบไมโครโฟนขึ้นมาแล้วเปิดเผยความลับของไอ้ผู้ชายทุเรศๆ คนนั้นให้คนทั้งมหาวิทยาลัยรับรู้ แต่หลังจากคิดทบทวนไปมา ถ้าเราโดนหมากัด เราจำเป็นต้องกัดมันตอบไหม?

โชคดีที่ตอนนั้นเธอกำลังจะเรียนจบแล้วและได้เซ็นสัญญางานที่เมืองอื่น ดังนั้นเธอจึงตัดการติดต่อกับไอ้ผู้ชายเฮงซวยคนนั้นทุกช่องทาง หลังจากเหตุการณ์ในครั้งนั้นเธอจึงไม่เคยคบหาใครอย่างเป็นทางการอีกเลย และก็ไม่เชื่อในคำพูดหวานๆ ของผู้ชายอีกด้วย

“พี่สาว” ไป๋ซวนมองมาด้วยความเป็นห่วง “พี่โอเคไหม คิดอะไรอยู่”

ความทรงจำในอดีตถูกเสียงของไป๋ซวนทำลาย ไป๋เซินเซินส่ายหน้า ตอบไปว่า “รีบกินเถอะ เดี๋ยวเย็นหมด”

หลังจากนิ่งเงียบไปได้ครู่หนึ่ง บรรยากาศก็เริ่มอึดอัดขึ้นมาเล็กน้อย ไป๋เซินเซินจึงเอ่ยปากถามไป๋ซวนว่า “แล้วนักบินที่เธอชอบล่ะ ตอนนี้เป็นไงบ้าง”

“เฮ้อ” ไป๋ซวนถอนหายใจ “ฉันกำลังจะเล่าให้พี่ฟังพอดี แต่พี่อย่าหัวเราะเยาะฉันนะ”

“อะไร?”

“ฉันกับเขาอยู่ด้วยกันแล้ว แต่ว่า...”

“หืม ทำไมมันเร็วแบบนี้ล่ะ”

ไป๋เซินเซินเริ่มสนใจและพูดติดตลกว่า "ไม่เลว ซวนซวนของเรามีแฟนเป็นนักบิน น่าทึ่งจริงๆ”  

“แฟนอะไรกัน” ไป๋ซวนทำหน้าเศร้า “ฉันไม่รู้จะบอกพี่ยังไง แต่เขากับฉันยัง...ไม่ได้คบกันหรอก”

“...”

อย่าบอกนะว่าเป็นแค่คู่นอนกันเฉยๆ ?

“ไม่ได้เป็นแฟนกันแต่ก็มีอะไรกันแล้ว?”

"อื้ม"

ไป๋เซินเซินโกรธมากจนวางมีดกับส้อมลง “ซวนซวน สมองของเธอติดอยู่ที่ประตูเหรอ ทำไมถึงไม่เรียนรู้อะไรจากพี่เลย อายุแค่ยี่สิบสี่ทำไมหลงตัวเองขนาดนี้”

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ” ไป๋ซวนพูดด้วยสีหน้าเป็นทุกข์ “ฉันรักเขา รักตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นหน้า เขาเป็นถึงกัปตัน ฉันจึงต้องใช้ความพยายามอย่างหนักกว่าจะได้เบอร์เขามาและในที่สุดฉันก็สารภาพรักกับเขา แต่ว่าท่าทางของเขาที่มีต่อฉันมันทำให้ฉันสับสน”

ไป๋เซินเซินนิ่งเงียบและฟังไป๋ซวนพูดต่อไป

“ต่อมาฉันตัดสินใจไล่ตามเขา แต่เขามักจะหาข้ออ้างว่ายุ่งตลอด ฉันพยายามเปลี่ยนกะเพื่อให้ตรงกับไฟล์ทที่เขาบิน เดือนที่แล้วเราบินไปปักกิ่ง หลังจากที่ลงจากเครื่อง เราสองคนก็ได้กินข้าวเย็นด้วยกัน ต่อมาเราก็...”

ไป๋เซินเซินจ้องหน้าไป๋ซวนนิ่งๆ แล้วพูดว่า “วันไนท์สแตนด์”

ไป๋ซวนถอนหายใจ “พี่พูดแบบนั้นไม่ได้ ฉันว่าเขาก็น่าจะรู้สึกอะไรกับฉันอยู่บ้างแหละ ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่...”

“ไม่นอนกับเธอน่ะเหรอ” ไป๋เซินเซินพูดแทรก “อย่าไร้เดียงสาไปหน่อยเลย กินข้าวด้วยกันเสร็จ บรรยากาศพาไปก็เลยไปเปิดห้องนอนมีอะไรกัน” 

“แต่ฉันไม่คิดว่าเขาเป็นคนแบบนั้นนะ คืนนั้นเราทั้งคู่ดื่มเยอะไปหน่อย ก็เลยปล่อยเลยตามเลย...”

“ซวนซวน เธอต้องรู้ว่าแม้ผู้ชายจะมีความรู้สึกต่อเธอบ้างนิดหน่อย เขาจะไม่นอนกับเธอในเดทแรกหรอกนะ ยกเว้นเขาอยากนอนกับเธอ แล้วเธอก็ยินยอมพร้อมใจ ถ้าอยากเป็นแฟนกับเขาก็หยุดทำตัวง่ายแบบนั้น ไม่งั้นได้ร้องไห้แน่” 

ไป๋ซวนดูหงุดหงิดเมื่อได้ยินเช่นนั้น หล่อนอ้าปากอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ตกอยู่ในความเงียบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“พี่สาว พี่ทำแบบนั้นกับผู้ชายที่ไม่ได้ชอบได้ยังไง ความรักกับเซ็กส์มันแยกออกจากกันได้จริงๆ เหรอ?”

คราวนี้เป็นตาเธอบ้างที่ชะงักกับคำถามของไป๋ซวน ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเว่ยเหลียนเหิงก็แวบเข้ามาในหัว

“ซวนซวน พี่ว่าเธอยังไม่พร้อมที่จะฟังคำตอบของคำถามนี้หรอกนะ พี่ไม่อยากให้เธอเข้าใจผิดโดยการพูดเรื่องไร้สาระต่อหน้าเธอ ยังไงซะเธอก็ยังเด็กอยู่และยังไร้เดียงสา เอาเป็นว่าจากนี้ไปทำตัวเป็นเด็กดีว่าง่ายนะ แล้วเธอจะมีความสุข”

“ทำไมพี่พูดจาลึกซึ้งจัง” ไป๋ซวนมองญาติผู้พี่ด้วยใบหน้าขาวใส แล้วดื่มน้ำอึกใหญ่