คืนวันเสาร์ หนึ่งทุ่ม

ไป๋เซินเซินขับรถ Buick Regal อย่างไม่รีบร้อนเข้าไปในย่านที่อยู่อาศัยสุดหรูที่เว่ยเหลียนเหิงอาศัยอยู่ ด้วยบัตรเข้าออกในมือ เธอจึงขับรถเข้าไปในโรงจอดรถใต้ดินอย่างง่ายดาย จอดรถ ก้าวเข้าไปในลิฟต์ และกดไปที่ชั้นยี่สิบหก

ที่นี่เป็นเพียงหนึ่งในทรัพย์สินมากมายของเขาและยังเป็นที่อยู่อาศัยที่ค่อนข้างแน่นอนของเขาอีกด้วย

เมื่อมาถึงประตูห้องชุดของเขา เธอยกมือเคาะประตูสองสามครั้งอย่างใจเย็น แต่ไม่มีใครตอบรับ ดังนั้นจึงแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ข้างใน เธอหยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋าแล้วเสียบเข้าไป อย่างที่คาดเอาไว้ เธอเปิดประตูเข้าไปได้อย่างราบรื่น

ใช่แล้ว เขามอบกุญแจห้องให้เธอเพื่อความสะดวกสบายเพื่อที่เธอจะสามารถแวะมาหาเขาได้ตลอดเวลา เหมือนอย่างที่เธอมอบกุญแจห้องของเธอให้เขา เขาถึงสามารถเข้าออกบ้านเธอได้อย่างสะดวก

ไป๋เซินเซินเปิดไฟ เปลี่ยนมาสวมรองเท้าแตะ เดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นราวกับเป็นบ้านของตัวเอง เปิดตู้เย็นออกดู หยิบเอาของว่างและเครื่องดื่มออกมาแล้วหย่อนก้นนั่งบนโซฟา เปิดทีวีดูอย่างสบายใจ หลังจากกินและดื่มจนอิ่ม ก็เดินเข้าไปในห้องนอนเพื่ออาบน้ำ

สิบนาทีผ่านไป ไป๋เซินเซินเดินออกมาจากห้องน้ำโดยมีผ้าเช็ดตัวเพียงผืนเดียวห่อกาย เขายังไม่กลับมา เธอจึงเดินไปปิดไฟในห้องนั่งเล่นก่อนจะกลับเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง

ไป๋เซินเซินนอนเล่นโทรศัพท์บนเตียงหลังใหญ่ ในใจก็กำลังวางแผนขั้นตอนต่อไป ความรู้สึกของเธอตอนนี้ไม่มีความหวั่นวิตก ราวกับรู้ทุกอย่างว่าจะเกิดอะไรขึ้น ลูกธนูเมื่อยิงออกไปแล้วย่อมไม่มีวันหวนคืนกลับ

สามทุ่ม ในที่สุดก็มีเสียงเคลื่อนไหวจากภายนอกและมีเสียงคนพูดคุยกัน อย่างที่คาดเอาไว้ เว่ยเหลียนเหิงกลับมาพร้อมกับตู้หนานซี ไป๋เซินเซินหัวเราะเยาะในใจ ยังไม่ทันได้แต่งงานก็รอไม่ไหวที่จะได้ใช้ชีวิตด้วยกันแล้วเหรอ

“เฮ้อ เหนื่อยจังเลย ฉันขอไปอาบน้ำก่อนนะคะ เหลียนเหิง รบกวนขอน้ำอุ่นแก้วหนึ่งนะคะ อาบน้ำเสร็จแล้วเดี๋ยวฉันออกมาดื่ม” เสียงของตู้หนานซีดังลอดเข้ามาในห้องนอน

ต่อมาไป๋เซินเซินก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมาทางห้องนอน ใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ...เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ขณะที่กำลังจะลุกจากเตียง ประตูห้องนอนก็ถูกเว่ยเหลียนเหิงเปิดออก เขาเงยหน้าขึ้นสบตากับเธอ ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นตกตะลึงและเผลอถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว

“คุณ...” เขามองมาที่เธอ สีหน้าเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา “ไป๋เซินเซิน คุณมาทำอะไรที่ห้องของผม”

“ก็เรียนรู้จากคุณไง เป็นไง เซอร์ไพรส์ดีไหม” ไป๋เซินเซินยิ้มหวาน เดินช้าๆ ไปหาเขาอย่างจงใจ เมื่อมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา เธอก็ใช้สองมือโอบรอบคอเขาและจูบเขาอย่างอุกอาจ

"..."

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน เว่ยเหลียงเหิงไม่รู้ตัวเลยสักนิด เขาลืมตัวผลักเธอออกไป

“บ้าไปแล้ว คุณหลงทางรึไง” เขาพูดเสียงลอดไรฟัน ดูเหมือนกำลังข่มอารมณ์เต็มที่ ตอนนี้เธอคงไม่ต่างจากคนบ้าในสายตาของเขา

ไป๋เซินเซินดึงเขาเข้ามาในห้องนอนแล้วปิดประตูทันที โน้มคอเขาลงมาอีกครั้ง ประทับริมฝีปากลงไป ใช้ลิ้นเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นของเขา จากนั้นไม่นานเขาก็ไม่ได้ขัดขืนอีก ซ้ำยังจูบกลับโดยไม่ตั้งใจอีกด้วย

แต่หลังจากจูบกันได้สองสามนาที เขาก็ผลักเธอออกอีกครั้ง ไป๋เซินเซินไม่ทันระวังจึงล้มลงไปข้างเตียง

"ไป๋เซินเซิน อย่าเล่นเกมแบบนี้กับผมจะเป็นการดีที่สุด" เขาหอบเล็กน้อย เสียงของเขาทุ้มต่ำลงเรื่อยๆ  "ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ในขณะที่หนานซียังอาบน้ำอยู่"

“ทำไม? กลัวถูกเห็นเหรอ?” ไป๋เซินเซินยิ้มเหมือนคนไร้ยางอาย พยุงตัวเองลุกขึ้นยืนและยื่นหน้าเข้าไปใกล้เขา “คุณเว่ย บอกฉันสิว่าคุณรักเธอจริงๆ”

“อย่ามาพูดไร้สาระ ออกไปได้แล้ว” เขาจ้องเธอด้วยดวงตาคมปลาบ

เห็นได้ชัดว่าวิธีการยอดเยี่ยมที่ ‘ไม่เหมือนใคร’ ในค่ำคืนนี้ของเธอทำให้เขาหัวเสียได้จริงๆ แต่เธอไม่เชื่อหรอกว่าเขาโกรธจริงๆ

เธอสบตาเขาและพูดอย่างยั่วยุว่า “ถ้าฉันไม่กลับแล้วจะเกิดอะไรขึ้น?”