ไป๋เซินเซินขับรถอย่างไร้จุดหมาย จิตใจของเธอเหมือนน้ำผลไม้ที่ถูกปั่นจนละเอียด ตกอยู่ในสภาพสับสนมึนงง เมื่อนึกถึงฉากรักเร่าร้อนระหว่างเธอกับเขา แล้วนึกถึงความอัปยศอดสูที่เขาเพิ่งมอบให้ ก็รู้สึกทรมานด้วยความเจ็บใจจนแทบหายใจไม่ออก

ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงต้องรู้สึกทรมานใจแบบนี้ด้วย

ไม่ใช่ว่าหมดประโยชน์ต่อกันแล้ว ต่างคนต่างจากกันไปไม่ดีกว่าเหรอ?

อย่างไรก็ตาม เรื่องในคืนนี้ก็บั่นทอนกำลังใจเธอจริงๆ นั่นแหละ ใครต่อใครต่างบอกว่าเราควรพัฒนาจิตใจด้วยการกวาดขยะออกจากใจไปบ้าง เห็นได้ชัดว่าเว่ยเหลียนเหิงกลายเป็น 'ขยะ' ในชีวิตของเธอไปแล้ว จะยังมัวมาอาลัยอาวรณ์อยู่ทำไม?

เธอจึงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ค้นหาเบอร์ของเขา มองมันอยู่ครู่หนึ่ง และในที่สุดก็ลากเบอร์เขาเข้าสู่บัญชีดำ

…………….

หลังจากสงบสติอารมณ์ได้สองเดือนเต็ม เว่ยเหลียนเหิงก็ไม่ชวนเธอออกไปค้างคืนด้วยอีกเลย และเธอก็ไม่สนใจว่าเขาจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร มุ่งความสนใจไปที่โปรเจ็กต์ใหม่ในที่ทำงาน แต่ละวันก็ยุ่งจนหัวหมุนไปหมด

ในที่สุดเมื่อเป็นอิสระ ไป๋เซินเซินเงยหน้าดูปฏิทินและต้องตาโตทันที วันมะรืนเป็นวันเกิดปีที่แปดสิบของคุณย่า วันเวลาช่างผ่านไปอย่างรวดเร็วเหลือเกิน เป็นเวลากว่าสิบปีแล้วที่เธอออกจากบ้าน เธอมีญาติสนิทเพียงไม่กี่คนในชีวิต และคุณย่าก็เป็นหนึ่งในนั้น ท่านรักเธอมาก หลายปีมานี้เธอไม่ได้อยู่กับท่าน แต่ได้มีการติดต่อกันอยู่บ่อยๆ

ดังนั้นไม่ว่าเธอจะไม่อยากเข้าไปในบ้านหลังนั้นมากแค่ไหน เกลียดคนพวกนั้นมากเพียงใด ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ไปงานวันเกิดครบรอบแปดสิบปีของคุณย่า

เวลากระชั้นชิดเกินไปและเธอไม่มีเวลาเลือกของขวัญแล้ว ดังนั้นจึงไปร้านขายเครื่องประดับ เลือกสร้อยข้อมือหยกมูลค่าหลายหมื่นหยวนและเตรียมซองแดงเป็นเงินอีกสองหมื่นหยวน

เนื่องจากเธออยากอยู่กับคุณย่าตามลำพังและอยากมีเวลาได้พูดคุยกับท่านให้หายคิดถึง จึงตัดสินใจขับรถไปที่บ้านตระกูลตู้ล่วงหน้าหนึ่งวัน

รถแล่นมาจนถึงบริเวณบ้าน  ยิ่งใกล้ถึงที่หมาย ไป๋เซินเซินก็ยิ่งอยากถอยหนี หากไม่ใช่เพราะคุณย่าอยู่ที่นี่ ให้ตายเธอก็ไม่มีวันกลับมาเหยียบบ้านหลังนี้อีกเด็ดขาด เธอไม่ต้องการมีปฏิสัมพันธ์ใดๆ กับคนตระกูลตู้แม้แต่คนเดียว

ไป๋เซินเซินจอดรถห่างจากบ้านตระกูลตู้ห้าร้อยเมตร ก่อนจะเดินไปกดวิดีโอโฟนที่ประตูเหล็กบานใหญ่ ป้าหลี่ผู้เป็นแม่บ้านเป็นคนเปิดประตูให้และพาเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น ไป๋เซินเซินมองไปรอบๆ ดูเหมือนว่าไม่มีใครอยู่เลย

"คุณไป๋คะ วันนี้คุณย่าของคุณไปบ้านเพื่อน อีกไม่เกินหนึ่งชั่วโมงท่านน่าจะกลับมาแล้ว นั่งรออยู่ตรงนี้ก่อนนะคะ” ป้าหลี่ชงชาให้เธอ

"ขอบคุณค่ะ"

ในห้องนั่งเล่นที่งดงามและหรูหรา ไป๋เซินเซินหย่อนก้นนั่งบนโซฟาที่คล้ายดั่งเข็มทิ่มอยู่ประมาณยี่สิบนาที มีเสียงแตรรถดังที่ด้านนอก มีคนกลับมาแล้ว คุณย่าหรือเปล่า? ไป๋เซินเซินขยับบั้นท้ายลุกขึ้นจากโซฟาและมองออกไปอย่างมีความหวัง

แต่เมื่อเห็นผู้หญิงที่แต่งหน้าหนาเตอะคล้องกระเป๋า Hermès เดินเข้ามา ไป๋เซินเซินถึงกับต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ในใจ ผู้หญิงคนนั้นคือหวังหง คุณผู้หญิงของบ้านซึ่งถือได้ว่าเป็นแม่เลี้ยงของเธอ

เมื่อหวังหงเห็นไป๋เซินเซิน หล่อนก็ชะงักไปชั่วครู่ จากนั้นก็ชักสีหน้าเกลียดชังออกมา

"นังสารเลว อยู่นี่เองสินะ ดีแล้ว ฉันจะไม่ต้องไปหาแกเอง” หวังหงมักจะเรียกเธอว่า ‘นังสารเลว’ ท่าทางและคำพูดของหล่อนที่มีต่อเธอนั้น มันทำให้เธอต้องกัดฟันข่มความรู้สึกเกลียดชังเอาไว้ภายใน

เมื่อสิบกว่าปีก่อนหวังหงฆ่าแม่ของเธอ และเธอก็เตะลูกในท้องของหวังหงจนตาย ทำให้หล่อนไม่สามารถมีลูกได้อีกตลอดชีวิต

ไป๋เซินเซินทำเป็นเมินเฉยไม่สนใจ ลุกขึ้นจากโซฟา เตรียมออกไปรอคุณย่าที่สนามหญ้าด้านนอก ไม่อยากทะเลาะกับหวังหง แต่ถึงเธอจะไม่ยุ่งกับหวังหง ก็ไม่ได้หมายความว่าหวังหงจะไม่ยุ่งกับเธอ หลังจากเดินไปได้สองก้าว หวังหงก็พูดด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด "หยุดนะ ฉันมีเรื่องจะถามแก!"

ไป๋เซินเซินหยุดเดิน หันหน้ากลับไป ทว่ากลับถูกตบเข้าที่หน้าอย่างแรง ความแรงนั้นทำเอาแก้มของเธอปวดแสบปวดร้อน

“หวังหง พอได้หรือยัง?” ไป๋เซินเซินจ้องหน้าหวังหงอย่างเย็นชา ระงับความโกรธที่พุ่งขึ้นมาอย่างสุดความสามารถ “พรุ่งนี้เป็นวันเกิดคุณย่า ฉันไม่อยากมีเรื่องกับคุณ ถ้าเราสองคนรักษาความสงบที่ไม่ค่อยจะมีอยู่แล้วไว้ได้ ย่อมเป็นการดีต่อทุกคน”  

“หวังหง? ชื่อฉันเป็นอะไรที่แกเรียกโต้งๆ แบบนี้ได้เหรอ นังสารเลว ไม่มีการศึกษา!” หวังหงวางมือท้าวสะเอวแล้วตะโกนอย่างดุร้าย  "บ้านที่แกซื้อในเมือง S เอาเงินมาจากย่าของแกใช่ไหม? เอาคืนมาให้ฉันเดี๋ยวนี้นะ!”