อพาร์ทเมนท์แห่งนี้หรูหรา ชั้นล่างมีห้องนั่งเล่น พื้นที่รับประทานอาหารกว้างขวาง ห้องครัวแบบแยกส่วนพร้อมห้องเตรียมอาหารแยกต่างหาก ห้องนอนใหญ่ 1 ห้อง ห้องทำงาน และห้องคนรับใช้

ห้องนั่งเล่นมีขนาดใหญ่ มีโซฟาครึ่งวงกลมขนาดใหญ่พร้อมโต๊ะกลางที่เป็นกระจกสวยงาม มีทีวีจอใหญ่อยู่ข้างหน้า ให้ความรู้สึกเหมือนโฮมเธียเตอร์ ด้านหลังโซฟาเป็นพื้นที่รับประทานอาหาร มีโต๊ะอาหารไม้ทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าสีน้ำตาลเข้ม พื้นที่รับประทานอาหารอยู่สูงขึ้นไปสองขั้นจากพื้นห้องนั่งเล่นซึ่งเป็นพื้นไม้ ในขณะที่พื้นที่รับประทานอาหารเป็นพื้นหินอ่อน ห้องนั่งเล่นมีหน้าต่างกระจกบานใหญ่ซึ่งครอบคลุมพื้นที่ตั้งแต่พื้นจรดเพดานทำให้ห้องรับแสงแดดได้อย่างทั่วถึง หน้าต่างมีผ้าม่านยาวถึงพื้น ผนังส่วนใหญ่ทาด้วยสีเบจอ่อนซึ่งเข้ากันได้ดีกับพื้นสีไม้และเฟอร์นิเจอร์ในห้อง

คนรับใช้เข้ามาในห้องนั่งเล่นจากห้องครัวและเสิร์ฟน้ำให้พี่น้องเจียง

เจียงลั่วหราน : "เที่ยวบินของคุณเป็นอย่างไรบ้าง ฉันได้ยินมาว่ามันถูกยกเลิกในนาทีสุดท้าย และคุณต้องเดินทางโดยอีกเที่ยวบินหนึ่ง"

เจียงอวี้เหยียน: "มันก็ดี ยกเว้นเรื่องนั้น....คนบ้าคนหนึ่งทำกาแฟของฉันหกและไม่แม้แต่จะขอโทษ" เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างฉุนเฉียวขณะนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและจิบน้ำ แล้วเธอก็คิด 'แต่!!..เขาหล่อจัง..ใช่..' แล้วเธอก็ยิ้ม 'เดี๋ยวก่อน!! อะไรนิ? นู๋!!.. คิดถึงเค้าทำไม? อื้อหือ!!' เธอแทบจะพ่นน้ำออกจากปาก 'ฉันต้องเสียสติไปแล้ว' จากนั้นเธอก็ส่ายหัวและกลับมาสู่ความเป็นจริง

พ่อของเธอมองเธอในสิ่งที่เธอพูดด้วยใบหน้าที่ขมวดคิ้วและถามว่า "ใครกล้าสร้างความรำคาญให้เจ้าหญิงของพ่อ?” เขาถามขณะทำหน้าสงสัยพร้อมกับยิ้ม

“ไม่มีอะไรหรอกพ่อ คุณรู้อารมณ์ของเจียงอวี้เหยียนและความรักที่เธอมีต่อกาแฟ” จากนั้นเขาก็ลูบหัวของเธอและพูดว่า "ใจเย็นแองกรี้เบิร์ด"

เจียงอวี้เหยียนรู้สึกรำคาญและพูดว่า "ฉันจะโกรธ! พี่เป็นพี่ฉันไหมนิ 'มาทิลด้า' ครูสอนการจัดการความโกรธที่สุดน่ารักของฉัน!!"

"เฮ้!!! เรียกฉันว่าชัคก็ได้ ไม่ใช่มาทิลด้า"

"จ๊ะ..จ๊ะ..!! นั่นเหมาะกับพี่แล้วเพราะปากของพี่ไม่มีหูรูด เธอหยุดแล้วพูดต่อ "ก็... บอมบ์ก็เหมาะกับพี่เหมือนกัน พี่มักจะทำให้ฉันหัวระเบิดด้วยความรำคาญ?" เธอพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดและกลอกตาใส่เขา

"โว้ววว!! ไม่ยักรู้ว่าตัวเองมีคาแร็กเตอร์หลากหลายแบบนี้ ฉันจะพยายามเพิ่มให้มากกว่านี้ แล้วเรื่องที่กวนประสาทเธอเนี่ย มันเป็นมาตั้งแต่เธอเนิดแล้ว น้องสาวตัวน้อยของฉัน" จากนั้นเขาก็ขยิบตาให้เธอด้วยรอยยิ้มซุกซน

พ่อแม่ของพวกเขาคุ้นเคยกับสงครามคำพูดระหว่างลูก ๆ  แต่พวกเขารู้ว่าสองคนนี้ห่วงใยกันมากแค่ไหน

เจียงหยาง : "แม่ครับ ผมหิวแล้ว" เขาพูดขณะที่เอามือถูท้องเป็นวงกลม

"แม่หนูด้วย" เจียงอวี้เหยียนพูดพร้อมกับยกมือขวาขึ้น

"โอ๊ะ...ใช่ เธอคงจะหิวเหมือนกัน เพราะเธอใช้พลังงานไปกับการโต้เถียงเกี่ยวกับสิ่งที่สำคัญมากเมื่อเราอยู่บนเครื่องบิน" เจียงหยางพูดด้วยน้ำเสียงอย่างมีอารมณ์ขัน

เจียงอวี้เหยียนจ้องเขาด้วยความโกรธ จากนั้นมองไปที่แม่ของเธอแล้วพูดว่า "แม่ขา หนูหิวจะตายแล้ว เร็วเข้า!!"

เธอไม่ต้องการให้พี่ชายของเธอมีโอกาสขุดศพขึ้นมาจากพื้นดิน

“อาหารเช้าพร้อมแล้วที่รัก แต่ก่อนอื่นคุณทั้งคู่ไปที่ห้องของคุณและอาบน้ำให้สดชื่นก่อน แล้วค่อยลงมาทานอาหารเช้าที่ชั้นล่าง” เธอลุกขึ้นจากโซฟาแล้วพูดว่า "ขอดูห้องของคุณหน่อยสิ" เธอเดินนำพวกเขาไปยังชุดบันไดที่อยู่อีกฟากหนึ่งของห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ที่มุ่งหน้าไปยังชั้น 1 ซึ่งอยู่ตรงข้ามกับทางเข้าอพาร์ทเมนท์พอดี

ที่ชั้นหนึ่งมีห้องสี่ห้อง สองห้องอยู่ทั้งสองด้านของบันได มีทางเดินยาวหน้าบันไดแบ่งห้องออกเป็นสองชุด สุดทางเดินมีประตูกระจกซึ่งเปิดออกไปสู่ระเบียงขนาดใหญ่ซึ่งถูกดัดแปลงเป็นสวนขนาดเล็กที่มีต้นไม้ประดับสวยงามหลายประเภทและโต๊ะกาแฟกลางสวนไม้สำหรับนั่งสี่คน

ห้องที่ 1 ทางด้านซ้ายของทางเดินเป็นของเจียงอวี่เหยียนและห้องที่ 1 ทางด้านขวาเป็นของเจียงหยาง ส่วนที่เหลืออีกสองห้องสำหรับแขก

ขณะที่พวกเขาไปถึงชั้นบนและรู้เรื่องห้องของพวกเขาแล้ว เจียงรั่วหรันก็พูดว่า "ในห้องจัดเตรียมทุกสิ่งที่ลูกต้องการไว้แล้ว ถ้าลูกต้องการอะไรก็บอกแม่" ทั้งสองพยักหน้าและไปที่ห้องของพวกเขา และเจียงรั่วหรันก็เดินกลับลงไปชั้นล่างไปที่ห้องครัว

เมื่อเจียงอวี่เหยียนเข้ามาในห้อง เธอเห็นว่าการตกแต่งภายในห้องเป็นไปตามรสนิยมของเธอ มันไม่ใช่ห้องเด็กผู้หญิงทั่วไปที่แต่งแต้มด้วยสีชมพูและมีทุกสิ่งที่เป็นสีชมพูของเด็กผู้หญิง มันตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง ห้องสว่างและมีสีสันด้วยสีสดทั้งหมดพร้อมพื้นหลังสีขาว

เธอชอบทุกอย่างที่มีสีสันและสด เธอเชื่อว่าชีวิตควรมีสีสันไม่น่าเบื่อ ผนังถูกย้อมเป็นสีขาวเป็นส่วนใหญ่โดยมีแถบสีขนาดใหญ่แบบสุ่มเพียงไม่กี่จุด เฟอร์นิเจอร์มีลามิเนทสีต่างๆ โดยมีขอบสีขาว ผ้าม่าน ผ้าปูที่นอน และหมอนเป็นสีเขียวอ่อนทำให้ห้องสีขาวนี้ดูสดชื่น ห้องของเธอดูเหมือนภาพวาดสีสันสดใสสวยงามที่มีพื้นหลังสีขาว

ตรงกลางห้องมีเตียงขนาดควีนไซส์ติดผนังด้านหลังพร้อมโต๊ะข้างเตียง 2 ลิ้นชัก ตู้เสื้อผ้าเต็มไปด้วยชุดสวย กระเป๋า เครื่องประดับ เครื่องสำอาง รองเท้า และทุกสิ่งที่เธอต้องการ แต่สิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจมากกว่าคือ ด้านหนึ่งของตู้เสื้อผ้าเต็มไปด้วยเสื้อผ้าประเภทโปรดของเธอเท่านั้น และนั่นคือกางเกงยีนส์ประเภทต่างๆ เสื้อยืดและรองเท้าผ้าใบซึ่งแม่ของเธอไม่ชอบเอามากๆ

"คนเหล่านี้พยายามอย่างมากที่จะทำให้ฉันพอใจ" เธอพึมพำ

แต่เธอไม่รู้เลยว่ากล่องแพนดอร่านั้นยังไม่ถูกเปิดออก และเธอจะต้องช็อกครั้งใหญ่ในไม่ช้า...!!