เดือนสิงหาคมรู้สึกเหมือนเป็นช่วงที่ร้อนที่สุดในเวลานี้  แสงแดดส่องกระทบพื้น ทำให้ทั้งเมืองรู้สึกเหมือนอยู่ในเรือกลไฟ  ความร้อนที่ลอยขึ้นจากพื้นทำให้ภาพดูบิดเบี้ยว

ห่างจากตีนเขาต่านซิ่วประมาณ 10 กิโลเมตร  ฉินเหวินเทาเช็ดเม็ดเหงื่อออกจากหน้าผากด้วยมือเดียวและเฝ้าดูสถานที่ก่อสร้างที่อยู่ไม่ไกลนัก ในขณะที่อยู่ไม่สุข เสียงพูดของเขาช่างไพเราะและศีรษะของเขายังคงพยักหน้าและโค้งคำนับ

 “ หัวหน้าลู่  ไม่ต้องกังวล  การก่อสร้างเป็นไปอย่างราบรื่น  ผมเองมองหาทีมงานก่อสร้างที่ดีที่สุด  รับประกันว่าไม่ถึงครึ่งเดือนถนนบนภูเขาจะเสร็จสิ้นภายในสิ้นปีนี้  มูลนิธิฯ จะพร้อมแน่นอน! "

อีกด้านหนึ่งของสายโทรศัพท์ลู่เหอเหนียนยืนอยู่หน้าหน้าต่างฝรั่งเศสบานใหญ่  จ้องมองไปยังทิศทางของภูเขาต่านซิ่ว นิ้วเรียวของเขาแตะเบา ๆ บนกระจก  สีหน้าของเขาไม่แยแสกับการฟังการประจบประแจงที่เห็นได้ชัดของฉินเหวินเทา

"โครงการจะต้องแล้วเสร็จอย่างรวดเร็ว  พยายามอย่างเต็มที่เพื่อลดความเสียหายที่เกิดขึ้นกับพืชพันธุ์บนภูเขา!" ริมฝีปากบางของเขาเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ ในช่วงกลางฤดูร้อน  เสียงของเขาทำให้ผู้คนรู้สึกเหมือนถูกแช่แข็งด้วยอากาศเย็น

“เข้าใจครับ  เข้าใจครับ  ปกป้องสิ่งแวดล้อม  ผมเข้าใจครับหัวหน้าลู่….” ฉินเหวินเทายังคงต้องการพูดอีกสองสามคำ แต่สายโทรศัพท์ส่งเสียงตุ๊ดตุ๊ดไปแล้ว การแสดงออกที่ประจบสอพลอของเขากลับสู่การแสดงออกเดิมไร้ที่ติและเนี๊ยบตามเดิม

"ยังจำเป็นที่จะปกป้องสิ่งแวดล้อม  ยังคงต้องการดำเนินการก่อสร้างอย่างรวดเร็ว  ซึ่งคุณสามารถหาสิ่งเหล่านี้ได้ภายใต้สวรรค์ อา" ฉินเหวินเทาพึมพำกับตัวเองในขณะที่เดินไปที่รถแบคโฮด้วยก้าวกระโดด มุ่งหน้าเข้าหาผู้รับผิดชอบการก่อสร้าง เฉียนต้าหมิง  เขากล่าวว่า "บ่ายสองโมงแล้ว ให้รถขุดเริ่มทำงาน  ต้นไม้ต้นนี้ขุดออกไปเสร็จในตอนค่ำเหรอ?"

"แน่นอน  เมื่อรถแบคโฮเริ่มทำงาน  การขุดก็จะเป็นเรื่องง่าย" นี่เป็นครั้งแรกที่เฉียนต้าหมิงรับโครงการใหญ่เช่นนี้  เจ้านายดูเหมือนจะฐานะดีและเขาแทบรอไม่ไหวที่จะอวด  ใครจะรู้ว่าเมื่อพวกเขามาถึงตีนเขาแห่งนี้  ผู้จัดการฉินจะไม่ปล่อยให้พวกเขาใช้เครื่องจักรหนัก แทนที่จะเรียกร้องให้เขาดำเนินการก่อสร้างโดยใช้กำลังคนเพื่อปกป้องสิ่งแวดล้อมให้มากที่สุด หลังจากผ่านไปสองวันคนงานที่เขาดูแลอยู่ก็เริ่มบ่นแล้ว

แม้จะดีใจ  แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า: "ผู้จัดการฉิน  เมื่อตะกี้คุณคุยโทรศัพท์กับเจ้านายใช่ไหมครับ  เจ้านายเปลี่ยนใจหรือเปล่า?  ผมบอกคุณไปแล้วว่าภูเขาลูกใหญ่ขนาดนี้ไม่พึ่งเครื่องจักรหนักไม่มีทางที่จะดำเนินการก่อสร้างได้ "

"ไม่มีอะไรเป็นความกังวงของคุณ  ทำไมถามเยอะจัง?" ฉินเหวินเทาตอบกลับโดยไม่คิดมาก ก่อนหน้านี้เขาไม่รู้ว่าทีมเฉียนจะทำงานช้าขนาดนี้  อย่าแม้แต่พูดถึงสิ้นปี  ปีหน้าถนนบนภูเขาอาจจะยังไม่เสร็จด้วยซ้ำ   

เขาได้คุยกับหัวหน้าลู่แล้วว่าเขาสามารถสร้างรากฐานที่ตีนเขาได้โดยไม่ทำลายพืชพันธุ์ อย่างไรก็ตาม  สุดท้ายแล้วต้นไม้และดอกไม้เหล่านั้นก็ไม่สามารถอยู่รอดได้  อาจใช้เครื่องขุดเจาะโดยตรงก็ได้

หากโครงการสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี  หัวหน้าลู่  หัวหน้าใหญ่คนนี้  ก็จะไม่กังวลกับเรื่องเหล่านี้ เมื่อคิดเช่นนี้  ฉินเหวินเทารู้สึกว่าการตัดสินใจของเขาถูกต้อง  เขาโบกมือและพูดว่า "เริ่มเร็ว ๆ "

เฉียนต้าหมิงพยักหน้าทันทีที่ผู้ให้บริการรถแบคโฮและรถตักดินด้านหน้าเริ่มก่อสร้าง  รถแบคโฮห้าหรือหกคันเริ่มทำงานพร้อมกัน  ทันใดนั้น  ต้นการบูรหอมสองสามต้นแต่ละต้นหนาเท่าคน  ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากพวกเขามากเกินไปก็ถูกถอนออก ต้นไม้สูงสิบเมตรล้มลงบนพื้นทำให้เกิดเสียงดัง “ตุ๊บ”  โมเมนตัมของการกระแทกพื้นโลกทำให้เกิดการสั่นสะเทือนผ่านก้อนหินและต้นไม้  ส่งผลให้สัตว์ตัวเล็ก ๆ ที่อาศัยอยู่ใต้ดินวิ่งออกมาและหนีไปในขณะที่ส่งเสียงร้องด้วยความกลัว

"โย่! ยังมีกระรอกและกระต่ายอาศัยอยู่บนภูเขาต่านซิ่ว" ฉิงเหวินเทากล่าวขณะมองไปที่สัตว์ตัวเล็ก ๆ ที่หลบอยู่ในพุ่มไม้ ปัจจุบันทุกพื้นที่เปิดให้พัฒนาและสัตว์ป่าใต้ภูเขาก็สูญพันธุ์ไปแล้ว

　　เฉียนต้าหมิงซึ่งเป็นคนท้องถิ่นในพื้นที่หัวเราะและตอบว่า "ผู้จัดการฉิน  คุณไม่รู้หรอกว่าภูเขาต่านซิ่วของเราเป็นสถานที่ที่ดีที่มี 'เนินเขาเขียวชอุ่มและน้ำใส' ไม่ต้องพูดถึงสัตว์เล็ก ๆ เหล่านี้ คุณยังสามารถพบหมูป่าได้บนภูเขา  เมื่อคุณมาถึงตีนเขา  คุณจะรู้สึกสบายใจจริงๆ เจ้านายของคุณมีสายตาที่มองการณ์ไกลได้ดีจริงๆ….”

“แม้จะมีสัตว์ป่ามากมาย แต่ก็ไม่มีร้านอาหารดีๆในบริเวณนี้  การได้ลิ้มลองรสชาติของสัตว์ป่าไม่ใช่เรื่องเลวร้ายเลยอ่า….”

เฉียนต้าหมิงเข้าใจทันทีดวงตาของเขาหรี่ลงและพูดว่า "เป็นความคิดที่ดี  เป็นความคิดที่ดี  ผมจะไปหากระต่ายสองสามตัวมาให้เราย่าง"

"ตูมม ปัง!! ... " เสียงดังกึก้องจนหูอื้อ ปลายนิ้วของหยุนหรงขยับรู้สึกว่าภูเขาทั้งลูกสั่นสะท้าน หินและดินร่วงลงและต้นไม้สูงหักโค่นลงทีละต้น ต้นไม้และพืชพันธุ์ก็ถูกดึงออกไปจากโลกเช่นกัน  นกร้องคร่ำครวญและบรรดาสิ่งมีชีวิตบนภูเขาก็ส่งเสียงร้องด้วยความตื่นตระหนก  ต่างวิ่งหนีเอาชีวิตรอด….

จิตวิญญาณของหยุนหรงสั่นสะท้านเมื่อเสียงภายในสิบกิโลเมตรรอบ ๆ ภูเขาถูกส่งเข้ามาในหูของเธอ

“อา เจ็บปวดเหลือเกิน  ฉันกำลังจะตาย  รากของฉันไม่ได้จับพื้นดินอีกต่อไป… .. ”

“ช่วยฉันด้วย  ฉันไม่อยากจากภูเขาลูกนี้  เจ็บปวดเหลือเกิน  หลังของฉันกำลังจะหัก… .. ”

สิ่งเหล่านี้เป็นความคิดภายในของสิ่งมีชีวิตที่ประสบกับสิ่งที่อธิบายไม่ได้มากมาย ไม่เพียงแค่ต้นไม้ ดอกไม้และพืชเท่านั้น  แม้แต่ก้อนหินก็กลายเป็นซากปรักหักพัง หยุนหรงรู้สึกเจ็บแปลบในใจ นอนอยู่เฉยๆเป็นเวลาสองพันปี  วิญญาณของเธอฟื้นคืนสติอย่างช้าๆ   

ในส่วนที่ลึกที่สุดของภูเขาต่านซิ่ว  ผู้หญิงที่มีใบหน้าชัดเจนในชุดสีดำปรากฏตัวขึ้นอย่างช้าๆ "เสียงดังมาก…." หยุนหรงพึมพำด้วยความโกรธ "ใครมาทำไม้ที่นี่!"

เสียงของเธอแทบจะไม่ตกลงมา ลมแรงพัดผ่านภูเขาต่านซิ่ว  มันให้ความรู้สึกราวกับว่ากองทัพที่สง่างามพร้อมด้วยทหารและม้านับพันกำลังมาถึงอย่างรวดเร็ว  ส่งเสียงดังอันทรงพลังและยิ่งใหญ่

คนขับรถแบคโฮขุดดินอยู่กระโดดด้วยความตกใจและลงไปดูเพียงแค่พบว่าด้านข้างของรถขุดถูกปกคลุมไปด้วยกิ่งไม้ที่ตายแล้วและใบไม้ที่เน่าเปื่อย หัวใจของเขาค่อนข้างวิตกและเขาพูดพึมพำ: "กลางฤดูร้อน  ลมพัดแรงแบบนี้มาจากไหน?"