หยูหมิงซีเหนื่อยมากตอนนี้ วิ่งอีกสองรอบคงเป็นการท้าทายที่ใหญ่มากสำหรับเธอ ดังนั้นกู้หนิงจึงไม่กดดันเธอมากนัก

สำหรับมู่เค่อ กู้หนิงไม่ลังเลที่จะทรมานเขา

"มู่เค่อวิ่งตามฉันมาด้วยความเร็วเท่ากันนะ เดี๋ยวนี้"

มู่เค่อวิ่งตามไปทันที

ตอนที่วิ่งกับหยูหมิงซีเขาตั้งใจลดความเร็วลงเพื่อวิ่งคู่กับเธอ แต่กับกู้หนิงเขาไม่ต้องทำแบบนั้น รู้สึกสนุกที่ได้วิ่งอย่างกับม้าป่า

แม้กู้หนิงจะวิ่งเร็ว แต่เธอรู้ว่านี่ไม่ใช่การแข่งขัน

มู่เค่อเองก็เช่นเดียวกัน การฝึกร่างกายไม่ใช่การแข่งขัน เขาไม่ได้วิ่งแซงกู้หนิง แต่วิ่งตามหลังเธอ

ผ่านไปรอบแรกมู่เค่อหายใจไม่ทัน ผ่านไปรอบสองมู่เค่อหายใจลำบากมากขึ้น หลังจากรอบที่สามมู่เค่อแทบจะหมดแรงและทิ้งระยะห่างจากกู้หนิงมากขึ้นมากขึ้น

จากนั้นมู่เค่อก็พบว่าอัตราความเร็วของกู้หนิงยังเท่าเดิมไม่ว่าเธอจะวิ่งกี่รอบก็ตาม

ก้าวแต่ล่ะก้าวยาวเท่าเดิมขณะที่กู้หนิงวิ่ง

มู่เค่อมั่นใจ 100% ว่ากู้หนิงต้องถูกฝึกจนเชี่ยวชาญมาหลายปีแล้ว

เขาทั้งเลื่อมใสและสงสัยในตัวกู้หนิงในคราวเดียวกัน

เมื่อเห็นว่ากู้หนิงและมู่เค่อวิ่งครบสามรอบแล้ว หยูหมิงซีรู้สึกอิจฉาหน่อยๆ เธอหวังว่าเธอจะมีร่างกายแข็งแรงเหมือนกับพวกเขา

ถ้าไม่เจ็บก็ไม่มีวันเติบโต หยูหมิงซีเข้าใจอย่างถ่องแท้ กู้หนิงและมู่เค่อต่างฝึกฝนตัวเองมาหลายปีในขณะที่เธอเพิ่งจะเริ่มเท่านั้น

หยูหมิงซีอิจฉาแต่ไม่ได้ริษยา เธอตัดสินใจแล้วว่าเธอต้องทำให้ดีกว่าเดิม เธอต้องเอาชนะตัวเองให้ได้

ตราบใดที่เธอมุ่งมั่นฝึกฝนอย่างจริงจัง สักวันหนึ่งเธอจะแข็งแรงเท่ากับพวกเขา!

รอบที่สี่ มู่เค่อถูกทิ้งห่างจากกู้หนิงอย่างเห็นได้ชัด เขาหายใจแทบไม่ไหวแล้ว ฝีเท้าของเขาค่อยๆช้าลง

มู่เค่อมีร่างกายที่แข็งแรงอยู่แล้ว การวิ่งเร็วใช้แรงมากกว่าการวิ่งช้า วิ่งเร็วห้ารอบจึงมีผลเท่ากับการวิ่งช้าหนึ่งรอบ

ถึงอย่างนั้นกู้หนิงก็ยังไม่หยุดวิ่งหลังจากรอบที่หก

เธอยังสามารถวิ่งต่อได้อีกแต่กลับหยุดไว้เพียงเท่านี้

"กู้ กู้หนิง เธอนี่สุดยอดจริงๆ! เธอทำได้ไงเนี่ย วิ่งด้วยความเร็วเท่ากันไม่มีตกเลย ว้าว!" มู่เค่อเอ่ย เขาหยุดวิ่งหลังจากวิ่งได้ห้ารอบ

เขาหายใจไม่ทันและรู้สึกกระหายน้ำมาก

เขายังคงเดินต่อไปสักพักเพื่อลดอาการบาดเจ็บของกล้ามเนื้อ เพราะไม่สามารถนั่งลงได้ทันทีหลังจากวิ่ง

"เดี๋ยวนายก็จะชิน" กู้หนิงตอบขณะผ่อนลมหายใจกลับมาเป็นปกติ

เมื่อกู้หนิงและมู่เค่อวิ่งเสร็จ หยูหมิงซีก็รู้สึกเหนื่อยหอบจากการวิ่งสองรอบ เธอแทบทรงตัวไม่อยู่ แต่ฝืนวิ่งให้จบ

กู้หนิงเดินเข้ามาหา "ไม่เป็นไร วันนี้เธอทำดีมาก เดินอีกสักพักแล้วค่อยหยุดนะ"

ทันใดนั้นหยูหมิงซีเอนตัวไปหากู้หนิง เธอเวียนหัวและทรงตัวไว้ไม่อยู่

ผ่านไปครู่ใหญ่หยูหมิงซีก็ฟื้นขึ้นมา กู้หนิงหยิบขวดน้ำจากกระเป๋าสองขวดแล้วยื่นให้มู่เค่อและหมิงซี จากนั้นจึงหยิบอีกขวดให้ตัวเอง

กู้หนิงซื้อน้ำมาจากโรงอาหารก่อนที่จะมาสนามฟุตบอล เธอรู้ว่าพวกเขาต้องการน้ำหลังจากซ้อมวิ่งแน่นอน

"ขอบใจ" มู่เค่อและหยูหมิงซีเอ่ยขอบคุณกู้หนิง พวกเขาเปิดฝาขวดแล้วยกขวดดื่มทันทีทำอย่างกับว่าไม่ได้ดื่มน้ำมาหลายวัน

เหลือเวลาอีกห้านาทีคาบแรกก็จะเริ่มขึ้น พวกเขาวางแผนจะซ้อมต่อในยามว่าง

วันนี้จ้าวเฟยเฟยอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เธอคิดว่านักเลงที่เธอจ้างนั้นทำงานสำเร็จลุล่วงแล้ว แม้ว่าจะยังไม่ได้รับโทรศัพท์ยืนยันผลงาน แต่จ้าวเฟยเฟยเชื่อว่ากู้หนิงไม่มีทางสู้ผู้ชายหลายคนได้หรอก

บางทีพวกนักเลงอาจจะมีความสุขมากไปจนลืมโทรบอกเธอ

"เฟยเฟย มีอะไรรึเปล่า เธอดูอารมณ์ดีนะวันนี้"

"ใช่ๆ บอกพวกเรามาเลยนะ"

หยางหลูลู่และอู่ฉินหย๋าไม่รู้เรื่องที่จ้าวเฟยเฟยทำ พวกเธอจึงถามขึ้นด้วยความอยากรู้อยากเห็น

"ข่าวดี แต่ยังไม่ถึงเวลาที่จะบอกพวกเธอ เอาไว้ฉันจะบอกหลังจากเลิกเรียน" จ้าวเฟยเฟยตอบ

แม้ว่าหยางหลูลู่และอู่ฉินหย๋าอยากจะรู้มากแค่ไหน พวกเธอก็ไม่กล้าบังคับจ้าวเฟยเฟยให้บอกพวกเธอตอนนี้

อีกสองนาทีคาบแรกจะเริ่ม นักเรียนทุกคนอยู่ในห้องเรียนหมดแล้วยกเว้นกู้หนิงและหยูหมิงซี

เมื่อไม่เห็นกู้หนิงเข้ามาในห้อง จ้าวเฟยเฟยแน่ใจแล้วว่าเจ้าหล่อนจะต้องเกิดเรื่องแล้วแน่ เธอยิ้มกว้างออกมาอย่างพึงพอใจ

จู่ๆรอยยิ้มของจ้าวเฟยเฟยก็ค้างชะงัก เธอดูตื่นตระหนกตกใจราวกับเห็นผี

กู้หนิงปรากฏตัวที่ประตูหน้าห้องเรียน!!

กู้หนิงไม่รู้ว่าจ้าวเฟยเฟยจะรู้ความจริงแล้วรึยัง แต่ดูจากสีหน้าของจ้าวเฟยเฟยที่เห็นเธอปรากฏตัวแล้ว น่าจะยังไม่รู้ว่าเธอรู้เรื่องแล้ว กู้หนิงเดินเข้ามาในห้อง ขณะเดินเข้ามาก็จ้องไปยังจ้าวเฟยเฟย

“กู้หนิง ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่?” จ้าวเฟยเฟยกระโดดลุกจากโต๊ะทันที

ทุกคนในห้องงุนงง นี่ห้องเรียนและกู้หนิงก็มาเรียน มีอะไรผิดปกติงั้นเหรอ?

"โอ้ ถ้าฉันไม่อยู่ที่นี่แล้วฉันควรจะอยู่ที่ไหนล่ะ? กู้หนิงตอบยั่วยุจ้าวเฟยเฟย

"ก็ต้อง... "วินาทีที่จ้าวเฟยเฟยอ้าปากจะพูด เธอพลันตระหนักขึ้นได้ว่าเธอไม่ควรทำอย่างนั้น ดังนั้นเธอจึงหุบปากลง

กู้หนิงไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ "ว่าไง?"

"มะ ไม่มีอะไร" แม้ว่าจ้าวเฟยเฟยจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อวานนี้และเธอก็ผิดหวังมากกว่า ตอนนี้เธอรู้ว่าเธอต้องเก็บเป็นความลับ