กู้ม่านวางของฝากลงบนโต๊ะหัวมุมเตียงผู้ป่วย แล้วยื่นน้ำให้อ้ายเฉียน

“ขอบคุณมากค่ะ” อ้ายเฉียนรับแก้วน้ำมาและกล่าวขอบคุณอย่างสุภาพ

“กู้หนิง ร่างกายเป็นยังไงบ้าง?” อ้ายเฉียนเอ่ยถาม

“ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ คุณหมอให้ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว” กู้หนิงตอบกลับ

“งั้นหรอ?” อ้ายเฉียนรู้สึกดีใจกับกู้หนิง

“ดีใจด้วยนะ”

“ขอบคุณค่ะ” กู้หนิงตอบ

หลังจากนั้นไม่นาน อ้ายเฉียนก็เดินออกไปส่งกู้หนิงกับกู้ม่ายออกจากโรงพยาบาล

กู้ม่านรู้ว่าอ้ายเฉียนทำงานที่โรงพยาบาลนี้ เธอไม่อยากรบกวนอ้ายเฉียน ดังนั้นจึงปฏิเสธไป แต่อ้ายเฉียนยังยืนกรานที่จะออกไปส่งให้ได้ กู้ม่านจึงยอมรับข้อเสนอ

เมื่อออกมาหน้าโรงพยาบาล อ้ายเฉียนโทรเรียกแท็กซี่ไว้เรียบร้อยแล้ว กู้ม่านไม่รู้จะขอบคุณเธออย่างไรให้สมกับสิ่งที่เธอทำ

ส่วนกู้หนิง เธอไม่ได้คิดอะไรมาก แต่ก็รู้สึกขอบคุณ

เมื่อกู้หนิงและแม่ออกจากโรงพยาบาล เธอรู้สึกถึงอิสรภาพและความสบายอกสบายใจ

ครึ่งชั่วโมงต่อมาทั้งสองก็มาถึงบ้าน

กู้หนิงและแม่อาศัยอยู่ในตรอกเก่า มันดูเก่ามากและดูเหมือนกำลังจะถูกทุบทิ้งในไม่ช้านี้

ดังนั้นกู้หนิงและแม่จะไม่อยู่ที่นี่นานนัก

บ้านหลังนี้เป็นสมบัติของคุณตาคุณยายกู้หนิง คุณตาเธอจากไปเมื่อสิบปีที่แล้ว คุณยายจึงย้ายไปอยู่กับลูกชายคนโต ‘กู้ฉินเซียง’ และบ้านก็ตกมาเป็นของแม่กู้หนิง แต่พวกเธอยังต้องจ่ายค่าเช่าบ้าน

เนื่องจากพวกเธอยังว่าถือเป็นคนในครอบครัว กู้หนิงและแม่ของเธอจึงจ่ายค่าเช่าเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น

ตัวบ้านตั้งอยู่ในย่านเก่า สิ่งอำนวยความสะดวกไม่ค่อยมี ดังนั้นค่าเช่าไม่สูงมากนัก

ตัวบ้านมีสองชั้น แต่ละชั้นกว้างเพียงสี่สิบตารางเมตร ชั้นแรกเป็นห้องนั่งเล่น ห้องครัวและห้องน้ำ ส่วนชั้นสองมีสามห้อง

ในอดีตตอนที่ครอบครัวกู้ยังใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน คุณตากู้หนิงใช้ห้องร่วมกับลูกชายคนโต กู้ฉินเซียงและลุงคนที่สาม ‘กู้ฉินหยาง’ ส่วนห้องที่สาม กู้ชิงและกู้ม่านอยู่ด้วยกัน

ต่อมากู้ฉินเซียงทำธุรกิจจนกลายเป็นคนร่ำรวย และได้ซื้อบ้านหลังใหม่ กู้ฉินหยางก็ได้งานทำและมีบ้านพักบริษัทให้อยู่ ครอบครัวกู้จึงมีชีวิตที่ดีขึ้นหลังจากนั้น

บ้านเก่าหลังนี้จึงถูกปล่อยทิ้งไว้พร้อมกับเฟอร์นิเจอร์บางส่วน

กู้หนิงรู้สึกประหลาดใจที่รู้ว่าครอบครัวของเธออาศัยอยู่ในสถานที่เก่าซ่อมซ่อแบบนี้

ชีวิตของถังอันหนิงก่อนหน้านี้ไม่เคยต้องใช้ชีวิตน่าสมเพชแบบนี้

โชคดีที่กู้หนิงไม่ได้รู้สึกสิ้นหวังแต่ดีใจมากกว่า เพราะเธอได้รับความรักอันเต็มเปี่ยมจากแม่ของเธอ

เธอต้องหาเงินให้ได้โดยไวเท่าที่จะเป็นไปได้ เพื่อให้กู้ม่านได้มีชีวิตที่สุขสบาย

สิ่งแรกที่กู้หนิงจะทำหลังจากหาเงินได้คือการซื้อบ้านหลังใหญ่ จากนั้นก็ซื้อเสื้อผ้าแพงๆ และครีมบำรุงผิวดีๆให้กู้ม่าน เธออยากให้แม่ของเธอมีความสุขในชีวิต

กู้ม่านยังไม่แก่ เธออายุเพียง 39 เท่านั้น ยังมีอะไรอีกมากมายที่เธอสามารถทำได้

กู้ม่านอยู่เป็นโสดมาเป็นเวลากว่า 18 ปี

กู้ม่านเป็นคนสวยจึงมีคนมาชอบมากมาย แต่เธอไม่ต้องการให้กู้หนิงรู้สึกอึดอัด ดังนั้นเธอจึงไม่คิดที่แต่งงานใหม่

ตอนนี้กู้หนิงโตแล้ว บางทีอาจถึงเวลาสำหรับกู้ม่านที่จะตามหาความสุขของตัวเอง ดังนั้นกู้หนิงจึงตัดสินใจหาผู้ชายดีๆให้แม่ของเธอในอนาคต

สำหรับพ่อตัวจริงของกู้หนิง กู้ม่านไม่เคยเอ่ยถึงเขา ญาติของเธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาคือใคร

สิ่งที่กู้หนิงรู้คือ กู้ม่านตั้งท้องตอนอายุ 19 กู้ม่านเรียนอยู่ปีหนึ่งเทอมสองในมหาวิทยาลัย เธอหยุดเรียนกลางคันและกลับมาอยู่บ้าน

ในเวลานั้นครอบครัวกู้ต่างตกใจกับความจริงที่ว่า ลูกสาวที่เชื่อฟังมากที่สุดของบ้านจะกล้าทำเรื่องร้ายแรงได้ขนาดนี้

การที่กู้ม่านตั้งท้องมันทำให้พวกเขารู้สึกอับอาย พวกเขาจึงตกลงกันว่าให้กู้ม่านทำแท้ง

กู้ม่านไม่อยากทำแท้ง เธอตั้งใจจะเก็บเด็กคนนี้ไว้ ดังนั้นกู้ม่านจึงออกจากบ้านไปอยู่ตามลำพัง

มันเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากสำหรับกู้ม่าน เธอหางานทำไม่ได้เพราะเธอตั้งท้องอยู่ มีเพียงกู้ชิงที่คอยแวะเวียนมาดูแลเธอ

ตาของกู้หนิงในตอนยังมีชีวิต รักแม่มาก ดังนั้นตาจึงพากู้ม่านกลับมาอยู่บ้านในที่สุด

ในช่วงที่ตายังมีชีวิตอยู่ กู้หนิงอยู่ในความดูแลของท่าน ขณะที่กู้ม่านออกไปหางานทำ

เนื่องจากกู้ม่านอาศัยอยู่ในบ้านพ่อแม่ของเธอ รายได้ของเธอทั้งหมดจึงถูกนำมาใช้จ่ายในครอบครัว

สิบปีต่อมาตาของกู้หนิงก็ได้จากไป ยายย้ายไปอยู่กับลุงของเธอ กู้ฉินเซียง

กู้ฉินเซียงและกู้ฉินหยางไม่อยากให้กู้ม่านครอบครองบ้านพ่อแม่ของพวกเขา ดังนั้นพวกเขาจึงโน้มน้าวยายให้คิดค่าเช่ากู้ม่าน

“หนิงหนิง ไปพักบนเตียงก่อนนะ แม่ไปทำกับข้าวก่อน อ้อ แล้วอย่าลืมเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยนะ แม่จะเอาไปซักทีหลัง” กูม่านเอ่ยขึ้น

“แม่ทำกับข้าว ส่วนหนูจะซักเสื้อผ้าเองค่ะ” กู้หนิงรู้สึกผิด กู้ม่านทำให้เธอนึกถึงแม่ของเธอ เธออยากจะทำอะไรซักอย่างเพื่อตอบแทนบ้าง

“ไม่ได้นะจ้ะ ลูกยังป่วยอยู่” กู้ม่านไม่เห็นด้วย

 “ตอนนี้หนูสบายดีแล้วค่ะ”

 “แม่บอกว่าไม่ก็ไม่ไงเล่า” กู้ม่านแกล้งโมโห

“ก็ได้ค่ะ” กู้หนิงยอมแพ้

ครึ่งชั่วโมงต่อมา อาหารก็พร้อมรับประทาน

เพราะพวกเธอมีชีวิตที่ยากจน ปกติไม่ค่อยได้กินเนื้อ ยกเว้นวันนี้ที่กู้หนิงเพิ่งออกจากโรงพยาบาล

กู้ม่านตักเนื้อใส่จานกู้หนิง ในขณะที่ตัวเธอเองไม่มีชิ้นเนื้ออยู่ในจานตัวเองสักชิ้น กู้หนิงอยากร้องไห้ ความจริงแล้วกู้ม่านควรได้รับการบำรุงมากกว่ากู้หนิงซะอีก

“แม่ พอแล้วค่ะ ตักให้ตัวเองบ้างสิคะ วันนี้อากาศร้อน เราไม่ควรเหลือทิ้งไว้ข้ามคืน” กู้หนิงพูดพลางตักชิ้นเนื้อวางในจานแม่ของเธอ

กู้ม่านรู้ว่าลูกสาวคิดอะไร เธอจึงไม่ได้ปฏิเสธเพราะเธอไม่อยากให้ลูกสาวรู้สึกไม่ดี ถึงอย่างไรเธอก็รู้สึกเศร้าในใจ เธอโทษตัวเองที่ไม่สามารถมอบชีวิตที่ดีให้ลูกสาวได้

หลังทานอาหาร กู้ม่านบอกกู้หนิงไปพักผ่อนในห้องของเธอ แต่กู้หนิงยังไม่อยากนอน เธออยากจะออกไปเดินเล่นข้างนอกเธออยากจะลองใช้ตาทิพย์ของเธอและลองหาเงินซักหน่อย

กู้หนิงเอาเงินตัวเองออกมาห้าร้อยหยวนและบัตรประชาชน “แม่ หนูออกไปเดินเล่นข้างนอกนะ เดี๋ยวกลับค่ะ”

กู้ม่านอดเป็นห่วงไม่ได้เพราะกู้หนิงเพิ่งออกจากโรงพยาบาล “แต่ลูกต้องพักผ่อนนะ ลูกเพิ่งออกจากโรงพยาบาล”

“ไม่ต้องห่วงค่ะ หนูสบายดี ออกไปเดินรับแสงแดดสักหน่อยน่าจะดีต่อสุขภาพค่ะ”

“แต่…” กู้ม่านยังคงกังวล

“แม่ หนูไม่ใช่เด็กแล้วนะคะ หนูดูแลตัวเองได้ หนูเอาโทรศัพท์ไปด้วย ถ้าแม่เป็นห่วงก็โทรหาหนูได้” กู้หนิงพูดปลอบใจแม่เธอ