ในความเป็นจริงอู่เฉิงเยว่และเหมิงเอวี้ยเพิ่งมาถึง  เมื่อพวกเขามาถึงที่นี่พวกเขาเห็นซอมบี้ตัวเมียที่คุ้นเคยจุ่มกรงเล็บของเธอลงในเลือดงูแล้วใส่เข้าไปในปากของเธอ  มันไม่ใช่ฉากที่สวยงาม แต่เป็นเรื่องแปลก

ทั้งสองคนกำลังสังเกตซอมบี้เงียบ ๆ  ซึ่งในไม่ช้าก็ค้นพบพวกเขา  แม้ว่าพวกเขาจะยับยั้งความรู้สึกไว้ได้มากเท่าที่จะทำได้  อู่เฉิงเยว่ทรงพลัง  เมื่อเขายับยั้งอารมณ์ของเขา   แทบไม่มีซอมบี้และมนุษย์ที่มีพลังวิเศษที่อ่อนแอกว่าเขาเลยที่จะสัมผัสได้ถึงการปรากฏตัวของเขา   ซึ่งแตกต่างจากเขา  เหมิงเอวี้ยใช้วิธีพิเศษเพื่อซ่อนความรู้สึกของเธอ  เธอผสานเข้ากับความรู้สึกของพืชโดยรอบ  ราวกับว่าเธอกำลังซ่อนความรู้สึกของตัวเองท่ามกลางต้นไม้   จึงค่อนข้างยากที่ใครจะสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของเธอในตอนนี้

ณ จุดนั้น  ไม่แม้แต่ซอมบี้ระดับหกหรือมนุษย์ที่มีพลังวิเศษก็สามารถสัมผัสถึงกลิ่นอายของเหมิงเอวี้ยได้อย่างง่ายดาย

หลินเสียวเริ่มตื่นตัวทันทีที่เธอเห็นสองคนนี้   เธอจ้องไปที่อู่เฉิงเยว่ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความกลัว ความเกลียดชังและความหวาดระแวง  เธอกังวลว่าผู้ชายคนนี้อาจจะฟาดเธอด้วยสายฟ้าอีกครั้งโดยที่ยังไม่ได้พูดอะไร

แม้ว่าดวงตาของหลินเสี่ยวจะเป็นสีดำสนิท  อู่เฉิงเยว่ยังคงรู้สึกถึงความเกลียดชังที่รุนแรงต่อตัวเองที่ซ่อนตัวอยู่ภายใต้การแสดงออกที่สงบเงียบของเธอ

เหมิงเอวี้ยมองไปที่อู่เฉิงเยว่  จากนั้นหลินเสี่ยวก็สับสน   หลังจากพบว่าหลินเสี่ยวตื่นตัวต่อพวกเขาโดยไม่แสดงความก้าวร้าวและความดุร้ายอย่างเห็นได้ชัดที่ซอมบี้ระดับสูงอื่น ๆ จะแสดงให้พวกเขาเห็น  เธอเริ่มสังเกตหลินเสี่ยวด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ครั้งที่แล้ว  ซอมบี้ตัวเมียตัวนี้หายไปก่อนที่เธอจะได้เห็นหน้าเธออย่างชัดเจน   แต่ตอนนี้หลังจากดูใกล้ ๆ  เธอพบว่าซอมบี้ตัวนี้น่าเกลียดจริงๆ

และซอมบี้ก็เปลี่ยนเสื้อผ้าของเธอจริงๆ  ตอนนี้ เธอสวมชุดฝึกซ้อมซึ่งดูเหมือนผู้ชาย ผมที่ถูกไฟไหม้ของเธอไม่ได้หวี   ปกปิดใบหน้าของเธอ   ใบหน้าของเธอใต้เส้นผมแทบจะมองไม่เห็น   แต่เหมิงเอวี้ยยังคงเห็นรอยแผลเป็นขนาดใหญ่บนใบหน้าของเธอ

เมื่อมองไปที่เส้นผมของหลินเสี่ยวและตระหนักว่ามันถูกเผาโดยสายฟ้าของอู่เฉิงเยว่  เหมิงเอวี้ยแทบอยากจะหัวเราะออกมา  ‘ดูการแสดงออกของเธอสิ  เธอต้องอยากตีผู้นำกลับด้วยสายฟ้าด้วยเพื่อระบายความโกรธของเธอ! ’

หลังจากที่ได้เห็นหลินเสี่ยวทำให้งูตัวใหญ่ที่น่าขันตัวนั้นหายไปภายในพริบตา  ตอนนี้  เหมิงเอวี้ยและ   อู่เฉิงเยว่ยืนยันได้แล้วว่าเธอเป็นซอมบี้ที่ขับเคลื่อนด้วยอวกาศ

ตัดสินจากขนาดของงูตัวนั้น  เหมิงเอวี้ยรู้สึกว่ามันมีพลังมาก  เธอมองไปรอบ ๆ ร่องรอยที่เกิดจากการเรียนรู้ว่ามันแข็งแกร่งแค่ไหน

อย่างไรก็ตาม ซอมบี้ที่ขับเคลื่อนด้วยอวกาศไม่มีบาดแผลบนร่างกายของเธอ ไม่ต้องพูดถึงบาดแผล  แม้แต่เสื้อผ้าของเธอก็ไม่เสียหาย  ราวกับว่าเธอไม่ได้รับการโจมตีใด ๆ เลย

หลินเสี่ยวยังคงเงียบและไม่เคลื่อนไหว  อู่เฉิงเยว่และเหมิงเอวี้ยก็เช่นกัน พวกเขายืนห่างจากกันเพียงเจ็ดหรือแปดเมตรจ้องมองกันและกันอย่างเงียบ ๆ

ในความเป็นจริง  มันง่ายมากที่หลินเสี่ยวจะหนีไปตอนนี้   ท้ายที่สุด เธอจะใช้เวลาเพียงครู่เดียวในการเข้าไปในพื้นที่อวกาศของเธอ และอู่เฉิงเยว่ไม่สามารถเร็วกว่าเธอได้ไม่ว่าเขาจะเร็วแค่ไหนก็ตาม ในขณะนั้นเธอกำลังคิดถึงเจ้าตัวเล็ก  จุนจุนและลูกชายของเธอ

ตั้งแต่พ่อของเจ้าตัวเล็กพบเธอ   เธอคิดว่าคงไม่เป็นไรที่เธอจะคืนเด็กให้เขา  ยังไงนั่นก็ลูกของเขาอยู่ดี  เธอจับเด็กหญิงตัวน้อยคนนี้ไว้เพราะเธอโกรธพ่อเธอก่อนหน้านี้  และเพราะเธอขี้เกียจเกินไปที่จะส่งเธอกลับ  การทำเช่นนั้นจะทำให้เธอเสียเวลาและพลังงาน  แต่ตอนนี้ความโกรธของเธอสงบลงเมื่อเธอได้พาเด็กคนนั้นมาไกลแล้ว  อย่างไรก็ตาม เธอยังคงต้องการคำขอโทษจากอู่เฉิงเยว่  เธอไม่สามารถปล่อยให้เขาฟาดเธอด้วยสายฟ้าและไม่มีค่าใช้จ่ายใด ๆ ถูกไหม?  เธอต้องการส่งลูกของเขากลับไปหาเขาอย่างดี  แต่แทนที่จะรู้สึกขอบคุณเธอ   เขาฟาดเธอด้วยสายฟ้า! เขาต้องขอโทษเธอ!

อู่เฉิงเยว่จ้องมองไปที่ซอมบี้ชั่วขณะและรู้สึกแปลกมาก

‘ซอมบี้หญิงตัวนี้รู้วิธีเปลี่ยนเสื้อผ้าจริงหรือ? ชุดที่น่าเกลียดและสกปรกที่เธอสวมครั้งสุดท้ายอยู่ที่ไหน?  ซอมบี้เรียนรู้ที่จะสนใจการปรากฏตัวของพวกมันตั้งแต่เมื่อไหร่?  พวกมันไม่น่าจะสนใจสิ่งนั้น! 'เขาคิด

นอกจากนี้  เขายังรู้สึกว่าซอมบี้ตัวเมียยังคงโกรธเขา  เพราะเขาทำร้ายเธอด้วยสายฟ้า!

อู่เฉิงเยว่เป็นคนอดทน  เขาสังเกตหลินเสี่ยวอย่างอยากรู้อยากเห็น  เหมิงเอวี้ยรู้สึกว่าหลินเสี่ยวเป็นซอมบี้ที่น่าสนใจ   เธอสังเกตเธออย่างเงียบ ๆ เช่นกัน

อย่างไรก็ตาม  หลินเสี่ยวไม่ใช่ซอมบี้ที่อดทน  เธอกำลังรอให้อู่เฉิงเยว่และเหมิงเอวี้ยพูดอะไรซักอย่าง   แต่พวกเขาไม่ทำ  เธอรอสามวินาที…ห้าวินาที…สิบวินาทีก็แล้ว ทั้งสองยังไม่ได้พูดอะไร

เธอสงสัยว่าทำไมทั้งสองถึงจ้องมองเธอโดยไม่พูดอะไรสักคำหรือโจมตี เธอไม่รู้สึกถึงความคิดของพวกเขา  เธอจึงรู้สึกว่าบรรยากาศเริ่มเปลี่ยนไปเล็กน้อย

ในที่สุด  ซอมบี้ที่ใจร้อนก็ยกมือขึ้น  สมุดบันทึกและปากกาปรากฏในมือของเธอ   จากนั้นเธอก็เริ่มเขียน  และทั้งสองคนข้างหน้าเธอเบิกตากว้างและจ้องมองเธอด้วยความเหลือเชื่อ

ดูหลินเสี่ยวเขียนด้วยปากกาเหมือนมนุษย์  อู่เฉิงเยว่และเหมิงเอวี้ยตกตะลึงอย่างมาก  ตอนนี้  พวกเขาต้องการใครสักคนที่จะบอกได้ว่าสิ่งที่พวกเขาเห็นนั้นเป็นของจริงหรือไม่

อู่เฉิงเยว่มองออกไปจากมุมหางตาของเขาที่เหมิงเอวี้ยอย่างไม่ตั้งใจ  รู้สึกถึงการจ้องมองของเขาและเธอมองกลับมาที่เขา   ดูเหมือนทั้งคู่จะไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น

‘ซอมบี้กำลังเขียน!  ซอมบี้ตัวนั้นตรงหน้าเรากำลังเขียน!  ซอมบี้ฉลาดจนเขียนได้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ’

ในขณะที่อู่เยว่หลิงและเหมิงเอวี้ยกำลังสื่อสารกันอย่างเงียบ ๆ ผ่านสายตา   หลินเสี่ยวก็เขียนเสร็จ  เธอฉีกกระดาษออกจากสมุดบันทึก  จากนั้นใส่สมุดบันทึกและปากกาลงในกระเป๋าของเธอ  แล้วเธอก็ค่อยๆนั่งยองๆ  หยิบหินก้อนเล็ก ๆ ขึ้นมาแล้วห่อด้วยกระดาษ จากนั้นเธอก็ยกกระดาษขึ้น

แล้วเธอก็โยนก้อนกระดาษก้อนนั้นไปที่ใบหน้าของอู่เฉิงเยว่ จับกระดาษที่โยนใส่หน้าเขา  รู้สึกพูดไม่ออก

เหมิงเอวี้ยผู้เฝ้าดูเหตุการณ์นั้น ได้แบ่งปันความรู้สึกเดียวกันกับเขา

"เปิด!" จากสิ่งที่เธอสังเกตเห็น  เธอได้เรียนรู้ว่าหลินเสี่ยวแตกต่างจากซอมบี้ตัวอื่น ๆ  เธอดูแปลก แต่จริงๆแล้วไม่ได้มีเจตนาที่จะฆ่าเธอหรืออู่เฉิงเยว่ และตอนนี้ซอมบี้เขียนบางอย่างด้วยปากกา  ซึ่งไม่น่าเชื่อ

เธออยากรู้จริงๆว่าหลินเสี่ยวเขียนอะไรลงบนกระดาษ  อย่างไรก็ตาม  อู่เฉิงเยว่หยุดชะงักด้วยความประหลาดใจหลังจากจับกระดาษก้อนนั้น เมื่อเห็นเช่นนั้น  เหมิงเอวี้ยก็อดไม่ได้ที่จะกระตุ้นเขาด้วยความอยากรู้อยากเห็น

หลังจากนั้นเขาก็แกะกระดาษและโยนหินทิ้งอย่างเงียบ ๆ  เหมิงเอวี้ยโน้มตัวไปและเห็นเส้นสองสามเส้นบนกระดาษที่เขียนด้วยลายมือที่ชัดเจน

‘ฟาดสายฟ้าใส่คนอื่นรู้สึกดีไหม?  ขอโทษมานะ!  หรือถ้าไม่  นายจะไม่ได้เห็นเจ้าตัวเล็กอีกเลย!  นายทำอะไรฉันไม่ได้ ถ้าฉันไม่ให้นายเจอเธอ!  ขอโทษเดี๋ยวนี้!

อู่เฉิงเยว่พูดไม่ออก

“ฮ่าๆๆ....”  เหมิงเอวี้ยอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ  เมื่อเธออ่านบรรทัดแรก เธอรู้สึกเสียใจอย่างมาก!

อู่เฉิงเยว่ตกอยู่ในความเงียบเมื่อเขาพบว่ามันยากสำหรับเขาที่จะประมวลผลสิ่งที่เกิดขึ้น  ก่อนหน้านี้เขาได้พบกับซอมบี้ที่ทำตัวเหมือนมนุษย์  และเขาบังเอิญฟาดเธอด้วยฟ้าผ่า   และตอนนี้ซอมบี้ต้องการคำขอโทษจริงๆจากเขา!

‘อะไรกันเนี่ย?  ซอมบี้ที่สามารถเขียนและขอคำขอโทษได้?  และ ... มันกำลังข่มขู่ฉัน!  ซอมบี้กลายเป็นเหมือนมนุษย์เมื่อไหร่?  เขาไม่เข้าใจ

“มันกำลังข่มขู่พี่!  แต่ลายมือมันสวยมาก!”  เหมิงเอวี้ยพูดอย่างยิ้มแย้ม

หลังจากอ่านบันทึกแล้ว  อู่เฉิงเยว่มองไปที่ซอมบี้ตรงหน้าเขา  ซึ่งมีใบหน้าที่แทบมองไม่เห็นแล้วถามเหมิงเอวี้ยว่า  “เธอคิดว่าหล่อนจะเข้าใจสิ่งที่เราพูดหรือเปล่า?”

เมื่อได้ยินคำพูดของเขาทั้งเหมิงเอวี้ยและหลินเสี่ยวก็กลอกตามองบน    แต่แน่นอนว่าการกลอกตาของพวกเขาไม่เหมือนกัน

เหมิงเอวี้ยกลอกตาของเธอเหมือนที่มนุษย์ทั่วไปจะทำ  ในขณะที่หลินเสี่ยวเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า

อู่เฉิงเยว่พูดไม่ออกอีกครั้งด้วยความ  รู้สึกถูกดูหมิ่น

บทที่ 78 : การพบกันอีกครั้งของพ่อและลูกสาว

อู่เฉิงเยว่ไม่สามารถอธิบายความรู้สึกที่เขามีในขณะนั้นได้  เขาถูกดูหมิ่นโดยซอมบี้ซึ่งดูฉลาดมาก  ถึงแม้ว่าเขาจะมองไม่เห็นซอมบี้ที่กลอกตาของเธอ  ใบหน้าของเธอดู  ดูถูกเหยียดหยามนั้นค่อนข้างชัดเจน

ในไม่ช้าเขาก็ตระหนักเช่นกันว่าคำถามที่เขาถามนั้นดูไร้สาระเล็กน้อย  ขณะที่ทั้งเหมิงเอวี้ยและซอมบี้ตัวเมียกลอกตามาที่เขา  ซอมบี้ยังเขียนได้  แล้วมันจะไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูดได้อย่างไร?  เธอไม่ได้หูหนวก!

อู่เฉิงเยว่ไม่เข้าใจว่าซอมบี้ผู้หญิงตัวนี้กลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไร  ท้ายที่สุด ยกเว้นรูปลักษณ์ที่น่ากลัวของเธอและความจริงที่ว่าเธอไม่สามารถพูดได้  เธอเหมือนมนุษย์ทุกประการ

“คุณ…ให้เราดูหลิงหลิงได้ไหม?”   เหมิงเอวี้ยมองไปที่หลินเสี่ยวและถามอย่างกะทันหัน น้ำเสียงของเธอค่อนข้างสุภาพ  เธอถามคำถามนี้เพราะเธอพบว่าอู่เฉิงเยว่ได้ตกตะลึงกับซอมบี้  โดยลืมไปแล้วว่าเขามาที่นี่เพื่ออะไร

เมื่อได้ยินสิ่งที่เหมิงเอวี้ยพูด  อู่เฉิงเยว่ก็กลับมามีสติอีกครั้ง  ตอนนี้เขาตระหนักแล้วว่าตอนนี้เขาตกอยู่ในภวังค์   เพราะซอมบี้ทำให้เขาตกใจมาก  เมื่อได้ยินเหมิงเอวี้ยพูดถึงอู่เยว่หลิง  เขารีบจับจ้องไปที่หลินเสี่ยว

หลินเสี่ยวพยักหน้า  อย่างไรก็ตาม  เธอเพ่งความสนใจไปที่อู่เฉิงเยว่ หลังจากที่มองไปที่เหมิงเอวี้ย  โดยไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ

อู่เฉิงเยว่และเหมิงเอวี้ยเข้าใจความหมายของเธอทันที - 'ชายคนนี้ไม่ได้ขอโทษ  นายไม่ได้เห็นเด็กหญิงตัวน้อยแน่  ฉันสามารถให้นายเห็นเธอได้  แต่นายต้องขอโทษก่อน! '

หลินเสี่ยวจ้องไปที่อู่เฉิงเยว่ด้วยท่าทางไม่พอใจ

เธอส่งเจ้าตัวเล็กกลับไปหาพ่อด้วยความกรุณา   แต่พ่อของเด็กน้อยไม่ได้มองว่าเธอเป็นซอมบี้ที่ใจดี  ในทางตรงกันข้ามเขาฟาดเธอด้วยสายฟ้าอย่างไม่มีเหตุผล  คนคนนั้นจะต้องรู้สึกผิดภายใต้สถานการณ์นี้!

อู่เฉิงเยว่นึกถึงครั้งสุดท้ายเมื่อเขาโจมตีหลินเสี่ยวโดยไม่คิด  การโจมตีของเขาไม่ได้ฆ่าซอมบี้ แต่มันต้องทำให้เธอทรมาน  ไม่น่าแปลกใจที่ซอมบี้ดูโกรธมากในตอนนี้

จินตนาการว่าถ้าเป็นเขาถูกโจมตีเช่นนั้น  เขาก็รู้สึกไม่ดีเช่นกัน!

เมื่อความคิดต่างๆเกิดขึ้นในใจของเขา  อู่เฉิงเยว่ตระหนักว่าเขาควรขอโทษจริงๆ  ท้ายที่สุดแล้วซอมบี้ไม่ได้ทำอะไรเลยในระหว่างการเผชิญหน้าครั้งแรกแม้ว่าเธอจะเป็นซอมบี้ก็ตาม

อย่างไรก็ตาม  การขอโทษซอมบี้ฟังดูแปลกเกินไป!

อู่เฉิงเยว่และคนของเขาเชื่อว่าซอมบี้ควรถูกทำลายทั้งหมด  ในสายตาของพวกเขาซอมบี้ก็เหมือนสัตว์ร้ายและไม่มีอะไรเหมือนกับมนุษย์  สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้เหมือนกับว่าเขาทำร้ายสัตว์โดยไม่ได้ตั้งใจ แล้วสัตว์ก็กลับมาขอคำขอโทษ!  ไม่แปลกเหรอ?

แต่ปัญหาคือเขาทำสิ่งที่ผิด  และถ้าเขาปฏิเสธที่จะขอโทษ   ซอมบี้จะไม่ยอมให้เขาเห็นลูกสาวของเขา!  แล้วเขาจะไม่ขอโทษได้อย่างไร?

เหมิงเอวี้ยมองไปที่อู่เฉิงเยว่  เมื่อเห็นสีหน้าของเขาที่ดิ้นรน เธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะคิกคักและพูดว่า “แค่ขอโทษ!  พี่ทำร้ายเธอไม่ใช่เหรอ    บางทีเธออาจจะส่งหลิงหลิงกลับมาหาพี่ในวันนั้น แต่พี่กลับทำร้ายเธอและทำให้เธอหนี!”

ในขณะที่เธอพูดจบ  เหมิงเอวี้ยอดไม่ได้ที่จะมองไปที่หลินเสี่ยว จากนั้นเธอก็เห็นซอมบี้พยักหน้า

เหมิงเอวี้ยตะลึงงัน

'ไม่มีทาง! ฉันแค่พูด! วันนั้นเธอพยายามจะส่งหลิงหลิงกลับไปจริงๆหรือ? ’เธอสงสัย

หลินเสี่ยวยกมือกอดไว้ที่หน้าอกของเธอและมองไปที่อู่เฉิงเยว่อย่างเงียบ ๆ

อู่เฉิงเยว่จ้องมองที่เธออย่างรู้สึกผิด   เขากระแอมจากนั้นมองไปที่หลินเสี่ยวและพูดว่า   “ เอ่อ…อืม…ฉันขอโทษ! วันนั้นฉัน…ทำผิด!  ฉันขอโทษจริงๆ”

ในขณะที่พูดเขามองไปที่หลินเสี่ยวอย่างจริงใจและขอโทษ   เขาคิดว่าซอมบี้ตัวเมียจะไม่ให้อภัยเขาในไม่ช้าแม้ว่าเขาจะพูดแบบนั้นก็ตาม  เขารู้สึกว่าบางครั้งผู้หญิงก็อาจใจแคบได้

อย่างไรก็ตาม  ด้วยความประหลาดใจของเขา  ซอมบี้ตัวเมียพยักหน้าเมื่อเขาพูดจบ

‘นี่…แค่นี้อย่างนั้นเหรอ?’  เขาหันไปมองที่เหมิงเอวี้ยเพื่อยืนยันกับเธอซึ่งพยักหน้าให้เขาอย่างยิ้ม ๆ

จากนั้น  อู่เฉิงเยว่ก็หันหน้าไปมองหลินเสี่ยว เขาเห็นซอมบี้พุ่งมาที่เขาแล้วก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย   "ค่อยยังชั่วหน่อย"  ซอมบี้พูดด้วยสายตาของเธอ  ก่อนจะหายตัวไป

เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงอ่านความหมายในสายตาของซอมบี้ได้   การแสดงออกของซอมบี้นั้นเหมือนมนุษย์เกินไป   และเขาพบว่าเป็นสิ่งที่ยอมรับไม่ได้เล็กน้อย!

ในไม่กี่วินาที  ร่างสองร่างก็โผล่ออกมาจากอากาศแสดงให้เห็นว่าหลินเสี่ยวหายไปไหนในตอนนี้

“ หลิงหลิง!”  ทั้งอู่เฉิงเยว่และเหมิงเอวี้ยตะโกนออกมาดัง ๆ เมื่อเห็นเด็กหญิงตัวน้อยข้างหลินเสี่ยว

อู่เฉิงเยว่มองลูกสาวของเขาอย่างพิจารณา  พบว่าเธอดูมีพลังมาก  และใบหน้าของเธอก็สะอาด  เธอยังคงสวมเสื้อผ้าแบบเดียวกับที่เธอสวมเมื่อเธอหายไป  แต่เสื้อผ้าเหล่านั้นไม่สกปรก

เมื่อเห็นว่าลูกสาวของเขาได้รับการดูแลเป็นอย่างดี  ในที่สุดเขาก็เลิกกังวล

อู่เยว่หลิงรู้สึกสับสนเล็กน้อยเมื่อหลินเสี่ยวพาเธอออกมา  แต่เธอยังคงไม่แสดงออกเช่นเคย   อย่างไรก็ตาม  เมื่อเธอหันหน้าไปเห็นอู่เฉิงเยว่  ดวงตาของเธอเปล่งประกายและเปลี่ยนเป็นสีแดงขึ้นมา

'แด๊ดดี้!'

หัวใจของอู่เฉิงเยว่อ่อนลงเมื่อเขาเห็นหน้าตาที่คุ้นเคยในดวงตาที่เปิดกว้างของลูกสาวของเขา   เขาอดไม่ได้ที่จะก้าวไปข้างหน้าสองก้าว  แต่หยุดทันทีหลังจากนั้นและมองไปที่หลินเสี่ยวด้วยความลังเล

ในขณะนั้นหลินเสี่ยวกำลังเฝ้าดูการกลับมาพบกันอีกครั้งของพ่อและลูกสาวอย่างเงียบ ๆ โดยเอามือกอดไว้ที่หน้าอกของเธอ เธอไม่ขยับเมื่ออู่เฉิงเยว่มองมาที่เธอในทันใด

อู๋เย่วหลิงทำปฏิกิริยาโดยไม่คาดคิด เมื่อเธอเห็นว่าพ่อของเธอกำลังมองไปที่ซอมบี้  เธอวิ่งไปหาหลินเสี่ยวจากนั้นส่ายหัวไปทางอู่เฉิงเยว่

เธอไม่ได้พูดอะไร  แต่อู่เฉิงเยว่และเหมิงเอวี้ยต่างก็เข้าใจความหมายของเธอ  เธอกลัวว่าเขาอาจทำร้ายหลินเสี่ยว  เธอรู้ว่าหลินเสี่ยวเป็นซอมบี้  และเธอมักจะเห็นเขาโจมตีซอมบี้

เธอยังเด็กและเป็นคนเก็บตัว  ไม่เคยชอบพูด แต่เธอก็อ่อนไหวและฉลาดมากเช่นกัน

ยืนอยู่ข้างหลังอู่เยว่หลิง หลินเสี่ยวรู้สึกได้ว่าเด็กหญิงตัวน้อยต้องการปกป้องเธอ  เธอมองไปที่ร่างเล็ก ๆ ของเด็กหญิงรู้สึกว่าหัวใจที่เปรียบได้ของเธออบอุ่นขึ้น

เธอเอื้อมมือไปลูบหัวอู่เยว่หลิงเบาๆ  จากนั้นผลักเธอให้เดินเข้าไปหาอู่เฉิงเยว่

อู่เยว่หลิงหันกลับไปมองหลินเสี่ยว  เห็นได้ชัดว่าเธอรู้ว่าซอมบี้หมายถึงอะไร  เธออุ้มกระต่ายตัวน้อยสีเทาและมองไปที่ซอมบี้ด้านหลังอีกครั้ง  จากนั้นหันกลับไปเพื่อเดินไปยังอู่เฉิงเยว่

อย่างไรก็ตามหลังจากเดินมาได้สองสามก้าวแล้ว  ทันใดนั้นเธอก็หยุดและหันกลับไปหาหลินเสี่ยวอีกครั้ง

“หลิงหลิงมาหาพ่อ” อู่เฉิงเยว่นั่งยองๆ ลง มองอู่เยว่หลิงด้วยสายตาพร้อมกับกวักมือให้เธอเบา ๆ

เมื่อได้ยินพ่อเรียกเธอ  อู่เยว่หลิงเดินเข้าไปหาเขาทันที  อย่างไรก็ตาม เมื่อเธออยู่กึ่งกลางทางที่จะถึงพ่อของเธอ  ทันใดนั้น กระต่ายตัวน้อยก็กระโดดออกจากอ้อมแขนของเธอลงไปที่พื้น

อู่เยว่หลิงตกใจเมื่อคิดว่าเพื่อนกระต่ายของเธอกำลังวิ่งหนีไป  อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอหันไปมองมัน  เธอพบว่ากระต่ายวิ่งกลับไปหาหลินเสี่ยว

เธอหยุดชั่วครู่แล้วหันกลับไปไล่ตามกระต่าย

“หลิงหลิง! กลับมา!" เมื่อเห็นว่าอู่เยว่หลิงดูเหมือนจะวิ่งกลับไปหาซอมบี้ตัวเมีย  เหมิงเอวี้ยจึงตะโกนออกมา

ในขณะนั้น  อู่เฉิงเยว่ก็เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว  เขาปรากฏตัวข้างอู่เยว่หลิงภายในพริบตา  จากนั้นก็ช้อนอุ้มเธอขึ้น