อย่างที่หลินเสี่ยวคิดซอมบี้ระดับห้าตัวนี้ไม่เพียงแต่แข็งแกร่งทางร่างกายเท่านั้น แต่มีพลังวิเศษเช่นกัน ไม่น่าแปลกใจที่มนุษย์ผู้มีพลังวิเศษระดับห้าไม่มีใครเทียบได้กับซอมบี้ในระดับนี้  เพราะการโจมตีทางกายภาพโดยเฉลี่ยแทบจะไม่สามารถทำร้ายพวกมันได้!

คราวนี้ หลินเสี่ยว จะไม่สามารถทำอันตรายใด ๆ กับผู้นำซอมบี้ระดับห้าได้หากเล็บของเธอไม่ได้อัพเกรดเพื่อปล่อยใบพัดที่แหลมคม

หลังจากบอกให้เซี่ยตงถอยโดยใช้สัญญาณมือ  หลินเสี่ยวหันหลังและกระโดดหนี  ในช่วงเวลาต่อมาใบมีดน้ำแข็งขนาดกว้างเท่าฝ่ามือปักลงที่พื้นพร้อมกับคลื่นลมเย็น  แต่ไม่ละลายในทันที

ใบมีดน้ำแข็งที่สร้างขึ้นโดยมนุษย์ผู้มีพลังวิเศษระดับห้าไม่สามารถแทงลงไปที่พื้นได้   แต่จะแตกเป็นชิ้น ๆ กับพื้นเท่านั้น  อย่างไรก็ตาม  ใบมีดน้ำแข็งของซอมบี้ระดับห้านี้สามารถฟันลงไปที่พื้นได้ แม้ว่ามันจะไม่ลึกมาก  มันแสดงให้เห็นถึงพลังของมัน

หลินเสี่ยวจึงหันหลังและวิ่งทันที  นอกจากนี้  เธอยังพยายามดึงหลอกล่อผู้นำซอมบี้ออกไปและปล่อยให้เซี่ยตงวิ่งหนีได้  ในกรณีที่มันเสียอารมณ์และตัดสินใจระบายความโกรธใส่เขา

ผู้นำซอมบี้เร่งไล่ตามเธอทันที เมื่อเห็นใบมีดน้ำแข็งของมันพลาดเป้า

หลินเสี่ยวไม่ตื่นตระหนกภายใต้แรงกดดันอันยิ่งใหญ่ที่ได้รับจากผู้นำซอมบี้   แต่เธอกลับเพิ่มความเร็วและวิ่งเข้าป่าอย่างใจเย็น  ตามปกติดูเหมือนเธอจะไม่น่าเชื่อถือเล็กน้อย  แต่ทุกครั้งที่มีการกระทำที่จริงจังจิตใจของเธอจะชัดเจนและมีเหตุผล  โดยไม่ให้โอกาสเธอได้ตื่นตระหนก

หลินเสี่ยวได้รับคุณภาพทางจิตใจที่ดีจากการฝึกฝนในกองทัพ  และมันกลายเป็นส่วนหนึ่งของสัญชาตญาณของเธอ  ยิ่งสถานการณ์อันตรายมากเท่าไหร่เธอก็จะสงบลงเท่านั้น

สัมผัสได้ถึงผู้นำซอมบี้ที่ไล่ตามเธอเหมือนเสือชีต้า  เธอวิ่งไปยังพื้นที่ที่มีอุปสรรคมากขึ้นโดยตั้งใจ  ป่าไม้เช่นเดียวกับสถานที่ที่มีหญ้าสูงและแนวหินรวมอยู่ในเส้นทางหลบหนีของเธอ  แม้ว่าเธอจะเลือกพื้นที่ที่ยากลำบากเหล่านี้โดยเฉพาะ  ไม่มีอะไรขัดขวางเธอได้เลย  ในทางตรงกันข้ามเธอวิ่งอย่างรวดเร็วและรวดเร็วเหมือนหนู  และดูเหมือนจะสนุกกับมันมาก

ผู้นำซอมบี้ที่ไล่ตามหลินเสี่ยวสายตาของมันถูกปิดกั้นโดยป่าไม้และหญ้าโดยรอบ  และเพราะมันโกรธมากในตอนนี้  มันไม่ได้มุ่งเน้นที่จะรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของเธอ

เมื่อมันเข้ามาในพื้นที่ป่า   มันก่อให้เกิดคลื่นลมเยือกแข็งและใบมีดน้ำแข็งกวาดไปทั่วป่าโดยรอบ

มนุษย์ธรรมดาคงไม่กล้าเข้าไปในป่า  แต่ซอมบี้ไม่กลัวอันตรายที่อาจเกิดขึ้นในนั้น  เพราะสิ่งเหล่านี้แทบจะไม่เป็นอันตรายต่อพวกมันเลย

ก่อนเข้าป่า  ผู้นำซอมบี้กำลังเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงมาก  แต่มันช้าลงถึงสามสิบเปอร์เซ็นต์ทันทีที่ทำได้  ขณะที่สิ่งกีดขวางรอบข้างปิดกั้นสายตาของมัน  จากนั้นสัมผัสได้ว่าหลินเสี่ยวกำลังวิ่งไปไกลขึ้นเรื่อย ๆ ดังนั้นมันจึงรู้สึกกังวล

อย่างไรก็ตาม  มันมีวิธีแก้ปัญหาของตัวเอง ซึ่งคือการกระโดดขึ้นไปอยู่บนที่สูง    มันกระโดดขึ้นไปบนยอดไม้สูง  จากนั้นก็ยืนขึ้นและพบทิศทางที่หลินเสี่ยวกำลังเคลื่อนเข้าไป  หลังจากนั้นมันก็กระโดดขึ้นไปบนต้นไม้อีกต้นอย่างรวดเร็วเหมือนลิง

หลินเสี่ยวสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของผู้นำซอมบี้  เธอจึงหันกลับไปมองมัน  เธอพบว่าผู้นำซอมบี้ปีนขึ้นไปบนต้นไม้  ซึ่งหมายความว่าสถานการณ์เริ่มพลิกผันกับเธอ

เธอไม่หยุด แต่ยังคงวิ่งต่อไป  เมื่อเธอวิ่งผ่านก้อนหินขนาดใหญ่  จู่ๆเธอก็หยุดหมุนกลับมา  และบิดร่างของเธอแล้วหมุนไปอีกด้านหนึ่ง

ตามเสียงที่ดังขึ้นเรื่อย ๆ หนามน้ำแข็งขนาดเล็กก็สาดเข้าใส่อย่างดุเดือดที่หลินเสี่ยว  เมื่อครู่หนามน้ำแข็งหนาเท่านิ้วตกลงบนพื้นและก้อนหิน  โดนหินแตกเป็นชิ้น ๆ  ส่วนที่เหลือแทงลงไปที่พื้น

หลินเสี่ยวเหลือบมองหนามน้ำแข็งเหล่านั้นอย่างรวดเร็วก่อนที่เธอจะหันหลังและวิ่งต่อไป  หนามน้ำแข็งเหล่านั้นจะไม่สร้างความเจ็บปวดให้กับเธอ  แต่จะแทงลึกเข้าไปในร่างกาย  เธอไม่ต้องการหลุมลึกนับสิบในร่างกายที่แตกสลายไปแล้ว เพราะเธอจะดูน่าเกลียดมากแบบนั้น!  นอกจากนี้หลุมเหล่านั้นจะไม่สามารถรักษาได้!  เธอขี้เหร่พอแล้ว  และถ้าเธอขี้เหร่กว่านี้ ... อันที่จริง  เธอไม่นึกถึงผลเสียใด ๆ ของการทำตัวน่าเกลียด

เนื่องจากตอนนี้เธอกลายเป็นซอมบี้ที่ดูน่ากลัว   เธอคงหาใครแต่งงานกับเธอไม่ได้ ใช่ไหม?  ใครจะกล้าแต่งงานกับเธอ?   เธอน่าจะได้สามีเป็นซอมบี้?  เธอไม่คิดอย่างนั้น!  เธอมีรสนิยมที่ดีกว่านั้น!

แม้ในช่วงเวลาที่อันตรายเช่นนี้  หลินเสี่ยวสามารถนึกถึงคำถามที่น่าเบื่อเช่นการแต่งงานกับใครสักคนได้อีก  ถ้าผู้นำซอมบี้ที่ไล่ตามเธอมารู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่  มันคงจะโกรธมากแน่ ๆ

เธอกลิ้งไปบนพื้นอีกครั้งเพื่อหลบการโจมตี  เมื่อเธอยืนขึ้นเธอก็ได้ยินเสียงดังจากเหนือหัวของเธอ  เธอจึงนั่งยองๆโดยไม่แม้แต่จะเหลือบมองว่าเสียงดังมาจากไหน

ทันทีที่เธองอเอว ผู้นำซอมบี้กระโดดข้ามหัวของเธอไป แต่สูงกว่าเธอเล็กน้อย  กรงเล็บของมันไม่สามารถสัมผัสหัวของหลินเสี่ยวได้ คว้าได้เพียงอากาศเท่านั้น

“อ๊ากกกส์!”  ล้มเหลวในการจู่โจมเป้าหมายอีกครั้ง  ผู้นำซอมบี้พลิกตัวขึ้นไปในอากาศก่อนที่จะร่อนลงสู่พื้น  จากนั้นปล่อยคลื่นความโกรธเกรี้ยวออกมาเป็นเสียงคำรามใส่เธอ

หลินเสี่ยวมองไปที่หน้าอกของมันและพบว่าบาดแผลสองสามอันที่เกิดจากเธอได้ถูกน้ำแข็งสีขาวฉาบไว้

'บ้าเอ้ย! มันรู้วิธีแต่งบาดแผลด้วย! ’

เมื่อถึงจุดนั้นผู้นำซอมบี้ก็ตระหนักว่าเสียงคำรามของมันใช้ไม่ได้ผลกับหลินเสี่ยว  และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดขึ้น  ผู้นำซอมบี้สามารถควบคุมซอมบี้ระดับล่างอื่น ๆ ได้  แต่ก็คิดไม่ออกว่าทำไมคนนี้ถึงเพิกเฉยต่อเสียงของมันได้

จากความรู้สึกของเธอที่ผู้นำซอมบี้สัมผัสได้  มันเชื่อเสมอว่าเธอเป็นเพียงระดับสาม  และยังไม่ถึงระดับสี่ด้วยซ้ำ  สถานการณ์ของความสามารถในการควบคุมซอมบี้ระดับสามอื่น ๆ ยกเว้นเธอทำให้มันหงุดหงิดมากทีเดียว

ด้วยเหตุนี้มันจึงไล่ล่าเธอและพยายามเอาชนะเธอด้วยความรุนแรง   แต่ที่น่าแปลกใจคือเธอวิ่งเก่งเกินไป

ในความเป็นจริง  มันไม่สนใจอีกแล้วที่เธอได้ฉกเหยื่อของมัน   มันยังคงไล่ตามเธอเป็นหลักเพราะต้องการให้ซอมบี้ระดับล่างนี้อยู่ภายใต้การควบคุมของมัน  มันรู้สึกอึดอัดมากเมื่อไม่สามารถทำเช่นนั้นได้

ในขณะเดียวกัน  เมื่อเริ่มตกเป็นเป้าหมายของผู้นำซอมบี้ตัวนี้  หลินเสี่ยวพยายามหาทางหนีจากมัน  

ตามที่คาดไว้เธอต่ำกว่าผู้นำซอมบี้ในด้านระดับ   เพราะมันสามารถปีนต้นไม้และกระโดดไปมาระหว่างยอดไม้ในระยะไกลได้  หลินเสี่ยวไม่คิดว่าเธอจะทำได้เช่นเดียวกับมัน  เพราะความสามารถในการกระโดดของเธอไม่ดีเท่ากับความสามารถในการวิ่งของเธอ

เมื่อเธอเห็นว่าผู้นำซอมบี้กระโจนไปมาระหว่างยอดไม้  เธอรู้ว่าเธอไม่สามารถหนีจากมันได้

ผู้นำซอมบี้ระดับห้านั้นยากที่จะรับมืออย่างแท้จริง!

ในขณะนั้น  ผู้นำซอมบี้กระพริบไปมาในอากาศและพุ่งเข้าใส่เธอ

เธอจ้องมองมันตลอดเวลา   เมื่อเห็นมันพุ่งเข้าหาเธออย่างฉับพลัน  เธอก้าวถอยหลังทันทีพร้อมกับยกมือตั้งการ์ดเพื่อปกป้องตัวเอง  จากนั้นเธอรู้สึกได้ถึงแรงกระแทกจากแขนของเธอพร้อมกับกลิ่นอายที่รุนแรง

ผู้นำซอมบี้ฟาดกรงเล็บตรงที่มือของเธอ

ขณะที่กรงเล็บของผู้นำซอมบี้ตบที่มือของเธอ  เธอหยุดก้าวถอยหลังแล้วบิดเอวทันที  หมุนร่างกายส่วนบนของเธอเพื่อลากไปด้านข้าง  แล้วเธอก็ยกเท้าเตะท้องของมัน

ผู้นำซอมบี้ไม่ได้เตะเธออย่างจริงจัง   ดังนั้นเธอเตะเข้าที่ท้องของมันอย่างแรง  ในวินาทีถัดไป  มันถูกส่งลอยกลับไป

บทที่ 62 : เธอทำอะไรโง่ๆ

“อ๊าาาากส์?”  ผู้นำซอมบี้ลอยกลับไปอย่างสับสน  หลินเสี่ยวดูซูบผอมและวิ่งบนพื้นได้เท่านั้นเมื่อหลบหนี  ดังนั้นผู้นำซอมบี้จึงสันนิษฐานว่าการเตะของเธอจะไม่รุนแรงเท่ากับการเตะของมัน  มันจึงเตะเธออย่างไม่ใส่ใจ  แต่แล้วพบว่ามันไม่ได้เป็นอย่างที่คิด

เป็นผลให้มันถูกเตะโด่งออกมาเช่นนี้

หลินเสี่ยวรู้อยู่เสมอว่าเธอมีความแข็งแกร่งมาก   แต่เธอไม่คิดว่าจะเตะผู้นำซอมบี้ไปได้ไกลขนาดนี้ ดังนั้น  เธอจึงหยุดชะงักชั่วคราวด้วยความตกใจเช่นกัน  แต่ในวินาทีถัดไป  เธอพุ่งเข้าหาหัวหน้าซอมบี้ที่กำลังลอยด้วยความเร็วที่สูงขึ้นพร้อมกับยกมือทั้งสองข้างขึ้นเพื่อเชือดหัวของมัน

“อ๊ากกกส์!”  ผู้นำซอมบี้รู้สึกได้ถึงอันตราย ขณะที่มันรีบพลิกตัวกลับไปในอากาศหลบกรงเล็บของเธอ  หลังจากลงจอดบนพื้นดิน  มันคำรามใส่เธอด้วยความโกรธจากนั้นเอาขาของมันกระแทกกับพื้นและกระโดดตะครุบตัวเธอซึ่งยังอยู่กลางอากาศ  ชุดใบมีดน้ำแข็งถูกปล่อยออกมาจากฝ่ามือของมันบินไปที่หลินเสี่ยวจากทุกทิศทาง

เมื่อเห็นใบมีดน้ำแข็งเหล่านั้น  หลินเสี่ยว รู้ว่าตอนนี้ผู้นำซอมบี้โกรธมาก   ใบมีดน้ำแข็งนับร้อยตกลงมาจากเหนือศีรษะของเธอทำให้เธอไม่มีทางหลบ   ดังนั้น  เธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกลับไปที่พื้นที่อวกาศของเธอ

วินาทีต่อมา  หลินเสี่ยวหายไปในอากาศบาง ๆ ก่อนที่ใบมีดน้ำแข็งจะแทงเข้าไปในร่างกายของเธอ  ก่อนที่เธอจะตกลงมาที่พื้น  ฝนของใบมีดน้ำแข็งตกลงบนพื้นทำให้เกิดรูนับร้อยบนต้นไม้ในบริเวณนี้

“อ๊ากกกส์!” หลินเสี่ยวหายตัวไปอีกครั้ง  ผู้นำซอมบี้แหงนหน้าแยกเขี้ยวและเปล่งเสียงคำรามอย่างโกรธเกรี้ยวขึ้นไปบนท้องฟ้า  มันหันกลับไปขูดตะกุยต้นไม้และโขดหินโดยรอบอย่างดุร้ายสร้างความหายนะอีกครั้ง

หลินเสี่ยวปรากฏตัวในพื้นที่ราบริมทะเลสาบหลังจากเข้ามาในพื้นที่ของเธอ   เธอยืนอยู่ที่นั่นและหลับตาเพื่อรับรู้สถานการณ์ข้างนอก เมื่อผู้นำซอมบี้ปลดปล่อยอารมณ์โกรธกับหิน  เธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะ.

ผู้นำซอมบี้ไม่สามารถเข้าไปในพื้นที่อวกาศของเธอได้ไม่ว่ามันจะโกรธแค่ไหนก็ตาม  เธอมีพื้นที่เป็นของตัวเองเธอจะไปกลัวใครล่ะ?

แต่ในไม่ช้า  เธอก็เริ่มรู้สึกอารมณ์เสีย  เธอสามารถหนีเข้ามาในอวกาศของเธอได้  แต่เธอจะกลับออกไปอย่างไร?    ตอนนี้เธอตระหนักแล้วว่าเธอได้ทำอะไรโง่ ๆ ซึ่งกำลังจะออกไปจากพื้นที่ของเธอ  ผู้นำซอมบี้ดูเหมือนจะเรียนรู้แล้วว่าเธอจะปรากฏตัวอีกครั้งในจุดเดิมที่เธอหายตัวไป  ถ้าไม่รู้ ทำไมมันถึงรอบนทางด่วนได้นานขนาดนั้น?  ก่อนหน้านี้  หลินเสี่ยวปรากฏตัวอีกครั้งบนทางหลวง  เธอพิสูจน์การเดาของผู้นำซอมบี้ด้วยการทำเช่นนั้นไม่ใช่หรือ?

เมื่อคิดอย่างนั้น  หลินเสี่ยวก็อยากจะตีอกชกหัวตัวเอง  เธอทำอะไรลงไป?  เธอผลักดันตัวเองเข้าสู่สถานการณ์ที่ลำบาก  เธอกังวลเกี่ยวกับครอบครัวของเธอมากเกินไป  ดังนั้น  เธอจึงไม่สนใจรายละเอียดอื่น แต่ตอนนี้  เธอกลับมามีสติและพบว่าเธอคิดผิด  มันสายไปแล้ว

เธอเฝ้าดูผู้นำซอมบี้ระบายความโกรธ   จากนั้นมันกระโดดขึ้นไปบนต้นไม้ที่สูงมากและนั่งยอง ๆ อยู่ข้างบนอย่างเงียบ ๆ   มันรออยู่ที่นั่นอย่างสงบ  เหมือนนักล่าที่อดทนรอให้เหยื่อของมันมาปรากฏตัว

เห็นได้ชัดว่ากำลังรอให้เธอออกไป!  ดูเหมือนว่าเธอประเมินไอคิวของผู้นำซอมบี้ต่ำไปมาก      

เมื่อนั้นเธอก็ลืมตาขึ้น

เธอหวังว่าจะสามารถเข้าสู่สภาวะ "ผีเดินทาง" นั้นได้อีกครั้งหรือไม่ก็ฝัน "ฝันที่เคลื่อนไหว" อีกครั้งเพื่อออกจากพื้นที่อวกาศแห่งนี้

นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นไม่กี่ครั้งที่ผ่านมาเมื่อเธอเปลี่ยนสถานที่โดยไม่ออกไปจากอวกาศ   เธออยากจะทำมันอีกครั้ง  แต่ไม่รู้ว่าทำอย่างไร  เธอไม่รู้ว่าจะร่ายทักษะนั้นยังไง! เธอควรรอช่วงเวลาแบบไหน?

ในขณะที่เธอพยายามคิดว่าจะนำทักษะนั้นมาใช้ได้อย่างไร  ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกว่าศีรษะของเธอหนักขึ้น  จากนั้นเมื่อเธอรู้สึกว่ามีบางอย่างเรียกเธอมา  เธอเริ่มหมดสติ  นี่เป็นสถานะที่แน่นอนที่เธอเข้ามาในครั้งสุดท้าย  อย่างไรก็ตาม  เธอไม่ได้ปรากฏตัวที่ด้านนอกในฐานะร่างโปร่งแสงในครั้งนี้  แต่ร่างกายของเธอกลับโปร่งใสในอวกาศโดยตรง

อู่เย่วหลิงมองไปที่หลินเสี่ยวจากระยะไม่ห่างกันมาก  เธอรู้สึกแปลกๆ  ตั้งแต่ที่จู่ๆหลินเสี่ยวก็ปรากฏตัวขึ้นที่ริมทะเลสาบและยืนนิ่งอยู่ที่นั่น  ในไม่ช้าเธอก็เห็นว่าร่างกายของหลินเสี่ยวค่อยๆเปลี่ยนเป็นโปร่งใส  แต่ไม่ได้หายไปอย่างสมบูรณ์ 

อย่างน้อยเธอก็ยังสามารถมองเห็นร่างโปร่งใสของหลินเสี่ยว

เธอเบิกตากว้างเพื่อจ้องไปที่หลินเสี่ยว  ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น  เธอไม่กังวลหรือกลัว  เพราะมีเรื่องแปลก ๆ เกิดขึ้นมากมายตั้งแต่เธอได้พบกับซอมบี้ตัวนั้น  เธอได้เรียนรู้ว่าเธอไม่ควรมองว่าคนหลังเป็นซอมบี้พื้นๆ ทั่วไป

อู่เย่วหลิงไม่รู้ว่าจะอธิบายความจริงที่ว่า ‘ไม่ควรเห็นหลินเสี่ยวเป็นซอมบี้ธรรมดา’ ได้อย่างไร  กระนั้นจิตใจที่เรียบง่ายของเธอก็เข้าใจดีว่าอย่างหลังนั้นไม่เหมือนกับซอมบี้ตัวอื่น ๆ  และเธอเป็นซอมบี้เพียงตัวเดียวที่จะไม่แสดงหน้าตาที่น่ากลัวแบบ "ฉัน – อยาก – กิน – เธอ" ให้เธอเห็น

ดังนั้น  เธอมองไปที่หลินเสี่ยวที่โปร่งใสและมองดูเธอเดินลงไปในทะเลสาบอย่างช้าๆ  ขณะที่เธอเดินลึกเข้าไปในทะเลสาบเรื่อย ๆ  น้ำไหลท่วมหัวเข่าต้นขา แล้วก็เอว แต่ดูเหมือนเธอจะไม่อยากหยุด  เธอเคลื่อนไหวไปเรื่อย ๆ และน้ำก็มาถึงหน้าอก คอ ปาก จมูกแล้วก็ตา

จากนั้นไม่นานหลินเสี่ยวก็หายไปในทะเลสาบ

'มันลงไปทำอะไรที่นั่น?'  อู่เย่วหลิงสงสัย

ตอนแรกอู่เย่วหลิงแค่อยากรู้ว่าหลินเสี่ยวลงไปในทะเลสาบเพื่อทำอะไร   เธอเดาว่าอาจจะเป็นซอมบี้ลงไปจับปลา  และสงสัยว่ามันจะกลับมาพร้อมปลาตัวใหญ่และทำปลาย่างให้เธอ

ระหว่างที่รอหลินเสี่ยวขึ้นจากน้ำ  เธอมองอย่างเงียบ ๆ ว่าซอมบี้หายไปไหน  ด้วยความคิดทั้งหมดที่แวบเข้ามาในใจ

อย่างไรก็ตาม  เธอเริ่มรู้สึกไม่สบายใจเมื่อไม่เห็นหลินเสี่ยวขึ้นมาจากน้ำหลังจากรอมานาน  เมื่อเวลาผ่านไปอย่างช้าๆ  อู่เย่วหลิงรู้สึกว่าเธอไม่สามารถนั่งนิ่งได้อีกต่อไป  เธอจึงลงจากเตียงอุ้มกระต่าย แล้วเดินไปที่ทะเลสาบ

‘ทำไมมันไม่ออกมา?  ทำไมถึงยังไม่ออกมา?  ทำไม? ออกมานะ! 'อู่เย่วหลิงตะโกนในใจของเธอ

..................................

หลังจากเดินลงไปในน้ำในสภาพที่เต็มไปด้วยโคลน  หลินเสี่ยวตระหนักว่าเธอกำลังทำอะไร    อย่างไรก็ตามทันใดนั้นเธอก็พบว่าเธอไม่สามารถควบคุมร่างกายได้  แม้ว่าจิตใจของเธอจะชัดเจนอีกครั้งก็ตาม  เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเฝ้าดูตัวเองเดินลึกลงไปในทะเลสาบ  และดูน้ำไหลท่วมหัวของเธอ  เธอไม่หยุด แต่ยังคงมุ่งหน้าไปที่ใจกลางทะเลสาบ

'เกิดอะไรขึ้น? เหตุใดจึงเกิดขึ้นแบบนี้? เกิดอะไรขึ้น? 'เธอสงสัย

หลินเสี่ยวรู้สึกเหมือนเป็นคนนอกที่เฝ้ามองร่างกายของลวี่เถียนหยี่เดินลึกลงไปเรื่อย ๆ  ในขณะเดียวกัน  เธอก็เห็นโลกใต้น้ำ  เธอเป็นซอมบี้  ดังนั้น เธอจะไม่ขาดอากาศหายใจ  และสามารถเคลื่อนที่ได้อย่างอิสระใต้น้ำ

เมื่อร่างกายของเธอเข้าไปลึกขึ้นและน้ำก็ไหลเข้าตาเธอ   เธอเห็นแสงสีเขียวใต้น้ำ!

ผิวน้ำดูลึกและมืด แต่มีแสงสีเขียวส่องสว่างอยู่ข้างใต้ หลินเสี่ยวตาบอดสีในฐานะซอมบี้  ดังนั้น เธอจึงตกใจมากเมื่อเธอจำสีเขียวของแสงได้

หลังจากที่เธอกลายเป็นซอมบี้  ทุกสิ่งที่เธอเห็นเป็นภาพขาวดำ  น่าเบื่อและจืดชืด  อย่างไรก็ตาม  ทำไมเธอถึงเห็นแสงสีเขียวลึกลับนี้ในตอนนี้?  และที่สำคัญมันคืออะไร?