ด้วยความคิดนี้  หลินเสี่ยวจึงหันกลับมาทันที  นั่งยองๆลงและมองตรงไปที่อู่เยว่หลิง  เธอชี้ที่เด็กน้อยแล้วชี้ไปที่บริเวณที่มีเฟอร์นิเจอร์ส่งสัญญาณให้เธอไปที่นั่นคนเดียว  หลังจากนั้นเธอก็ชี้มาที่ตัวเองและชี้ไปที่เซี่ยตงซึ่งกลายเป็นซอมบี้และตอนนี้ลอยอยู่บนผิวน้ำทะเลสาบ

หลังจากนั้นเธอก็ชี้ไปที่ท้องฟ้า

เธอแสดงท่าทางต่างๆขณะที่เธอพยายามบอกอู่เยว่หลิงให้ไปและอยู่ในพื้นที่นั้นด้วยตัวเองและไม่ให้ไปที่อื่นพร้อมกับบอกว่าเธอจะจัดการกับสิ่งที่อยู่บนน้ำและส่งไปนอกอวกาศ

อู่เยว่หลิงมองไปที่เธออย่างเงียบ ๆ สักครู่โดยไม่ให้เธอรู้ว่าเข้าใจความหมายของเธอหรือไม่ เด็กไม่ได้ไปตามที่เธอออกคำสั่ง  แต่ยังคงยืนอยู่ตรงหน้าเธอ  มองตาเธอนิ่ง

หลินเสี่ยวถอนหายใจ  ไม่รู้สึกถึงความคิดของเด็กในขณะนี้  เมื่อเด็กคนนี้สงบนิ่ง  เธอแทบอ่านใจไม่ออก

เมื่อเห็นอู่เยว่หลิงมองมาที่เธอโดยไม่ตอบสนองใด ๆ  หลินเสี่ยว หันกลับไปมองที่เซี่ยตงซึ่งยังคงลอยอยู่บนผิวน้ำ   จากนั้นเธอก็ยืนขึ้นและวางมือบนไหล่ของเจ้าตัวเล็ก จับหมุนตัวกลับไปทางเตียงแล้วผลักเธอไปข้างหน้าสองสามก้าว

ด้วยเหตุนี้อู่เยว่หลิงจึงเริ่มเดินไปข้างหน้าแม้ว่าเธอจะหันกลับไปมองหลินเสี่ยวด้วยทุกย่างก้าวก่อนที่จะเดินต่อไปข้างหน้าอีกครั้ง

หลังจากเห็นว่าอู่เยว่หลิงก้าวไปข้างหน้าในที่สุด  หลินเสี่ยวก็หันกลับและเดินไปที่ผิวน้ำทะเลสาบ  เธอสังเกตร่างกายของเซี่ยตงด้วยความระมัดระวังสักครู่จากนั้นสูดดมมัน

เซี่ยตงลอยคว่ำหน้าอยู่บนน้ำ  หลินเสี่ยวจึงมองไม่เห็นใบหน้าของเขา  แต่เธอรู้สึกได้ว่าทั้งกลิ่นอายและกลิ่นของเขาเปลี่ยนไป กลิ่นของเขาไม่เหมือนกับตอนที่เขายังเป็นมนุษย์ มันไม่เหมือนกับกลิ่นที่เขาได้สัมผัสก่อนหน้านี้เมื่อจู่ๆเขาก็กลายเป็นซอมบี้ก่อนที่จะกระโดดลงไปในน้ำ

เธอรู้สึกว่ากลิ่นของเซี่ยตงค่อนข้างแปลก

กลิ่นมนุษย์ของเขาหายไปและกลิ่นซอมบี้ของเขาก็อ่อนลง  ในขณะนั้นหลินเสี่ยวไม่เข้าใจได้ว่าเซี่ยตงกลายเป็นอะไร

เธอหย่อนเท้าลงไปในน้ำแล้วค่อยๆเดินลุยน้ำเข้าหาเขา เขาไม่ได้ลอยห่างจากริมทะเลสาบมากเกินไป  ห่างเพียงหกหรือเจ็ดเมตร อย่างไรก็ตาม  เธอไม่เคยไปที่ทะเลสาบไกลขนาดนี้มาก่อนดังนั้นดูเหมือนเธอจะระมัดระวังเป็นพิเศษ

ในเวลานี้เธออยู่ห่างจากริมทะเลสาบสามเมตร  น้ำสูงถึงหน้าอกของเธอแล้ว  เธอดันเท้าลงไปที่ก้นทะเลสาบทันทีและเริ่มว่ายน้ำเพื่อที่เธอจะได้เคลื่อนที่ผ่านไปได้เร็วขึ้น

เมื่อเธอมาถึงด้านข้างเซี่ยตง เธอก็ยังตรวจไม่พบการเปลี่ยนแปลงในตัวเขา หลังจากใช้เวลาคิดอยู่ครู่หนึ่ง จู่ๆเธอก็รู้สึกงี่เง่าเล็กน้อย! จับดีไม่ดี

เธอไม่รู้ว่าเธอเริ่มอายเมื่อไหร่  เธอเป็นซอมบี้แล้ว  เธอควรกลัวว่าสิ่งนี้จะกัดเธอหรือไม่? ทุกอย่างนอกเหนือจากความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเขา เขาอาจจะกัดเธอไม่ได้แม้ว่าเขาจะต้องการก็ตาม!

เมื่อเธอนึกถึงสิ่งนี้  หลินเสี่ยวเอื้อมมือไปหาผู้ชายคนนั้นอย่างกล้าหาญและมั่นใจ เธอพลิกตัวเขาจับที่ด้านหลังคอด้วยมือเดียว แล้วว่ายน้ำไปที่ริมทะเลสาบพร้อมกับลากเขาไปด้วย

หลังจากว่ายน้ำขึ้นฝั่งแล้ว เธอลากเซี่ยตงขึ้นจากน้ำและโยนเขาลงไปในที่โล่งริมทะเลสาบ  ในที่สุดเธอก็สามารถมองเห็นใบหน้าของเขาได้อย่างชัดเจน

ใบหน้าของเขาที่บิดเบี้ยวและปกคลุมไปด้วยเส้นเลือดกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง  สีของใบหน้าเขาเป็นสีขาวซีดและสีฟ้าเหมือนสีของซอมบี้ทั่วไป

ปากของเขาไม่แตก  จมูกเขาไม่คดงอ ตายังปิดอยู่ เขาดูเหมือนคนตายธรรมดา  และร่างกายของเขาเหมือนคนที่ไม่ได้กลายเป็นซอมบี้

หลินเสี่ยวนั่งยองๆข้างๆเขา สำรวจใบหน้าของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ขณะที่เธอพูดกับตัวเองว่า 'ดูธรรมดา ฉันให้เขาห้าเต็มสิบ

หลังจากนั้น เธอก็เอื้อมมือไปจับข้อต่อขากรรไกรของเขา  บีบแรง ๆ  ปากของเขาอ้าเผยให้เห็นฟัน ตามที่เธอคาดไว้ฟันของเขาคมขึ้น

หลินเสี่ยวดมเขาและพบว่าเขาไม่มีกลิ่นเหม็นแบบที่ซอมบี้ควรจะมีในปากของเขา  หลินเสี่ยวปล่อยมือจากปากของเขามองไปที่มือของเขา เล็บของเขายังไม่งอกออกมา  แต่กระดูกนิ้วของเขากลายพันธุ์ไปแล้วและงอเหมือนตะขอ

จากนั้นเธอก็จ้องบาดแผลของเขา  บาดแผลที่เน่าเปื่อยเหล่านี้มีสีฟ้าซีด ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นผลกระทบของไวรัสซอมบี้

อย่างที่เธอคาดไว้เขากลายเป็นซอมบี้แล้วจริงๆ!

หลังจากตรวจสอบสักพัก  หลินเสี่ยวสรุปว่าเซี่ยตงกลายเป็นซอมบี้ไปแล้ว  จากนั้น เธอก็เริ่มพิจารณาว่าจะจัดการกับเขาอย่างไรต่อไป

เธอควรโยนเขาออกไปไหม?  เขาอาจจะตื่นขึ้นมาในฐานะซอมบี้และถูกมนุษย์ยิงหัว  หรือถูกทำลายโดยซอมบี้ระดับสูงกว่า  หรืออีกทางหนึ่งเขาอาจจะเตร็ดเตร่ด้วยตัวเอง พัฒนาเป็นซอมบี้ระดับสูงในภายหลัง แล้วถูกมนุษย์เอานิวเคลียสไป!

เธอควรแทงกรงเล็บของเธอเข้าที่หัวของเขาโดยตรง แล้วขุดนิวเคลียสออกมา ขุดหลุมและฝังเขาเพื่อให้เขาได้พักผ่อนอย่างสงบหรือไม่?

หลินเสี่ยวรู้สึกว่าการฝังเขาเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด!

ด้วยความคิดนี้ เธอจึงหลับตาและมองออกไปข้างนอกจากนั้นก็ตระหนักว่าสิ่งนี้ใช้ไม่ได้  นั่นเป็นเพราะเธอเห็นซอมบี้ระดับห้ายังคงอยู่ที่เดิมดูเหมือนจะรอให้เธอออกไป

เว้นแต่เธอจะเข้าสู่สถานะ "ผีเดินทาง" อีกครั้ง  เธอจะไม่สามารถออกจากสถานที่นี้ได้โดยไม่ต้องออกจากที่อวกาศของเธอ

เธอเพ่งความสนใจไปที่การคิดถึงสถานเวทย์มนตร์ที่เธอเข้ามาก่อนหน้านี้ และพยายามจดจำว่าเธอรู้สึกอย่างไรในตอนนั้น

เธอจำได้ว่าตอนนั้นตาของเธอปิดลงและเธอจดจ่ออยู่กับสถานการณ์ภายนอกตลอดเวลา  เธอตั้งสมาธิอย่างเข้มข้นและคิดว่าจะทำให้ตัวเองล่องหนได้อย่างไรและดำดิ่งลงไปเพื่อช่วยเซี่ยตง  หลังจากนั้นไม่นานเธอก็เข้าสู่ครึ่งหลับครึ่งตื่น  สถานะ "ผีเดินทาง"

อย่างที่เธอจำได้  เธอได้รับอนุญาตให้วิ่งไปที่ทุ่งสตรอเบอร์รี่โดยไม่เว้นที่ว่างเมื่อเธออยู่ในความฝันครั้งที่แล้ว  ทำไมเธอต้องฝันจึงจะประสบความสำเร็จ?  ในทางกลับกัน  เหตุใดเธอจึงต้องเข้าสู่สถานะ "ผีเดินทาง" เพื่อที่จะได้เคลื่อนไหวในโลกภายนอกโดยไม่ต้องออกจากที่อวกาศง เมื่อเธอไม่ได้ฝัน?

เธอทำแบบเดียวกันนี้ในขณะที่ตื่นไม่ได้หรือ? ทำไมพื้นที่อวกาศนี้ถึงยากขนาดนี้?

หลินเสี่ยวรู้สึกว่าเธอต้องการเวลามากขึ้นในการสำรวจการทำงานของพื้นที่อวกาศนี้  แต่ตอนนี้เธอจะโยนเซี่ยตงออกจากพื้นที่ของเธอได้อย่างไร?

ด้านนอกนั่น ผู้นำซอมบี้กำลังรออยู่ด้วยความโลภ  บางทีมันอาจจะพุ่งเข้าหาเธอทันทีที่ปรากฏตัว

เธอสังเกตว่าเธอสามารถโยนสิ่งของที่ไม่มีชีวิตเข้ามาในหรือนอกพื้นที่อวกาศได้อย่างง่ายดาย  แต่ไม่สามารถทำแบบเดียวกันกับมนุษย์หรือซอมบี้ได้  เธอสามารถนำพวกเขาเข้าหรือออกพร้อมกับตัวเองเท่านั้น

ในขณะที่เธอกำลังนั่งยองๆข้างๆ เซี่ยตงและกำลังดิ้นรนอยู่นั้น กลิ่นอายที่สงบนิ่งเหมือนน้ำของเขาก็เริ่มขึ้นหลินเสี่ยวรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลง  ดังนั้นเธอจึงลุกขึ้นยืนทันทีและถอยหลังไปสองสามก้าว

ในเวลาต่อมา  เธอเห็นเขานอนอยู่บนพื้นเปลือกตาขยับแล้วลืมตา

ลูกตาของเขาไม่ได้เป็นสีเทาซีดหรือเข้มเท่ากับดวงตาสีดำของหลินเสี่ยวซึ่งไม่มีส่วนสีขาวเลย  แต่ตาคู่นั้นของเขาเหมือนดวงตาของมนุษย์ธรรมดาคู่หนึ่งมีรูม่านตาสีดำและตาขาวปกติ

อย่างไรก็ตาม  รูม่านตาของเขาไม่ได้มีรูปร่างเหมือนกับมนุษย์ทั่วไป  รูม่านตาเหล่านั้นไม่ได้กลม แต่เป็นแนวตั้ง

สิ่งนี้ไม่มีความสำคัญยกเว้นความจริงที่ว่าหลังจากที่เขาลืมตา  เขามองไปที่ท้องฟ้าสีตะกั่วในอวกาศของหลินเสี่ยวอย่างสับสน  กระพริบตาแล้วลุกขึ้นนั่งขณะที่จ้องมองหลินเสี่ยว

เมื่อเห็นเช่นนี้หลินเสี่ยวก็ค่อนข้างสับสน  ‘บ้า เกิดอะไรขึ้น?  ทำไมซอมบี้ตัวนี้ถึงจ้องมาที่ฉันอย่างตื่นตัว?’

ก่อนที่เธอจะคิดออก การแสดงออกของเซี่ยตงเปลี่ยนไปอีกครั้ง    ดวงตาของเขาเป็นประกาย  จากนั้นสายตาของเขาก็สงบลงทีละนิดในขณะที่ความระมัดระวังในดวงตาของเขาหายไป

หลินเสี่ยวมองเขาอย่างสับสน    ซอมบี้ใช่ไหม?    เขาดูไม่เหมือนใคร!  มนุษย์หรือ?  เขาดูไม่เหมือนหนึ่งในที่ว่านั้น!

ผู้ชายคนนี้กลายเป็นอะไรวะ?

ในขณะที่เธอกำลังเดาว่าเขากลายเป็นอะไรกันแน่   เซี่ยตงขยับริมฝีปากของเขา

“เอ๊ะ…โอ้…”

หลินเสี่ยวรู้สึกสับสนอีกครั้ง  เธอไม่เข้าใจความหมายเบื้องหลังคำพูดของเขาเลย! อย่างไรก็ตาม  เธอรู้สึกได้ถึงความคิดของเขา!

เขาพูดว่า "หิวมาก!"

บทที่ 38 : ซอมบี้กลายพันธุ์

เมื่อเห็นชายร่างสูงและแข็งแรงตะโกนว่า "หิว" อย่างอ่อนแรง  หลินเสี่ยวพบว่ามันไม่เป็นที่ยอมรับเล็กน้อย ไม่ต้องพูดถึงเธอ  แม้แต่เซี่ยตงก็ตกตะลึงหลังจากได้ยินว่าตัวเองตะโกนว่า "หิว"

เขาหลุบตาลง แตะลำคอ รู้สึกแปลก ๆ เล็กน้อย  จากนั้นเขาก็หรี่ตาซึ่งเต็มไปด้วยความสับสน  ดูเหมือนจะพยายามอย่างหนักที่จะคิดอะไรบางอย่าง

หลินเสี่ยวยืนอยู่ข้างๆ มองดูปฏิกิริยาของเขาด้วยความประหลาดใจ

แปลก! มันแปลกเกินไป! ไวรัสต้องใช้เวลาในการโจมตี  ศพจึงต้องใช้เวลาอย่างน้อยสิบสองชั่วโมงในการกลายร่างเป็นซอมบี้  อย่างไรก็ตาม  จากการติดเชื้อไปจนถึงการโจมตีของไวรัส จากนั้นในการแปลงร่างเขาใช้เวลาเพียงไม่ถึงครึ่งชั่วโมงในการเสร็จสิ้นกระบวนการทั้งหมด  มันเร็วเกินไป!

เป็นไปได้ว่าไวรัสซอมบี้ได้รับการเสริมความแข็งแกร่ง  การโจมตีจึงเร็วขึ้นและการเปลี่ยนแปลงก็เร่งขึ้น แต่ เหตุใดเขาจึงยังคงมีใบหน้าที่เป็นมนุษย์อยู่?

ใบหน้าของซอมบี้ตัวอื่นเต็มไปด้วยเส้นเลือดสีน้ำเงินหรือสีดำ หรือบิดปากแตกและฟันยื่น ไม่ว่าในกรณีใดการกลายเป็นซอมบี้จะเปลี่ยนรูปลักษณ์ของคน ๆ หนึ่งไปอย่างมาก ... เหมือนกับที่เกิดขึ้นกับหลินเสี่ยว

ด้วยเหตุนี้อู่เฉิงเย่วจึงไม่สามารถจดจำซอมบี้หลินเสี่ยวในฐานะลวี่เถียนหยี่ได้เมื่อเขาเจอกับเธอก่อนหน้านี้  ผู้ซึ่งเคยบังคับข่มขู่เขากับลักพาลูกสาวของเขา และบังคับให้เขากระทำการที่ไม่อาจบรรยายได้

มิเช่นนั้นเขาคงทำให้เธอกลายเป็นผุยผงด้วยสายฟ้า!

อย่างไรก็ตาม  ใบหน้าของเซี่ยตงยังคงอยู่ในสภาพดี  เส้นเลือดสีดำหยุดปูดและหายไปจากใบหน้าของเขา เหลือสีน้ำเงินซีด นอกนั้นตอนนี้ไม่มีอะไรผิดปกติเกี่ยวกับรูปลักษณ์ของเขาเลย

แม้แต่สายตาของเขาก็ไม่เปลี่ยนไปมากนัก สีตาของเขายังคงเหมือนเดิม  ดังนั้น จึงไม่มีใครค้นพบการเปลี่ยนแปลงในรูม่านตาของเขาเว้นแต่พวกเขาจะจ้องมองอย่างระมัดระวัง

เซี่ยตงที่สับสนกำลังพยายามคิดอย่างหนักเมื่อเขาเปลี่ยนสีหน้าอย่างกะทันหันและดวงตาของเขาก็เริ่มเปล่งประกายด้วยแสงแห่งความไม่เชื่อ

เขาเงยหน้าขึ้นทันทีเพื่อจ้องไปที่หลินเสี่ยวจากนั้นก็ลุกขึ้นจากพื้นอย่างเร็วและเรียบร้อย มองไปรอบ ๆ  เป็นผลให้ในไม่ช้าเขาก็จับจ้องไปที่อู่เยว่หลิงที่กำลังนั่งอยู่บนเตียงโดยไม่มีอันตรายใด ๆ

อู่เยว่หลิง ก็สังเกตเห็นเขาด้วยความอยากรู้อยากเห็นจากระยะไกลเช่นกัน

เมื่อเห็นว่าอู่เยว่หลิงสบายดี เซี่ยตงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก  จากนั้นหันกลับไปมองหลินเสี่ยว ที่ยืนอยู่ในระยะที่ค่อนข้างปลอดภัย เขาก้มศีรษะลงเพื่อสังเกตสภาพของตัวเอง

นั่นคือตอนที่เขาตกตะลึงจากความคิดของเขา  เขามองตัวเองขึ้นและลงดูเหมือนไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง  ขณะที่เขาสัมผัสและบีบร่างของเขาที่นี่และที่นั่นด้วยมือทั้งสองข้าง

หลินเสี่ยวจ้องมองเขาอยู่พักหนึ่ง  หลังจากดูการกระทำทั้งหมดของเขา ก็เกิดความคิดในใจ

“อ๊าาาาส์”  เธอคำรามใส่เขาอย่างใจเย็น

‘นายจำได้ไหมว่านายเป็นใคร?’  เสียงของหลินเสี่ยวส่งข้อความถึงความคิดของเซี่ยตง

เธอเห็นการแสดงออกของเซี่ยตงหยุดชั่วครู่หลังจากนั้น  เขาเงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่เธอทันที  ดวงตาของเขามีความไม่แน่ใจ  ประหลาดใจ  สับสน  ไม่เชื่อ และอารมณ์อื่น ๆ อีกมากมายผสมผสานเข้าด้วยกัน

“เอ๊ะ…อา…โกโร่…” เขาอ้าปาก แต่ส่งเสียงแปลก ๆ ออกมา หลังจากนั้นเขาก็นึกขึ้นได้บางอย่างและปิดปากทันที

อย่างไรก็ตามหลินเสี่ยวเข้าใจสิ่งที่เขาพูด

“ฉันชื่อเซี่ยตง” เขาบอก

หลินเสี่ยวจ้องมองเขาด้วยความตกใจ  ชายคนนี้ชื่อเซี่ยตง  ความทรงจำในชีวิตของเขา ดูเหมือนจะไม่หายไป  เขาจำได้ว่าเขาเป็นใคร!

“อ๊าาาาส์?” 

‘นายจำได้ไหมว่าตัวเองเสียชีวิตอย่างไร?’

หลินเสี่ยวยังคงคำรามใส่เขา  แม้ว่าวิธีการพูดในปัจจุบันของเธอดูแปลกไปเล็กน้อย  เธอรู้สึกว่าถ้าเธอไม่ส่งเสียง  ซอมบี้เซี่ยตงคงไม่เข้าใจเธอ

เซี่ยตงหยุดไปชั่ววินาทีแล้วคิ้วขมวดเกร็ง หลังจากนั้นใบหน้าเขาก็บิดเบี้ยว ความเกลียดชังเกิดขึ้นอย่างรุนแรงชัดเจนในดวงตาของเขา  เขาอ้าปากกว้าง เผยให้เห็นฟันขาวที่แหลมคม ส่งกลิ่นอายรุนแรงของไอสังหาร  แววตาส่งประกายของความต้องการฆ่า

“อ๊าาาากกกส์!” 

‘น่าเกลียดมาก!’ หลินเสี่ยวมองและคำรามใส่เขาด้วยความดูถูก

ใบหน้าของเซี่ยตงหยุดลงอีกครั้ง  เมื่อรู้ตัวว่าเขาอารมณ์ขึ้นเกินไป  เขาผ่อนคลายการแสดงออกและมองกลับไปที่เธออย่างทำอะไรไม่ถูก

เขาไม่ได้สูญเสียความทรงจำจริงๆ เขาจำทุกอย่างที่เกิดขึ้นในชีวิตก่อนตายรวมถึงวิธีการตาย!  อย่างไรก็ตามความทรงจำของเขาเกี่ยวกับการโจมตีของไวรัสและการเปลี่ยนแปลงของเขาพร่ามัวเล็กน้อยด้วยเหตุผลบางประการ

แต่ถึงกระนั้น  เขาก็ตระหนักว่าเขาตายแล้วและกลายเป็นซอมบี้

เขาขาดความร้อนในร่างกายหรือการเต้นของหัวใจ  ร่างกายของเขารู้สึกแข็งทื่อและเฉื่อยชา และผิวของเขาเป็นสีน้ำเงิน  เขาพูดไม่ได้  แต่สามารถเข้าใจเสียงคำรามของซอมบี้ตัวอื่น

สัญญาณทั้งหมดนี้ดูเหมือนจะบอกเขาว่าเขาไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไป!

นอกจากนี้ ...

เซี่ยตงสูดอากาศเข้าไปในทิศทางของอู่เยว่หลิง 

‘เธอมีกลิ่นหอมมาก!  ฉันหิวมาก! ฉันอยากกินเธอมาก!’

เมื่อดวงตาของเขาหมุนไปในทิศทางของอู่เยว่หลิง  อีกร่างหนึ่งหายตัวไปยืนตรงหน้าเขาปิดดวงตาและปิดกั้นแนวสายตาของเขา

“อ๊าาาาส์?”

‘นายอยากกินมนุษย์หรือ?’  หลินเสี่ยวถาม

หลินเสี่ยวจ้องเขาด้วยสายตาเย็นชา  เธอเฝ้าระวังในกรณีที่เขาสูญเสียการควบคุมตามสัญชาตญาณซอมบี้และตามกลิ่นหอมของอู่เยว่หลิงเพื่อกระโจนเข้าหาเธอ  ถ้ามันเกิดขึ้นแล้ว ทุกอย่างที่ทำมาก็เรียบร้อย  หายไปหมดสิ้น

เซี่ยตงรู้สึกประหลาดใจเมื่อได้ยินคำเตือนของหลินเสี่ยว ตอนนั้นเองที่เขาตระหนักว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา

อู่เยว่หลิงที่มีกลิ่นหอมทำให้เขาหิวตามสัญชาตญาณในร่างกายจนเกือบจะควบคุมจิตใจของเขา  เมื่อกี้เขามีแรงกระตุ้นที่จะตามกลิ่นของเธอและรีบพุ่งเข้าหาเธอ

เขาไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรถ้าซอมบี้หญิงตัวนี้ไม่ได้คำรามออกมาอย่างทันท่วงที

นอกจากนี้  เขายังรู้สึกว่ากลิ่นอายของซอมบี้หญิงตัวนี้ทำให้เขารู้สึกแย่มาก  เขาไม่สามารถสร้างความตั้งใจที่จะต่อต้านเธอได้แม้แต่น้อย  และยังกลัวมากกับกลิ่นอายของเธอ  แม้ว่าคนหลังจะแสดงความกรุณามากก็ตาม

มองไปที่ดวงตาสีดำสนิทของเธอ  เซี่ยตงไม่สามารถบอกได้ว่าซอมบี้ตัวนี้อยู่ที่ระดับใด แต่มันเกินระดับสี่อย่างแน่นอน  นอกจากนี้  ข้อความที่เธอส่งมาในตอนนี้ไม่ได้ดูเหมือนคำถามใด ๆ ที่ซอมบี้จะถาม

ไม่น่าแปลกใจที่เธอสามารถอยู่อย่างสงบสุขกับลูกสาวของผู้นำอู่ได้  ซอมบี้ตัวนี้มีความพิเศษหรือไม่? เธอชอบเขาเหรอ?  เธอมีความทรงจำตั้งแต่ก่อนเสียชีวิตด้วยหรือไม่?  เธอเคยเป็นทหารหน่วยรบพิเศษด้วยใช่ไหม?

เขาคิดมากจนแสดงอารมณ์ออกมาทางสายตา นอกจากนี้จากที่เขากลายเป็นซอมบี้  หลินเสี่ยวสามารถอ่านความคิดของเขาได้ชัดเจนกว่าเมื่อก่อน

“อ๊าาาาส์ – โวว – โรโร.....”

‘ฉันมีความทรงจำของฉัน  ฉันเคยเป็นทหารหน่วยรบพิเศษมาก่อนที่จะเสียชีวิต’ เธอพูดตอบเขา

เมื่อได้ยินคำพูดพึมพำของหลินเสี่ยว เซี่ยตงก็พบว่ามันค่อนข้างยอมรับไม่ได้

“อ๊าาาาส์?”

‘เธออ่านใจฉันได้ด้วยเหรอ?’ เขาถาม  ทั้งตกใจและทำให้หวาดกลัวเพราะซอมบี้หญิงตัวนี้อ่านใจเขาได้!

‘เมื่อกี้นี้เกิดอะไรขึ้น?’  ดวงตาของเขาเบิกโพลงด้วยความประหลาดใจขณะที่เขามองไปที่หลินเสี่ยว พร้อมคำถามในหัว

“อ๊าาาส์....”  หลินเสี่ยวเหลือบมองเขา  จากนั้นพยักหน้าและตอบกลับ

“นายยังออกไปไม่ได้”  เธอบอก

ทันใดนั้น  เธอรู้สึกว่าการสนทนาที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขาสองคน  มันแปลกจริงๆ!  พวกเขาคำรามโต้ตอบกันและกัน  ไม่สามารถพูดคุยได้ตามปกติ  แปลกมาก!  สิ่งนี้สร้างความโกรธให้กับเธออย่างมาก ทำให้เธอเหนื่อยใจ!

ขณะนั้น  หลินเสี่ยวกวาดสายตาไปทั่วเซี่ยตง และก็เห็นปากกาในกระเป๋าของชุดลายพราง  ดวงตาของเธอส่องประกาย  เธอชี้นิ้วไปที่กระเป๋าของเขาทันที