น้ำไหลเข้าไปในปากของหลิงหลิง  ตอนแรกมันทะลักออกมา แต่หลังจากหลินเสี่ยวพยายามอีกสองสามครั้ง จิตใต้สำนึกของเธอก็ดูเหมือนจะตื่นขึ้นและเธอก็เริ่มกลืนน้ำอย่างช้า ๆ

ในที่สุดเด็กดื่มน้ำบางส่วน หลินเสี่ยวถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอกที่เธอแบกอยู่ตลอดเวลา

เด็กน้อยจิบน้ำอีกสองสามครั้ง หลังจากหลินเสี่ยวไม่สามารถทำให้เธอดื่มน้ำเพิ่มได้อีก เธอโยนใบหญ้าทิ้ง อุ้มเด็กขึ้นและเดินออกไป  เธอหาจุดแห้งบนพื้นหญ้าและวางเด็กน้อยลงพร้อมกับผ้าห่ม

หลังจากวางเด็กลง  เธอวางมือบนหน้าอกเพื่อรับรู้ถึงการเต้นของหัวใจ  การเต้นของหัวใจของเด็กยังคงอ่อนแอมาก แต่มีความมั่นคง  และปราศจากความผิดปกติที่น่ากลัวที่เธอเคยสัมผัสครั้งก่อน

หลินเสี่ยวคิดเกี่ยวกับสิ่งที่ต้องทำและตัดสินใจว่าทางที่ดีที่สุดที่ต้องทำคือส่งเด็กคนนี้กลับไปหาพ่อของเธอ เธอคิดว่าเป็นการชดใช้สิ่งเลวร้ายที่อดีตเจ้าของร่างเดิมนี้เคยทำ  มันอันตรายและไม่สะดวกสำหรับเด็กที่จะอยู่กับเธอต่อไป

ในฐานะที่เป็นซอมบี้เธอมีความหิวโหยโดยสัญชาตญาณลึกๆต่อชีวิตมนุษย์  ดังนั้นเธอกังวลว่าสักวันหนึ่งเธออาจควบคุมไม่ได้และกินเด็กคนนี้

เมื่อพบเด็กแล้ว   ตอนนี้เธอต้องค้นหากลุ่มคนและส่งเด็กกลับไปอย่างลับๆโดยไม่ต้องแจ้งเตือนใด

ดูเหมือนจะค่อนข้างง่าย  แต่ปัญหาก็คือเธอเป็นซอมบี้  และคนเหล่านั้นจะโจมตีเธอทันทีที่เธอเข้าหาพวกเขา  โชคดีที่ตอนนี้เธอดูไม่เหมือนผู้หญิงที่แต่งหน้าหนาๆนั่น  ไม่งั้นทุกคนในพวกเขาจะพยายามฆ่าเธอเมื่อมองเห็นหน้า ว่าไหม?

ขณะที่หลินเสี่ยวเตรียมที่จะออกจากพื้นที่ของเธอและลองค้นหาพ่อของเด็ก  เด็กน้อยที่นอนหลับตาก็เปลือกตาขยับทีละนิดและเปิดออกโดยไม่มีการเตือนใดๆ 

หลินเสี่ยวกำลังยุ่งเตรียมออกจากพื้นที่ไม่ได้สังเกตว่าเด็กตื่นขึ้นมา

“กรี๊ดดดดดดดด!”  ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องระดับสูงทำให้หลินเสี่ยวเหมือนตกนรกที่น่ากลัวเธอกระโดดตัวลอย  ขนอ่อนทั่วตัวลุกชัน เธอแยกเขี้ยวและกระโดดยกเท้าเหมือนแมวตกใจ  มองไปที่แหล่งที่มาของเสียงกรี๊ดนี้ก็เจอกับใบหน้าของเด็กที่เต็มไปด้วยความกลัว

เธอเห็นเด็กนั่งที่พื้นและมองมาที่เธอด้วยใบหน้าที่สะท้อนภาพแห่งความหวาดกลัว ดวงตาที่สดใสเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

หลินเสี่ยวไม่รู้จะเริ่มพูดอะไรดี

ทางด้านอู่เย่วหลิงสายตาเริ่มสับสนเมื่อเห็นอาการตอบสนองของหลินเสี่ยวเช่นนั้น

อย่างไรก็ตาม  ในวินาทีต่อมา  เธอก็ตระหนักได้ทันทีว่าสิ่งมีชีวิตที่ยืนอยู่ข้างหน้าเธอเป็นซอมบี้สัตว์ประหลาดกินมนุษย์ พ่อของเธอบอกเธอว่าสัตว์ประหลาดเหล่านี้ชอบกินมนุษย์โดยเฉพาะเด็ก ๆ !!!

อู่เย่วหลิงตกตะลึงทันที ตรึงดวงตาที่เปิดกว้างไว้ที่หลินเสี่ยว เธออยากกรี๊ดดังๆและร้องไห้ แต่เธอไม่ได้สังเกตว่าเธอไม่สามารถเปล่งได้แม้ซักแอะ และร่างของเธอแข็งทื่อ

‘เธอจะกินฉัน! เธอจะกินฉันอย่างแน่นอน!’ เธอกรีดร้องในหัวของเธอ

เมื่อหลินเสี่ยวหายจากความหวาดกลัวของเธอแล้ว เธอเอามือตบหน้าอกตัวเองเพื่อทำให้ตัวเองสงบโดยไม่รู้ตัวว่าที่จริงแล้วหัวใจเธอไม่อยู่กับร่างอีกต่อไป

‘เธอกลัวการเอาชีวิตจากฉัน! เด็กน้อยคนนี้เกือบจะทำให้ฉันหัวใจวาย....โอ้พระเจ้า!’

หลังจากตบหน้าอกตัวเองสองสามครั้ง  หลินเสี่ยวก็นึกบางสิ่งบางอย่าง

‘บ้าน่า! อย่าคิดบ้าๆ! ฉันเป็นซอมบี้! ทำไมชีวิตฉันจะต้องกลัวเด็กคนนี้!’

เธอเงยหน้าขึ้นมองเด็ก เด็กหญิงคนนั้นจ้องมองกลับมาที่เธอด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง ร่างกายเธอแข็งทื่อและรูม่านตาหด ขยายๆ หลินเสี่ยวรู้สึกว่าเด็กน้อยคนนั้นจะขาดใจตายทันทีถ้าเธอเข้าใกล้  อย่างไรก็ตาม ก่อนที่ความคิดนี้จะจางหายไปจากหัวเธอ เด็กหญิงตัวน้อย ตัวสั่นสะท้าน ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด จากนั้นก็ล้มลงบนพื้นพร้อมกับตาเหลือก

‘เป็นอะไร?  ใบหน้าของฉันทำให้หล่อนหมดสติ... เดี๋ยวก่อนหน้าฉันน่าเกลียดน่ากลัวขนาดนั้นจริงๆเหรอ?

เธอเดินไปมองรอบตัวเด็ก พบว่าหน้าเด็กเต็มไปด้วยโทนสีฟ้าเห็นได้ชัดว่าเธอกลัวมากทีเดียว

หลินเสี่ยวจัดวางร่างเด็กให้นอนสบายๆปล่อยให้เธอหลับสบายในผ้าห่ม

จากนั้นเธอก็ยืนขึ้นมองไปรอบๆ ขณะที่นึกคำพูดเดียวเงียบๆ

‘ออก’

แสงสว่างปรากฏต่อหน้าต่อตาเธอ  เมื่อเธอสามารถมองเห็นได้อีกครั้งในที่สุดเธอก็พบว่าตัวเองออกไปจากอวกาศอย่างที่คาดไว้  ยืนอยู่ในจุดเดียวกันกับที่เธอเข้าไป

เธอมองดูซอมบี้ที่กระจัดกระจายอยู่รอบตัวและตระหนักว่าพวกเขาสามารถเข้าใจคำสั่งของเธอได้  เธอยังรู้สึกถึงความคิดของซอมบี้เหล่านี้อย่างแผ่วเบาซึ่งประกอบไปด้วยวลีเพียงหนึ่งวลี - 'หิวมาก!'

เธอก็หิวอย่างไม่น่าเชื่อเช่นกัน  มากขึ้นกว่าเดิมเหมือนอย่างที่เธอเคยอยู่กับเด็กหญิงตัวเล็กตลอดเวลา การดมกลิ่นหอมของเด็กน้อยทำให้เธออยากกัดสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างเลวร้าย

นอกเหนือจากนั้นเธอยังสับสนเล็กน้อยเมื่อนึกถึงความวุ่นวายของซอมบี้ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้

ในเวลานั้น  เธอแค่คิดว่าถ้ามีเพียงซอมบี้พวกนั้นเท่านั้นที่จะวิ่งเข้าหาสามคนนั้น  เธอจะมีโอกาสสูญเสียตัวเองในฝูง  สิ่งที่เธอไม่คาดหวังคือฝูงซอมบี้จะทำตามคำสั่งและพุ่งโจมตีทั้งสาม  เธอไม่ทราบแน่ชัดว่าพวกเขาได้ยินและเข้าใจคำสั่งของเธอไหม  ความจริงที่ว่ามีซอมบี้มากขึ้นเรื่อย ๆ ที่ถูกดึงดูดเข้ามาในพื้นที่นั้น ดูเหมือนจะเป็นไปตามคำสั่งของเธอที่พวกเขาทำตาม

เธอหันไปหาซอมบี้ที่หลงทางอยู่ใกล้เธอ จับจ้องที่มันและพึมพำเงียบ ๆ "มองมาที่ฉัน ... มองมาที่ฉันสิ ... มองมาที่ฉัน"

ตามคาด  ซอมบี้ตัวผู้ที่หลินเสี่ยวจ้องมองไปข้างหน้า หยุดเดินไปข้างหน้า ค่อยๆหันกลับมามองเธอ  จากนั้นหมุนร่างของเขาไปรอบ ๆ ขณะที่ดวงตาสีเทาครึ่งหนึ่งก้มลงมองเธอด้วยความสับสน

'เดินมา…' หลินเสี่ยวคอยจ้องมองและพูดอย่างเงียบ ๆ

สิ่งต่อไปที่เธอรู้ ซอมบี้ก็เริ่มโยกตัวเข้าหาเธอ

เมื่อสิ่งนั้นเกิดขึ้น หลินเสี่ยวก็ตกใจจริง ๆ เพราะซอมบี้ตัวผู้รู้สึกถึงความคิดของเธอและทำตามคำสั่ง  เธอวิวัฒนาการมาเป็นซอมบี้ระดับสูงแล้วใช่ไหม?  นั่นเป็นสาเหตุที่เธอสามารถควบคุมซอมบี้ที่ไม่ฉลาดเหล่านี้ได้  ใช่หรือไม่?

ขณะที่เธอกำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ซอมบี้ตัวผู้ก็พุ่งเข้าหาตัวเธอแล้วหยุดและมองเธอด้วยความสับสน

หลินเสี่ยวเหลือบมองมาที่ซอมบี้ตัวนั้นแล้วโบกมือ

'ไปให้พ้น.'

หลังจากได้รับคำสั่งของเธอ  ซอมบี้ตัวผู้ก็หันหลังกลับและยังสับสนอยู่

หลินเสี่ยวก็ทำการทดสอบกับซอมบี้ตัวอื่นและได้ผลเหมือนกัน  ตอนนี้เธอมั่นใจแล้วว่าเธอได้รับการอัพเกรด  แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าเธอเพิ่มขึ้นกี่ระดับ เธอไม่ชัดเจนเกี่ยวกับระบบการจัดอันดับซอมบี้

หลังจากยืนยันว่าเธอสามารถควบคุมซอมบี้ตัวอื่นได้  เธอหันไปรอบ ๆ โดยไม่มีการพิจารณาเพิ่มเติมและค้นหาความทรงจำของลวี่เถียนหยี่สำหรับที่ตั้งของอาคารที่เธอข่มขืนชายคนนั้น

หลังจากยืนยันทิศทางเธอก็มุ่งหน้าไปทางนั้นทันที

เธอไม่รู้ว่าชายคนนั้นจะยังอยู่ที่นั่นหรือไม่ แต่เธอเชื่อว่าเขาจะอยู่ใกล้ ๆ  เขาต้องหาลูกสาวของเขาใกล้ ๆ บริเวณนั้นอย่างแน่นอน

ตอนนี้มันเป็นเวลากลางคืน  มันเหมาะสำหรับการทำกิจกรรมของเธอ

เธอวิ่งไปในทิศทางนั้นเหมือนเงาว่องไวในความมืดของเวลากลางคืน  เธอวิ่งเร็วมาก แต่ก็ไม่รู้สึกเหนื่อยเลย  สองชั่วโมงต่อมาเธอมาหยุดที่ด้านหน้าของอาคาร  แต่ไม่พบความรู้สึกของมนุษย์หรือเห็นมนุษย์คนใด

เธอยืนอยู่ในมุมที่คลุมเครือและเรียกซอมบี้มาพยายามสื่อสารทางจิตใจกับมัน

'มีมนุษย์อยู่ที่นี่ไหม?' เธอถามอย่างเงียบ ๆ

ซอมบี้มองเธอด้วยความสับสน  ไม่เข้าใจความหมายของเธอ และดูเหมือนจะไม่รู้เลยว่าเธอกำลังพูดถึงเรื่องอะไร

“อ๊าาาวส์!”

'มีสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์ไหม?' หลินเสี่ยวถามจบลงด้วยการเปล่งเสียงในรูปแบบของคำราม

ซอมบี้ยังคงมองเธออย่างสับสนไม่ตอบสนอง

“อ๊าาาวส์?”

‘คุณเห็นมนุษย์คนใดบ้างไหม?’ เธอถามอีกครั้ง

ซอมบี้ดูจะไม่สับสนอีกต่อไป ณ จุดๆนี้

หลินเสี่ยวพูดไม่ออกไม่มีความคิดว่าจะทำอะไร อย่างไรต่อไปจากนี้

ตอนที่ 12 : การสื่อสารระหว่างซอมบี้

หลินเสี่ยวยังคงแผดเสียงซอมบี้อยู่พักหนึ่งโดยไม่ได้รับการตอบสนองเลยแม้แต่น้อยหรือมีปฏิกิริยาตอบกลับอะไร  เธอรู้สึกเหมือนกำลังคุยกับวัวซึ่งสามารถเข้าใจคำสั่งพื้นฐาน แต่ไม่ตอบคำถามใดๆ

เธอไม่มีทางสื่อสารกับซอมบี้ตัวนี้ได้เลย

ทำความเข้าใจกับสิ่งนี้ เธอได้แต่ถอนหายใจและยอมแพ้ในการออกคำสั่ง

‘หิว....’

ทันใดนั้นความคิดก็ผุดขึ้นในใจของหลินเสี่ยว ดูเหมือนว่ามาจากคนอื่นที่ไม่ใช่ตัวเธอเอง

‘หิว...หิว....หิว....’

หัวของเธอปวดเบาๆ เนื่องจากเธอรู้สึกคล้ายกับครั้งแรกที่เธอตื่นขึ้นมาและพบว่าเธอกำลังประมวลผลข้อมูลจำนวนมากที่ประกอบขึ้นจากความคิดที่เป็นของคนอื่นที่ไม่ใช่ตัวเธอเอง  เธอจำได้ว่าเกิดจากความเจ็บปวดอันเนื่องมาจากข้อมูลจำนวนมหาศาลที่หลั่งไหลเข้ามาในสมองของเธอเมื่อวานนี้หรือเมื่อวันก่อน  แต่ตอนนี้เธอเพิ่งได้รับข้อมูลจำนวนเล็กน้อยที่ไม่แข็งแกร่งเท่าที่เธอเคยสัมผัสมาและการปวดหัวก็จางลงเช่นกัน

เธอเงยหน้าขึ้นและมองไปรอบๆ ‘ใครกำลังคร่ำควรญออกมาว่าพวกเขากำลังหิว?’ เธอสงสัย

‘หิว...หิว...’

ทันใดนั้นความคิดนั้นก็เกิดขึ้นมาอีกครั้ง

หลินเสี่ยวสัมผัสมันได้ และได้ยินเสียงตะโกนว่า ‘หิว’ ทันใดนั้นเธอก็ตระหนักว่าความคิดนี้ไม่มีใครอื่นแต่มันมาจากซอมบี้ที่อยู่ตรงหน้าเธอ

“อ๊าาาาาวส์”  หลินเสี่ยวไม่สามารถช่วยเหลือได้  ได้แต่ส่งเสียงคำรามที่ซอมบี้

‘คุณหิวไหม?”  เธอถาม

ซอมบี้มองดูเธอด้วยความสับสน  จากนั้นก็คำรามกลับมาที่เธอ “อ๊าาาาาวส์” 

‘หิว’ ซอมบี้ตอบ

““อ๊าาาาาวส์”  หลินเสี่ยวพยายามถามเขาอีกครั้ง  ‘มีคนอยู่ที่นี่ไหม?’

คราวนี้ซอมบี้ไม่ตอบ แต่ก็แค่มองเธออย่างเปล่าเปลี่ยวเหมือนก่อน

เธอถอนหายใจและโบกมือให้ซอมบี้ส่งสัญญาณให้ออกไป   ในขณะนี้ซอมบี้แสดงการตอบสนองอย่างรวดเร็วและออกไปทันที

หลินเสี่ยวเฝ้ามองไปรอบๆ  โดยคิดว่าเธอน่าจะสำรวจที่แห่งนี้เพื่อดูว่าเธอสามารถหาคนเหล่านั้นเจอหรือไม่ อย่างไรก็ตามในขณะที่เธอกำลังเตรียมที่จะไป  เสียงหนึ่งก็ดังกึกก้องอยู่ในหัวของเธอ มันทำให้เธอตกใจมาก

‘ฉิบหาย! เสียงร้องนี้มาจากไหน?’

เธอมองไปทางซ้ายและขวาอย่างหงุดหงิด  จากนั้นมองข้างหน้าและข้างหลัง แต่ไม่เห็นใครหรือรู้สึกว่ามีเด็กร้องไห้อยู่ใกล้ๆ

ฮึกกกกกก....ฮืออออออ......

ได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็กอีกคนดังก้องในใจเธอ  ในครั้งนี้หลินเสี่ยวเปลี่ยนการแสดงออกของเธอและพูดทันทีว่า ‘เข้า’ อยู่ในหัวเงียบๆ

ในวินาทีต่อมา  เธอก็หายตัวไปจากมุมอันคลุมเครือซึ่งเธอซ่อนตัวอยู่

ทันทีที่หลินเสี่ยวเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวนี้  เสียงร้องไห้ในหัวเธอก็กลายเป็นเสียงร้องไห้จริงๆ

“ฮึกกกก...ฮือออออ.... ฮึก..”  เด็กนั่งอยู่บนผ้าห่มกำลังร้องไห้เมื่อพบว่าตัวเองอยู่คนเดียวในที่แปลกๆ หลังจากตื่นขึ้นมา  เนื่องจากเธอกลัว หลังจากร้องไห้มาซักพักซอมบี้ที่ดูน่ากลัวก็ปรากฏตัวต่อหน้าต่อตาเธอ  ซึ่งนั่นยิ่งทำให้เธอกลัวมากขึ้นและทำให้เธอหุบปากทันที

ช่วงเวลาที่เธอเห็นหลินเสี่ยวตาเธอเบิกกว้างจ้องมองด้วยความหวาดกลัว  ร่างกายของเธอแข็งเกร็งมากจนเธอเริ่มสั่น

เธอต้องการที่จะร้องไห้ แต่ไม่สามารถอ้าปากหรือส่งเสียงอะไรออกมาจากลำคอของเธอได้  ด้วยความหวาดกลัวอันบริสุทธิ์เธอได้เห็นซอมบี้ตัวนี้ซึ่งเธอเคยเห็นครั้งหนึ่งก่อนที่จะเดินไปหา

‘เธอกำลังจะมากินฉัน! เธอจะกินฉัน! ฉันกำลังจะถูกกิน!’ เด็กหญิงตัวน้อยกลัวแทบตาย  แต่อย่างน้อยเธอก็ไม่ยอมตาย

หลินเสี่ยวถูกล่อลวงด้วยกลิ่นหอมของอู่เยว่หลิงและไม่สามารถช่วยได้ที่น้ำลายเธอไหล  แต่ในขณะเดียวกันเธอก็อ่านใจของหลิงหลิงด้วย เธอเห็นว่าอู่เยว่หลิงกำลังจ้องเธอด้วยความกลัว ริมฝีปากของเธอขบเม้มจนเป็นเส้นตรงและร่างกายแข็งเกร็งไม่กล้าขยับเลย

หลินเสี่ยวพยายามขยับเท้า  แต่เห็นอาการสั่นทั่วร่างของอู่เยว่หลิง  เมื่อเห็นเธอขยับเท้า อู่เยว่หลิงรีบม้วนตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว โอบแขนของเธอรอบหัวเข่าม้วนหัวลงไป

‘พ่อ! หลิงหลิงกำลังจะถูกกิน! พ่อ! ได้โปรดมาช่วยหลิงหลิงที! พ่อ....!’

หลินเสี่ยวก้าวถอยหลังไปนิดนึงเมื่อเธอได้ยินเสียงเด็กหญิงตัวน้อยกรีดร้องในหัวของเธอ  เธอคิดอยู่สักพักแล้วก็หันหลังออกจากอวกาศไป

หลังจากนั้นไม่นานอู่เยว่หลิงก็รู้ว่าเธอยังสบายดี  ทำไมซอมบี้ถึงไม่กัดเธอ  เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ  แต่ไม่เห็นอะไรเลยในจุดที่ซอมบี้ยืนอยู่เมื่อกี้

อู่เยว่หลิงตกใจมาก  เธอรีบมองดูรอบๆ แต่ก็ยังหาซอมบี้ไม่เจอ

ซอมบี้อยู่ที่ไหน? มันไปไหน? มันยืนอยู่ตรงนั้น เตรียมที่จะกินฉัน

เธอมองซ้ายขวาแต่ไม่พบซอมบี้ หลังจากนั้นเธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก  และอีกไม่นานเธอก็มุ่ยปาก ปากเธอโค้งงอเมื่อเธอพยายามที่จะไม่ร้องไห้อีก

‘ไม่มีคนอยู่ที่นี่ซักคน! มันน่ากลัวมาก! พ่ออยู่ที่ไหน? ทำไมพ่อไม่มาหาหลิงหลิง? หลิงหลิงต้องการพ่อ! พ่อ.....’

หลังจากออกมาจากพื้นที่ส่วนตัว  หลินเสี่ยวก็ยืนเงียบๆมองดูท้องฟ้า เธอไม่รู้ว่าเวลาตอนนี้เท่าไหร่เพราะไม่มีนาฬิกา แต่ตัดสินจากแสงดาว น่าจะประมาณตีสามหรือสี่

เธอมองไปรอบๆ ทันใดนั้นก็สังเกตเห็นอาคารที่สูงมาก ดวงตาสีดำของเธอเปล่งประกายขณะที่เธอหมุนตัวกลับและวิ่งไปที่ประตูอาคารภายใต้ความมืดที่ปกคลุมอย่างเงียบ ๆ  เธอเคลื่อนไหวอย่างแผ่วเบาเหมือนแมวที่ยืนอยู่บนยางล้อหลัง มีเพียงเสื้อผ้าของเธอที่ส่งเสียงเบา ๆ ขณะที่กระพืออยู่ในอากาศ

อาคารนี้มีสามสิบถึงสี่สิบชั้น  ทางเลือกเดียวของเธอคือขึ้นบันใด

ซอมบี้ที่อยู่รอบตัวทั้งหมดก้าวหนีไปจากเธอหรือหมุนไปรอบๆเพื่อหลีกเลี่ยงการพบหน้าเธอเมื่อเธอวิ่งเข้าใกล้พวกเขา

ซอมบี้ธรรมดาไม่สามารถปีนบันไดเพราะข้อต่อหัวเข่าของพวกเขาแข็งเกินไป  เฉพาะซอมบี้ที่วิวัฒนาการไปสู่ระดับที่หนึ่งหรือสูงกว่าเท่านั้นที่สามารถเดินและวิ่งได้อย่างว่องไว  สามารถขึ้นและลงบันไดได้อย่างหลินเสี่ยวตอนนี้

กระบวนการวิวัฒนาการของซอมบี้เป็นไปอย่างช้าๆ ซอมบี้ที่ไม่ฉลาดสามารถหาอาหารได้โดยอาศัยความหิวตามสัญชาตญาณของพวกเขา และมีซอมบี้เพียงเล็กน้อยเท่านั้นที่มีวิวัฒนาการที่ดีกว่า  เนื่องจากสิ่งนี้หลินเสี่ยวไม่เคยเห็นซอมบี้ระดับสูงในความทรงจำของลวี่เถียนอวี่จนกระทั่งตอนนี้

ในระดับหนึ่งและสอง  ซอมบี้ยังคงไม่ฉลาด  พวกเขาเป็นเพียงกลุ่มของสัตว์ประหลาดที่ว่องไวและรวดเร็วรู้เพียงความปรารถนาที่จะกินมนุษย์

เฉพาะในระดับสามหรือสูงกว่าเท่านั้นที่ซอมบี้จะมีความฉลาดขึ้น

ในการพัฒนาไปสู่ระดับหนึ่งหรือสอง ซอมบี้ธรรมดาจำเป็นต้องกินเลือดและเนื้อของมนุษย์ทั่วไปจำนวนมากหรือเลือดและเนื้อของมนุษย์มหาอำนาจ  หลังจากนั้นวิวัฒนาการจากระดับสองถึงสามก็ยิ่งยากขึ้น

ไม่มีแม้แต่หนึ่งในร้อยที่สามารถพัฒนาเป็นซอมบี้ระดับสามได้

อย่างไรก็ตามทันที่ที่หลินเสี่ยวลืมตาขึ้นมา  เธอก็อยู่ในระดับสามแล้วจากซอมบี้ธรรมดา  เธอถึงขั้นเกือบระดับสี่ ในความจริง!

เธอมีความทรงจำและวิญญาณ และแน่นอนว่าเธอมีความฉลาด

อย่างไรก็ตามเธอยังไม่ชอบปีนผนัง  แม้ว่าเธอจะกลายเป็นซอมบี้ก็ตาม  เธอรู้สึกเวียนหัวขณะปีนบันไดทีละชั้น  แม้ข้อเท็จจริงที่ว่าเธอจะไม่รู้สึกเหนื่อยล้าหรือหายใจไม่ออกหรือหัวใจของเธอกำลังจะระเบิดเหมือนมนุษย์ที่ยังมีชีวิตอยู่

แต่เธอรู้สึกเวียนหัว!  หวิวๆ!

หลังจากเดินขึ้นมาหลายสิบชั้นเธอก็รู้สึกแน่นที่หน้าอก

‘ฉิบหาย! ฉันไม่ใช่ซอมบี้แล้วเหรอ? ฉันจะรู้สึกเวียนหัวและบีบหัวใจขนาดนี้ได้อย่างไร? ฉันไม่สามารถใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเหมือนซอมบี้อื่นได้เหรอ?’

เธอหยุดบนชั้นที่ยี่สิบ เดินไปที่หน้าต่างรอบด้านขณะที่บ่นกับตัวเอง

นี่เป็นชั้นที่ยี่สิบแล้วและความสูงนี้ควรมองเห็นสิ่งต่างๆที่อยู่ต่ำกว่าได้