เนื้อหนูทำให้อิ่มท้อง แต่เธอก็ยังหิวอยู่! เธอต้องการเนื้อมากขึ้น!

ในขณะที่เธอคิดเธอก็สูดจมูกอีกครั้ง กลิ่นหอมจางๆมาจากระยะไกล  ระบุได้ชัดถึงการมีอยู่ของแหล่งอาหาร!

เธอสูดดมกลิ่นหอมนั้นและไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากตามหาที่มา  เธอกระดื้บๆตามกลิ่นไปผ่านทะลุป่าถึงทุ่งหญ้ารก  หญ้าสูงประมาณหนึ่งเมตรสูงท่วมต้นขาของเธอ

เธอเดินตามกลิ่นหอมและสังเกตว่ามันเข้มแรงขึ้นเรื่อยๆ ในทุ่งหญ้าแห่งนี้ แต่เมื่อเธอเดินไปที่จุดหนึ่งกลิ่นหอมก็หายไป เธอก้มมองที่พื้น รู้สึกแปลกใจว่าที่มาของกลิ่นอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเธอ

เธอนั่งย่อขาลงและมองลงไปที่รากหญ้าเพื่อหาจุดที่ไม่มีหญ้าขึ้น

เธอกวาดพื้นด้วยกรงเล็บของเธอและพบว่าพื้นดินนั้นนุ่มนวล ดูเหมือนว่าจะมีโพรงอยู่ตรงนั้น อาจเป็นโพรงของกระต่าย

เธอเริ่มขุดอย่างรวดเร็วด้วยมือทั้งสองข้าง  เล็บใหม่ของเธอนี่มันมีประโยชน์อย่างยิ่งในฐานะเครื่องมือขุด  เล็บพวกนี้เจาะทะลุกะโหลกซอมบี้ได้อีกด้วย  แค่ดินมันไม่สามารถต่อต้านได้

เธอใช้แขนทั้งสองข้างแล้วขุดเร็วมาก!  ไม่นานเธอได้สร้างหลุมขนาดใหญ่ที่เชื่อมต่อกับโพรงในขณะที่เธอขุดมันอย่างไม่หยุด

ในเวลาเพียงไม่กี่นาทีเธอก็ขุดลงไปในพื้นลึกครึ่งเมตร   ในขณะที่เธอกำลังขุดร่างสีเทาก็วิ่งออกมาจากโพรง

โชคดีที่ปฏิกิริยาของหลินเสี่ยวเร็วพอและเธอก็พร้อมอยู่แล้ว เมื่อสิ่งมีชีวิตสีเทาวิ่งออกมาเธอยื่นมือออกไปแล้วกางนิ้วรวบจับสัตว์ขนปุย

เธอยกมันขึ้นมาดู  'ว้าว! กระต่ายตัวโต!  ขนาดของกระต่ายตัวนี้ไม่เหมือนกับกระต่ายธรรมดา  มันมีขนาดใหญ่เป็นสองเท่าของกระต่ายทั่วไป   เกือบจะใหญ่เท่ากับสุนัขพันธุ์บ้านในชนบทจีน

หลังจากที่ได้เห็นกระต่ายสีเทานี้ความคิดที่กระฉับกระเฉงอยู่ในใจของหลินเสี่ยว “ตอนนี้นี่คือมื้ออาหารอย่างจริงจัง!”

กระต่ายในมือเธอค่อนข้างดุร้าย  มันเตะขาด้วยพลังที่น่าประหลาดใจและใช้อุ้งเท้าหน้าตะกุยอย่างแรง พยายามอย่างหนักบิดร่างกายเพื่อปลดปล่อยตัวเองออกจากกำมือของเธอ

เล็บของเธอจมลงไปในผิวหนังของกระต่ายแล้วตอนที่เธอจับหนังขนที่ด้านหลัง กระต่ายดิ้นรนอย่างแรงจนหลินเสี่ยวไม่สามารถช่วยได้ เปิดปากแยกเขี้ยวแล้วกัดคอ

ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา หลินเสี่ยวเช็ดปากของเธอแล้วมองดูกระต่ายที่สะอาดในมือเธอ

เธอสงสัยว่าเธอจะเก็บขนกระต่ายในพื้นที่ส่วนตัวของเธอได้ไหม

เมื่อคิดดังนั้น เธอมองที่ขนในมือและพูดหนึ่งคำในหัว

‘เก็บ!’

ทันทีที่คิดคำนั้นจบ  หนังกระต่ายขนปุยในมือหายไปอยู่ในอวกาศ

‘ใน!’

หลังจากคิดแล้วเธอก็หายหัวไปอย่างไร้ร่องรอย ปรากฏขึ้นอีกครั้งบนทุ่งหญ้าไม่ช้าหลังจากนั้น

เหตุผลที่เธอเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัวของเธอนั้นเพื่อตรวจสอบว่าขนกระต่ายอยู่ในนั้นหรือไม่ ตามที่เธอคาดไว้พื้นที่นี้สามารถรวบรวมสิ่งของสำหรับเธอได้ ในการรวบรวมบางสิ่งเธอไม่จำเป็นต้องพกมันไว้ในตัวเองและจำเป็นต้องสัมผัสเท่านั้น

ยืนอยู่หน้าโพรงที่ขุดบนทุ่งหญ้า เธอกำลังเตรียมที่จะหันไปและออกจากสถานที่นี้เมื่อเธอได้ยินเสียงรบกวนจากโพรงกระต่ายที่ทำให้เธอหยุด

'มีกระต่ายเบบี๋อยู่ข้างในหรือไม่?'

ด้วยความคิดนั้นเธอหมอบไปที่พื้นอีกครั้งแล้วล้วงมือเข้าไปในโพรง ความเจ็บปวดที่ติดอยู่บนนิ้วของเธอทำให้เธอดึงมือกลับออกมา เธอเห็นกระต่ายสีเทาตัวจิ๋วห้อยลงมาจากนิ้วมือเธอ

กระต่ายน้อยกัดนิ้วเธอและเตะขา หลินเสี่ยวจับกระต่ายปลดออกจากนิ้วมือเธอ ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังตกปลาได้ เธอหมดคำพูด

กระต่ายอยู่ในมืออีกข้าง

‘เก็บ!’

และเช่นกันกระต่ายน้อยก็ถูกเก็บไว้ในพื้นที่ของเธอ

จากนั้นเธอยื่นมือกลับเข้าไปในโพรงเพื่อขุดค้นหาต่อ แต่ไม่พบสิ่งใดหลังจากใช้เวลาสองสามนาที

เธอถอนหายใจขณะยืนขึ้นและเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าและหันหลังกลับเดินออกไป

อาจเป็นเพราะเธอกินอิ่มแล้ว บางส่วนของความทรงจำที่ไม่สมบูรณ์ของลวี่เถียนหยี่จึงเกิดขึ้นในใจเธอ  ขณะที่ความทรงจำที่กระจัดกระจายเหล่านี้กลับมา อาการปวดหัวกระเพื่อมตีเธออีกครั้ง แต่ความเจ็บปวดที่ได้รับไม่เลวร้ายเหมือนก่อนหน้านี้

ในความทรงจำเหล่านี้ทหารกลุ่มใหญ่ปรากฏตัวในค่ายสนาม ลวี่เถียนหยี่เป็นหนึ่งในนั้น เธอมักจะมีเด็กหญิงตัวเล็กๆที่อายุประมาณสี่หรือห้าปีอยู่กับเธอ

ความทรงจำเหล่านี้พบว่าไม่สมบูรณ์เมื่อหลินเสี่ยวสัมผัสกับภาพในหัวของเธอในที่สุดภาพเปลี่ยนเป็นอยู่ในห้อง แขนขาของเด็กหญิงตัวน้อยถูกมัดและปากของเธอถูกแปะปิดไว้ ดวงตาสีดำสะท้อนเงาของเธอเต็มไปด้วยความกลัว คนที่มัดเด็กน้อยไว้ไม่ใช่ใคร เป็นลวี่เถียนหยี่เอง

หลินเสี่ยวในที่สุดก็จำตอนนี้ได้

ความจำช่วงนี้พุ่งผ่านความคิดของเธอไม่ปะติดปะต่อกันนานมาแล้ว สำหรับความทรงจำของลวี่เถียนหยี่ในช่วงหกเดือนที่ผ่านมามีไม่มากนักที่เกิดขึ้นในใจหลินเสี่ยว

หลินเสี่ยวรีบกลับมาเพราะเธอไม่รู้ว่าเด็กหญิงตัวเล็กๆนั้นยังมีชีวิตอยู่หรือไม่! เด็กหญิงคนนั้นถูกขังไว้เป็นเวลาสามหรือสี่วันแล้ว  และหลินเสี่ยวก็เป็นห่วงว่าเธออาจจะอดข้าวจนตาย!

เมื่อคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้หลินเสี่ยวก็รู้สึกผิดที่ลวี่เถียนหยี่ ผู้หญิงคนนั้นเห็นแก่ตัวไร้ยางอาย ชั่วร้ายและโหดร้ายทำร้ายแม้กระทั่งเด็ก! เธอสมควรแล้วที่จะถูกกัดตายโดยซอมบี้!

...

ในคืนมืดมิดซอมบี้ในชุดกระโปรงวิ่งไปตามถนนอย่างรวดเร็ว

หลินเสี่ยววิ่งเร็วมากเพราะเธอเป็นห่วงเด็ก   อย่างไรก็ตามตำแหน่งของเด็กอยู่ไกลจากที่ตั้งปัจจุบันของเธอมากเกินไป  แขนขาของเธอไม่แข็งเท่ากับแขนขาซอมบี้ แต่ถึงกระนั้นพวกเขาก็ไม่สามารถทำให้เธอวิ่งเร็วพอ

ขณะที่เธอกำลังวิ่งเธอก็ตระหนักว่าเธอไม่รู้สึกเหนื่อยเลย!  นั่นคือประโยชน์อีกอย่างของการเป็นซอมบี้

หัวใจของเธอหยุดเต้น  เธอไม่หายใจและไม่รู้สึกอะไรเลยเมื่อวิ่ง  เธอวิ่งและวิ่ง แต่ก็ยังไม่รู้สึกอะไรหลังจากวิ่งห้าไมล์ราวกับว่าเธอไม่ใช่คนที่วิ่งมาตลอดเวลานี้

อย่างไรก็ตามเธอรู้สึกคลื่นของความเจ็บปวดที่น่าเบื่อในหัวของเธอในระหว่างการวิ่ง  เธอทนความเจ็บปวดในขณะที่กังวลเกี่ยวกับเด็กด้วยภาพบางภาพที่กระพริบในใจของเธอเป็นครั้งคราว

ในภาพเหล่านั้นเธอเห็นชายหนุ่มหน้าตาดีที่หล่อเหลาอยู่ข้างใต้เธอด้วยดวงตาสีแดงเพลิง กล้ามเนื้อหน้าอกแข็งแรง  และผิวสีขาวเหมือนหิมะของเด็กผู้หญิง อย่างไรก็ตามมันเป็นผู้ชายแน่นอน ...

อีกฉากหนึ่งสะท้อนความคิดของเธอประกอบด้วยชายสองคนและหญิง  ดูเหมือนว่าพวกเขามักจะทำภารกิจร่วมกันและทั้งสามคนมีพลังอำนาจ ชายวัยกลางคนมีดวงตาที่เต็มไปด้วยตัณหา  ผู้หญิงดูเย็นชาราวกับน้ำแข็งและชายหนุ่มดูดุร้าย

ในที่สุด ฉากค้าที่ ชายหนุ่มที่ดูดุร้ายกำลังเผชิญหน้ากับลวี่เถียนหยี่พร้อมกับกำมือของเขาและผู้หญิงก็ขว้างผลึกน้ำแข็งคมแหลมแทงใหญ่ของเธอ ในขณะที่ชายวัยกลางคนพูดอย่างเย็นชา ลวี่เถียนหยี่ตะโกนหนึ่งครั้งก่อนที่เธอจะตาย

ในขณะที่เธอกำลังนึกถึงเรื่องราวทั้งหมด หลินเสี่ยวก็สงสัยว่าสิ่งนี้จะนับเป็นกรรมได้หรือไม่  ลวี่เถียนหยี่ได้ฆ่าคนจำนวนมากมาก่อนและในที่สุดเธอก็ถูกเพื่อนร่วมทีมฆ่า

หลินเสี่ยวเป็นซอมบี้จึงไม่มีอะไรมาหยุดเธอได้ในขณะที่เธอกำลังวิ่งอยู่ในความมืด เมื่อวิ่งเธอก็พยายามแยกความทรงจำในหัวที่ไม่ปะติดปะต่อออกมา

เพื่อสรุปทุกสิ่งทุกอย่าง  ลวี่เถียนหยี่ซึ่งเป็นหญิงเลวทราวคนนี้จับตาดูผู้ชาย เพื่อให้ได้ผู้ชายคนนี้ เธอลักพาตัวเด็กหญิงห้าขวบลูกของเขา แล้วข่มขืนเขา!

สวรรค์ศักดิ์สิทธิ์! ผู้หญิงคนนี้ทำสิ่งนี้จริง ๆเหรอ ก่อนที่เธอจะตาย!  ทำไมเธอไม่ข่มขืนผู้ชายคนอื่น? ทำไมเธอถึงต้องข่มขืนผู้ชายที่ดูมีพลังมาก!

หลินเสี่ยวไม่พูดอะไรในขณะที่เธอสวดอ้อนวอนเพื่อตัวเอง ‘ได้โปรดอย่าให้ฉันวิ่งเข้าไปหาชายคนนั้น ฉันแค่ส่งลูกของเขากลับมาอย่างลับๆ!  แต่ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเด็กยังมีชีวิตอยู่หรือไม่! บ้าเอ้ย! '

...

เมื่อหลินเสี่ยววิ่งเข้าหาเมืองอย่างสิ้นหวัง    กองกำลังทหารได้พักผ่อนเป็นเวลาสองวันเต็มในคลังสินค้าที่ ลวี่เถียนหยี่ ถูกฆ่าโดยฮุ่ยหงส์ซีและคนอื่น ๆ ในเมือง