ใบหน้าของเจียนอ้ายกลับมาเยือกเย็นดังเดิม เธอเดินไปหาหลี่หยุนเหม่ยและหลุบตามองคนบนรถเข็น แล้วพูดเบาๆด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “หลี่หยุนเหม่ย เธอรู้ไหมว่าฉันสามารถฟ้องเธอในข้อหาฆาตรกรรมโดยใช้ภาพจากกล้องวงจรปิดนี้ได้?”
คำพูดของเจียนอ้ายทำให้หลี่หยุนเหม่ยตกใจ เธอพูดด้วยความร้อนรนทันทีว่า “ฉันไม่ได้ฆ่า...ฉัน...ตอนนี้เธอก็ยังไม่ตายหนิ....”
หลิวชุนเซี่ยเองก็กลัวความฉลาดของเจียนอ้าย แม้ว่าเธอจะไม่ค่อยรู้เรื่องกฎหมายมากนัก แต่เธอรู้ว่าลูกสาวของเธอยังไม่บรรลุนิติภาวะ ยังรับผิดทางอาญาไม่ได้ เธอเดินเข้าไปจับมือตำรวจทันที “คุณตำรวจคะ ลูกสาวดิฉันยังเด็ก เธอขาดสติไป อีกอย่าง...ฝ่ายนั้นก็ยังสบายดีไม่ใช่หรือคะ? เป็นอันว่าปล่อยเรื่องนี้ไปเถอะ.....”
เจียนอ้ายอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ “ที่หนูสบายดีเพราะโชคยังดี ถ้าไม่ได้ครูที่ผ่านมาช่วยไว้ คุณคิดว่าหนูจะยังมีชีวิตยืนอยู่ตรงนี้จริงๆ เหรอคะ?”
ความนิ่งของเจียนอ้ายทำให้ทุกคนสั่นสะท้าน หลังจากที่ดูภาพจากกล้องวงจรปิดเมื่อครู่นี้ เด็กสาวที่ถูกผลักตกน้ำนั้นเห็นได้ชัดว่าทั้งขี้อายและอ่อนแอ แต่เจียนอ้ายที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาในตอนนี้ต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง เธอมีบางอย่างที่มองไม่เห็นและรัศมีรุนแรงที่ทำให้ครูทั้งหลายอยากจะอ้อนวอนให้เธอไม่เอาเรื่องหลี่หยุนเหม่ย
ใช่ เธอเกือบตาย พวกเขามีสิทธิอะไรขอให้เธอยกโทษให้หลี่หยุนเหม่ย?
“เจียนอ้าย เธอต้องการอะไร!”
เสียงของหลี่หยุนเหม่ยเหมือนกำลังจะร้องไห้ เธอกลัวอย่างเห็นได้ชัด แต่ยิ่งเธอทำตัวแบบนี้ เจียนอ้ายกลับยิ่งรู้สึกขำ ตอนนี้เธอรู้จักกลัวแล้วเหรอ? ทำไมถึงมากลัวเอาตอนนี้? ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะจมน้ำตายเลยเหรอไง?
“ฉันไม่ต้องการอะไร” เจียนอ้ายยังคงรักษาความนิ่งเอาไว้ได้ “แต่คนทำผิดสมควรได้รับการลงโทษ จริงอยู่ที่ฉันไม่ตาย แต่ภาพจากกล้องวงจรปิดก็เพียงพอที่จะกล่าวหาว่าเธอพยายามฆ่าฉัน เธอเป็นแค่นักเรียนมัธยมที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ เธอจึงไม่ต้องรับผิดทางอาญา แต่มันก็เพียงพอที่จะส่งตัวเธอเข้าศูนย์กักกันเยาวชนเมืองไป่หยุนเป็นเวลาหนึ่งปีครึ่ง!”
เมื่อหลี่หยุนเหม่ยได้ยินว่าไม่ต้องรับผิดชอบ เธออดแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอกไม่ได้ อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอหันกลับมาและได้ยินว่าต้องเข้าสถานกักกันเด็กและเยาวชน เธอรีบคว้าแม่ไว้ด้วยความกลัว “แม่คะ หนูไม่อยากเข้าสถานกักกัน......”
หลิวชุนเซี่ยก็ตื่นตระหนกเช่นกัน เธอคิดว่าลูกสาวเธอไม่ต้องติดคุกเพราะยังเด็ก มากสุดก็แค่ต้องจ่ายเงินชดเชย ครอบครัวเธอไม่ได้ขาดเงิน แต่ไม่คิดว่าจู่ๆ เจียนอ้ายจะพูดถึงศูนย์กักกันเด็กและเยาวชน ฟังดูเหมือนคุกสำหรับเด็ก
เธอมีลูกสาวเพียงคนเดียว เธอจะปล่อยให้ลูกสาวติดคุกได้อย่างไร? ดวงตาของเธอแดงเรื่อขึ้นจากความวิตกกังวล แต่ยังคิดไม่ออกว่าจะปกป้องลูกสาวด้วยวิธีใด เธอทำได้เพียงคว้าเสื้อเจ้าหน้าที่ตำรวจแล้วพูดซ้ำๆ ว่า “ลูกสาวฉันยังเด็ก เธอยังไม่รู้เรื่องอะไร......”
“นี่เป็นคดีอาญา ไม่ใช่เรื่องทะเลาะวิวาททั่วไปในโรงเรียน ผมว่าคุณควรตามเราไปที่สถานีตำรวจก่อนครับ” เจ้าหน้าที่ตำรวจพูดอย่างช่วยไม่ได้
เหล่าครูต่างมองหน้ากัน พวกเขาไม่คิดว่าเรื่องจะบานปลายมาถึงขั้นนี้ อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่สามารถเห็นใจหลี่หยุนเหมยได้ เธอยังเด็กอยู่ก็จริง แต่ว่าร้ายกาจและเย็นชาขนาดนี้ หากโตขึ้น เธออาจจะเป็นอันตรายต่อสังคมได้
ในวันที่สองหลังจากการเกิดใหม่ เจียนอ้ายก็ขึ้นรถตำรวจเมืองไป่หยุนและไปให้ปากคำที่สถานีตำรวจซะแล้ว
หลี่หยุนเหม่ยและแม่ถูกตำรวจนำตัวเข้าห้องสอบสวน เจียนอ้ายนั่งรอยู่ด้านนอกโดยมีครูหลี่ที่มาเป็นเพื่อนนั่งอยู่ด้วย
