ก้มหน้าก้มตากดต่ำพร่ำบ่นแต่คำว่า "ขอโทษ" และ "เสียใจ" โบ๊ทไม่อาจการันตีต่อแพรวและสมาชิกทุกคนได้ว่า เหตุการณ์หลังจากนี้ ที่ฟากโน้นจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง?! นี่มันยุคโควิดเสาส่งสัญญาณล้วนหลอมละลายหายไปพร้อมกับช่องทางการสื่อสารทุกอย่าง สวนทางกับความกระวนกระวายในใจ ที่ไม่มีวี่แววจะหลอมละลายหายไปเลย

.

"ไม่เป็นไรหรอกโบ๊ท.. ที่วิลเลจเรายังมีเจนิสคอยดูแลอยู่.. อย่าลืมสิ!"

แพรวย่อตัวลงปลอบใจน้อง ก่อนจะดึงมือของโบ๊ทให้ลุกขึ้นยืน

.

"นั่นสินะครับ..ผมเองก็ลืมไปเลย"

ปาดน้ำตาที่เคยกระซิกออกจากดวงแก้ม จิตวิทยาของแพรวทำให้โบ๊ทกลับมามีกำลังใจได้อีกครั้ง

.

กระทั่งผ่านไปครู่ใหญ่หลังจากเคลียร์ใจกันเสร็จ กระบวนการตรวจเช็คความเสียหายของแคลนว่ามีอะไรบุบสลาย , ใครเจ็บ , ใครตาย , ใครจำเป็นจะต้องได้รับการรักษาเป็นพิเศษบ้างจึงเกิดขึ้น สารพัดสิ่งมากมายสรุปผลออกมาว่ากลายเป็นแพรวที่ต้องเหงื่อตก! นั่นก็เพราะในบรรดาผู้บาดเจ็บทั้งหมด มากกว่า 80% กลับกลายเป็นกลุ่มเด็ก LGBT ที่เธอกับพรรคพวกใช้มีดกรีดเลือดลงไปนั่นเอง!!!

.

รถยนต์ก็ไม่มีให้ขับ พาหนะสี่ล้อต่างพากันจับก้อนเป็นน้ำแข็ง ส่วนคันที่ไม่แข็งก็ร้อนแรงจนพลิกคว่ำเกิดไฟไหม้ แพรวจ้องมองกองเพลิงบรรลัยกัลป์อยู่นานสองนาน พลันฉุดคิดถึงไอ้เวรระยำชาติชั่วที่ทำให้สิ่งเลวร้ายนี้เกิดขึ้น!

.

ทิศ 11 นาฬิกาหล่อนแหงนหน้ามองขึ้นไปบนระเบียงตึกฝั่งโน้นอีกที!

.

"พรึบ!!!"

(เงียบสนิทเหงาหงอย.. หมอยสักเส้นก็ไม่เหลือให้เห็น..)

.

"เช๊อะ!.. ไม่อยู่แล้วหรอ?! ทำไมไม่ยิง RPG ใส่เราอีกลูกไปเลยล่ะ?! ไม่เห็นรึไงว่าเรายังเหลือรอดกันอยู่?!"

สาวเจ้าประชด

.

ทว่าระหว่างที่กำลังเล่นแง่แซ่ซ้องอยู่นั้น จู่ๆเครื่องรับสัญญาณที่เหน็บไว้ที่ข้างเอวก็กลับมาส่งเสียงดังอีกครั้ง ราวกับต้องการจะเรียกสติแพรวให้กลับคืนมา

.

"ติ๊ดๆ! , ติ๊ดๆ! , ติ๊ดๆ! , ติ๊ดๆ!"

.

ด้วยความสัตย์จริงว่าถ้ามันพูดได้ มันคงจะบอกให้เธอกลับเข้าเรื่องเข้าราวสักที เครื่องคงจะบอกให้แพรวแหกตาดูสักหน่อยว่า ณ ปัจจุบันหิมะที่เคยตกหนักบัดนี้ได้สงบลงไปแล้ว! พื้นที่เหยียบอยู่ที่เคยเป็นน้ำแข็งตอนนี้ก็เริ่มละลายจนแทบจะกลายเป็นลำธารขนาดย่อมให้เหยียบย่ำ ฟ้าตอนกลางคืนพัดคืนหายไปหมด แดดเริ่มออก และถ้าเงี่ยหูฟังต่อเสียง ติ๊ด..ติ๊ด..ติ๊ด..ติ๊ด..นี่ ก็คงจะร้องถามว่าเธอมาลำปางเพื่ออะไร?! มาตามหาคนไม่ใช่เหรอ?! ตอนนี้มันใช่เวลาไหมที่เธอจะมามัวเถลไถลอยู่?!

.

สารพัดคำถากถางอุปมาขึ้นจากอุปกรณ์ ทำให้แพรวกลับคืนสติ เธอถึงกับอุทานออกมาในใจ

.

"ใช่สิ!"

"เขายังอยู่ที่นี่นี่นา..!"

หญิงสาวตาถลึง พลันวางมือแตะลงบนเครื่องรับสัญญาณแช่มช้า

.

ต่อด้วยการเหลือบสายตาหันมองไปยังรถออฟโร้ดที่เคยถูกใช้เป็นแนวแบริเออร์ พวกมันกำลังถูกกระเทาะน้ำแข็งออก สมาชิกแคลนคนอื่นๆรวมไปถึงพวกเด็กๆที่อยู่ในชุุดผ้าพันแผล ต่างช่วยกันงัดซากน้ำแข็งออกจากรถคนละไม้คนละมือ เพื่อที่จะทำให้มันกลับมาแล่นได้อีกครั้ง แพรวซาบซึ้งกับสิ่งที่เห็นมาก เธอปลาบปลื้มหัวใจจนถึงกับน้ำตาซึมออกมาเลย

.

"ขอบคุณมากนะทุกคน.. เหล่าบรรดาเด็กๆผู้น่าสงสารทั้งหลาย.. ขนาดเจ็บหนักเพราะฉันขนาดนั้นแท้ๆ พวกเธอกลับช่างมีน้ำใจ"

"คนที่เราตามหาคงอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้นักหรอก.. ถ้าช่วยกันต้องหาตัวเขาได้เจอในเร็วๆนี้แน่"

พูดไปพลางเตรียมจะเดินเข้าไปช่วย

.

แต่แล้วสิ่งที่ผิดปกติก็บังเกิดขึ้น! เมื่อเสียงร้องเตือนจากเครื่องส่งจู่ๆ แม่งก็ดังถี่ขึ้นมาเองอย่างรุนแรง!!ตี๊ดดดดดดดดดดดดดดด! มันดังลากยาวจนฟังดูเหมือนเสียงหวอของรถฉุกเฉิน ซึ่งแปลความได้ว่าวัตถุเป้าหมายกำลังเคลื่อนที่เข้ามาใกล้..

.

แพรวจึงต้องรีบสะบัดหน้าหันกลับไปมองในทันที ก่อนจะพบเข้ากับเขา! บุรุษหนุ่มผู้อ้างตัวว่าตนเองสามารถเอาชนะเชื้อไวรัสมรณะที่กำลังระบาดอยู่ ณ ขณะนี้ได้!

.

โชคร้ายที่เขาไม่ได้มาคนเดียว! เขามาพร้อมกับลูกทีมที่ล้วนแต่เป็นชายฉกรรจ์วัยเบญจเพส จำนวนก็มากกว่าแคลนของแพรวเกินกว่าครึ่ง มิหนำซ้ำในมือยังถือเครื่องยิงลูกระเบิด แบบเดียวกับที่ใช้โจมตีแคลนของแพรวเอาไว้ด้วย

.

"คะ..คุณคือ..!?"

แพรวถามกึ่งสะดุ้ง พลางสืบเท้าถอยหลังคอยระวังให้พวกเด็กๆ มีดสั้นถูกยกขึ้นมาขู่แทนที่ของปืน Glock 18 คู่ใจที่หมดกระสุน

.

"ใจเย็นก่อนครับ.. ผมต้องขอโทษด้วย เราคงประเมินพวกคุณผิดไปเล็กน้อย บางทีอาจจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน?"

ชายหนุ่มวางเครื่องยิงลูกระเบิดลงกับพื้นอย่างเป็นมิตร ซึ่งแค่นี้แพรวก็อ่านออกแล้วว่าหมอนี่ก็คือคนที่เธอเห็นบนระเบียงตึกฝั่งตรงข้ามนั่นเอง มันคือคนที่ยิงลูกระเบิดใส่พวกพ้องของเธอ! คือคนที่จุดไฟล่อให้ผู้ติดเชื้อกรูเข้ามายำ! เผินๆน้ำแข็งบนพื้นกับท้องฟ้าที่เปลี่ยนจากกลางวันเป็นกลางคืน ก็คงจะเป็นฝีมือของมันด้วย!

.

มันไม่ใช่คนธรรมดา หน้าตี๋ๆของพวกแม่งล้วนเต็มไปด้วยความไม่น่าไว้ใจอย่างใหญ่หลวง!

.

เย็ดแม่ง! แพรวกำลังสับสน! โดยเฉพาะตอนที่หมอนั่นกวักมือสั่งลูกน้องให้ทำอะไรสักอย่างเกี่ยวกับอุปกรณ์บางชนิด ที่จ่อปลายสายลงมายังพื้นถนน มันพยักหน้าให้สัญญาณอยู่สองสามที ฉับพลันพื้นน้ำแข็งและไอเย็นรอบบริเวณก็ได้สูญสลายหายไปหมดสิ้น! เครื่องมือสุดล้ำทำการหลอมละลายหิมะให้เห็นกันแบบจะๆ มันคืนสภาพบ้านเมืองแบบดั้งเดิมให้เป็นลำปางเวอร์ชั่นปกติ อาคารบ้านเรือนเลิกกลายเป็นสีน้ำเงินอมฟ้า องศาความเย็นก็อุ่นขึ้นจนเกือบจะกลายเป็นร้อนเหมือนห้วงยามตามปกติ

.

"กึก!"

ครานั้นแพรวก็ยังไม่ไว้ใจ! เธอโดนอะไรมาเยอะ! และต่อให้เหลือแต่มีดเธอก็ยังเลือกที่จะยกมันขึ้นขู่เพื่อเค้นเอาความจริง

.

"ฉันไม่สนหรอกว่าคุณทำได้ยังไง?! ฉันอยากรู้แค่ว่าพวกคุณเป็นใคร..และต้องการอะไรจากเรา!? คุณฆ่าคนของฉันเพื่อ???"

น้ำเสียงโคตรจะดุดันเกรี้ยวกราด จ้องเขม็งไม่วางตา! ตาต่อตาฟันต่อฟัน!

.

ทว่าฝ่ายชายกลับตอบกลับมาผ่านทางรอยยิ้มกึ่งหัวเราะ เขาไม่ทำอะไรมากไปกว่านั้นในเบื้องต้น ได้แต่ตบฝ่ามือลงบนเครื่องส่งสัญญาณที่เหน็บอยู่ที่เอวตัวเอง เพื่อชี้แจงให้แพรวทราบว่าเขาเป็นใคร เพราะแท้ที่จริงแล้วเขาก็คือคนที่เธอลงทุนลงแรงออกจากสุพรรณบุรีวิลเลจมาตามหานั่นแหละ!

.

"ติ๊ด.. , ติ๊ด... , ติ๊ด.... , ติ๊.... , ต... , ต..."

.

เสียงสัญญาณเบาลงเรื่อยๆเมื่อชายหนุ่มลงมือจูนย่านความถี่ใหม่ นี่จึงเปรียบเสมือนหลักฐานสำคัญที่ทำให้แพรวเข้าใจอย่างถ่องแท้ โดยไม่ต้องอธิบายอะไรให้มากความ

.

บรรยากาศดูดีขึ้นเล็กน้อยหลังเวลาผ่านไป แพรวส่งสัญญาณบอกให้ทุกคนในแคลนวางอาวุธ เกิดเป็นภาพของแคลนผู้อยู่รอดสองกลุ่มที่ประจันหน้ากันอย่างไม่วางตา งานนี้ไม่มีผู้ติดเชื้อเข้ามาเสือก! มีแต่เรื่องของคนกับคน! มนุษย์กับมนุษย์! ที่ต่างก็ยังไม่เข้าใจในเจตนารมณ์ของกันและกันอยู่!

.

ยั้งใจไม่ไหวแพรวจึงชิงพูดขึ้น

.

"พวกเรามาจากสุพรรณบุรีวิลเลจ มาในฐานะผู้รอดชีวิตกลุ่มสุดท้าย แล้วพวกคุณเป็นใคร? ดูจากท่าทางถ้าให้ฉันเดาคุณน่าจะเป็นคนที่ส่งข้อความมาหาพวกเราใช่หรือไม่? แล้วทำไมถึงต้องทำร้ายพวกเราเช่นนี้ด้วย?!"

"นี่มันไม่ใช่การเจรจาในรูปแบบพันธมิตรเลย! มันส่อถึงเจตนาที่ไม่บริสุทธิ์! , ไม่ให้เกียรติ! , แถมยังทำให้พวกเราบาดเจ็บล้มตาย ไหนจะเครื่องไม้เครื่องมืออุปกรณ์ควบคุมดินฟ้าอากาศนั่นอีก..?!"

"พวกคุณเป็นใครมาจากไหนกัน? เราไม่เสี่ยงกับคนที่ไม่ยอมแจ้งเจตจำนงค์ที่แท้จริงออกมาก่อนหรอกนะ..!"

.

สาวเจ้าร่ายยาวเป็นฉากๆจนแทบไม่เหลือช่องไฟให้อีกฝ่ายพูดแทรก แคลนทั้งสองฟากต่างก็จดๆจ้องๆ แม้ฝั่งของแพรวจะเป็นรองอยู่มากโขเพราะมีแต่เด็กกับผู้บาดเจ็บ แต่ภาพของรถออฟโร้ดที่โดน RPG ยิงจนระเบิดไฟลุก , ภาพของคนตาย , ภาพของกองไฟขนาดใหญ่ที่ล่อตีนให้ผู้ติดเชื้อเป็นพันกรูกันเข้ามารุมกินโต๊ะจนเกือบเอาตัวไม่รอด! ทุกอย่างยังคงวนเวียนอยู่ในหัว แพรวไม่มีทางยอมคนกลุ่มนี้แน่ถ้าพวกเขาไม่มีคำตอบที่ดีกลับมาให้

.

"ว่าไงล่ะ?! พูดมาสิ! ฉันรอฟังอยู่นะ!"

ตะคอกใส่อีกดอก รังสีอำมหิตแผ่ซ่านออกมาเต็ม ชนิดที่ใครเห็นก็ต้องมีชะงัก!

.

หนุ่มตี๋ที่เป็นผู้นำของอีกฝั่งก็เลยไม่มีทางเลือก เขาเองก็จำเป็นจะต้องให้พวกของแพรวช่วย และเมื่อต่างคนต่างก็ต้องพึ่งพาอาศัยกันความจริงทั้งหมดจึงต้องถูกพูดออกมา

.

"อืม..จะเริ่มจากตรงไหนดีล่ะ.. เอาเป็นว่าผมได้ยินชื่อเสียงคุณมานานแล้วกันคุณแพรว!?"

"พวกเราเองก็เหมือนกับพวกคุณนั่นแหละ เราเป็นหนึ่งในกลุ่มคนที่มีชีวิตรอดกลุ่มสุดท้ายเหมือนกัน เราออกรวบรวมผู้คนและให้ความช่วยเหลือพวกเขาในยามที่โลกเกิดวิกฤตไวรัส.."

"ต่างก็แค่พวกเราไม่ใช่คนไทยเหมือนคุณ..!"

"เรามาจากมณฑลหลงเจียงของประเทศจีน! เมืองฮาร์บินของเราถูกพังยับ!! จับพลัดจับพลูหนีลงใต้มาเรื่อยจนข้ามพรมแดนลงมาถึงที่นี่.. รู้ตัวอีกทีก็ไม่ใช่ประเทศของตัวเองซะแล้ว!"

.

"ผมแส้ "ฟาง" ชื่อว่า "เฟิงฉิน" เรียกเต็มๆว่า "ฟางเฟิงฉิน" ยินดีที่ได้รู้จักครับ"