เคยได้ยินว่ามีเชื้อจากอังกฤษบ้าง เชื้อจากอินเดียบ้าง หรือบางทีก็เป็นเชื้อจากแอฟริกา ทว่าแต่ละสายพันธุ์ก็ล้วนแต่มีวัคซีนที่ผลิตออกมารักษาให้หายขาดได้ทั้งสิ้น สวนทางกับเชื้อสายพันธุ์ New Hell ที่เปรมเป็นตัวพาหะ! ฤทธานุภาพแม่งคนละเรื่อง! แล้ววันๆ เปรมก็ต้องทำงานร่วมกับคนเป็นจำนวนมาก ออกพ่นก๊าซแต่ละครั้งก็มักจะมีประชาชนทยอยออกมารับบริการไม่ต่ำกว่าร้อย จากที่ว่าจะหายทุกคนก็เลยกลายเป็นกลุ่มเสี่ยงสูงไปโดยปริยาย

.

ลึกลงไปจากตึกสำนักงานใหญ่ชั้นสูงสุด มิวท์มองไม่เห็นหรอกว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างที่ข้างล่างนั่น แต่เธอสังหรณ์ใจไม่ดีเลย! เสียงคำรามเกรี้ยวกราดของเปรม ชวนให้เธอจินตนาการไปถึงผู้คนที่ทยอยกลายร่างจนสภาพเป็นเหมือนเขา โควิดมันกำลังจะกลืนกินร่างต้น! มันไม่ใช่เชื้อกระจอกที่ใครต่อใครจะปรามาสได้! และบางทีพวกมันก็คงจะรอโอกาสนี้อยู่นานแล้ว ที่จะได้ออกมาเจิดจร้สในฐานะของผู้สั่งการ แทนที่จะเป็นแค่ปรสิตติดสอยห้อยตามร่างต้นอย่างที่เคยเป็นมาก่อน

.

เชื้อมันเอาจริง! ไม่งั้นมิวท์ไม่ลุกลี้ลุกลนขนาดนี้หรอก

.

“โถ่เอ๊ย!”

“ถ้าเป็นงั้นจริง…เราแย่แน่! "

“กรอดดดด..ด..ด..ด”

คิดไปพลางขบกรามไปด้วย มิวท์ขยุ้มชายเสื้อคลุมจนยับย่น เพราะรู้ดีว่ากลุ่มเสี่ยงสูงที่กล่าวถึงไม่ได้มีแค่พลเรือนในเมืองหลวง หากแต่ควบรวมไปถึงทีมแพทย์พยาบาลและบุคลากร ซึ่งเป็นทรัพยากรเฉพาะทางที่ประเมินค่าไม่ได้ในกาลสมัยปัจจุบัน

.

แต่นี้ต่อไปใครจะทำงานให้เธอ , ใครจะรักษาผู้ป่วย , ใครจะเป็นคนจ่ายยา , ใครจะออกไปไล่ล่าผู้คน เปรมก็มากลายร่างเป็นสัตว์ประหลาดไปซะอีก ทุกอย่างจึงมืดแปดด้านพอๆ กับทัศนียภาพที่เห็นอยู่ภายนอก มิวท์เหมือนถูกขังอยู่ในหอคอยอันไร้ทางออก มิหนำซ้ำแม้แต่ตัวเองก็ยังมีเชื้อนรกนี้อยู่ในตัว จึงทำได้แค่รอแล้วก็รออยู่แค่ว่าจะกลายร่างตามเปรมไปเมื่อไหร่ก็เท่านั้นเอง!

.

“กริ๊งงงงงงงง!!!!”

เสียงโทรศัพท์มือถือดังสนั่นขึ้น ชวนให้มิวท์ต้องผละตัวออกจากหน้าต่างแล้วย้ายไปที่โซฟาหน้าทีวีแทน

.

เธอกดรับสายแล้วก็ทำให้ทราบว่า คู่สนทนาที่พูดคุยด้วยก็คือเจ้าหน้าที่หน่วยคัดกรองเชื้อภาคสนาม ที่ถูกส่งออกไปล่าตัวกระเทยนั่นเอง

.

“ขออนุญาตรายงานสถานกาณณ์ครับคุณมิวท์ ตอนนี้ตัวอย่างเลือดจากสาวประเภทสองหายากมาก เป้าหมายต่างพากันหลบซ่อนตัว ผมสันนิษฐานว่าออเด้อที่ล็อตเสปคไว้คงจะหาให้ไม่ทัน… ต้องขออภัยด้วยครับ"

"พวกเราถูกต่อต้านหนักมากจากประชาชน หนำซ้ำระยะหลังแพทย์ในทีมก็มีอาการป่วยเพิ่มขึ้นจากการติดเชื้อที่ไม่ทราบสาเหตุ เราต้องพักครับคุณมิวท์! เราฝืนทำงานแบบนี้ต่อไปไม่ได้ถ้าไม่มีมีบุคลากรมากพอ ได้โปรดพิจารณาข้อเสนอจากเราด้วยครับ”

.

“ค่ะ…เข้าใจแล้ว จะนำเข้าที่ประชุมให้นะคะ”

.

มิวท์ตอบแบบห้วนๆ ประชุมห่าอะไรล่ะ! ขนาดท่านประธานอย่างเปรมยังถูกขังอยู่ในห้องอยู่เลย ด้วยความสัตย์จริง! มิวท์รู้โดยพฤตินัยว่าอีกประเดี๋ยวกลุ่มแพทย์หน่วยนี้ก็คงจะมีอาการไม่ต่างจากเปรม พวกเขาเองก็กำลังจะกลายร่าง! นี่จึงไม่ใช่สัญญาณที่ดีสักเท่าไหร่ เชื้อกลายพันธุ์คงจะกระจายตัวไปตามหน่วยแพทย์อื่นๆ อีกมาก ถ้าไม่เร่งแก้ไขให้เร็วที่สุด!

.

ประธานสาวจึงเลือกที่จะหลุบสายตาลงไปมองยังสมาร์ทโฟน พลางกดเข้าโหมดธุรกรรมเพื่อเช็คดูตัวเลขของหุ้นและยอดขายผลิตภัณฑ์ของทางบริษัท ปรากฏว่ามันค่อนข้างออกมาดีทีเดียว ยังมีเงินไหลเข้าบัญชีไม่หยุดหย่อน แล้วส่วนใหญ่ก็เป็นเม็ดเงินจากต่างประเทศ โควิดระบาดไปทั่วโลกไม่ได้จำกัดวงอยู่แค่เมืองไทย การยอมเสียสะตุ้งสตังค์เพื่อเอาก๊าซที่ AP ผลิตได้ไปใช้ก็เลยยังมีให้เห็นอยู่เนืองๆ ตามประเทศต่าง

.

นอกจากก๊าซแล้วก็ยังมีอุปกรณ์และเครื่องป้องกันต่างๆ อีก AP ทำเงินจากหน้ากากครอบแก้วและชุด PPE ได้อีกเป็นกอบเป็นกำ จึงกล่าวได้ว่าในพาร์ทของธุรกิจนั้นมิวท์ไม่ได้แย่เลย เธอคือทายาทผู้สืบทอดกิจการที่ยอดเยี่ยมเหนือใคร แต่ใครจะรู้ล่ะว่าเบื้องหลังความสำเร็จดังกล่าว ล้วนต้องแรกมาด้วยความขมขื่นอันมากมายมหาศาล มิวท์ไร้ซึ่งความสุข! นานวันเข้าผู้คนที่เธอรักก็มีแต่ทยอยล้มหายตายจากไปทีละคนสองคน!

.

“ปั๊กกกก!!!”

.

ชั่วเสี้ยวอึดใจเปรมพุ่งหน้าเข้ามาชนกับกำแพงกระจก เสียงอัดกระแทกเรียกร้องให้มิวท์ต้องผินหน้าหันไปมองด้วยความเป็นห่วง ก่อนที่ต่อมาเธอจะเริ่มส่ายหน้าและหลั่งน้ำตาออกมาเอง…

.

เธอมองเห็นทางเลือดที่รินไหล แผลบนหน้าผากปริแตกแดงฉานย้อมกำแพงใสให้หดหู่หัวใจเจ็บแสนสังเวช เปรมแสยะยิ้มออกมา เขาเอียงคอจ้องมองมิวท์ในชุดคลุมบางใส ก่อนจะเริ่มเลียลงไปที่บานกระจกกั้น… แผล่บ…แผล่บ…แผล่บ…ลิ้นสากตวัดวนเขี่ยราวกับท่วงท่าที่เขาใช้กับเธอตอนปฏิสนธิ แววตาเฉี่ยวแบบนั้นมองปราดเดียวก็รู้ว่ากำลังเงี่ยน เปรมลากฝ่ามือปาดลงมากับแนวคราบเลือด เขาบี้บดมันให้คดโค้งจนคล้อยไปกับองศาสัดส่วนของมิวท์ที่ยืนดูอยู่ด้านนอก ก่อนจะทำการกระทุ้งท่อนเอ็นอัดเข้ากับกำแพงกระจก ต่ออีกยก!!!

.

“ปั๊กกก!!! , ปั๊กกกก!!!! , ปั๊กกกก!!! , ปั๊กกกก!!!”

“โครมมมม!!! , โครมมมม!!! , โครมมมม!!! , โครมมมม!!!”

.

“อ่าาาาา….มาเอากัน….มาเอากัน…น…น…น….ซีดดดดด!!! ….เอากัน..น…น…น”

เสียงกระเส่าเร้าใจโพยพุ่งออกมา มิวท์ไม่ได้ยินแต่อ่านได้จากริมฝีปาก

.

นี่คือพฤติการของคนที่ถูกกลืนกินโดยเชื้อโควิดโดยแท้ และมิวท์ก็แทบจะไม่อยากจะมองมันอีก! เธอไม่เห็นเปรมเป็นคนรักเก่าอีกต่อไป! ใบหน้าก็ไม่เหมือนเดิมแถมบุคลิกนิสัยก็ต่ำสถุลซะจนไม่ทำให้เกิดอารมณ์กระสันซ่านขึ้นมาแต่อย่างใด เธออยากจะไปให้พ้นจากตรงนี้เสียด้วยซ้ำ! อยากจะหนีไปให้ไกลจากห้องรับรองสุดหรูนี่ให้รู้แล้วรู้รอด!!!

.

แต่เดชะบุญที่ทำไม่ได้! เมื่อจู่ๆ สมาร์ทโฟนที่ถืออยู่บนมือก็แจ้งเตือนว่ามีเมลล์ด่วนเข้ามาอีก

.

“อะไรอีกล่ะ…?”

มิวท์คิด ในขณะที่อีกฝั่งก็ยังกระทุ้งดุ้นอัดใส่กำแพงกระจกโครม! ๆๆๆ

.

“เอกสารคำรับรองขออนุมัติการแลกเปลี่ยนเทคโนโลยี…?”

“What..???”

“อะไรอ่ะเราไม่เห็นเคยรู้เรื่อง…?”

.

“ปั๊กกกกกกก! , ปั๊กกกกกกก! , ปั๊กกกกกก!”

“โครมมมม!!! , โครมมมม!!! , โครมมมม!!! , โครมมมม!!!”

.

“หรือจะเป็นสัญญาที่พี่เปรมทำไว้ก่อนหน้านี้โดยไม่ผ่านเรา…?”

.

หมดปัญญาจะไปฟื้นฝอยหาตะเข็บ สัตรว์ประหลาดบ้าเซ็กส์อย่างเปรมไม่อยู่ในสภาพที่จะทำธุรกิจจอยด์เวนเจอร์กับองค์กรใดได้หรอก มิวท์ก็เลยถือวิสาสะกดเข้าไปอ่านอีเมลล์ฉบับดังกล่าวดู

.

ความก็เลยแตกออกมาว่าอีเมลล์นี้ถูกส่งมาจากสหรัฐอเมริกา พวกเขามีความสนใจที่จะเรียนรู้เรื่องลิขสิทธิ์ยารวมไปถึงสูตรในการผลิตวัคซีนป้องกันเชื้อโควิด จึงอยากจะแลกเปลี่ยนความรู้และเทคโนโลยีที่มีระหว่างกัน ในขณะเดียวกันเปรมก็ได้เซ็นต์ตกลงโดยมีเงื่อนไขว่า ถ้าหากฝั่งโน้นมีนวัตกรรมอะไรที่น่าสนใจ Ap จะได้สิทธิ์ในการเข้าถึงองค์ความรู้ทุกอย่างเป็นเจ้าแรก กลายเป็นผลประโยชน์ต่างตอบแทนระหว่างบริษัทแบบ win & win ไม่มีใครได้เปรียบเสียเปรียบ มีแต่ประชาคมโลกที่จะได้รับลประโยชน์จากนวัตกรรมใหม่ที่จะผลิตขึ้นร่วมกันในอนาคต

.

แล้วสาระสำคัญของอีเมลล์ฉบับนี้ก็อยู่ตรงนี้.. มันสำคัญจนถึงขนาดที่มิวท์ต้องอ่านทบทวนซ้ำแล้วซ้ำเล่านับสิบๆ รอบ

.

“สัญญาอนุมัติการปล่อยดาวทีมขึ้นสู่วงโคจรโลก…?”

“ดาวเทียมอะไร? จรวดอะไร? บ้าบออะไรของพี่เนี่ยะพี่เปรม? พี่ไปแลกเปลี่ยนอะไรกับพวกมะกันไว้เยอะแยะคะเนี่ยะ”

.

มิวท์ใช้เวลาอ่านรายละเอียดโครงการนี้อยู่นานพอควร แต่จนแล้วจนรอดเธอก็ไม่เข้าใจมันสักเท่าไหร่ ประกอบกับการได้เห็นสภาพของเปรมที่เป็นอยู่ ณ ปัจจุบัน ความบ้าคลั่งของเขา , ความกระสันอยากเอา , และร่างกายที่เริ่มจะไม่เหลือเค้าความเป็นคน ทำให้มิวท์ต้องตัดสินใจ

.

“เซ็นต์ๆ ไปคงไม่เป็นไรมั้ง ปล่อยจรวดออกจากแหลมคันนาวาโร่ที่ฮาวาย ถ้าแลกเปลี่ยนเทคโนโลยีกันแล้วผลที่ได้ออกมาดี บางที่พวกอเมริกันอาจจะค้นพบวิธีรักษาพี่ให้กลับมาเป็นคนปกติก็ได้”

“มิวท์เซ็นต์เลยนะคะถ้างั้น… คงไม่เป็นไรใช่ไหมพี่เปรม?”

.

จบประโยคนี้มิวท์ก็เดินย้อนกลับมาที่ห้องนอนผนังกระจกอีกครั้ง เธอสบตากับเปรม น้ำตาของเธอกับเลือดในตาเขาแทบจะขนานอยู่ในระดับเดียวกัน ห่างกันเพียงกระจกกั้น ก่อนที่มิวท์จะใช้ปลายนิ้วเซ็นต์คำสั่งอนุมัติผ่านจอทัชสกรีนลงไป

.

“กรรรรรรรร! , เอากัน , เอากัน , มิวท์มาเอากัน , กรรรรรรร!!!”

.

เธอเซ็นต์เพื่อความหวังจะเห็นอนาคตใหม่ แต่ฝ่ายชายกลับยังคงครางแต่ถ้อยคำในอดีตเดิมๆ ออกมา