ตัดภาพมาที่ฟากฝั่งของแพรว แม้โซนที่พักตรงนี้จะถูกกันไว้เป็นพื้นที่ส่วนตัวสำหรับหัวหน้าแคลน แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันก็แค่กำแพงผุๆ พังๆ กับลังกระดาษที่เอามากั้นเป็นฉากกันลมเท่านั้น มองขึ้นไปข้างบนจะเห็นหลังคาที่เหลืออยู่แค่ครึ่งเดียว! ช่องปูนเพดานแตกแหว่งเว้ามองเห็นหมู่ดาว , ฟากฟ้า , และอวกาศสุดสวย แพรวยังคงต้องนอนบนหนังสือพิมพ์อยู่เลย และสิ่งเดียวที่ดูดีที่สุดสำหรับโซนพักอาศัยของเธอ ก็คงจะหนีไม่พ้นโต๊ะญี่ปุ่นขาพับตัวเล็กกระทัดรัด ที่มีไว้สำหรับใช้เขียนและวางแผนอะไรต่อมิอะไรหลายๆ อย่าง…

.

โต๊ะถูกกางออกที่ข้างหนังสือพิมพ์ปูนอน แพรวหย่อนตัวลงพลางเอี้ยวตัวไปหยิบเอากระเป๋าเป้ออกมาเช็คของ ในนั้นมีแผนที่ , เข็มทิศ , เครื่องคิดเลข , แล้วก็สมุดจดบันทึก เธอเททุกอย่างออกมากองรวมกัน ดูท่าราตรีนี้คงอีกยาวนาน ครั้นจะมีความง่วงแทรกซึมอยู่บ้าง แต่บรรยากาศแบบนี้แหละ! ในตอนที่สมาชิกทุกคนหลับใหล และอุดมไปด้วยดวงดาวมากมายทอประกายเป็นเพื่อน มันช่างเหมาะเหลือเกินสำหรับการทำฌานสมาธิ โพธิปัญญาคงโพยพุ่ง แล้วเส้นทางการเดินทางต่างๆ ก็คงจะพร้อม

.

“อาจจะ 2 - 3 วันข้างหน้า ตราบใดที่อาคารสถานีรถไฟฟ้านี่ยังทนการกัดกินของเชื้อไหว?”

แพรวพูดกับตัวเองระหว่างจัดวางของ

.

ทันใดนั้นแผ่นปูนขนาดเท่าฝ่ามือก็ร่วงกราวลงมาจากเพดาน มันหล่นลงไปยังชั้นล่างห่างจากคอบันไดเลื่อนไปแค่ไม่กี่เซ็นต์ กระทบพื้นเสียงดัง “เปรี๊ยงงงง!!!!”

.

“หรือไม่! ก็อาจจะเป็นวันพรุ่งนี้เลยก็ได้…เหอะๆ”

แพรวหัวเราะแห้งขำคิกคักอยู่คนเดียว

.

นานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่ได้รู้สึกดีแบบนี้มาก่อน อาจจะเป็นเพราะมีเด็กๆ เข้ามาอยู่ในแคลนด้วยกระมังโลกถึงได้ดูสดใสขึ้น เธอจัดแจงวางอุปกรณ์ที่สำคัญลงบนโต๊ะเสร็จสรรพ และสิ่งที่โฟกัสลำดับต่อไปก็คือแผนที่ ที่มีทั้งแผนที่เมืองหลวงแห่งนี้ แล้วก็แผนที่โลกที่แสดงถึงทวีปต่างๆ รวมไปถึงพิกัดทะเลในเขตมหาสมุทรดอินเดียด้วย

.

“ฉันแทบจำไม่ได้แล้วว่าเพราะอะไรฉันถึงได้เป็นผู้นำพวกเขา จากนักศึกษาธรรมดาๆ ที่โดนล็อคดาวน์จนหาทางออกจากเมืองไม่ได้ ผ่านไปไม่กี่ปีดันกลายเป็นคนกำหนดทิศทางให้คนอื่นเดินตามซะงั้น”

.

“เฮ้อ….คิดมาก…แต่ก็ต้องทำล่ะนะ”

.

เป่าปากพรูเรียกสติให้คืนกลับ สาวหัวหน้าแคลนเริ่มลงมือพล็อตจุดต่างๆ ลงในแผนที่ มีการเอาสมุดบันทึกที่จดเหตุการณ์สำคัญๆ จำพวกความรุนแรงต่างๆ เหตุการณ์ปะทะนองเลือด , เส้นทางไหนไปได้ , เส้นทางไหนเชื้อระบาดหนัก บริเวณไหนเป็นที่ๆ พวกทีมแพทย์จาก AP ชอบลงมาลาดตระเวน , ฯลฯ ทุกอย่างกลายเป็นภาพ 3 มิติที่มโนขึ้นมาในหัว แม้จะเป็นเพียงแค่อนูความคิดในจินตนาการ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าด้วยวิธีการนี้ แพรวก็นำพาทุกคนให้อยู่รอดปลอดภัยมาได้เป็นปีๆ!

.

ทว่าความท้าทายในหนนี้นี่สิที่ดูจะต่างออกไป! เธอปล่อยปากการ่วงหลุดจากมือ หยุดพล็อตจุดลากเส้นลงชั่วขณะ เพื่อเอนกายไปด้านหลังพลันเท้าแขนลงค้ำยันกับพื้น

.

“เชี๊ยะ!!!”

“แย่แล้ว! เราไม่เหลือที่ให้ไปต่ออีกแล้ว…ว..ว..?”

วิกฤตหนักจนหน้าผากย่นยู่ ความตรึงเครียดเข้าจู่โจมโดยที่สมาชิกแคลนคนอื่นยังคงนอนหลับฝัน

.

“ตะวันตกจรดตะวันออก! , ใต้ทางด่วน! , สวนสาธารณะ! , โรงหนังเ่ก่า! ถ้ายึดตามข้อมูลอ้างอิงที่เราบันทึกและสำรวจไว้ล่ะก็… ซีคดดดดดดด! ชิบหาย! เมืองหลวงหมดที่ให้ซ่อนตัวแล้ว…..พวกเราอยู่ตัวไปไม่ได้!!!”

.

สายตาระส่ำรัวประพริมประพราย ไม่บอกก็รู้ว่ามันฉาบเคลือบไว้ด้วยความกังวลอันเอกอุ สมุดอีกเล่มจึงถูกล้วงออกมาจากกระเป๋าเป้ ในนั้นบันทึกข้อมูลของสมาชิกทุกคนในแคลนเอาไว้

.

“ใจเย็นแพรวตั้งสติก่อน….อีหนู…! ตอนนี้เรามีเด็กมัธยมที่เข้ามาใหม่อีก 4 คน เป็นกลุ่มเด็กหญิงที่มีแววพอจะพึ่งพาได้ , มีผู้ใหญ่ที่เป็นผู้ชาย 3 คน อาชีพนักการภารโรง , พ่อค้าอาหารทะเล , แล้วก็นักเต้นระบำโป๊ ที่เหลือเป็นผู้สูงอายุที่เรารับมาจากบ้านพักคนชรา เมื่อคราวบุกเข้าไปขออาหารเมื่อเดือนก่อนอีก 3 คน"

“ชิ! หนักหนาเอาการแฮะ ขุมกำลังกับขีดความสามารถของทุกคนดูแย่มาก เราขาดทั้งน้ำและอาหารแถมบางคนยังติดเชื้ออีกต่างหาก เห็นทีแบบนี้ต้องเลือกทิศทางที่เร็วที่สุด ต้องหาทางที่ลับตาผู้คนแล้วก็ปลอดภัยโคตรๆ แต่จะเป็นที่ไหนดีล่ะ???”

.

โคมไฟที่ใช้แบตเตอรี่ 3K เป็นแหล่งพลังงานเริ่มกระพริบ ฝ้าเพดานก็ทยอยถล่มลงมาเพิ่มเติมทีละเล็กละน้อย สารพัดสิ่งถาโถมกดดันแพรวโดยไม่แจ้งเตือน ท่ามกลางการนอนหลับนอนฝัน ใครจะรู้บ้างว่าแพรวนั้นตื่นก่อนนอนทีหลังเพื่อให้ทุกคนได้อยู่สบาย เธอทิ้งใครไว้ไม่ได้! เพราะเธอเองก็ไม่เหลือใครแล้ว! ลำพังเพื่อนสนิทที่พอมีอยู่บ้างก็กลายเป็นเจ้าของบริษัท AP ที่จ้องแต่จะทำกำไรกับคนเจ็บไข้ได้ป่วย!

.

แพรวยังคงพล็อตจุดลงแผนที่ เหงื่อนองท่วมหน้าพลางถวิลหาชนบทอันห่างไกล ที่ๆ ตนเองไม่ได้กลับไปตั้งนานหลายนาตาปี ด้วยความสัตย์จริงว่านาทีนี้เธอเริ่มคิดถึงพ่อกับแม่! พืชสวนไร่นา , บ้านหลังคามุงจาก , กองฟางและเรือนไม้กระท่อม คนทางนั้นจะเป็นอย่างไรบ้าง? พ่อแม่แทบไม่ได้ข่าวคราวกันเลยนับแต่เกิดเรื่อง ไอครั้นจะติดต่อกลับไปในเมืองก็อย่างที่เห็น! ทุกอย่างวินาศสันตะโรหมดโทรคมนาคมเป็นอำพาต ลำพังจะกินน้ำสักหยาดยังต้องซื้อเอาจาก AP เป็นเม็ดแคปซูล

.

สาวเจ้าลูบมือลงที่ปลายคาง เธอกำลังครุ่นคิดและประเมินความเป็นไปได้ หากจะลองบุกออกจากเมืองแล้วไปที่บ้านในแถบชานเมืองภาคกลางของประเทศแทน

.

“สุพรรณฯ ก็ไม่เลวนะ…”

“แม้จะไม่มีข้อมูลเลยว่าตอนนี้ที่นั่นเป็นยังไงบ้าง แต่จากทรัพยากรธรรมชาติที่อุดมสมบูรณ์ แม่น้ำท่าจีนก็เชื่อมต่อกับเจ้าพระยาตรงท้ายอ่าวไทย เราอาจจะใช้ประโยชน์จากเส้นทางธรรมชาติได้ถ้าหากไม่มีรถ?! "

“เสี่ยง! แต่ต้องลอง! ระหว่างทางก็เก็บสะสมของที่จำเป็นบวกกับปล้นสะดมสินค้าของพวก AP ไปด้วย ถ้าเจอใครที่เดือดร้อน ถ้าเขาต้องการเข้าร่วมแคลนเพื่อติดสอยห้อยตามก็รับมา…”

“อืม…ไม่เลว! เอาแบบนี้แหละ จะได้มีโอกาสกลับไปเจอพ่อกับแม่ด้วย ไม่รู้เหมือนกันว่าพวกท่านจะมีชีวิตอยู่ไหม โดนล็อคดาวน์เกือบสองปีเต็มๆ แถมตอนนี้ก็ยังไม่ได้คลายล็อค แต่บ้านเมืองก็ล่มสลายไปหมดแล้ว… ทำใจยาก แต่ก็มีแต่จะต้องลองดูเท่านั้น ไว้พรุ่งนี้เช้าเราจะเรียกประชุมกับคนอื่นๆ อีกที”

.

แพรวตวัดปากกาเมจิกในมือได้มั่นใจขึ้น จุดแล้วจุดเล่า เส้นแล้วเส้นเล่า ตวัดขีดลากยาวเป็นเส้นทางการเดินทางในแผนที่ โดยมีพิกัดเป้าหมายหลักเป็นท่าเรือ

.

“เปรี๊ยงงงง!!!! , เอี๊ยดดดดดด!!!!”

.

ป้ายโฆษณา LED พับถล่มลงมา ภาพของเปรมกับมิวท์สองพรีเซ็นเตอร์หัวห้อยต่องแต่งขาดครึ่ง สายไฟระโยงระยางยองใย ไม่มีหลังคาคุ้มกะลาหัวอีกแล้ว ตึกสถานีรถไฟฟ้าจวนจะถล่มล่มสลาย เวลากำลังจะหมด และแพรวรู้ดีว่าเธอเองก็ต้องเร่ง! ไม่มีหลังคาแต่ดาวยังคงทอแสง… เธอออกจะดีใจด้วยซ้ำถ้าพรุ่งนี้ไม่ต้องทนเห็นใบหน้าเปื้อนยิ้มของสองคนนี้อีกต่อไป…