ปล่องควันโพยพุ่งส่งคนเคยคุ้นขึ้นสู่ฟากฟ้า วิญญาณพีไม่ต่างจากฝุ่นผง Pm 2.5 ที่ลอยปลิวไปตามสายลม ไปแล้วไปลับเหลือไว้แต่ความทรงจำ หมดแรงที่จะเสียน้ำตา แพรวกับพ่อของพีจากลากันหลังจากพิธีเสร็จ ทั้งสองต่างอยู่บนพื้นฐานเดียวกันที่ว่า… แต่นี้ต่อไปคงไม่มีเหตุผลใดให้กลับมาพบกันอีกแล้ว ความเหงาความโศกเศร้าจะกลายเป็นเพียงอดีตที่หวนคิดถึงกี่ทีก็จะมีความสุข พีคือสัญลักษณ์ของความโชคร้าย และเขาไม่จำเป็นต้องตายหากไม่ใช่เพราะฝีมือของ หมอ , เปรม , มิวค์ , และบริษษัท AP ที่แอบอ้างว่าตนเองเป็นองค์กรเดียวในโลกที่ต่อกรกับไวรัสร้ายชนิดนี้ได้

.

พีตายเพราะอยากได้เลือดไปทำยา เขาดับขัณฑ์อัปราเนื่องจากเป็นส่วนผสมสำคัญให้ก๊าซบนฝ่ามือเปรมได้ใช้ฉีดพ่น ทว่าสุดท้ายคืออะไร!? ความจริงในความจริงก็คือมันไม่ได้ช่วยในแง่ของการรักษาโรคเลย!! หน่วยแพทย์เชิงรุกที่มีเปรมเป็นหัวหน้าหน่วยลงพื้นที่อย่างเข้มข้นก็จริง พวกเขาบุกเข้าไปในทุกซอกซอยของมหานครเมืองหลวง และทำการฉีดพ่น! , พ่น! , พ่น! , แล้วก็พ่น!

.

แต่!!!

.

“ก๊าซไม่ได้รักษาคนเลยสักนิด!” มันแค่ยับยั้งการรุกรามของเชื้อในตัวคนให้อยู่ในวงจำกัด ทำให้คนป่วยไม่ได้หายจากการติดโควิด พวกเขาแค่ทุเลาอาการให้ตายช้าลงก็เท่านั้นเอง! แล้วนี่หรือคือสิ่งที่พีเสียสละ! เขาถูกจับไปทรมานจนตายเพียงเพื่อช่วยเยื้อชีวิตของคนในชาติได้กระหย่อมหนึ่ง!? ยังมีกระเทยอีกหลายล้านที่ต้องหลบๆ ซ่อนๆ พวกเขาต่างเกรงกลัวว่าตนเองจะโดนทีมของเปรมไล่ล่าเอาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ โดนจับไปทำยาที่เอาไปรักษาใครก็ไม่หายช่างเป็นอะไรที่แสนจะไร้สาระ! มีก็แต่บริษัท AP ที่มิวค์คุมบังเหงียนอยู่เท่านั้นแหละ ที่เคลมนักหนาว่าการรักษาของพวกเขานั้นช่างดีเลิศสมราคาคุย

.

“หึ…ขำเน๊อะ”

“มีแต่คนปัญญาอ่อนแหละที่จะเชื่อเธอ , มิวค์!”

แพรวสบถคำหยัน เธอที่เพิ่งผ่านการเผาศพเพื่อนมาหยกๆ เปิดหน้ากากครอบแก้วขึ้นพลางแหงนขึ้นไปมองจอโฆษณา LED ขนาดใหญ่ที่ติดตั้งอยู่บนทางเชื่อมรถไฟฟ้า

.

ขนาดของมันกินพื้นที่ตึกถึง 2 คูหา ใหญ่โตโอ่อ่าบดบังทัศนียภาพอุบาทว์ของสถานีรถไฟร้างแห่งนี้ได้อย่างสิ้นเชิง! มันถูกสั่งงดใช้บริการมานานนับเดือน ทุกอย่างบนนี้จึงดับสนิท , บันไดเลื่อนหยุดทำงาน , ทั้งสถานีไม่มีแม้แต่การจ่ายไฟ จะมีก็แต่ป้ายโฆษณาขายยายักษ์ใหญ่แผ่นนี้แผ่นเดียว ที่เรียกร้องทุกสายตาให้จับจ้องไปที่มัน

.

“หืม...รักษาทุกคนงั้นเหรอ? , AP คืนกำไรเพื่อสังคม? , จะบ้ารึเปล่า? แน่จริงก็บอกว่าฟรีสิทำไมถึงไม่กล้า???!!”

“ถ้าคนในชาติรู้ว่าเบื้องหลังก๊าซพวกนั้นเป็นมายังไง บริษัทของเธอรวมทั้งพี่เปรมกับพวกหมอๆ ได้มีอันจบเห่กันแน่ ทำกระเทยตายไปตั้งเท่าไหร่ พวกที่เป็นบ้ายังไม่ได้นับ ยังมีหน้ามายืนยื้มแป้นทำตัวเป็นพรีเซนเตอร์คู่หลอกลวงผู้คนอีก! "

แพรวร่ายยาวเป็นฉากๆ เธอมุ่ยหน้างึมงำอิดหนาระอาใจไปกับพฤติกรรมของมิวค์และเปรมที่ไม่ยอมมาแม้แต่งานเผาศพของเพื่อน พวกเขาอ้างประเด็นเรื่องการรักษาระยะห่าง แล้วก็มีเพียงพวงรีดและเงินช่วยทำศพที่ส่งมาให้ผ่านทางทีมงานเลขาเท่านั้น โดนแบบนี้เข้าไปเป็นใครมันจะไม่เจ็บ?

.

.

เหตุการณ์ได้ดำเนินไปอีก 2 ปี จาก 2019 เข้าสู่ปี 2022 สถานการณ์การแพร่ระบาดของโควิดแทบเป็นไปไม่ได้เลยที่จะกระชับวงล้อมเอาไว้ได้! ตัวเลขผู้เสียชีวิตเหวี่ยงกลับมาสูงกว่าผู้ติดเชื้อ! วันไหนที่ติดเชื้อถึงหลักพันวันนั้นจะมีคนตายเป็นหลักหมื่น! มันคือไวรัสล้างโรคโดยแท้จริง มันกลืนกินทุกสรรพสิ่งราวกับเป็นเครื่องดูดฝุ่นของพระเจ้า ที่ต้องการจะเก็บกวาดโลกใบนี้ใหม่ให้สะอาดเอี่ยมอ่อง

.

ผู้คนเริ่มทยอยหนีออกจากเมืองหลวงหลังรัฐบาลประกาศให้เป็นพื้นที่สีเลือด! เลือดที่เข้มกว่าแดงแค่ตะแคงตีนเหยียบลงไปการันตีได้เลยว่าต้องมีศพ ปัจจุบันเมรุมีสภาพไม่ต่างจากเตาเผาขยะ ปากปล่องพ่นควันเศษขี้เถ้าทั้งวันทั้งคืน ชนิดที่หมาต้องเห่าหอนกันเสียงแหบเสียงแห้ง ศพแล้วศพเล่าถูกนำมาเผาเพื่อเป็นการทำลายเชื้อไม่ให้แพร่กระจาย หมอพยาบาลทำงานดุจโสเภณีที่ต้องพลีกายให้แก่ผู้ป่วยแบบเต็มที่ 24 ชั่วโมงแถมยัง No service ชาร์ท

.

บุคลากรทางสาธารณสุขหลายต่อหลายคนถึงกับหนีโรงพยาบาล ไม่ต่างจากทหารที่หนีศูนย์ฝึก พวกเขาไม่ใช่รั้วของชาติแต่มาตรการที่เกินจะรับมือมันก็ทำให้เกิดความรักตัวกลัวตายขึ้นมาบ้างเหมือนกัน หมอคนไหนอยู่ก็อยู่ด้วยอุดมการณ์ ส่วนคนไหนคิดจะหนีกลับบ้านมาตรการก็ต้องเข้ม! เพราะนอกเหนือจากผู้ป่วยแล้วตัวหมอเองนั่นแหละคือแหล่งของโรคชั้นดี! ถ้าไม่อยากเอาเชื้อไปติดคนที่รัก สู้อยู่โรงบาลอยู่ใกล้ยาอยู่ใกล้อุปกรณ์แลจะดูดีกว่า

.

บ้านเมืองพ.ศ.นี้จึงเข้าสู่คำว่ากลียุคของจริง! ทุกสรรพสิ่งจมดิ่งเศรษฐกิจพังการเมืองทรุด ไม่มีใครอยากจะเข้ามาเป็นรัฐบาลในชั่วยามนี้หรอก ประเทศรูปขวานนี้แทบจะไม่มีทรัพยากรใดหลงเหลืออยู่แล้ว ในน้ำมีปลาในนามีข้าวในทะเลมีบ่อก๊าซ แต่เดี๋ยวนี้ทุกที่แม่งมีแต่โควิด!!! ทุกคนปล่อยเลยตามเลยเกมการแย่งชิงอำนาจม็อบสีเสื้อ , ม็อบชูนิ้ว , ม็อบชูกำปั้น , ห่าเหวอะไรใครมันจะสนใจ รั้นจะกลายเป็นพวกไม่รู้กาลเทศะซะมากกว่า

.

การปล้นสะดมมีไม่เว้นแต่ละวัน! ธนาคารถูกจี้! แม้แต่คนที่เป็นยามเฝ้าด้านหน้ายังเป็นคนงัดตู้ ATM เอาเงินออกมาแจกซะเอง!!! สถานการณ์บานปลายจนเอาไม่อยู่! ส่วนคนที่เหลืออยู่ก็มีแต่ต้องดิ้นรนเอาตัวรอดไม่ต่างจากหมาจนตรอก แค่ 2 ปีเท่านั้น 2 ปีให้หลังๆ จากการระบาดระลอกแรก นับถึงตอนนี้ประเทศไทยก็ได้เข้าสู่การระบาดรอบที่ 200 เข้าไปแล้ว! และอีกไม่นานเกินรอรอบที่ 300 ไปจนถึง 1,000 ก็คงจะมาถึง!

.

"กร๊อบบบบ!!! "

.

"ฟู่!!!!!!!!!! "

.

ฟันคมที่ยังแข็งแรงแบบวัยรุ่นขบกัดลงบนแกนกระป๋อง ก่อนที่ต่อมาจะมีกลุ่มก๊าซสีแดงที่คาวเหมือนกลิ่นเลือดฟุ้งออกมาเล็กน้อยประปราย ดูจากลักษณะเหมือนมันจะเป็นของเก่าเหลือทิ้ง ที่เก็บมาใช้มากกว่าจะเป็นของจริงที่ซื้อมาใหม่ แพรวนักศึกษาสาวเป็นเจ้าของๆ มัน ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่า 2 ปีผ่านไปนับจากที่พีเสียชีวิต หล่อนจะมาอยู่ตรงจุดต่ำสุดเยี่ยงนี้ได้!

.

เธอเผยอโพรงจมูกสูดดมก๊าซฟุดฟิด ใบหน้าเริ่มผ่อนคลาย แต่ก็น่าเสียดายที่ในกระป๋องเหลือก๊าซอยู่แค่นิดเดียว

.

"อ่าาาาาา....ช่างมันเถอะ! ถ้าไม่สูดก๊าซกระป๋องที่ AP ทำมาขายเราเองก็คงได้ตายไปซะก่อน"

.

"กร๊อบบบบบ!!!! "

กัดย้ำลงที่เดิมอีกที แน่นอนว่าคราวนี้กระป๋องนั้นเงียบสนิท

.

โถชีวิต! ... จากที่กระแหนะกระแหนเขาซะดิบดี มาบัดนี้เหมือนแพรวจะต้องกลืนน้ำลายตัวเอง กระป๋องก๊าซจาก AP กลายเป็นไอเท็มประจำตัวที่จะขาดเสียไม่ได้ ซ้ำร้ายเมื่อทุกวันนี้แพรวยังต้องอาศัยเพิงพักชั่วคราวที่มีป้ายโฆษณา LED ของมิวค์และเปรมเป็นหลังคาคุ้มแดดกันฝน สถานีรถไฟร้างกลายเป็นแหล่งอยู่อาศัยที่ดีพอจะใช้พักพิงได้ชั่วคราว มันคงใช้หลบแดดหลบฝนได้อีกสัก 2 -3 เดือน แล้วหลังจากนั้นก็คงจะหลอมละลายเหมือนกับหอพักของเธอ ที่โดนโควิดย่อยสลายไปเมื่อ 3 สัปดาห์ก่อน

.

ร่อนเร่เต็มตัวพเนจรเต็มขั้น จากนักศึกษาสาวๆ สวยๆ ต้องระหกระเหินร่อนเร่จนแทบจดจำลุคเดิมไม่ได้ แต่ก็ไม่ต้องแปลกใจหรอก! เพราะทุกคนก็ไม่ต่างกัน! แต่ละคนล้วนมีเป้าหมายเดียวกันนั่นก็คือการหาทางเออกไปจากมหานครที่พังทลายแห่งนี้ให้เร็วที่สุด แต่ติดอยู่ที่ถนนหนทางที่ถูกตัดขาดนี่สิ! ผนวกกับรถรายานพาหนะก็ไม่มีรุ่นไหนยี่ห้อไหนที่ทนการกัดกินของเชื้อได้เกิน 1 สัปดาห์เลย เท่าที่ทำได้ก็เลยเป็นอย่างที่เห็น! คืออยู่เพื่อรอจังหวะ! ถ้ามีช่องทางหรือมีโอกาสเหมาะๆ แพรวก็จะรีบเผ่นไปจากที่นี่ในทันที

.

"ฉันไม่ยอมตายหรอก ฉันจะต้องอยู่ต่อไปให้ได้ อย่างน้อยก็เพื่ออีพีและศักดิ์ศรีของสาวประเถทสอง"