สะบัดบ็อบส่ายศีรษะพรึบพรับ! พลันคิดขึ้นได้ว่านี่ไม่ใช่เวลาจะมาเถลไถล เป้าประสงค์ของการมาโรงพยาบาลคืออะไร มาตามหาเพื่อนที่ไม่ได้พบหน้ากันนานมิใช่เหรอ? ว่าแล้วมิวท์จึงละทิ้งทุกสิ่งที่หาสาระไม่ได้เหล่านั้น พลันตรงไปที่เคาท์เตอร์ประชาสัมพันธ์ ชะโงกหน้าเข้าไปถามคุณพยาบาลเอาความให้ได้!

.

“ท่านประธานเปรมอยู่ที่ตึกด้านหลังค่ะ ที่นั่นเป็นศูนย์วิจัยและพัฒนาวัคซีน แต่เป็นสถานที่ๆ ห้ามบุคคลภายนอกเข้าไปโดยเด็ดขาด! ดิฉันคงบอกทางให้ไม่ได้ ต้องขออภัยด้วยนะคะ”

พยาบาลสาวตอบด้วยคีย์เสียงโมโนโทนกึ่งท่องสคริปต์ แต่ละวันเธอคงล้ากับการไล่ตอบคำถามจากผู้คนมากหน้าหลายตาซ้ำไปซ้ำมาไม่รู้จบ! ยิ่งเป็นพวกนักข่าวด้วยแล้ว สถานการณ์บ้านเมืองแบบนี้กับโรงพยาบาลเอกชนที่เป็นดั่งความหวังเดียว เผินๆ การเปล่งวาจาของเธอแต่ละคำ จะมีน้ำหนักมากกว่าคำพูดของโฆษกรัฐบาลที่แถลงข่าวประจำวันซะอีก

.

มิวท์จึงวัดใจด้วยการลองถามใหม่อีกที คราวนี้แฝงความอวดเบ่งเข้าไปด้วย!

.

“ขอโทษนะคะ…!”

“คือ..ไม่มีทางพอจะช่วยได้เลยเหรอ… ดิฉันเองก็เป็นประธานบริษัทเหมือนกัน”

“ไม่เชื่อคุณลองดูนี่สิ!”

.

จัดแจงดึงปกเสื้อที่มีสติกเกอร์คำว่า VIP แอ่นให้พยาบาลดู เล่นเอาฝั่งตรงข้ามถึงกับสะดุ้ง! หมวกทรงป้านที่สวมอยู่กราวร่วงปลิดปลิว! หน้าชาไปทั้งแถบ! นี่แหละหนาที่เขาว่าไม่ยอมพิจารณาให้ดีซะก่อน ว่าคนที่สนทนาอยู่นั้นคือคุณหนูมิวท์แห่งบริษัท AP ว่าที่ภรรยาของท่านประธานเปรมชายผู้เป็นดั่งความหวังสูงสุด

.

“อุ๊ย! , ขอโทษค่ะ! , ต้องขอโทษจริงๆ นะคะ”

“งั้นขอเชิญคุณมิวท์เดินเลาะไปตามทางเดินซีกตะวันตก เสร็จแล้วจะพบทางแยกให้เลี้ยวไปทางขวา มองลูกศรชี้บอกแผนกอายุรกรรมชายเอาไว้ พอไปถึงจะมีอาคารชั้นเดียวหลังยาวสุดลูกหูลูกตาตั้งตระหง่านอยู่ ตรงนั้นล่ะค่ะคือตึกศูนย์วิจัยวัคซีน! ยุทโธปกรณ์เกี่ยวกับโควิดทั้งหมดถูกเก็บไว้ที่นั่น!”

“คุณมิวท์อยากให้ดิฉันเดินไปส่งไหมคะ…?”

.

ท่าทีเปลี่ยนไปในบัดดล พอรู้ว่าคนที่คุยด้วยเป็นใครการประจบประแจงก็บังเกิดทันที เคราะห์ดีที่มิวท์รู้ทันเธอจึงรีบตัดบท! พลันบอกกับนางพยาบาลไปว่า “ไม่เป็นไร… เธอจัดการเองได้”

.

.

เยื้อย่างร่างกายไปตามทิศทางที่ได้รับแจ้ง มันไม่ได้มีความซับซ้อนสักเท่าไหร่นัก เวลาที่ใช้ไปจึงมีเพียงแค่ 3 นาทีกับอีกเล็กน้อยเท่านั้น! มิวท์เดินตัดทางเดินเชื่อมอาคารออกมาสู่ตัวอาคารย่อยที่สร้างแยกออกมา ลักษณะมันเหมือนกับโรงเรือนที่มีระบบรักษาความปลอดภัยหนาแน่น สะท้อนภาพของเทคโนโลยีปลอดเชื้อระดับสูง! ประตูหน้ามีเจ้าหน้าที่รปภ.ใส่ชุด PPE ถือไม้กระบองคอยยืนเฝ้าตลอด มีหน่วยลาดตะเวนพร้อมอาวุธหนักเดินตรวจตราขวักไขว่ บ่งชัดว่าอะไรก็ตามที่อยู่ภายใน จะต้องเป็นสิ่งสำคัญที่มีมูลค่าสูงลิบลิ่ว

.

ความประหม่าตื่นกลัวจึงจุติขึ้น ในมโนสำนึก…

.

“ฮึบ!!!”

“ไม่ลองก็ไม่รู้สิน่าาาา! ฉันคือคุณหนูมิวท์นะ! อย่างน้อยฉันก็มีสติกเกอร์ VIP ที่หัวไหล่ เดินเข้าไปตรงๆ นี่แหละจะไปคิดมากทำไม? ในเมื่อพีกับแพรวก็กำลังรอเราอยู่”

.

จริงหรือไม่? ใช่หรือมั่ว? ความจริงอันแสนมืดมัว? เหมือนมิวท์จะไม่รู้ตัวเลยว่าแพรวแม่งเกลียดเธออย่างกับอะไรดี! เธอถึงได้ทำเป็นใจดีสู้เสือเดินย่างสามขุมเข้าไปหารปภ. ก่อนจะแจกแจงรายละเอียดและความต้องการให้พี่แกฟัง สลับกับเอียงดวงหน้าสวยๆ ใสๆ ให้เห็นชัดๆ แค่นั้นเอง! ประตูเหล็กบานหนาที่รูปทรงคล้ายกับประตูทรงกลมของห้องเครื่องเรือก็ถูกเปิดออก!

.

“แอ๊ดดดดดดดดดดดด!!!”

.

“ตรึม!!!!”

.

“เชิญครับคุณหนูมิวท์ ผมจำคุณได้”

รปภ.พูดผ่านหน้ากากอนามัยเวอร์ชั่นคุมมิดหัว พลางผายมือเชิญให้เข้าไป

.

ผู้บริหารสาวสืบเท้าเชื่องช้าระวังหยั่งเชิง ไม่กี่ก้าวหลังเข้ามาประตูก็ค่อยๆ แง้มปิดลงตามมาตรการความปลอดภัย ทว่าเป็นมิวท์ซะเอง! ที่เริ่มสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่ชักจะไม่เข้าท่าเท่าไหร่! แสงแดดไม่มีสักกระพี้ แสงนีออนก็ไม่มีให้เห็น ตัวอาคารทึบตันทุกด้าน ความชื้นสัมพัทธ์ในอากาศแห้งกรังทำให้ผิวหนังเริ่มเหนียว แอร์คอดิชั่นเป็นเพียงหนทางเดียวที่ทำให้เธอได้หายใจ

.

ความสลัวทึมเทาเป็นเรื่องปกติในนี้ สายตายังไม่ชินแล้วก็ไม่รู้ด้วยว่ามันจะกลับมาเห็นชัดอีกครั้งเมื่อไหร่ ที่มิวท์ทำได้จึงมีเพียงการยื่นฝ่ามือออกไปตรงๆ แล้วหันมาใช้ประสาทสัมผัสทางการลูบคลำแทน ซึ่งนั่นเอง! ที่ทำให้ผู้บริหารสาวพบว่าสองฟากฝั่งรอบตัวเธอ… ล้วนเต็มไปด้วยห้องกระจก!!

.

“ซ่องเหรอ?”

หลุดโพล่งคำออกมาเบาๆ

.

“ไม่…ไม่ใช่!!”

แต่ก็ปฏิเสธทันควัน ตู้โชว์ผู้หญิงไม่นิยมทำแนวยาวเลาะขอบทางเดินแบบนี้หรอก เขาต้องทำเป็นแนวกว้างให้หมอนวดเข้ามานั่งอัดกันได้เยอะๆ จะได้คุ้มๆ

.

อธิบายเหมือนตัวเองเคยเข้าประจำการมาก่อน แต่นั่นก็หาใช่สาระที่จะไปใส่ใจอะไรไม่! ด้วยความสัตย์จริงว่านายหญิงแห่งองค์กรยังไม่เห็นเปรมเลยในตอนนี้ ที่นี่ตอนนี้เห็นเพียงเงาดำมืดสลัวของทางเดิน ที่ทอดตัวยาวลึกเข้าไปด้านในตามพิมพ์เขียวของรูปทรงอาคาร แล้วก็กระจกกั้นข้างทางที่ขนาบยาวเหยียดเป็นลูกคู่

.

“โครมมมมมม!!!!”

.

“กรี๊ดดดด!”

“อะไรอ่ะ!! , เมื่อกี้เสียงอะไร!!”

.

หันซ้ายแลขวายกมือขึ้นป้องปาก พยายามสอดส่ายสายตามอง!

.

ที่เคลื่อนไหวอยู่เห็นมีก็แต่เงาดำของเก้าอี้ตัวหนึ่ง ที่ลอยตรงเข้ามาอัดแผ่นกระจกตรงหน้าอย่างจัง! จนสั่นสะเทือนเลือนลั่น!

.

“โครมมมมมมม!!!!!”

.

“กรี๊ดดดดดด!!!”

.

ไม่มีแม้แต่โอกาสให้หยุดหายใจ เมื่อเบื้องหลังกระจกกั้นเหล่านั้นแม่งมีคนถูกจับขังเอาไว้!!! พวกเขาอาละวาดใหญ่ , ขว้างปาข้าวของใส่รัวๆ! , ซ้ำร้ายเมื่อการมาของมิวท์ได้ไปกระตุ้นต่อมโกรธของพวกเขาขึ้นหลายเท่า!!! การแสดงออกชุดต่อมา ก็เลยเป็นการผลัดกันพุ่งเข้าชาร์ทตัวเธอแทน!!!

.

“กรรรรรร! ๆๆๆ”

“กรรรรร!!! ๆ , กรรรรร!!!! ๆ , งับๆๆๆ!!!”

.

“โครมมมมม!!!!”

“โครมมมมม!! , โครมมมมมม!!”

.

ตะปบกงเล็บใส่รุนแรง! แยกเขี้ยวตะกุยตะกายใส่กระจก! มิหนำซ้ำยังใช้ส่วนหนาบนหัวโขกใส่กระจกอย่างต่อเนื่องอัปยศ!!!

.

“โป๊ก!!!! , โป๊ก!!! , โป๊กกก!!! , โป๊กกก!!!”

.

เลือดซิบแหลกลาน ผมเพ้ายาวๆ ของคนที่ถูกขังเละเทะแปดเปื้อน โลหิตแดงฉานทะลักหลากออกมาไม่หยุด เปรอะกระจกยืดย้วยซึมลงมาสยดสยอง ราวกับปีศาจที่จ้องจะกินเลือดกินเนื้อ แววตาแบบนั้นมันไม่ใช่ตาของคน มันคือสัตว์เดรัจฉานที่สูญเสียการควบคุม!

.

มิวท์ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก เธอกรี๊ดไปหลายรอบมากจนเส้นเสียงแทบจะไม่มีช่องว่างให้แทรกตัวออกมาแล้ว แทบไม่อยากคิดว่าถ้าไม่ติดกระจกอยู่เธอจะเป็นยังไง? เธอได้แต่ถอย…ถอย…แล้วก็ถอย… ครั้นจะให้ถอยไปไหนล่ะ? ในเมื่อประตูหน้าที่เข้ามาก็ปิดสลักลงกลอนไปตั้งนานแล้ว

.

ใจเต้นเป็นกลอง โสตประสาททุกแพล็ตฟอร์มถูกงัดออกมาใช้ รู้ตัวอีกทีแผ่นหลังบอบบางก็ไปชนเข้ากับกระจกกั้นของอีกฝั่ง..

.

“ปั๊กกกก!!!”

.

“โอ๊ยยย! , ลืมไปเลยว่าฝั่งนี้ก็มี! อาคารหลังนี้มีการเอาคนมาขังไว้ในห้องกระจก… ขังไว้ทั้งสองฟากฝั่งเลย…”

“ฮืออ…อ…อ…อ…กลัว..ว…อ่ะ….น่ากลัวจัง”

.

“กรรรรรรรรร!!!! , โคร่งงงงงง!!!! , โคร่งงงงงง , กรรรรรรรรรร!!!!”

.

“กรี๊ดดดดด!! อย่านะ! อย่าทำอะไรช้านนนน!!!”

.

กระจกใสแผ่นหนาไม่รู้ว่าจะทานได้นานเท่าไหร่ อย่างน้อยการที่มิวท์แผดเสียงร้องเอาไว้ ก็เป็นเครื่องรับประกันได้อย่างหนึ่ง ว่าคนที่ถูกขังข้างในไม่ค่อยชอยขี้หน้าเธอเลย เผลินๆ พวกเขาอาจจะต้องการแม้กระทั่งชีวิต!!!