“เอาล่ะ! ..ถึงแล้ว เลิกกลัวได้แล้ว”

.

กำปั้นหนาทุบเข้ากับฝาผนังด้านข้าง และเพียงชั่วเสี้ยวอึดใจทุกอย่างรอบตัวก็สว่างโพลงขึ้น! กลายเป็นภาพของห้องโถงขนาดใหญ่ ที่มีอุปกรณ์อันทันสมัยสายไฟระโยงระยางหน้าจอสถานะต่างๆ กระพริบวูบวาบราวกับห้องแลปของคณะวิทย์! มีการจัดสรรเป็นโซนเป็นล็อคอย่างดี มีห้องนั่งเล่น , ห้องน้ำ , ห้องทำงาน , ห้องครัว ทำให้แพรวถึงกับต้องยืนอึ้งอยู่พักใหญ่

.

เธอปล่อยมือออกจากพ่อพลางลองมองกลับไปข้างหลังดู แล้วก็พบว่ามันก็ยังคงมืดตึดตื๋ออยู่เหมือนเดิม! มิหนำซ้ำพอลองก้าวเท้าตามเข้ามาโดยพลัน จู่ๆ ประตูอัตโนมัติก็เลื่อนเข้ามาปิดให้เองราวกับเซเว่นอีเลฟเว่น ดีที่ไม่มีเสียงติ๊งหน่อง แล้วก็ยังไม่มีอุปกรณ์วัดไข้ไว้แสกนหน้าผาก แต่แค่นี้ก็ถือว่ามากพอแล้วที่จะทำให้แพรวสับสน! เรียนตามตรงว่าบริเวณดังกล่าวเหมือนกับห้องใต้ดินที่มีระบบการถ่ายเทอากาศเป็นอย่างดี อย่าว่าแต่โควิดเลย ลึกขนาดนี้แม้แต่ขีปนาวุธก็ทำอะไรบังเกอร์นี้ไม่ได้!

.

“ใช่! บังเกอร์! ที่นี่เหมือนบังเกอร์หรือหลุมหลบภัยอะไรแนวนั้นไม่มีผิด! นี่พ่อแอบสร้างไว้เหรอคะ?!”

หญิงสาวเปล่งวาจาขึ้นถาม

.

ในขณะที่ลุงกลับเดินตรงเข้าไปยังส่วนที่กั้นไว้เป็นห้องนั่งเล่น พร้อมกับกวักมือเรียก

.

“ทำเป็นลืมไปได้โถ่เอ๊ย… นี่น่ะคือห้องแลปของเราไงนุช!”

“พวกเราเคยทำงานให้บริษัท AP แต่ก็ต้องถูกไล่ออกเพราะเหตุอันไม่คาดฝัน เธอเลยนำโปรเจคที่ค้างอยู่กลับมาสานต่อที่นี่ แล้วก็ปิดทุกอย่างไว้เป็นความลับจำไม่ได้เหรอ?”

“แต่ก็ช่างมันเถอะ! มาสิ! มานั่งพักตรงนี้ก่อนอย่าเพิ่งพูดอะไรเลย! …อุตส่าห์กลับมาทั้งที! เดี๋ยวฉันจะเข้าไปเอาผ้าเช็ดตัวมาให้นะ”

.

“อะ…เอิ่ม..ม.. ค่ะ”

แพรวรับลูกสวมรอย ด้วยความสัตย์จริง! ว่าเธอเองก็สงสัยอยู่ว่าพ่อของพีดื่มอะไรเข้าไปถึงได้เพี้ยนหนักเหลือเกิน! แต่ครานั้นเธอก็ไม่ได้คิดว่าพ่อโกหกหรอก เพราะหลักฐานมันก็เห็นกันอยู่ทนโท่ โถงใต้ดินแบ่งพื้นที่ 70% เป็นห้องแลป มีโต๊ะวางของ , มีหลอดแก้วสำหรับใส่สารเคมี , บิกเกอร์ , ตะเกียงแอลกอฮอล์ , แล้วก็มีหน้าจอแสดงค่าต่างๆ ที่แพรวเองก็ไม่เข้าใจ! ส่วนบริเวณที่เป็นโซนสำหรับพักผ่อนก็กินพื้นที่รวมกันแค่ 30% จากโถงใต้ดินทั้งหมดเท่านั้น

.

แล้วพอเอามารวมเข้ากับชุดข้อมูลที่พีเคยบอก.. ว่าพ่อของเขาเคยเป็นทีมนักวิจัยของบริษัท AP มาก่อนทุกอย่างก็ลงล็อคพอดี แพรวจำสติกเกอร์องค์กรที่แปะอยู่หลังรถกระบะบุโรทั่งที่จอดอยู่ข้างบนได้ เพียงแต่เธอไม่คิดมาก่อนว่าพ่อของพีจะยังทำงานแบบลับๆ และซ่อนทุกอย่างไว้ใต้ดินตรงนี้อยู่

.

เธอจุ่มก้นลงบนโซฟา พยายามกวาดสายตามองรายละเอียดต่างๆ เพื่อประเมินสถานการณ์

.

“ (ไปๆ มาๆ ดันไม่อยากจะหนีแฮะ… ที่นี่น่าสนใจมากอย่างกับในหนังสายลับแหนะ! กลับขึ้นไปเล่าให้ใครฟังคงไม่มีใครเชื่อ! แล้วก็ไม่แน่ว่าบางที่ไอ้บ้านไม้ผุๆ พังๆ ข้างบนก็อาจจะเป็นแค่ตัวหลอก มันอาจะเป็นแค่พร็อบเอาไว้ตบตาผู้คน ทั้งที่ความจริงแล้วพ่ออีพีอาจจะไม่เคยใช้ชีวิตอยู่ข้างบนเลย.. ใต้ดินตรงนี้ต่างหากที่เป็นที่อยู่อาศัยหลัก) ”

.

“ (แล้วไหนจะเรื่องราวของแม่ที่ชื่อว่านุชอีก… พีไม่เคยพูดถึงแม่ให้เราฟังเลยนี่นา… ตายห่าล่ะ! นี่ฉันกลายเป็นเรดี้ขี้เสือกแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่… ฉันควรจะมานั่งรับรู้เรื่องอะไรเหล่านี้ไหม? พีก็ปลอดภัยแล้ว.. แล้วยาคุมฉุกเฉินของฉันล่ะเรื่องตัวเองยังไม่เคลียร์เลยนะแพรว!?) ”

.

หล่อนพรั่นพรึงกับตัวเองในใจ โดยปฏิเสธไม่ได้ว่าพอสถานการณ์ภายนอกเริ่มปลอดภัยในหัวมันก็เลยฟุ้งซ่าน เดชะบุญที่คุณลุงแกเดินโซเซออกมาจากห้องพักพอดี แถมไม่ได้มามือเปล่า! ผ้าขนหนูที่ว่าจะไปเอาก็ไม่ได้เอามา! แต่ดันมาพร้อมกับสมุดบันทึกไดอารี่แล้วก็อัลบั้มรูปแทน!

.

“อั๊ก…ก…ก อึก..ก..ก นุชจ๋านี่คือบันทึกที่ฉันจดไว้ แล้วก็รูปภาพของพีลูกรักของเรา ฉันจดทุกอย่างเอาไว้เพื่อหวังว่าสักวันหนึ่งเธอจะกลับมา… อึก…ก….ก..ก”

“แล้ววันนี้ก็มาถึง… อั๊ก…ก…ก..ก”

สะอึกเป็นพักๆ น้ำเสียงตะกุกตะกัก ประหนึ่งว่าที่เข้าไปในห้องนั้นได้กระดกเติมลงท้องไปอีกกลม

.

แพรวก็เลยรู้สึกกระอักกระอ่วม เพราะมันดูไม่เข้าท่าไปหน่อยหากเธอจะผิดมารยาทอ่านอะไรที่เป็นเรื่องส่วนตัวของคนอื่น เธอก็เลยพยายามที่จะเลี่ยง

.

“เอ่อ…คือพ่อคะหนูไม่ใช่คุณนุชค่ะ… หนูชื่อแพรวเป็นเพื่อนของพี…หนูแค่..”

.

“อ๊อ! ผ้าเช็ดตัวใช่ไหม!! อั๊ยย่ะใช่ๆ! ลืมไปซะสนิทเลยฉันต้องไปเอาผ้าเช็ดตัวให้เธอนี่.. รออีกแป๊บนะ!”

.

พ่องมึงตาย! “อย่าถือคนบ้าอย่าว่าคนเมา” เห็นทีจะเป็นสำนวนไทยที่เข้าใกล้กับสิ่งนี้เป็นที่สุด! เพราะอะไรรู้ไหม?! เพราะแทนที่แกจะเดินย้อนกลับไปที่ห้องเหมือนเก่า แกกลับดันเดินโซซัดโซเซเข้าไปในครัวซะอย่างงั้น! ไปยืนคุยกับตู้เย็นต่ออีกสักพัก แล้วถึงได้เปิดมันออกมาจนเห็นเป็นไอเย็นโพยพุ่ง ไหนล่ะผ้าเช็ดตัว? พูดอะไรไปเหมือนสมองจะจำไม่ได้! ตอนนี้พ่อของพีก็เลยกลายเป็นไอ้แก่ขี้เหล้า มากกว่าจะเป็นนักวิทยาศาสตร์ในสายตาของเพื่อนลูก

.

“คออ่อนดื่มเหล้าแดง… คอทองแดงกินเหล้าขาว… คอเด็กสาวดื่มน้ำโค้ก… อืม..ม…ม. เธอจะดื่มอะไรดีล่ะนุช???”

สะบัดหน้าหันมาถาม ดวงตาแดงก่ำแต่ยังคงแฝงไปด้วยความหวังดี

.

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะพ่อ..”

แพรวตอบแกมยิ้มแห้ง

.

ด้วยเพราะเห็นอย่างแจ่มแจ้งว่าลุงขึ้เมาก็แค่แกล้งถามไปส่งๆ มันจะเป็นไปได้ยังไง! ก็ในเมื่อตู้เย็นทั้งตู้แม่งมีแต่ขวดเบียร์เต็มไปหมด!! สาบานได้ว่าแพรวนี่คิดถึงพีขึ้นมาเลย ทักษะขี้เมาของเขาแทบไม่ต้องสืบก็รู้ว่าคงถ่ายทอดมาทางรหัสพันธุกรรม

.

พ่อของกระเทยหนุ่มตัวดำกินเหล้าต่างน้ำ ความเมาที่แผ่ซ่านน่าจะทำให้เขาลืมภรรยาที่จากกันไปนานแสนนานลงได้ แกก็เลยมีแต่ดื่มแล้วก็ดื่ม ขวดพร้อมแก้วพร้อม ลีโอเหน็บจักแร้ขวาช้างเหน็บฝั่งซ้ายปากคาบแก้วเดินขย้องแขย้งเอามาวางลงตรงโต๊ะไม้เล็กๆ ด้านหน้าโซฟาเบื้องหน้าแพรว

.

“ตรึม!!!”

ดังเหมือนจงใจกระแทก แต่เปล่าหรอก! ไม่ได้เจตนาดูหมิ่นดูแคลนอะไรทั้งสิ้น พ่อก็แค่เมา! แกเซจนกะน้ำหนักมือตัวเองไม่ถูก

.

“เบียร์เย็นๆ จะทำให้เราอุ่นขึ้น แอนติบอดี้ในร่างกายมีค่าเป็นเบสเมื่อมันทำการควบแน่นกับกรดอะซิติกที่ทรานซิสชั่นออกมาจากแอลกอฮอล์ มันจะทำให้เธอรู้สึกดี…ฟิน…เหมือนถึงจุดสุดยอด… อัก..ก..ก…อึก…ก..ก.. นี่คือของขวัญต้อนรับการกลับบ้านจากฉัน.. โอเคมั้ย..”

.

“จ๊อก…ก…ก…ก…ก”

จัดแจงรินเบียร์ใส่แก้วให้เรียบร้อย พลางยื่นส่งให้แพรวเองกับมือ

.

ฝั่งหญิงสาวก็ไม่กล้าที่จะปฏิเสธ เจอสำนวนคำพูดแบบนักวิทย์เข้าไป ถึงจะรู้ว่ามีลูกมั่วตบตาอยู่บ้างแต่แพรวก็ไม่อยากที่จะขัดน้ำใจ ดื่มพอเป็นมารยาทหน่อยคงไม่เป็นไรมั้ง พ่อคงไม่มอมเธอหรอก! เพราะดูลักษณะแล้วอีกไม่นานคงจะเป็นเขาเองต่างหากที่น่าจะตกเป็นภาระของเธอ ขี้คร้านฟื้นสติขึ้นมาจะหาว่าแพรวบุกรุกสิไม่ว่า!

.

“อึก..ก..ก..กๆๆ”

.

“อ่าาาาา….หวานมากค่ะพ่อ”

“แล้วพ่อล่ะคะไม่เอาสักหน่อยเหรอ?”

.

คนจริง 2021 ท้ากลับราวกับอยากวัดรอยเท้า!

.

“จุๆๆๆ! ….นู๊ชชชชนุช! ..นุช! ..นุช! …นุช!”

“เธอนี่มันช่างไม่รู้อะไรเลย จากไปนานจำไลฟ์สไตล์ฉันไม่ได้ซะละ? …. อืม..ม…ม..ม , อัก..ก..ก..ก”

“แฮ่มมม…แก้วน่ะมันใช้กับฉันไม่เคยพอหรอก..ก..ก คนดี…”

.

จบประโยคดังกล่าวสีหน้าแพรวก็ถึงกับเปลี่ยนสี เธอวางแก้วเครื่องดื่มลงบนโต๊ะข้างกันกับสมุดไดอารี่และอัลบั้มรูป พลางจ้องมองการกระทำของพ่อพีแบบไม่วางตา!

.

ชายรุ่นใหญ่ผมสีดอกเลากระเสือกกระสนตัวเองกลับเข้าไปในครัวอีกครั้ง เขาเดินอ้อมโต๊ะตัวใหญ่ที่มีไว้ใช้ทานอาหาร พลันค่อยๆ สอดมือเข้าไปยังช่องว่างด้านข้างระหว่างผนังกับตู้เย็น ก่อนจะได้ออกมาเป็นเสาเหล็กเล็กๆ ที่มีตะขออยู่ส่วนปลายด้านบน แล้วก็มีล้อสำหรับเลื่อนอยู่ด้านล่าง ใช่แล้ว! มันก็คือเสาให้น้ำเกลือที่เราเคยเห็นตามโรงพยาบาลนั่นแหละ! แต่ของเหลวที่อยู่ในถุงมันกลับไม่ใช่น้ำเกลือหรือวิตามิน ,ไม่ใช่เลือด , ไม่ใช่ยา , แต่เป็นเหล้าล้วนๆ!

.

“เอี๊ยดดดดดด….”

เสียงลากล้อดังลากยาว พ่อจัดแจงจอดมันไว้ที่ข้างโต๊ะกินข้าว เหยียบเก้าอี้ขึ้นไปเทสุราเติมลงไปในถุงจนเต็มเปี่ยม ตามติดมาด้วยการไล่ลมสายยางแล้วก็ตรวจเช็คว่าเข็มแหลมพอรึไม่?

.

“ไง…เริ่มจำได้แล้วใช่ไหม??”

นั่งลงบนเก้าอี้ กดหน้าลงต่ำจ้องเขม็งเข้ามาในแววตาแพรวที่ทั้งเลิ่กลักแล้วก็หวาดกลัว

.

.

“จึก!!!!”

เข็มแหลมทิ่มลงมาบนท้องแขน ปล่อยกระแสสุราไหลธารเข้าสู่กระแสโลหิต… แล้วพ่อก็กลับมาฟินอีกครั้ง!