“แกร๊ก! ๆ , แอ๊ดดดดดด!”

.

ดูท่าจะไม่ทันการซะแล้ว! เพราะทันทีที่สายถูกตัดไปประตูไม้หน้าบ้านก็อ้ากว้างออกแทบจะทันที! หญิงสาวผงะหงายหลังให้แก่ชายร่างโย่งคนหนึ่ง ที่แม้จะเคยเห็นหน้ามาแล้วหนหนึ่ง แต่ก็ไม่ใช่การพบกันแบบประจันหน้าสองต่อสองในลักษณะนี้! หล่อนจึงพยายยามเลี่ยงด้วยการชูโทรศัพท์ขึ้นมาประกบนาบกับสองฝ่ามือ แล้วผงกหัวไหว้ไปแบบส่งๆ พอเป็นพิธี..

.

“สะ…สวัสดีค่ะคุณพ่อ… พอดีหนูว่าจะมาหาพี แต่ตอนนี้เหมือนมันจะไม่อยู่?”

.

“อะ..แฮ่มมม..ม…ม.. อืม มันไม่อยู่จริงๆ นั่นแหละ ว่าแต่เธอเป็นใคร? ฉันไม่เห็นจำได้ว่าสั่งอาหารจาก Grab food เอาไว้…อืม…ม..ม..ม”

เสียงอู้อี้ในลำคอ ซุ่มสำเนียงไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเมาเต็มขั้น! นี่ถ้าไม่ได้วงกบประตูค้ำไว้ล่ะก็ป่านนี้พ่อของพีคงล้มกระเท่เร่ไปแล้ว!

.

“คือหนูเป็นเพื่อนพีค่ะ… เราเคยเจอกันครั้งนึงแล้วตอนที่พ่อมาเคลียร์กับด่านตรวจโควิดให้… แต่ถ้านึกไม่ออกก็ไม่เป็นไรนะคะคือหนูจะกลับแล้ว! บังเอิญมีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย.. ขอโทษที่มารบกวนจริงๆ ค่ะ เหอะๆ …”

โน้มตัวลงสุภาพอ่อนน้อม ซึ่งต่อให้เบื้องหน้าจะเป็นไอ้ขี้เหล้าเมายาแต่โปรดอย่าลืมกันสิว่าถ้านับตามศักดิ์แล้วล่ะก็ เขาคนนี้ก็คือพ่อผัวเธอเลยนะ! แพรวไม่มีทางผละตัวออกไปแบบไม่มีสัมมาคาราวะหรอก

.

ถ้าไม่โดนแตะเนื้อต้องตัวซะก่อน!

.

“หมับบบ!”

.

“อุ๊ย!!!”

.

“เฮ้!! .. เดี๋ยวเซ้!!! .. จะรีบไปไหนล่ะสาวน้อย! เธอต้องเป็น Grab ที่ปลอมตัวมาแน่ๆ … อื้มมม..ม…ม อั๊ก..ก..ก..ก ฉันจำชุดยูนิฟอร์มได้ ถึงตอนปกติมันจะไม่อูม..ตูม..เบิ้มๆ ..นมเป็นนมแบบนี้ก็เถอะ…ฮั่ว..ฮ่า..ฮ่า..ฮ่าาา”

.

เป็นเรื่องจริงที่คุณพ่อจำแพรวไม่ได้สักนิด! ทรวดทรงสุดสะบึมของเธอล้วนถูกปกปิดไว้ด้วยเสื้อผ้าตัวใหญ่ที่หยิบแบบมั่วซั่วมาจากห้องของพี แต่ก็มิวายอำพรางอะไรได้สักเท่าไหร่ มิหนำซ้ำตอนนี้หน้าสวยๆ ของเธอก็ดันมาอยู่ใต้หน้ากากกันเชื้อรูปร่างคล้ายหมวกกันน็อคซะอีก! ก็เลยไม่แปลกที่คนแก่เมาๆ จะมาทำรุ่มร่าม!

.

“หืมมมม…”

“ฉันจำได้แล้วล่ะ! ว่าฉันสั่งกับแกล้มเป็นชุดเอ็นไก่ทอดไป ก็ไม่คิดนะว่าคนที่มาส่งจะเป็นสาวสะโพกใหญ่ที่น่าตีก้นสักป๊าบ! อั๊กกกก..ก..ก .. อั๊กๆ ….อืมมมม…ม..ม..ม”

.

“ไม่นะคะคุณพ่อ! ไม่ใช่หนู! เข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้ว! ปล่อยมือหนูเถอะค่ะได้โปรดเถอะ..”

“กรี๊ดดดดดด!! อย่าค่ะคุณพ่อ!!!”

.

ลมโชยโบยลำตัว… ฤทธิ์ความเมาบวกกับความหื่นในหัวทำให้คุณพ่อหน้ามืด แกไม่สนดินสนฟ้าอะไรทั้งสิ้น! ต่อให้ด้านนอกจะละม้ายคล้ายพายุจะเข้าแกก็ไม่สนใจ! ไวรัสห่าเหวอะไรล่ะ!? พายุฝนปนกับเชื้อร้ายจะขยายอาณาเขตเพิ่มเติมยังไงก็ไม่ใช่กงการอะไรของแก! พ่อของพีรู้แค่ว่าต้องดึงนังหนูนี่เข้ามาในบ้านให้ได้! กลิ่นกายสาปสาวมันทำให้แกฉุดคิดถึงใครบางคน?

.

“ฉันไม่ทำอะไรหรอกน่าาาา…เข้ามาก่อน… แค่นั่งคุยกันเอง! ฉันบวกติปค่าเสียเวลาให้ด้วยก็ได้เอ้า! คิดซะว่าเป็นบริการเสริมที่รู้กันแค่เราสองคน!”

.

“ก็บอกแล้วไงคะว่าหนูไม่ใช่ Grab หนูเป็นเพื่อนลูกคุณนะ!!! , ปล่อยหนูเดี๋ยวนี้!!!”

“ไม่งั้นจะกรี๊ดให้คนช่วยจริงๆ ด้วย! "

.

ฟ้าฝ่าโครมลงมาฉาดใหญ่!!! บรรยากาศสลัวสว่างวาบขึ้นมาอย่างน่ากลัว ย้อมทุกสิ่งรอบตัวให้เต็มไปด้วยแรงกดดัน! ถึงคราวที่แพรวจะต้องสู้กับวิกฤตบ้าง! อสุจิคนลูกยังไม่ทันฝังตัวจะมาโดนของพ่อเข้าไปผสมมันก็กะไรอยู่ หล่อนจึงดิ้นลนอย่างสุดชีวิต ทั้งสะบัดทั้งตีทั้งตบ เกิดเป็นการยื้อยุดฉุดกระชากที่พอจะสู้กันไหว

.

แปลกแต่จริง! เพราะคนเมาก็ไม่ต่างจากคนพิการ ลำพังยืนยังลำบากเรี่ยวแรงของแพรวจึงพอจะงัดได้ ฝนเริ่มลงเม็ดถี่รัวฟ้าคำรามน่ากลัวถี่ขึ้น แล้วยิ่งเป็นแบบนี้การจะตะโกนเรียกใครให้ช่วยยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่ ต่างคนต่างเห็นแก่ตัวที่จะเอาตัวรอด โควิดโดนฝนมีแต่จะซึมเข้าผิวหนังได้ไวกว่าปกติ บรรดาเพื่อนบ้านก็เลยพากันเก็บตัวเงียบ มิหนำซ้ำบางหลังยังถูกปล่อยทิ้งร้าง เนื่องจากชาวเมืองต่างพากันอพยพออกจากเมืองหลวงกันไปหมด

.

“โครมมมมมมม! , โครมมมม!!! , ครึ้มมมม!!! , โครมมมมมม!!”

.

“กรี๊ดดดดดด!!!!”

“นี่ฉันควรจะกลัวอะไรก่อนดีเนี่ยะ… , ช่วยด้วยค๊าาาา!!! ช่วยหนูด้วยมีคนจะข่มขืนหนู!!!!”

.

เป็นเสียงร้องที่สะท้อนชิ่งมุมตึกแต่ก็ไม่สามารถส่งไปถึงใครได้ แพรวเอี้ยวลำตัวกลับหลังหันเพื่อเช็คดูท้องถนนที่แต่ก่อนเคยมีวินวิ่งอยู่บ้าง มันคือพาหนะที่มาส่งเธอแต่ตอนนี้กลับมีเพียงหลักเสาไฟสามถึงสี่ต้น แล้วก็ชุมสายด้านบนที่วูบไหวไปตามแรงลมที่ระดมพัด..

.

ไม่เว้นแม้กระทั่งบ้านไม้หลังนี้ที่โดนหางเลขไปด้วย มันตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่ระหว่างความทันสมัยของตึกแถวด้านข้าง เป็นบ้านชั้นเดียวที่ทั้งผุแล้วก็พัง สนามหญ้าด้านข้างเต็มไปด้วยความรกชัฎขาดการดูแล ที่ด้านหลังกระบะบุโรทั่งคันเดิมที่เคยแว้นไปช่วยยังคงจอดแน่นิ่ง แพรวแทบคิดไม่ออกจริงๆ ว่าพ่อของพีเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ได้ยังไง คุณลุงหน้าโหดจิตใจดีที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ลูกๆ รอด ทำไมถึงหื่นขนาดนี้เพียงแค่กรึบเหล้า!?

.

ประตูหน้าต่างส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดหลอกหลอน มันถูกลมพัดเพราะไมได้ลงกลอนแต่ก็ต้องยอมรับว่าโควิดจากฝนกำลังกัดกินมันอยู่เช่นกัน!!!

.

“เห็นไหม?! , รีบเข้าไปข้างในกับฉันเดี๋ยวนี้ก่อนเราจะติดเชื้อ!!!”

คุณพ่อตะโกนเตือน ทั้งที่ร่างกายซวนเซหวิดจะล้ม

.

“ไม่ค่ะ! จะเป็นจะตายก็ไม่เข้าเด็ดขาด! หนูมีหน้ากากกันเชื้อหนูไม่กลัวหรอก!”

“ลุงนั่นแหละปล่อยหนูซะที! แล้วก็เข้าไปหลบข้างในได้แล้วถ้าไม่อยากตาย! คนแก่ติดเชื้อง่ายกว่าวัยรุ่นไม่เคยดูข่าวเหรอคะ!!!”

.

พูดไปพลางสะบัดแขนหลุดพรวด!!!

.

ชั่วเสี้ยวอึดใจนั้นนักศึกษาสาวคิดจะกระโดดถีบลุงขี้เมาให้ล้มตรึมหงายท้องหงายไส้เสียด้วยซ้ำ! เขาเมาจนแทบจะไม่สามารถประครองตัวเองได้แล้ว ดวงตาแดงก่ำยืนโซซัดโซเซหายใจออกมามีแต่กลิ่นแอลกอฮอล์ ก่อนที่สักพักแกจะทรุดตัวลงไปเอง ณ บริเวณวงกบประตูหน้าบ้าน

.

“ตุบ!!! "

.

“แอ๊ก..ก…ก..ก.. อั๊ก..ก..ก.. อืม..ม..ม… ไม่เข้ามาด้วยกันจริงๆ เหรอ? ในบ้านฉันปลอดภัยกว่าที่เธอคิดมากนะสาวน้อย?”

กวักมือไหวๆ สภาพไม่ต่างจากคนชราในบ้านบางแคร์ ที่ต่อให้ผ่านไปอีกกี่ปีก็ไม่เคยมีลูกมาเยี่ยม

.

“ไม่ล่ะค่ะ…ลุงเลิกยุ่งกับหนูเหอะ หนูไม่อยากทำร้ายร่างกายพ่อเพื่อน”

.

“แต่ฉันหวังดีนะ… ทำไมถึงมองโลกในแง่ร้าย?”

.

“ลุงดูชั่วร้ายกว่าเยอะค่ะบ่องตรง.. หนูไว้ใจลุงไม่ได้หรอก.. บ้านนี้แข็งแรงที่ไหนดูที่หน้าต่างบานนั้นสิ?! มันยุ่ยจนจะไม่เหลือเค้าโครงเดิมอยู่แล้ว”

.

ชายสูงวัยหันตามโดยพลัน แน่นอนว่ามันก็มีบางส่วนที่สึกหรอจากโควิดอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้เว่อร์วังจนตรงกับที่แพรวบอก แล้วพอหันหน้ากลับมาก็พบว่าเด็กสาวได้กระชับหน้ากากครอบแก้วแล้วก็เดินตากฝนออกมาจากตัวบ้านไปเป็นที่เรียบร้อย! หุ่นเธอยังคงเซี้ยะตูดกลมๆ ดิ้นดุกนิกน่ารัก ประกอบกับรูปทรงของหน้ากากครอบแก้วที่คล้ายกับหมวกกันน็อค จากด้านหลังตรงนี้ก็เลยยิ่งทำให้พ่อของพีนึกถึงใครบางคนขึ้นกว่าเก่า… แม้ตนจะโดนหลอกแต่ก็เต็มใจให้เด็กมันหลอก ไม่ได้โกรธได้เคืองอะไร

.

.

ปรับภาพกลับมาเป็นมุมมองบุคคลที่หนึ่ง (First person) ระหว่างที่เดินแบบเริ่ดๆ เชิดๆ ออกมาในโหมดของผู้ชนะ แต่แล้วแพรวก็รับรู้ได้ถึงความไม่ปกติ! … เมื่อระดับโอโซนลดลงฮวบฮาบจนตัวเลขสถานะขึ้นเป็นสีแดงเถือก!!! มิหนำซ้ำตัวเลขบอกเวลาตรงมุมบนด้านขวาก็ระบุว่า เหลือเวลาอยู่เพียงแค่ 1 นาทีกับอีก 30 วินาทีเท่านั้น หน้ากกาก็จะหมดอายุ!!!

.

“ชิบหายแล้ว! ต้องเป็นเพราะเราตกใจมากแน่ๆ อากาศบริสุทธิ์ข้างในเลยลดระดับเร็ว”

“แล้วนี่ก็เกือบ 3 ชั่วโมงแล้วด้วยนับตั้งแต่ที่เราสวมมันมาจากตู้อัตโนมัติ.. ดันลืมไปซะสนิท!”

.

.

ท่ามกลางฝนที่ลงเม็ดหนาตา , พายุกำลังมา , ไวรัสกัดกินทุกอย่างเสริมแรงด้วยตัวกลางอย่างน้ำที่แทรกซึมไปได้ทุกที่ แพรวหยุดฝีเท้าลงตรงหน้าบ้าน ถนนแปดเลนโล่งและว่าง ฟ้าผ่า “โครมมมมมม!!!” และเธอโคตรจะกลัว!!!