พนักงานขายนี่หยิ่งทนงตนมากจนแทบจะมีดวงตาอยู่บนศีรษะ

แม้ว่า จ้าวซิ่วหลันจะไม่พอใจ แต่เธอก็ไม่ได้ทะเลาะกับพนักงานขาย มันไม่มีประโยชน์ที่จะโต้เถียงกับคนเช่นนี้ ดังนั้นจึงเป็นการดีกว่าที่จะเก็บน้ำลายไว้บ้าง

คนขายก็รีบเข้ามาถามว่า "จะซื้ออะไร"

“อยากถามว่าสบู่ราคาเท่าไหร่!”

พนักงานขายพูดเบาๆ ว่า "หนึ่งหยวนบวกคูปองอุตสาหกรรมหนึ่งหยวน"

คำตอบของพนักงานขายทำให้ จ้าวซิ่วหลันตกตะลึงเล็กน้อย ใช้เงินซื้อของไม่พอทำไมยังต้องใช้คูปอง?

"คูปองอุตสาหกรรมคืออะไร ต้องใช้คูปองเพื่อซื้อของอีกหรือ" จ้าวซิ่วหลันไม่เข้าใจ เธอจึงถาม

เมื่อถูกถามโดย จ้าวซิ่วหลันพนักงานขายมองไปที่ จ้าวซิ่วหลันด้วยความรังเกียจในสายตาของเธอและเยาะเย้ย "แน่นอน คนในชนบทนี่ไม่เข้าใจอะไรเลย! นอกจากจะใช้เงินซื้อของแล้ว ยังต้องใช้ตั๋วหรือคูปองด้วย ซึ่งทั้งสองอย่างนี้ขาดไม่ได้ เช่นเดียวกับอาหาร คุณต้องใช้แสตมป์อาหาร เค้กคุณต้องใช้ตั๋วเค้ก ลูกอมคุณต้องใช้ตั๋วน้ำตาล ตั๋วผ้าสำหรับผ้า และตั๋วน้ำมันสำหรับน้ำมัน! เช่น สบู่ ผ้าเช็ดตัว เครื่องมือเหล็ก ยาสูบและแอลกอฮอล์ ฯลฯ คุณต้องใช้คูปองอุตสาหกรรม! หากคุณมีเงินหรือไม่มีตั๋ว ฉันจะไม่ขายให้คุณ! ไม่เหมือนบ้านนอกของคุณ ถ้าไม่มีเงินหรือตั๋ว อย่ามาอยู่ต่อหน้าฉัน! "

เมื่อเอ่ยจบ พนักงานขายก็ไม่สนใจจ้าวซิ่วหลันอีกต่อไป แต่ยังคงแทะเมล็ดแตงโมต่อไป

จ้าวซิ่วหลันไม่มีเงินและไม่มีคูปอง เธอยังถูกพนักงานขายดูหมิ่นและไม่มีความมั่นใจที่จะทะเลาะเบาะแว้ง เธอจึงต้องหันหลังกลับและเตรียมออกจากร้าน

เมื่อเธอจากไป ดูเหมือนเธอจะได้ยินคนขายยังเยาะเย้ยเธอตามหลัง

จ้าวซิ่วหลันหงุดหงิดมาก ใครกัน! ไม่มีตั๋วเหรอ? แต่ก็ไม่ควรทำท่าทางดูถูก?

ก่อนออกจากประตูของร้าน จ้าวซิ่วหลันได้ชนกับหญิงสาวที่เข้ามาในประตู เด็กหญิงผู้นี้และจ้าวซิ่วหลันดูแล้วอายุน่าจะใกล้เคียงกัน ประมาณสิบเจ็ดหรือสิบแปดปี

คาดว่าเขาคงมาจากในเมืองและเสื้อผ้าของเธอดูทันสมัยกว่าจ้าวซิ่วหลันมาก ท่อนบนเป็นเสื้อที่ดีมาก ส่วนท่อนล่างเป็นเดรสสีดำ

หญิงสาวที่ชนจ้าวซิ่วหลันชื่อ คือหลิวเสี่ยวหง เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดและเห็นว่าคนที่ชนเธอคือจ้าวซิ่วหลัน ทั้งเธอยังได้ยินการสนทนาระหว่าง จ้าวซิ่วหลันและพนักงานขายเมื่อสักครู่นี้

เมื่อมองไปที่เสื้อผ้าของจ้าวซิ่วหลันเสื้อผ้าก็ขาด และดวงตาของ หลิวเสี่ยวหง ยังเผยให้เห็นถึงความรังเกียจอย่างมาก

หลิวเสี่ยวหง ตบฝุ่นบนเสื้อผ้าของเธอและพูดอย่างโกรธจัดกับ จ้าวซิ่วหลัน “สาวบ้านนอก คุณทำเสื้อผ้าของฉันเปื้อน เสื้อผ้าของฉันแพงแค่ไหน คุณช่วยซื้อได้ไหม”

จ้าวซิ่วหลันถูกชนก็รู้สึกเจ็บเล็กน้อย เมื่อเธอเห็นทัศนคติของ หลิวเสี่ยวหง เธอก็ยิ่งหงุดหงิด "คุณเป็นคนชนฉัน คุณเองก็ไม่มีตาหรือ”

“คุณ” หลิวเสี่ยวหงกัดฟัน เธอเองที่บังเอิญชนกับจ้าวซิ่วหลัน เธอไม่สามารถตำหนิจ้าวซิ่วหลันได้จริงๆ แต่เธอไม่เต็มใจที่จะให้จ้าวซิ่วหลันตำหนิเธอ ดังนั้นเธอทำได้เพียงพูดอย่างโกรธเคือง "ฉันชนคุณก่อน แต่แล้วยังไงล่ะ ใครปล่อยให้คนอย่างคุณที่ไม่มีทั้งเงินและไม่มีตั๋วมาที่ร้านนี้ ฉันแตกต่างจากคุณ ฉันซื้อของและสามารถจ่ายได้ ถ้าคุณอยากให้ฉันพูด คุณเป็นชาวบ้าน คนบ้านนอกไม่ควรมาที่แบบนี้ จะได้ไม่ชนฉัน!”

จ้าวซิ่วหลันไม่รู้ว่า หลิวเสี่ยวหงมาจากไหน จากสถานการณ์นี้ ดูเหมือนว่าเธอจะหยิ่งยโสจนพูดไม่ออก แต่ยังไงก็ทนไม่ไหวจริงๆ เธอจึงว่า

“คนบ้านนอกแล้วเป็นยังไง? คนบ้านนอกแล้วกินอาหารครอบครัวคุณเหรอ ฮ่าฮ่าฮ่า… พวกคนในเมืองนี้ยอดเยี่ยมจริงๆ หรือ ถ้าไม่ใช่ ธัญพืชที่คนบ้านนอกอย่างเราทำงานหนักเพาะปลูก คุณคิดว่าชาวเมืองอย่างคุณจะมีอาหารกินหรือเปล่า…”