ในวันปกติ จ้าวเหว่ยกั๋ว จะไม่พูดแบบนี้อย่างแน่นอน โดยปกติ จ้าวเหว่ยกั๋ว จะชอบพูดเข้าข้างหลี่ลี่ฮวนมากกว่า

แต่วันนี้ จ้าวเหว่ยกั๋วรู้สึกว่าสมควรต้องให้ความสนใจจ้าวซิ่วหลัน เพราะนางพึ่งสร้างผลงานมา

จ้าวซิ่วหลันไม่คาดคิดว่า จ้าวเหว่ยกั๋วผู้เป็นบิดาจะพูดแบบนี้ และก็ไม่ได้คาดหวังให้พ่อที่เอาแต่ใจของเธอมายืนเคียงข้างเธอในครั้งนี้

แต่นี่เป็นทิศทางที่ดี!

เธอจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้หัวใจของจ้าวเหว่ยกั๋ว กลับมาจากแม่และลูกสาวของหม่าหยูเหม่ย และกลับมาดูแลเธอและน้องสาวมากกว่านี้่

อาหารเย็นวันนี้ยังคงเรียบง่าย

ชามข้าวต้มใสที่มีเมล็ดข้าวไม่กี่เมล็ด

ไม่อร่อยและไม่อิ่มเลย เหมือนกับการกินแกลบกินรำแทนข้าว

หลังจากที่ จ้าวซิ่วหลัน กลับมาที่ห้องของเธอ เธอรีบหยิบโจ๊กแปดสมบัติออกมาจากพื้นที่มิติช่องว่างอย่างรวดเร็ว หยิบไข่ออกมาหนึ่งฟอง และกินมันเพื่อรองท้องของเธอ

ในยุคที่อาหารขาดแคลนและขาดแคลนวัตถุดิบ ชีวิตนี้ช่างยากเย็นจริงๆ

น่าเสียดายที่ไม่สามารถนำสิ่งของในพื้นที่มิติออกมาได้โดยตรง เธอต้องคิดหาวิธีนำบางสิ่งกลับมาอย่างถูกกฎหมายและสมเหตุสมผล

ไม่ต้องพูดถึงว่าอาหารของเธอไม่ดี อาหารของจ้าวเหว่ยกั๋ว และจ้าวซิ่วซู่ ต้องได้รับการปรับปรุงด้วย

โดยเฉพาะอย่างยิ่งจ้าวซิ่วซู่ ที่ดูผอมแห้ง และชามโจ๊กที่ดูเหมือนน้ำซุปใสทุกวัน มันไม่ได้มีคุณค่าทางโภชนาการมากมาย

จ่าวซิ่วหลันนำไข่ต้มอีกฟองหนึ่งออกมาจากพื้นที่มิติช่องว่าง เพื่อรอให้ครอบครัวพักผ่อนแล้วส่งให้จ้าวซิ่วหู

“ซิ่วซู่ นี่ กินไข่”

แม้แต่ในคืนที่มืดมิด ดวงตาของ จ้าวซิ่วซู่ ก็เป็นประกาย และเธอก็ถามจ้าวซิ่วหลัน ด้วยสายตาที่อยากรู้อยากเห็น

"พี่สาว ทำไมคุณยังมีไข่อยู่?"

จ้าวซิ่วหลัน แกล้งทำเป็นว่า "วันนี้ พี่สาวช่วยโกวตัน กัปตันก็ให้รางวัลพี่"

เด็กคนนี้เรียบง่ายและเชื่อในสิ่งที่จ้าวซิ่วหลันพูด แต่นางก็ไม่รับไปทันที แต่ดันไข่กลับไปที่จ้าวซิ่วหลันและกล่าวว่า

“พี่สาว กินหรือยัง พี่ป่วยอยู่ พี่ควรกินไข่นี่นะ!”

“กัปตันให้มาสองอัน และอันหนึ่งพี่แอบกินไปแล้ว”

เมื่อได้ยินจ้าวซิ่วหลันพูดแบบนี้ จ้าวซิ่วซู่ ก็ยอมรับ

เดิมที เด็กอายุไม่กี่ขวบไม่สามารถต้านทานไข่ต้มได้ นางจึงรีบปอกเปลือกและกินมันลงในท้องของนาง

ขณะกิน จ้าวซิ่วซู่กระซิบว่า "พี่สาว ไข่ต้มอร่อยจริงๆ มันคงจะดี ถ้าเราได้กินมันทุกวัน ไม่สิ หากสามารถกินอาหารอร่อยๆ แบบนี้เดือนละครั้ง หรือครึ่งปีครัั้งคงจะดีมากเลย!"

จ้าวซิ่วหลันลูบศีรษะจ้าวซิ่วซู่ "ในเมื่อพี่สาวของเธออยู่ที่นี่ พี่จะหาทางได้แน่ในอนาคต!"

แม้ว่าจะรู้ว่าสถานการณ์นี้เป็นเรื่องยากที่จะบรรลุ แต่จ้าวซิ่วซู่ ยังคงตั้งตารอ

เช้าวันรุ่งขึ้น จ้าวเหว่ยกั๋วไปทำงานก่อนแล้วค่อยกลับมาทานอาหารเช้าในภายหลัง

…

หวู่จินหัว เข้ามาในตอนเช้า ถือตะกร้าที่มีมันฝรั่งหวานสิบหัวอยู่ในมือเพื่อแสดงความขอบคุณต่อ จ้าวซิ่วหลัน

จ้าวซิ่วหลัน ช่วยชีวิตโกวตันลูกชายนาง สำหรับหวู่จินหัว นี่เป็นบุญคุณช่วยชีวิต ถ้ามีอะไรดีๆที่บ้าน เธอก็ไม่ลังเลที่จะนำไปให้จ้าวซิ่วหลัน เพื่อแสดงความขอบคุณ

น่าเสียดายที่ชาวบ้านยากจนมากและอาหารที่บ้านไม่เพียงพอ บ้านของหวู่จินหัว ก็ไม่ได้มีอะไรกินมาก และสิ่งเดียวที่สามารถนำออกไปได้คือมันเทศหัวเล็กๆ

สำหรับสถานการณ์ในชนบทที่ไม่มีอาหารกิน หวู่จินหัว สามารถส่งมันเทศสิบหัว ซึ่งน่าประทับใจมากแล้ว

จ้าวซิ่วหลัน บังเอิญอยู่ในลานบ้านพอดี หวู่จินหัวเมื่อเห็นจ้าวซิ่วหลัน จึงร้องเรียกอย่างกระตือรือร้นว่า

"หนูซิ่วหลัน!"

เมื่อเห็นหวู่จินหัวเข้ามา จ้าวซิ่วหลัน ก็ถามด้วยรอยยิ้มว่า 

"ป้าจินหัว ทำไมคุณถึงมาที่นี่?"