จ้าวซิ่วหลัน สังเกตน้องสาวของเธอ

จ้าวซิ่วซู่ ปีนี้อายุหกขวบ เด็กๆในครอบครัวยากจน มักจะโตเร็ว เริ่มมีความคิดและเริ่มเข้าใจเหตุผล เด็ก 6 ขวบในยุคนี้สามารถทำอะไรได้บ้างแล้ว

นางก็เป็นเช่นเดียวกับเจ้าของร่างเดิม อยู่ในภาวะทุพโภชนาการ มาเป็นเวลานาน ทำให้ตัวผอมแห้ง ไม่มีน้ำมีนวล มีผมสีเหลืองสีดำและบาง และเบ้าตาลึกเหมือนลิง

นางสวมเสื้อคลุมที่ไม่พอดีตัวซึ่งมีจุดและรูหลายจุด และหลังจากซักแล้วมันก็จะขาวซีดเล็กน้อย

แย่ แย่จริงๆ

ในยุคนี้ วัตถุดิบมีน้อย และตระกูลจ้าว ก็ยากจนเช่นกัน

เมื่อมองไปที่ดวงตาที่เป็นกังวลของจ้าวซิ่วซู่ จ้าวซิ่วหลัน ก็กระตุกมุมปากของเธอและพูดด้วยรอยยิ้มว่า

"ไม่เป็นไร เสี่ยวซู่ พี่สาวดีขึ้นมากแล้ว"

หลังจากฟังคำพูดของ จ้าวซิ่วหลันผู้เป็นพี่สาว จ้าวซิ่วซู่ ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นมองไปที่ประตูและหน้าต่าง และหลังจากยืนยันว่าไม่มีใครอยู่ที่นั่น เธอก็แอบเอาอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าของเธอแล้วยัดเข้าไปในมือของจ้าวซิ่วหลัน

“พี่สาว ไม่ได้กินนานแล้ว เอาขนมนี้ไป วันนี้หัวหน้าหน่วยส่งมาให้ และฉันแอบซ่อนไว้” จ้าวซิ่วซู่ กระซิบ

ในกองพลน้อย พวกเขาทำงานทุกวัน และพวกเขาจะแจกจ่ายอาหาร บางคนกินมันโดยตรงและผู้ใหญ่บางคนลังเลที่จะกินดังนั้นพวกเขาจะอยู่และนำกลับไปให้เด็กกิน

ขนมนี้เรียกว่าวาวาโถวทำมาจากเมล็ดพืชหยาบบางชนิด เช่นเดียวกับใบผักป่า ก้านฟาง และมีรสชาติคล้ายกับกินแกลบกินรำ

ถึงอย่างนั้น ในยุคที่ขาดแคลนอาหาร สิ่งนี้ก็ยังสามารถทำให้อิ่มท้องได้

บางคนไม่มีอาหารเพียงพอและแม้แต่เปลือกไม้บนภูเขาก็แทะออกมากินก็ยังดี เพื่อความอยู่รอด พวกเขายอมกินหญ้า กินเปลือกไม้

จ้าวซิ่วหลัน รู้ประวัติศาสตร์บางส่วนของปี 1960 และรู้ถึงความยากลำบากของยุคนี้ เมื่อเธอมาถึงจริงๆ เธอจึงรู้สึกถึงความยากลำบากของยุคนี้

จ้าวซิ่วซู่ สามารถเก็บวาวาโถวไว้ให้ โดยคิดที่จะให้อะไรเธอกิน ซึ่งทำให้ จ้าวซิ่วหลัน รู้สึกอบอุ่นใจ

“ซู่เอ๋อร์กินเถอะ น้องเองก็คงหิวเหมือนกัน ไม่ต้องเอาให้พี่” ถึงจะพูดออกไปอย่างนั้น จ้าวซิ่วซู่ ก็ยังไม่ยอมนำกลับไป

เมื่อมองไปที่น้องสาวของเธอที่ผอมมาก จ้าวซิ่วหลัน สงสัยว่าจะทำให้น้องสาวของเธอมีน้ำหนักเพิ่มขึ้นได้อย่างไร

มีวัสดุมากมายในมิติช่องว่างของเธอ คงสามารถทำให้เธอกินจนอิ่มได้ แต่วิธีการเอาออกมาแล้วอธิบายที่มาก็เป็นเรื่องที่ลำบากใจ

“พี่สาว พี่หิวมากกว่าฉัน แล้วพี่ยังป่วยอีก พี่ควรกินนะ” จ้าวซิ่วซู่ ผลักมันให้ จ้าวซิ่วหลัน อีกครั้ง

“พี่สาวมีอะไรให้กิน!” จ้าวซิ่วหลันเอ่ยออกมาบ้าง

จ้าวซิ่วซู่ จ้องที่ จ้าวซิ่วหลัน ด้วยดวงตาสีเข้ม เห็นได้ชัดว่าอยากรู้อยากเห็น

จ้าวซิ่วหลัน แสร้งทำเป็นเอามือล้วงกระเป๋าของเธอ และด้วยความคิด ในมือของเธอยังมีไข่ลวกอีกสองฟอง ซึ่งยังคงอุ่นอยู่เล็กน้อย จากนั้นจึงหยิบมันออกจากกระเป๋าของเธอ

"พี่สาวมีไข่สองฟอง ซู่เอ๋อร์กินหนึ่งฟอง พี่สาวยังมีอีกหนึ่งฟอง"

จ้าวซิ่วซู่ ตกใจทำตาโต แล้วลดเสียงลงแล้วถามจ้าวซิ่วหลัน "พี่สาว พี่ได้ไข่มาจากไหน"

ในยุคนี้ผู้คนไม่สามารถแม้แต่จะกินได้ และไข่เป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมอย่างไม่ต้องสงสัย เมื่อจ้าวซิ่วซู่เห็นดังนี้ ดวงตาของเธอก็สว่างขึ้นจนเป็นประกาย

จ้าวซิ่วหลัน ยิ้มเล็กน้อยและแก้ตัว "พี่หยิบมันขึ้นมาจากกองหญ้า พี่ไม่ได้บอกป้าเหมย พี่แอบต้มเอง ซู่เอ๋อร์ เรามากินกันคนละฟอง อย่าบอกป้าเหม่ย!"

แม้ว่า จ้าวซิ่วซู่ จะตัวเล็ก แต่เธอก็ฉลาดมาก เธอรู้ว่าถ้าหม่ายูเม่ยรู้เรื่องนี้ดี มันจะไม่อยู่ในมือน้องสาวของพวกเขาอย่างแน่นอน

ดังนั้นเขาจึงพยักหน้างึกๆหนักๆ “พี่สาว ฉันรู้ ฉันจะไม่บอกป้าเหมยแน่นอน เยี่ยมเลย ฉันไม่เคยกินไข่มาก่อน ไข่ที่บ้านแลกเป็นอาหารหมด หรือไม่ก็ป้าเหมยซื้อให้พี่ลี่ฮวน ได้ข่าวว่าไข่อร่อยมาก…"