จ้าวซิ่วหลัน มองไปที่คู่แม่ลูก ที่ร้องรับกัน เหมือนลูกคู่

บัดซบเอ้ย นี่มันละครปลาบู่ทองหรือยังไง ทำไมมีแม่เลี้ยงใจร้ายแบบนี้

ถึงแม้ในอดีต เจ้าของร่างเดิม จะไม่ฮือไม่อือ ไม่กล้าจัดการกับพวกนาง แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว…

จ้าวซิ่วหลัน ขัดขืนความเจ็บปวดในศีรษะของเธอ หันไปทาง หลี่ลี่ฮวน โพล่งออกมา

"หลี่ลี่ฮวน อย่าพูดเรื่องไร้สาระ ฉันกลายเป็นแบบนั้นเมื่อไหร่? ถึงแม้พวกเราจะเป็นชาวนาที่ยากจนมาสามชั่วอายุคนในตระกูลจ้าว แต่พวกเราก็เป็นคนที่มีรากฐานมาจากเมืองเหมียวหง! ฉันย่อมไม่เกี่ยงงานหนัก อีกอย่างเมื่อไหร่ที่ฉันขี้เกียจและหยุดทำงาน? หลี่ลี่ฮวน เธอกล้าไปที่สำนักงานหมู่บ้าน เพื่อเปรียบเทียบคะแนนงานและดูไหมว่า ใครจะมีคะแนนงานมากกว่ากัน และใครเป็นคนเกียจคร้าน?… ฉันเป็นไข้สูงแล้วยังต้องทำอาหารให้กิน? ทำไมไม่ทำเอง ทำกินเองไม่เป็นหรือไง"

"ถ้าเธอไม่ทำเอง ก็แค่ไม่ต้องกิน มันจะยากอะไร อดตายไปเลยสิ ถ้าเก่ง และเธอจ่ายค่าแรงให้ฉันหรือเปล่า เธออยากกิน และสั่งคนอื่นมาบริการถึงที่ เธอเป็นคุณหนูหรือคุณนาย เธอสิที่ควรจะถูกลงโทษ!"

"…"

หลี่ลี่ฮวน และ หม่าหยูเหม่ย ตกตะลึงเล็กน้อยเมื่อได้ยินจ้าวซิ่วหลันเอ่ยออกมา

ในวันปกติ จ้าวซิ่วหลัน ไม่ได้ปริปากแม้แต่นิดเดียว ทำไมวันนี้นางพูดเก่งจัง

นี่ใช่ จ้าวซิ่วหลัน คนเก่าหรือเปล่า?

หลังจากมึนงงครู่หนึ่ง หม่าหยูเหม่ย ก็ยิ่งโกรธมากขึ้น ชี้ไปที่ จ้าวซิ่วหลัน และดุด่าอย่างโกรธเคืองมากยิ่งขึ้น

"แก… จ้าวซิ่วหลัน แกกล้าดียังไงตะโกนต่อหน้าฉัน เด็กขี้เกียจไม่ทำงาน ฉันไม่เลี้ยง!"

ก่อนที่ฝ่ามือของ หม่าหยูเหม่ย จะมาถึง จ้าวซิ่วหลัน ได้เอ่ยเตือนอย่างเย็นชาว่า

"ป้าเหม่ย ถ้าคุณมีความสามารถก็ตบได้เลย หากไม่กลัวว่าเรื่องวันนี้ยังวุ่นวายใหญ่โตไม่พอ ฉันขอถามหน่อย วันนี้ หลี่ลี่ฮวน ผลักฉันลงไปในแม่น้ำ จงใจทำร้ายและเจตนาฆ่าฉัน เรื่องนี้ควรจะจบยังไง ไม่เพียงทำให้ฉันป่วยจนเป็นไข้สูง แต่คุณยังมีความกล้า ให้ฉันลุกขึ้นทำอาหารให้คุณได้อย่างไร! มีจิตสำนึกหรือเปล่า"

หลังจากที่จ้าวซิ่วหลันพูดจบ ใบหน้าของหลี่ลี่ฮวนก็ซีดไปครู่หนึ่ง "แก จ้าวซิ่วหลัน แกกำลังพูดถึงอะไร? ฉันผลักแกลงไปในแม่น้ำเมื่อไหร่ ฉันมีเจตนาฆ่าเมื่อไหร่"

ในยุคนี้ การฆาตกรรมเป็นอาชญากรรมร้ายแรง และต้องติดคุก ถึงแม้นางจะอายุยังน้อย แต่นางก็ไม่อยากติดคุก

“หลี่ลี่ฮวน เธอคิดว่าถ้าเธอไม่ยอมรับ ก็จะไม่มีใครรู้อย่างนั้นหรือ ถึงแม้ฉันได้รับการช่วยเหลือแล้ว แต่ก็ต้องมีคนเห็นเธอผลักฉันลงไปในแม่น้ำ ฉันจะแจ้งความ ยังไงก็ตาม ก็เชื่อว่าต้องมีพยานหลักฐานเหลืออยู่ ฉันเชื่อว่ากฎหมายจะให้ผลการดำเนินการอย่างยุติธรรม ข้อหาเจตนาฆ่า หรือพยายามฆ่า เพียงพอที่จะทำให้เธออยู่ในคุกหลายสิบปี!"

จ้าวซิ่วหลัน คาดหมวกใบใหญ่สุมหัวหลี่ลี่ฮวน นางก็ยิ่งหวาดกลัวมากขึ้นไปอีก รัศมีของ จ้าวซิ่วหลัน ต่อหน้าเธอช่างน่ากลัว เธอกล้าพูดอย่างอื่นได้อย่างไร

แม้ว่า หม่าหยูเหม่ยจะโกรธ แต่เธอก็กลัวว่า จ้าวซิ่วหลัน จะสร้างปัญหาจริงๆ เธอไม่ต้องการให้ลูกสาวถูกฟ้องร้องด้วย และเธอก็ถูกจับเข้้าคุกจริงๆ

ในท้ายที่สุด นางต้องกัดฟันและจ้องไปที่ จ้าวซิ่วหลัน อย่างดุร้าย “นังเดรัจฉาน ถ้าแกไม่ทำอาหารก็อย่ากิน! อดตายไปเถอะ ฉันจะรอดูว่าแกจะทนได้นานแค่ไหน”

หลังจากพูดแล้ว หม่าหยูเหม่ย ก็รีบออกจากบ้าน หลี่ลี่ฮวน เหลือบมอง จ้าวซิ่วหลัน วูบหนึ่งและตาม หม่าหยูเหม่ย ออกไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่แม่เลี้ยงใจร้ายและลูกสาวออกไป จ้าวซิ่วหลัน ก็ทรุดตัวนอนลงบนเตียง ร่างกายนี้อ่อนแอเกินไป

หลังจากนอนหลับมาหนึ่งวัน เมื่อพูดถึงการกิน จ้าวซิ่วหลัน ก็รู้สึกหิวมาก

โชคดีที่มีของเพียงพอในพื้นที่มิติเก็บของ แม้ว่าหม่าหยูเหม่ยจะไม่ยอมให้อาหารเธอ จ้าวซิ่วหลันก็ไม่กลัวที่จะอดตาย

จ้าวซิ่วซู่ ที่อยู่ไหม่ไกล ก้าวมาข้างหน้าและถามอย่างกังวลว่า

“พี่สาว พี่เป็นอย่างไรบ้าง ตอนนี้พี่รู้สึกดีขึ้นแล้วหรือยัง”